«Μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα
μή χεῖρόν σοί τι γένηται»
(Ιω. 5,14)
Η επιθυμία ίασης σε κάθε νοσούντα άνθρωπο παρουσιάζεται εμφανής. Η δίψα της υγείας ακόρεστη. Η νοσταλγία της αρτιμελείας, που επιτρέπει την απόλαυση όλων των αγαθών, βαθεία. Ποιος άρρωστος, όπως λέγει ο λαός μας, δεν επιθυμεί την υγειά του; Η υγεία αποτελεί το ορμητήριο για όλες τις εξορμήσεις της ζωής. Η υγεία ενεργοποιεί το χαράκωμα μέσα από το οποίο εξαπολύονται όλες οι επιθέσεις εκ του ασφαλούς. Τέλος η υγεία ενσαρκώνει την πανοπλία του ανθρωπίνου σώματος, που το διαφυλάσσει από κάθε αλλότρια επιβουλή και το κάνει άτρωτο. Το άτρωτο όμως του σώματος συμπαρασύρει το πνεύμα σε εκδηλώσεις, που πολλές φορές, φθείρουν την ψυχοσωματική ευρωστία και δρουν ύπουλα πολιορκώντας εκ των ένδον το απροσμάχητον της ύπαρξης.
Θέλουµε, ὅταν δοξαστεῖς, νὰ µᾶς βάλεις καὶ τούς δύο, ἕνα στὰ δεξιὰ καὶ τὸν ἄλλον στ᾽ ἀριστερά του. Αὐτὲς οἱ σκέψεις κι αὐτὲς οἱ ἐπιθυµίες βασάνιζαν τοὺς δυὸ µαθητὲς τὴν παραµονὴ τῆς µέρας ποὺ ὁ Διδάσκαλός τους ἐπρόκειτο νὰ ὑποστεῖ τὸ µεγαλύτερο µαρτύριο! Αὐτὴ εἶναι ἡ σκληρυµένη καὶ τραχιὰ ἀνθρώπινη φύση. Αὐτὴν ἤθελε ὁ Κύριος καὶ Θεραπευτὴς νὰ µαλακώσει, νὰ θεοποιήσει. Μετὰ ἀπὸ τόση ἔµφαση ποὺ ὁ Ἴδιος ἔδινε στὸ «ἔσονται οἱ ἔσχατοι πρῶτοι καὶ οἱ πρῶτοι ἔσχατοι», µετὰ ἀπὸ τόσες καὶ τόσες ἐπανειληµµένες διδαχὲς ὅτι πρέπει ν’ ἀποφεύγουν τὴν κοσµικὴ δόξα καὶ τὴν πρωτοκαθεδρία, µετὰ ἀπὸ τόσο µεγάλο παραδειγµα ὑποταγῆς στὸ θέληµα τοῦ Θεοῦ καὶ µετὰ τὴν πρόσφατη τροµερὴ προφητεία Toυ γιὰ τὴν τελική Toυ ταπείνωση καὶ τὸ ἄδικο πάθος Toυ, οἱ δυὸ αὐτοὶ µαθητές Toυ, καὶ µάλιστα ἀπὸ τοὺς πρωτοκορυφαίους, ἐκτέθηκαν ζητώντας ἀπὸ τὸν Κύριο τὴν προσωπική τους ἀνταµοιβὴ καὶ δόξα.
ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Ἰωάννου τοῦ συγγραφέως τῆς «Κλίμακος»)
Ἑβρ. 6, 13–20)
Του Μητροπολιτου Φλωρινης Αυγουστινου
«Ἥν (ἐλπίδα) ὡς ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν καὶ εἰσερχομένην εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος» (Ἑβρ. 6, 19)
ΟΣΟΙ, ἀγαπητοί μου, ὅσοι ἔχετε ταξιδέψει μὲ πλοῖα, μικρὰ καὶ μεγάλα, κι αὐτὰ τὰ ὑπερωκεάνια ποὺ διασχίζουν τὶς θάλασσες καὶ τοὺς ὠκεανούς, ἔχουν ἄγκυρα. Ἡ ἄγκυρα εἶνε ἀπαραίτητη. Κανένα πλοῖο δὲν ξεκινάει, ἄν δὲν ἔχῃ τὴν ἄγκυρα ἐν τάξει. Γιατὶ ὅταν σηκωθῇ τρικυμία καὶ τὸ πλοῖο κινδυνεύῃ νὰ παρασυρθῇ ἀπὸ τὰ κύματα καὶ νὰ πέσῃ πάνω σὲ ξέρες καὶ νὰ γίνῃ συντρίμμια, τότε ὁ πλοίαρχος διατάζει τοὺς ναῦτες νὰ ῥίξουν ἄγκυρα. Ἡ ἄγκυρα, ποὺ πέφτει στὴ θάλασσα, ἄν πιάσῃ στερεὰ στὸν πυθμένα, τότε τὸ πλοῖο κρατιέται γερὰ καὶ δὲν παρασύρεται πιὰ ἀπὸ τὰ κύματα. Ἀσφάλεια τοῦ πλοίου στὸν καιρὸ τῆς τρικυμίας εἶνε ἡ ἄγκυρα.
