Ο φιλάργυρος και το χρυσάφι του

Ζούσε κάποτε ένας άνθρωπος που ήταν πολύ πλούσιος. Σ΄ όλη του τη ζωή αγωνιζόταν να πλουτίσει περισσότερο και περισσότερο κι ακόμη περισσότερο. Μη φανταστείτε όμως πως χαιρόταν τα πλούτη και τ‘  αγαθά του. Αντίθετα, αγωνιούσε κάθε μέρα, κάθε ώρα και στιγμή για το πώς θα τα φυλάξει  καλύτερα. Ούτε στον ύπνο ούτε στον ξύπνιο ησύχαζε. Μια μέρα λοιπόν τ’ αποφάσισε: εξαργύρωσε όλη την περιουσία του, πούλησε δηλαδή ό,τι είχε και δεν είχε, μάζεψε όλο το έχει του σε χρυσά νομίσματα και στη συνέχεια όλα τα έλιωσε και τα έκανε μια μπάλα χρυσάφι. Ύστερα έσκαψε έναν τοίχο, έκανε μια ειδική κρυψώνα και καταχώνιασε το χρυσάφι του. Χαρούμενος πια, πήγαινε κάθε μέρα  κι έβλεπε τη μπάλα το χρυσάφι μέσα στον τοίχο.

Η γιαγιά κι ο λύκος

Δυο πουλάκια κελαηδούν

κι άλλα δυο φτεροπετούν

παραμύθι αρχινούν:

– Ο παραμυθάς ο Αίσωπος είπε κάποτε μια ιστορία για έναν πεινασμένο λύκο.

– Εγώ το ξέρω αλλιώς, λέει το δεύτερο. Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια γιαγιά που τάιζε το εγγονάκι της.

– Πρώτα πρέπει να πούμε πως πολλοί άνθρωποι άλλα λένε κι άλλα κάνουν και γι΄ αυτό πρέπει οι πράξεις μας να συμφωνούν με τα λόγια μας, αυτό μας λέει ο μύθος, διέκοψε το τρίτο πουλάκι.

Η ζήλια να ΄ταν ψώρα….

Κάποτε ένας άνθρωπος είχε ένα γαϊδούρι κι ένα μικρό σκυλάκι. Το γαϊδούρι του το είχε δεμένο στον στάβλο και το έτρεφε με σανό και βρώμη και το έβαζε να του κουβαλά όλο το εμπόρευμα. Με το σκυλάκι του όμως έπαιζε όλη μέρα. Τι χάδια του έκανε, τι χορό στα γόνατά του, τι μεζέδες του έφερνε και λιχουδιές, όποτε τύχαινε να βγει έξω να φάει με τους φίλους του! Αλλά και το σκυλάκι του έκανε τέτοιες χαρές χοροπηδώντας και κουνώντας την ουρά του, που τον «σκλάβωνε» ακόμα περισσότερο.

Ο φράχτης και τα αμπέλια

Κάποτε ζούσε ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος που είχε πολλά κτήματα και μάλιστα αμπέλια. Ο ίδιος δούλευε αδιάκοπα και αγαπούσε πολύ τη γη του και μαζί του δούλευαν σκληρά και με μεράκι κι όλοι του οι εργάτες, όσους είχε στη δούλεψή του. Και γι΄ αυτό «αμειβόταν» πλουσιοπάροχα, αφού το κρασί που βγάζαν τα αμπέλια του ήταν το πιο ευωδιαστό και γλυκό και, φυσικά, το πιο περιζήτητο.

– Σκοτώνεσαι στη δουλειά, όλη μέρα στα αμπέλια, λες και δε θα βγουν σταφύλια αν καθίσεις και λίγο. Οι εργάτες μας φτάνουν και περισσεύουν. Εσύ έχεις το γραφείο σου και επιβλέπεις τη δουλειά όλη από κει.

