ΤΟ 1ο ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ
ΤΟ 2ο ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ
ΤΟ 3ο ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ
ΤΟ 4ο ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ
ΤΟ 5ο ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ
ΤΟ 6ο ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ
ΤΟ 7ο ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ
Γράφει ὁ Ἀκαδημαϊκὸς & Καθηγ. Δρ. Ἀλέξιος Π. Παναγόπουλος*
8ον
Μάλιστα διερωτᾶται γιὰ ἐκείνη τὴν ἐποχή, παρατηρώντας «μᾶλλον δὲ ὅτι θὰ δημιουργήση τὴν ἰδίαν σύγχυσιν μεταξὺ των, τῆς Ἐκκλησίας, ὁ σατανᾶς, ὁ πλανῶν τὴν οἰκουμένην, ὥστε ἄλλος νὰ λέγη τοῦτο καὶ ἄλλος τὸ ἄλλο, γύρω ἀπὸ τὰ πλέον τρομακτικὰ φαινόμενα καὶ νὰ διαβάλουν κάθε ἄλλον, ποὺ θὰ γράφη, ὡς ἀναρμόδιον καὶ πλανεμένον» [61]. Ἀπ’ ὅ,τι μᾶς ἔλεγε προφορικὰ καὶ ὁ ἴδιος, εἶχε βιώσει τέτοιες πικρίες, ἀκόμα καὶ ἀπὸ ἱερωμένα πρόσωπα, ποὺ ἀρκετὲς φορὲς θέλησαν νὰ τὸν πικράνουν, ἀδιαφορώντας ἢ θέλοντας νὰ τὸν χαρακτηρίσουν ὡς ἀναρμόδιο νὰ γράφει, γιὰ τὰ ἐσχατολογικὰ σημεῖα, μὲ τὴν αἰτιολογία τους, ὅτι ὁ γέροντας Ἀρσένιος δὲν ἦταν οὔτε «Ἐκκλησία», οὔτε Ἐπίσκοπος, οὔτε πανεπιστημιακὸς διδάσκαλος ἑρμηνευτὴς τῶν Γραφῶν.
Ὅμως μὲ ἀγάπη συμβούλευε καὶ μὲ ἱερὴ ἀνησυχία, σὲ ὅλους αὐτούς, ὑπενθύμιζε, τὸ ὅτι μίλησαν γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ ἀληθινοῦ Χριστοῦ «ἐκτὸς τῶν ἁγίων Προφητῶν» καὶ οἱ ἀρχαῖοι σοφοὶ «μέσῳ τῶν σιβυλλῶν, τῶν μαντείων καὶ τῶν σοφῶν τῆς ἀρχαιότητας» [62]. Γι’ αὐτὸ μᾶς ἐπισήμαινε ὅτι ἡ ἐμφάνιση τοῦ πυρφόρου προφήτη Ἠλία, καθὼς καὶ ὁ φοβερὸς ἔλεγχος ποὺ θὰ ἀσκήσει στὸν ἀντὶ-χριστο, στοὺς ἀξιωματούχους καὶ στὰ ὄργανά του, μὲ τὴν παρουσία του ποὺ θὰ εἶναι «σημεῖον ἀντιλεγόμενον μεταξύ τοῦ κόσμου, ἰδίως τῶν τῆς Ἐκκλησίας, θὰ δημιουργηθῆ μεγάλη σύγχυσις», γιατί ἡ ἐμφάνιση τοῦ Ἠλία, θὰ εἶναι «ἄσημη» καὶ ὡς «γέροντας», τὸν ὁποῖο θὰ τὸν περιφρονήσουν οἱ περισσότεροι ἀξιωματοῦχοι. Ἡ ἐμφάνισή του θὰ εἶναι, ὅπως τὸ ἁγίου Παπουλάκου (μοναχοῦ Χριστόφορου Παναγιωτόπουλου καὶ Κοσμᾶ Φλαμιάτου, πρβλ. τοῦ Ἀλέξιου Παναγόπουλου, Ἀθήνα 2010), ὡς ἄσημη ἀλλὰ προφητική. Θὰ ἐλέγξει τὴν ἠθικὴ κρίση καὶ τὸ κατεστημένο διεφθαρμένο σύστημα τῆς ἐποχῆς του μὲ σημεῖα καὶ τέρατα.