Κίνητρο γιά τό σημερινό μας ἄρθρο ὑπῆρξε κείμενο τοῦ κ. Βασιλείου Μανιμάνη, ἀστρονόμου καί διδάκτορος Ἀστροφυσικῆς στό Ἐθνικό καὶ Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν, πού εἶδε τό φῶς στό περιοδικό «Θεολογία», τήν τριμηνιαία ἔκδοση τῆς Ἱερᾶς Συνοδοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μέ τίτλο «Στάσεις ἀπέναντι στὴν τεχνολογία»[1].
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Ἑβρ. θ΄ 1-7
1 Εἶχε μὲν οὖν καὶ ἡ πρώτη σκηνὴ δικαιώματα λατρείας τό τε Ἅγιον κοσμικόν· 2 σκηνὴ γὰρ κατεσκευάσθη ἡ πρώτη, ἐν ᾗ ἥ τε λυχνία καὶ ἡ τράπεζα καὶ ἡ πρόθεσις τῶν ἄρτων, ἥτις λέγεται Ἅγια. 3 μετὰ δὲ τὸ δεύτερον καταπέτασμα σκηνὴ ἡ λεγομένη Ἅγια Ἁγίων, 4 χρυσοῦν ἔχουσα θυμιατήριον καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης περικεκαλυμμένην πάντοθεν χρυσίῳ, ἐν ᾗ στάμνος χρυσῆ ἔχουσα τὸ μάννα καὶ ἡ ῥάβδος Ἀαρὼν ἡ βλαστήσασα καὶ αἱ πλάκες τῆς διαθήκης, 5 ὑπεράνω δὲ αὐτῆς Χερουβὶμ δόξης κατασκιάζοντα τὸ ἱλαστήριον· περὶ ὧν οὐκ ἔστι νῦν λέγειν κατὰ μέρος. 6 Τούτων δὲ οὕτω κατεσκευασμένων εἰς μὲν τὴν πρώτην σκηνὴν διὰ παντὸς εἰσίασιν οἱ ἱερεῖς τὰς λατρείας ἐπιτελοῦντες, 7 εἰς δὲ τὴν δευτέραν ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ μόνος ὁ ἀρχιερεύς, οὐ χωρὶς αἵματος, ὃ προσφέρει ὑπὲρ ἑαυτοῦ καὶ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων.
Ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης «ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται» (Ἰω. κ, 23). (: Σὲ ὅποιους συγχωρέσετε τὶς ἁμαρτίες τους συγχωροῦνται αὐτὲς καὶ ἀπὸ τὸν Θεό. Σὲ ὅποιους δὲ τὶς κρατεῖτε, ἀσυγχώρητες, θὰ μείνουν γιὰ πάντα κρατημένες).
Αὐτὴ τὴν ἐξουσία – ἐντολὴ ἔδωσε ὁ Κύριος στοὺς Ἀποστόλους καὶ οἱ Ἀπόστολοι διαδοχικὰ στοὺς κληρικούς. Ἡ ἐξομολόγηση εἶναι τὸ δεύτερο βάπτισμα μαζὶ μὲ τὸ μυστήριο τῆς θείας Μετανοίας. Ἕνα δῶρο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ πλάσμα του. Μὲ τὴν εἰλικρινῆ ἐξομολόγηση καὶ μετάνοια καθαριζόμαστε ἀπὸ κάθε ἁμαρτία. Πολλὲς φορὲς μᾶς ἔλεγε ὁ μακαριστὸς Ἀρχιμανδρίτης π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος ὅτι κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐξομολογήσεως γιατρεύτηκαν πολλοὶ καὶ ἀπὸ σωματικὲς ἀσθένειες, διότι μὲ τὴν ἐξομολόγηση ἐξαφανίσθηκαν οἱ ἁμαρτίες, οἱ ὁποῖες εἶναι ἡ αἰτία καὶ πολλῶν ἀσθενειῶν. Γιὰ αὐτὸ πρέπει νὰ βροῦμε πρῶτα τὴν αἰτία τῶν ἁμαρτιῶν καὶ μετὰ θὰ τῆς γιατρέψουμε.
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου ΚαντιώτουΣήμερον, ἀγαπητοί μου, θὰ σᾶς διηγηθῶμεν κάτι ποὺ εἰς τὴν ἀρχὴν θὰ σᾶς κάμῃ ἴσως νὰ γελάσητε. Ἀλλ᾿ ἐὰν παρακολουθήσητε τὴν συνέχειαν καὶ προσέξητε τὴν βαθυτέραν του ἔννοιαν, τότε τὸ γέλιο σας θὰ μεταβληθῇ εἰς κλάμα.
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου
«…Μὲ λύπην, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶσται, μὲ λύπην ἀνέκφραστον λαμβάνω τὸν κάλαμον διὰ νὰ ἐλέγξω ἐπωνύμως ἐπίσκοπον τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας. Ἂς λέγουν μερικοί ὅτι ἀρεσκόμεθα εἰς τὸν ἔλεγχον. Ἡ καρδία μας αἱμάσσει, ὅταν ἡ ἀνάγκη μᾶς ἐπιβάλῃ τὸν ἔλεγχον. Δὲν θέλομεν νὰ ἐλέγχωμεν. Δὲν θέλομεν νὰ μᾶς δίδωνται ἀφορμαὶ νὰ στηλιτεύωμεν καὶ νὰ καυτηριάζωμεν τὰ κακῶς κείμενα ἐν τῷ ἐκκλησιαστικῷ ὀργανισμῷ. Θὰ ἠθέλαμεν ἀντιθέτως ὅλα ἐν τῇ ἡμετέρᾳ Ἐκκλησίᾳ νὰ εὑρίσκωνται ἐν τάξει καὶ ἀκριβείᾳ.
Μὲ πολὺ συγκίνηση ἐπιτελοῦμε σήμερα (10.04.2021) τὸ 11ετές μνημόσυνο τοῦ πολυσεβάστου πνευματικοῦ μας πατέρα π. Μάρκου Μανώλη. Ναί, συμπληρώθηκαν 11 χρόνια ἀπὸ τότε, ποὺ ἐκεῖ στὸν Ἅγιο Γεώργιο Διονύσου, τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ μας τὸν κατευόδωσαν μὲ ἐκεῖνο τὸ ἀξέχαστο «Ἅγιος… Ἅγιος…». Καὶ ὅπως θὰ ἐνθυμεῖστε, δὲν ἦταν καὶ λίγοι, ἀλλὰ κάπου 4 - 5.000, ὅπως ὑπολογίζεται. Καὶ ὅλος αὐτὸς ὁ κόσμος, σ’ αὐτὴ τὴν σπάνια ἔκφρασή του, ἀσφαλῶς ἤξερε πολὺ καλὰ τί ἔλεγε. Καὶ μάλιστα, ὅπως θὰ ἐνθυμεῖστε, τὸ ἔλεγε σταθερά, ἐπίμονα, μὲ παλμό, μὲ συγκίνηση καὶ μὲ δέος!
Ἔλεγε τὸ «Ἅγιος… Ἅγιος…», γιατί εἶχε μέσα του κατατάξει τὸν π. Μᾶρκο στὸ χορὸ τῶν συγχρόνων Ἁγίων Γερόντων. Ἐκείνων ὅλων ποὺ ὁμολογουμένως ἔλαμψαν διὰ τοῦ βίου τους, μίλησαν μὲ τὰ ἔργα τους, καθοδήγησαν μυριάδες ψυχές, βρέθηκαν στὸν πόνο καὶ στὴν ἀγωνία μας καὶ μᾶς φώτισαν κυριολεκτικὰ ἐκεῖ στὰ βαθιὰ σκοτάδια τῆς κατὰ τὰ ἄλλα πάμφωτης ἐποχῆς μας.