Ὅταν θὰ ἔλθει ὁ προφήτης, μᾶς ἐρωτᾶ διαχρονικὰ ὁ γέροντας Ἀρσένιος, ἆραγε θὰ πάει νὰ ἐμφανιστεῖ καὶ νὰ βάλει μετάνοια στὸν Πατριάρχη τῶν Ἱεροσολύμων καὶ στὴ Σύνοδο τῶν Ἀρχιερέων, ἆραγε θὰ πάει νὰ τοὺς συναντήσει, νὰ συνομιλήσει, ὁ «ὑμνούμενος καὶ δοξολογούμενος ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας δύο χιλιάδες χρόνια θὰ προσκυνήση, θὰ βάλη μετάνοια νὰ φιλήση τὸ χέρι τους, καὶ ἐὰν τυχὸν δὲν θὰ καταδεχθῆ ἕνα τέτοιο, πῶς θὰ διάκεινται ἀπέναντί του; Πολὺ περισσότερον, ἐὰν δὲν καταδεχθῆ, οὔτε κἄν, νὰ τοὺς ἐπισκεφθῆ καὶ ἀκόμη πιὸ πολύ, ἐὰν τυχὸν τοὺς ἐλέγξη, μὲ προδρομικὴν γλῶσσαν, διὰ κακὴν ζωὴν καὶ χλιδὴν καὶ πολυτέλειαν, διὰ τὰ τυχὸν μὴ ὀρθόδοξα φρονήματά των, διὰ ὑπόπτους κινήσεις μερικῶν γύρω ἀπὸ μασονικὲς στοές, θὰ τὸν πιστέψουν ἢ θὰ τὸν ἐκβάλουν ἔξω, ὡς τρελλὸν καὶ ἀπατεῶνα; Ἐπίσης, ἔρχεται εἰς τὸν νοῦν μας, διατὶ ἆραγε ὁ Κύριος, ἀλλὰ καὶ ὁ Πρόδρομος, δὲν κατεδέχθηκαν νὰ παρουσιασθοῦν καὶ νὰ πάρουν τὴν ἄδεια τοῦ κηρύγματος, ἀπὸ τοὺς τότε Ἐκκλησιαστικοὺς Ἀρχηγούς; Καὶ μόνον ποὺ δὲν θὰ τοὺς ἐπισκεφθοῦν ὁ Ἠλίας καὶ ὁ Ἐνώχ, διὰ νὰ πάρουν τὴν ἄδεια νὰ κηρύττουν, πολὺ περισσότερον, ἐὰν τοὺς ἐλέγξουν, φθάνει νὰ ἐννοήση κανεὶς τὴν στάσιν, τῶν τότε ἱσταμένων ὑψηλὰ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ» [63].
Τὰ ἐρωτήματα ποὺ μᾶς βάζει εἶναι τόσα πολλὰ καὶ τόσο πραγματικά, ποὺ ἐὰν θὰ τὰ σκεφθοῦμε σὲ βάθος καὶ ἐφόσον τὰ παραλληλίσουμε μὲ τὴ ζωὴ τῶν προφητῶν καὶ τῶν ἁγίων, ἐνδεχομένως νὰ καταλήξουμε στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ παρουσία τῶν δύο προφητῶν δὲν θὰ εἶναι ἀρεστή, ὄχι μόνο γιὰ τὸ πάσης φύσεως ἱερατεῖο τῆς τότε ἐποχῆς, ἀλλὰ οὔτε καὶ γιὰ τὴ πολιτικὴ ἡγεσία τῆς τότε ἐποχῆς καὶ τῶν ὀργάνων τοῦ πλάνου ἀντι-χρίστου. Πιθανὸν οἱ ἀξιωματοῦχοι τοῦ ἀντι-χρίστου νὰ συνεργαστοῦν μὲ τοὺς τότε ρασοφόρους καὶ γιὰ τὴ σύλληψη ἢ θανάτωση τῶν δύο προφητῶν. Ὁ ἀντὶ-χριστος, «τουλάχιστον κατὰ τὴν πρώτην τριετίαν, ὁ ὁποῖος θὰ εἶναι ἰσχυρὸν πολιτικὸν καὶ θρησκευτικὸν πρόσωπον, μὲ ἕνα σωρὸ θαύματα ταχυδακτυλουργίας, ποὺ θὰ ξετρελλάνει τὸν κόσμον, ἰδίως τὴν νεότητα, καὶ ποὺ θὰ ὑποστηρίζεται συγχρόνως ὑπὸ τῶν ἰσχυρῶν τῆς ἡμέρας» [64], θὰ δημιουγήσει μία πολὺ μεγάλη σύγχυση γύρω ἀπ’ τὸ πρόσωπό του, ἀκόμα καὶ μεταξὺ αὐτῶν «τῶν τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι θὰ σπεύδουν μὲ καθησυχαστικάς ἐγκυκλίους, τόσο σὲ κλῆρο καὶ πρὸς τὸ λαό, ὅτι νὰ μὴ θορυβοῦνται, δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ ἀντὶ-χριστος, δὲν ἦλθε ἀκόμη ὁ καιρός», καὶ λέγουν ὅτι καλὸ θὰ εἶναι «νὰ μὴ δίδουν σημασίαν σὲ διαδόσεις τῶν ‘φαντασιοπλήκτων’» [65].