Ψαλμός 129 
Ἐπιστολὴ τοῦ Προκαθημένου τῆς Πολωνίας κ. Σάββα τῆς 8ης Ἀπριλίου 2021 πρὸς τὸν Σεβασμιώτατον π. Καλαβρύτων κ. Ἀμβρόσιον διὰ τὴν θλιβερὰν κατάστασιν τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὴν Ἑλλάδα! Πηγή: Ἱστοσελίς «romfea.gr», 09.04.2021.
Ἀπαράδεκτος ἡ συμμόρφωσις Ἐπισκόπων
(χωρίς Ι.Σ.Ι.) εἰς ἐχθρούς τῆς Ἐκκλησίας!
ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΠΑΣΧΑ ΧΩΡΙΣ
ΜΕΓΑΛΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ
«Ένας είναι ο δρόμος σωτηρίας.
Ο ανήφορος».
Ερημίτης Μακάριος Σιμωνοπετρίτης
Ανάβαση! Μία έννοια που συνάδει με το ανέρχεσθαι, το αναβαίνειν, το ανέβασμα, την άνοδο και την τελική κατάκτηση ύψους. Την εξύψωση με την συνεύρεση της ηθικής ικανοποίησης και της ενδόμυχης καταξίωσης.
Η κυβέρνηση σέρνει για ακόμη μια φορά τη χώρα μέσα από άκρως επικίνδυνα μονοπάτια, επιχειρώντας να επανεκκινήσει την οικονομία με κινήσεις που εκτός του ότι δείχνουν ανικανότητα και προχειρότητα, απειλούν ευθέως τα ανθρώπινα δικαιώματα.
ΣΧΟΛΙΟ : Οποιαδήποτε διάκριση σε βάρος αυτών που δε θα εμβολιαστούν είναι παράνομη και δημιουργεί πολίτες β και γ κατηγορίας. Οι εργαζόμενοι να ζητούν γραπτώς την οποιαδήποτε παραίνεση από τους εργοδότες τους για να εμβολιαστούν.
ΟΙ ΕΝΘΕΡΜΟΙ θιασῶτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀρνοῦνται ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι αἵρεση καὶ μάλιστα, καταδικασμένη ἀπὸ Σύνοδο. Αὐτὸ δὲν εἶναι ἀλήθεια. Ὑπάρχει συνοδικὴ καταδίκη ἀπὸ τὴν Σύνοδο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς (ΡΟΕΔ), ἡ ὁποία τὸ 1983 συγκάλεσε μία πολὺ σπουδαία Ἱστορικὴ Σύνοδο μὲ Πρόεδρο τὸν ἅγιο Φιλάρετο, ἡ ὁποία καταδίκασε καὶ ἀναθεμάτισε τὸν Οἰκουμενισμό. Ἰδοὺ ἡ καταδίκη:
Ἀρχ. Μᾶρκος Μανώλης, ὁ Παρηγορητής
Στὶς 16 Ἀπριλίου συμπληρώνονται ἕνδεκα χρόνια ἀπὸ τὴν εἰς Κύριον ἐκδημίαν τοῦ πνευματικοῦ μας.
Συγκινοῦμαι βαθύτατα, ὅταν ἀναπολῶ τὴν ἁγία μορφή του καταστολισμένη μὲ ἅγιες ἀρετές, ὅπως τὴν σεμνότητα, τὴν ἁπλότητα, τὴν πραότητα, τὴν ἀνεξικακία, τὴν εὐγένεια, τὴν ἰώβεια ὑπομονή, τὴν θυσιαστικὴ ἀγάπη του γιὰ ὅλους μας καὶ τὴν πάντοτε προσευχητική, διακριτικὴ ἀγωνιστικότητά του γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη μας.
ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
ΑΙ ΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΡΑΙ ΑΓΑΠΗ, ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΧΙΟΝΙΑ
Στίς 16 Ἀπριλίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴ μνήμη τῶν τριῶν κατὰ σάρκα ἀδελφῶν Ἀγάπης, Εἰρήνης καὶ Χιονίας, οἱ ὁποῖες κατάγονταν ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη καὶ ἔζησαν τὸν 3ο αἰώνα, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ. Οἱ τρεῖς ἀδελφὲς ἦταν τέκνα εὐγενῶν καὶ πλουσίων γονέων. Δικρίνονταν γιὰ τὴ σταθερὴ πίστη τους στὸ Χριστό. Ὅταν ὁ Διοκλητιανὸς κήρυξε διωγμὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν, οἱ ἀδελφὲς ἐπῆγαν σ᾽ ἕνα βουνὸ κοντὰ σὲ μιὰ λίμνη. Λίγο ἀργότερα συνελήφθησαν καὶ παραδόθηκαν στὸν ἄρχοντα τῆς περιοχῆς, ὁ ὁποῖος τὶς βασάνισε καὶ στὴν συνέχεια τὶς ὁδήγησε στὸ μαρτύριο.
Ψαλμός 128 
Η Εκκλησία την αγία αυτή περίοδο μας καλεί συνεχώς σε μετάνοια. Ακόμη ειδικότερα το κάνει αυτό με τον Μέγα Κανόνα, που έγραψε ο άγιος Ανδρέας επίσκοπος Κρήτης. Μιλάει για μετάνοια αληθινή, γνήσια, όπως τη θέλει ή, καλύτερα, όπως τη δίνει ο Θεός σ’ εκείνον που τη ζητάει.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος να σωθείς, αδελφέ μου, παρά μόνο η μετάνοια. Μετάνοια σημαίνει θάνατος. Μετανοείς αληθινά, όταν παίρνεις την απόφαση να πεθάνεις ως προς όλα. Σαν να μην υπάρχει τίποτε άλλο για σένα. Υπάρχεις εσύ και ο Θεός.
Πατρικές Νουθεσίες του γέροντος Εφραίμ του ΦιλοθεΐτουΟ Θεός παιδεύει σαν πατέρας, για να μας απαλλάξη από υπερβολές και ελλείψεις. Μας παιδεύει όχι για να έλθουμε σε απόγνωσι, αλλά για να μετανοήσουμε και διορθωθούμε.
Όταν υγιώς κρατήσουμε την έννοια της παιδείας των θλίψεων, ακολουθεί πολλή θεϊκή παρηγοριά.
Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς
Η λέξη «ψυχαγωγία», σύμφωνα με μια νόστιμη παρετυμολογική ερμηνεία, παράγεται από τις λέξεις «ψύχος» και «αγωγός». Σωλήνας, δηλαδή, από τον οποίο διέρχεται, ψύχος, δροσιά. Διηγούνται ότι στην αρχαία Αθήνα, οι δούλοι, τα «δορυάλωτα ανδράποδα», οι αιχμάλωτοι πολέμου, όπως περιφρονητικώς τους ονόμαζαν, καταδικάζονταν διά βίου στα λατομεία και στην εξόρυξη μετάλλων. Η μεταχείριση ήταν απάνθρωπη, ισοδυναμούσε με καταδίκη σε αργό θάνατο. Δούλευαν-κυριολεκτεί η λέξη-στα βάθη της γης, εν μέσω πνιγηρής, μολυσμένης ατμόσφαιρας. Η μόνη τους παρηγορία και αναψυχή ήταν οι ανάσες καθαρού, ψυχρού αέρα, που μετέφεραν σωλήνες, αγωγοί, οι οποίοι έφταναν ως την επιφάνεια. Αυτοί οι «ψυχο-αγωγοί» ήταν η μόνη τους ευχαρίστηση. Από δω, κατά την, επαναλαμβάνω, παρετυμολογία, προήλθε η λέξη «ψυχαγωγία».
Βαθιά συγκίνηση γιά τόν λεβέντη
ὁμολογητή ἱερέα τῆς Μυτιλήνης, πού κάνοντας πράξη τό «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ
μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις», ἀρνήθηκε νά ὑπακούσει στά βλάσφημα κελεύσματα τῶν
ψευτοθεολογούντων ναομάχων τῆς μάσκας, μέ ἀποτέλεσμα νά παυθεῖ ἀπό τόν
τοπικό μητροπολίτη, ἀλλά καί νά ἐπισύρει τα γνωστά κανιβαλικά σχόλια ἐκ
μέρους τῶν ἀντίχριστων ΜΜΕ καί τῶν λοιπῶν…θεματοφυλάκων τῆς ὑγείας μας.