Ὡς παράδειγμα τῆς σύγχυσης ποὺ θὰ δημιουργηθεῖ γύρω ἀπὸ τὸ πρόσωπο τοῦ ἀντίθεου θηρίου, μᾶς φέρνει τὴ σύγχυση ποὺ ἐμφανίστηκε καὶ μὲ τὸν ἀριθμὸ ΧΞΣ, ἄλλος θὰ λέει μὴ «φοβῆσθε», ἄλλος θὰ γράφει «δὲν ἦλθε ἡ ὥρα», ἄλλος θὰ διδάσκει ὅτι «δὲν σκοτώνει ὁ ἀριθμός», ἄλλος θὰ γράφει στὶς ἐφημερίδες ὅτι «δὲν ἔχει σχέσιν ὁ ἀριθμὸς 666 μὲ τὸν προφητευόμενον ἀριθμὸν τῆς Ἀποκαλύψεως», ἄλλος θὰ κηρύττει ἀπ’ τὸν ἄμβωνα ὅτι «ὅλοι πρέπει νὰ πάρουμε καὶ τὰς ταυτότητας καὶ τὴν σφραγῖδα», μάλιστα μᾶς ἀναφέρει ὅτι περίπου τὸ ἴδιο ἔκαναν καὶ δύο τρεῖς ἀρχιερεῖς τῆς ἐποχῆς του, οἱ ὁποῖοι ἐξέδωσαν «καθησυχαστικάς ἐγκυκλίους καὶ ὁμιλίας» [66]. Παρουσιάζοντας αὐτὴ τὴ πραγματικότητα ποὺ ἔγινε ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του, θέλει νὰ μᾶς προβληματίσει γιὰ τὸ τί πρόκειται νὰ γίνει σὲ ἐκεῖνες τὶς ἐσχατολογικὲς ἡμέρες, κι ὅταν ὅλα αὐτὰ θὰ συμβοῦν, δηλ. γιὰ τὰ ἔσχατα σημεῖα τοῦ βασανισμοῦ τῶν πιστῶν καὶ τοῦ τέλους τοῦ κόσμου.
Στὸ ἑπόμενο ἄρθρο τοῦ π.Ἀρσένιου ποὺ εἶναι δημοσιευμένο στὴν ἐφημερίδα Ὀρθόδοξος Τύπος, μὲ θέμα «θὰ γίνουν οἱ Ἑβραῖοι χριστιανοὶ» (σελ. 57-65 βιβλίου), γίνεται ἡ ἐκ μέρους του ἑρμηνευτικὴ προσέγγιση γιὰ τὸ ἐὰν θὰ γίνουν χριστιανοὶ οἱ Ἑβραῖοι, πρὶν ἀπὸ τὴν ἔνδοξο Β’ παρουσία. Γιὰ νὰ καταλήξει, ὅτι τελικά, μόνο ἕνα μικρὸ τμῆμα ἀπ’ αὐτούς, θὰ πιστεύσει, κι ὅτι αὐτοὶ οἱ λίγοι, οἱ καλοπροαίρετοι Ἑβραῖοι, ὅταν θὰ δοῦν τὸ φοβερὸ κριτὴ νὰ ἔρχεται καὶ ὀφθαλμοφανῶς θὰ διαπιστώσουν ὅτι μέχρι τότε πίστευαν σὲ ἕναν ἠθοποιὸ καὶ πλάνο καὶ στὸ ψεύτικο-μεσσία ἀντὶ-χριστο. Ἡ καταραμένη «συκή» ἀπ’ τὸν Θεάνθρωπο Κύριο, ἀπὸ τότε δήλωσε μεταφορικά, παραβολικά, τὴν «παντοτινὴν πνευματικὴν ξηρασίαν τῶν Ἑβραίων» [67]. Μᾶς μνημονεύει τὸν Ἰω. Χρυσόστομο στοὺς κατὰ Ἰουδαίων λόγους του, ποὺ «ἀποκλείει τελείως τὴν ἐπιστροφὴν των στὸν Χριστό, οὐδὲ εἰς τὴν προτέραν ἐπανήξουσι πολιτείαν, οὔτε τὴν πόλιν (Ἱερουσαλήμ), οὔτε τὸν ναὸν (Σολομώντα), λοιπὸν ἀπολήψονται» [68]. Ὁ Ἰω. Χρυσόστομος μὲ σωρεία ἁγιογραφικῶν χωρίων ἐπιμένει ὅτι οἱ Ἑβραῖοι μέχρι τῆς συντελείας τοῦ κόσμου δὲν θὰ κάνουν πάλι ἰσραηλιτικὸ κράτος καὶ δὲν θὰ ἀποκτήσουν τὴ πόλη τους, οὔτε τὸ ναὸ θὰ ξανακτίσουν.