Καί εἰλικρινά δέν τό λέω γιά νά στενοχωρηθοῦμε. 
Τὴν
Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως – 4 Ἀπριλίου 2021- ἡμέρα γιά τήν
Ἐκκλησία σταυροαναστάσιμη, ἑορτὴ θυσίας καὶ χαρᾶς, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ
ἁγιώτατος πνευματικός μας πατέρας π. Σαράντης Σαράντος. Ἀληθῶς σ’αὐτὸν
ἁρμόζουν οἱ λόγοι τῆς ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως : «Μακάριοι οἱ νεκροὶ οἱ ἐν
Κυρίῳ ἀποθνήσκοντες ἀπ’ἄρτι. Ναί, λέγει τὸ Πνεῦμα, ἵνα ἀναπαύσωνται ἐκ
τῶν κόπων αὐτῶν · τὰ δὲ ἔργα αὐτῶν ἀκολουθεῖ μετ’αὐτῶν ( Ἀποκ. 14,13).
Ὁ προσφιλής μας πνευματικὸς ζῶν πάντοτε «ἐν Κυρίῳ», ἀναπνέων τόν Χριστό διὰ τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς, νήφων καὶ ἀγρυπνῶν ὑπὲρ τῆς ψυχῆς του καὶ τῆς σωτηρίας τῶν κατά σάρκα καί Πνεῦμα τέκνων του, ἐξεδήμησε πρὸς τὸν Κύριο κατάφορτος μέ τίς εὐαγγελικές ἀρετὲς ὡς ἐλαία κατάκαρπος καὶ λαμπάς πολύφωτος.
ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
ΑΓΙΕΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ
Οἱ Ἁγίες Ἀναστασία καί Βασίλισσα ἔζησαν κατά τούς χρόνους τοῦ Νέρωνα καί κατάγονταν ἀπό τήν Ρώμη. Ἦταν πλούσιες καί εὐγενεῖς, ὑπῆρξαν δέ μαθήτριες τῶν ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, οἱ ὁποίοι θανατώθηκαν ἀπό τόν Νέρωνα. Μετά τό μαρτύριο τῶν Ἀποστόλων πῆραν τά τίμιά τους λείψανα τήν νύχτα καί τά ἐνταφίασαν. Ὅταν τό ἔμαθε ὁ δυσσεβῆς Νέρων, διέταξε νά τίς φέρουν μπροστά του. Πρῶτα τίς φυλάκισαν καί μετά τούς ζήτησαν νά ἀρνηθοῦν τήν πίστη τους στόν Χριστό. Ἀποκρίθηκαν καί οἱ δύο ὅτι πιστεύουν στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό μας, γι’ αὐτό πρῶτα τίς κρέμασαν, ἔπειτα ἔκοψαν τούς μαστούς τους, τά χέρια, τά πόδια, τήν γλῶσσα τους καί τέλος τίς ἀποκεφάλισαν. Μέ αὐτόν τόν τρόπο ἀπέκτησαν οἱ μακάριες τόν στέφανο τοῦ μαρτυρίου.
Η
σανσκριτική λέξη γιόγκα άρχισε να γίνεται γνωστή στον Δυτικό κόσμο από
τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ο Ινδός Σουάμι Βιβεκανάντα τη μετέφερε
στην Αμερική. Σήμερα όλοι έχουν συνδέσει τις ινδουιστικές αυτές
πρακτικές με τη γυμναστική και τη χαλάρωση. Τα κέντρα γιόγκα ξεφυτρώνουν
παντού σαν μανιτάρια.
In the glory of our Holy Triune God
Archim. Savvas Hagiorite
Wearing a mask/face cover in the temple of God is blasphemy to the Holy Spirit, it is unfaithfulness and impiety.
The face cover/ mask is:
Ψαλμός 127
«… καί σκότος ἐπάνω τῆς
ἀβύσσου… καί ἐγένετο φῶς»
(Γεν. 1,2)
«Ἡ δέ γῆ ἦν ἀόρατος καί ἀκατασκεύαστος… καί Πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος» (Γεν. 1,2). Είναι γνωστό ότι η ανατείλασα τελειότης και λαμπρότης του σύμπαντος δεν υπήρχε προηγουμένως. Η δεσπόζουσα πρότερη κατάσταση είχε σαν στοιχεία: την ακατασκευασία, την αορασία, το σκότος, την άβυσσο–το ύδωρ. Τα πολλά ύδατα που κάλυπταν την γη και τα οποία στερούνταν βυθού. Γιατί κατά λέξη άβυσσος=α-βυθός=χωρίς βυθό. Μεταφορικά η έννοια άβυσσος μεταπήδησε στον προσδιορισμό της κόλασης (Λουκ. 8,31). Και σε άλλες κοσμογονίες γίνεται λόγος περί αβύσσου με κατάδειξη αποκλειστικά και μόνο του ερέβους. Του υποχθονίου σκότους. Τέλος στην Αποκάλυψη, η έννοια άβυσσος προσδιορίζει τον τόπο απ’ όπου εξορμούν οι δαιμονικές δυνάμεις. (Απ. 9,1-11,7). Άβυσσος λοιπόν, το λημέρι του «λήσταρχου» Διαβόλου και ορμητήριο των ληστρικών του επιχειρήσεων.
Άνθρωπο που λέει ‘’έτσι είμαι εγώ’’ να τον φοβάσαι. Δεν θέλει να αλλάξει ο άνθρωπος αυτός. Έχει θεοποιήσει τον εαυτό του. Έχει ερωτευτεί την άποψή του. Και με άνθρωπο, που νιώθει πως είναι αλάνθαστος, δύσκολα τα βγάζεις πέρα…
Άνθρωπο που λέει ‘’δε μετανιώνω για τίποτα’’ να τον φοβάσαι. Γιατί είναι άκαμπτος. Εγωιστής. Γιατί δεν βγαίνει έξω από το καβούκι του. Έξω από την άποψή του. Αυτός που λέει ότι δεν μετανιώνει για τίποτα, θα προτιμήσει να εμμείνει στο λάθος του, ακόμα και αν καταστραφεί, παρά να παραδεχτεί πως έχει σφάλει. Πως να συνυπάρξεις με έναν άνθρωπο τέτοιο;
Να φοβάσαι όμως και κάτι άλλο.
ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
ΑΓΙΑ ΘΩΜΑΪΣ
Ἡ Ἁγία Θωμαΐς γεννήθηκε στήν Ἀλεξάνδρεια, ἀνατράφηκε σωστά, παντρεύτηκε καί ζοῦσαν μέ τόν σύζυγό της ἀγαπημένοι, μέ κοσμιότητα και σωφροσύνη. Στό ἴδιο σπίτι κατοικοῦσε ὁ πεθερός της, ὁ κατά σάρκα δηλαδή πατέρας τοῦ συζύγου της. Μία ἡμέρα ἔτυχε νά λείπει ὁ ἄντρας της καί ὁ διάβολος ἔβαλε αἰσχρούς λογισμούς στόν γέροντα κατά τῆς νύφης του. Προσπαθοῦσε λοιπόν μέ κάθε τρόπο νά πραγματοποιήσει τόν κακό σκοπό του, ἡ δέ ἁγία τόν συμβούλευε καί τόν παρακαλοῦσε νά βγάλει τούς πονηρούς λογισμούς ἀπό τό μυαλό του. Ματαίως ὅμως· ὁ πονηρός γέροντας, τυφλωμένος ἀπό τόν διάβολο, πῆρε τό σπαθί του καί τήν σκότωσε. Ἡ μέν ἁγία παρέδωσε τήν ψυχή της στό Θεό καί μαρτύρησε γιά τήν σωφροσύνη, ὁ δέ γέροντας ἔχασε τό φῶς του καί τριγύριζε ἄσκοπα μέσα στό σπίτι του.
Άνθρωπο χωρίς σταυρό δεν γνώρισα.
Άλλον με σταυρό μεγάλο και άλλον με σταυρό μικρό. Άλλον με σταυρό βαρύ και άλλον με ελαφρύτερο…
Κάποιοι τον κουβαλάν αγόγγυστα. Κάποιοι δακρύζουν στα κρυφά. Κάποιοι από τον δρόμο καμιά φορά κουράζονται και ξαποσταίνουν. Άλλοι τον κουβαλούν στους ώμους. Άλλοι στη πλάτη. Και άλλοι αγκαλιά. Σφιχτά. Σχεδόν ερωτικά…