Ὅμως, σήμερα βλέπουμε ὅτι καὶ τὸ κράτος τοῦ Ἰσραὴλ ἀπὸ τὸ 1949 ἔχουν καὶ τὴ διοίκηση τῆς πόλης Ἱερουσαλὴμ ἔχουν, ἀλλὰ καὶ τὸ ναὸ τοῦ Σολομώντα θέλουν νὰ ξαναφτιάξουν καὶ ἀκόμα δὲν ἔχουν ἀποκτήσει. Ὁ πρόεδρος τῆς Ἀμερικῆς στὴν πρώτη θητεία του μετέφερε τὴ πρεσβεία του στὰ Ἱεροσόλυμα, δηλώνοντας ἔτσι ὅτι αὐτὴν ἀναγνωρίζει ὡς πρωτεύουσα, μάλιστα λίγο πρὶν τὴ λήξη τῆς θητείας του, πῆγε στὸ τεῖχος τῶν δακρύων καὶ ὅπως φάνηκε στὴν κάμερα, σὰν νὰ προσευχήθηκε θερμά, στὴν ἑπόμενη θητεία του, νὰ ξαναγίνει ὁ ναὸς τοῦ Σολομώντα. Ὀψόμεθα, τώρα στὴ νέα θητεία του. Τὸ πότε θὰ τὸν ἀποκτήσουν εἶναι καὶ θέμα γιὰ τὸ πότε θὰ τὰ βροῦν, μὲ τοὺς μουσουλμάνους καὶ τί θὰ γίνει μὲ τὸ Τέμενος τοῦ Ὀμάρ, τὸ ὁποῖο ἔχει κτιστεῖ στὰ θεμέλια τοῦ ναοῦ τοῦ Σολομώντα, τὸ ὁποῖο θὰ πρέπει νὰ τὸ γκρεμίσουν, νὰ τὸ μεταφέρουν ἢ μετακινήσουν ἢ νὰ τὸ «ἀνατινάξουν, ἀλλὰ δὲν τοὺς εἶναι καὶ τόσο εὔκολον, διότι θὰ ξεσηκωθῆ ὅλος ὁ ἰσλαμικὸς κόσμος». Ἡ προσπάθειά τους θὰ πετύχει μᾶς ἔλεγε, μετὰ ἀπὸ κάποιο ἰσχυρὸ παγκόσμιο οἰκονομικὸ κράχ, καθὼς καὶ μετὰ ἀπὸ μία παγκόσμια δικτακτορία τοῦ δόγματος τοῦ Σόκ. Σήμερα εἴδαμε τὰ ἀποτελέσματα τῆς ὑγειονομικῆς δικτακτορίας ποὺ εἶχε ἐπιβληθεῖ μὲ τὴν ἀντισυνταγματικὴ ὑποχρεωτικότητα.
* (Phd Δρ. Ν/Πολιτικῶν Ἐπιστημῶν. Phd Δρ. Βιοηθικῆς. Phd Δρ. Θεολογίας. PostDoc Νομικῆς. Διπλωματούχου Ὑφηγητοῦ Δικαίου – Habilitation. Καθηγητοῦ Παν/μίου & Ἀκαδημαϊκοῦ EASA, MCA, CAC.
Σημειώσεις:
[61] Ἀρσενίου, Παγκόσμιος, 52. [62] Ἒνθ’ ἀνωτ. Βλ. Ἀλέξιος Π.Παναγόπουλος, Εὐρωπαϊκοὶ Θεσμοί, Ἀθήνα 2024. [63] Ἀρσενίου, Παγκόσμιος, 52-53. [64] Ἀλέξιος Παναγόπουλος, Ἠθική, Ἐσχατολογία, Προφητολογία κατὰ τὸ γέροντα Ἀρσένιο, Ἀθήνα 2010. [65] Ἒνθ’ ἀνωτ. [66] Ἒνθ’ ἀνωτ. Βλ. Ἀλέξιος Π.Παναγόπουλος, Εὐρωπαϊκοὶ Θεσμοί, Ἀθήνα 2024. [67] Ἀρσενίου, Παγκόσμιος, 61. [68] Ἀρσενίου, Παγκόσμιος, 60.