Κάβουρας και αλεπού

Ζούσε κάποτε σε μια όμορφη ακρογιαλιά ένας νεαρός κάβουρας. Η ζωή του κυλούσε γαλήνια κι ασφαλής. Μπαινόβγαινε στη θάλασσα, έβρισκε εύκολα την τροφή του, χωνόταν στη ζεστή άμμο  και προστατευόταν από τους εχθρούς του, έπαιζε με τα αδέρφια και τους φίλους του, τα άλλα καβουράκια αλλά και τα ψαράκια και τα στρείδια κι όλα τα θαλασσινά ζωάκια.

 Ένα πρωινό όμως αισθάνθηκε πολύ βαριεστημένος. «Πάλι τα ίδια θα κάνω σήμερα; Πάλι με το νερό θα παίζω;» σκέφτηκε. «Τι καλά θα ήταν να κάνω μια εκδρομή μακριά από τη θάλασσα! Να γνωρίσω τι βρίσκεται πίσω από τους αμμόλοφους! Ίσως συναντήσω καινούριους φίλους! Ίσως ανακαλύψω κάτι πολύ όμορφο και συναρπαστικό! Κι ύστερα θα γυρίσω και θα τα διηγούμαι στα άλλα καβουράκια κι όλοι θα με θαυμάζουν για το θαρραλέο κατόρθωμά μου! Αλλά δεν θα το πω σε κανέναν δικό μου. Σίγουρα θα προσπαθήσουν να με εμποδίσουν οι φοβητσιάρηδες!».

Λαγοί και βάτραχοι

Μια φορά κι έναν καιρό πολλοί λαγοί μαζεύτηκαν σ’ ένα ξέφωτο στο δάσος κι έλεγε ο καθένας τα βάσανά του:

– Η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά, όταν με κυνηγούν οι άνθρωποι, που νομίζω πως φεύγει απ’ την ουρά μου…

– Και τα σκυλιά τους που μας κυνηγούν να μας κατασπαράξουν, αυτό πώς το αντέχουμε!

– Και δε μας κυνηγούν μόνο στη γη αλλά κι απ’ τον ουρανό! Ξεχνάτε τους αετούς που παραμονεύουν να μας γραπώσουν με τα νύχια τους;

Δυο κοκόρια και μια πέρδικα

Κάποτε ζούσαν μέσα στο ίδιο κοτέτσι δυο κοκόρια. Ήταν και τα δύο πλουμιστά, με πολύχρωμα φτερά, κατακόκκινο λειρί και φουντωτή πουπουλένια ουρά.

– Εγώ αξίζω να είμαι ο βασιλιάς εδώ, καμάρωνε το πρώτο.

– Σιγά τον όμορφο και το δυνατό, ειρωνευόταν απαντώντας το δεύτερο.

Και περνούσαμε στις λογομαχίες, στις τσιμπιές και στα ξεπουπουλιάσματα, ολημερίς και καθημερινά.

Το γέρικο λιοντάρι και η αλεπού

Το λιοντάρι μας, ο βασιλιάς των ζώων, αισθανόταν αδύναμος. Το καταλάβαινε δυστυχώς πολύ καλά: είχε γεράσει. Ξαπλωμένος ο πρώτος όλων των ζώων της ζούγκλας στην ευρύχωρη σπηλιά του, αναπολούσε το παρελθόν, όταν περήφανος έτρεχε στο δάσος κι όλα τα ζώα  σέβονταν αλλά και φοβόντουσαν τη δύναμή του και τις ικανότητές του. Γιατί ήξεραν πως δεν υπήρχε ζώο που να γλίτωνε από τα δόντια του, αν ο βασιλιάς του δάσους τον επέλεγε, για να είναι το γεύμα της ημέρας του. Εξάλλου όλα τα ζώα θαύμαζαν την πυκνή χρυσαφένια χαίτη και το αντρειωμένο του παράστημα. Τώρα όμως που το σώμα του γερνούσε και οι δυνάμεις το εγκατέλειπαν, πώς θα κυνηγούσε  και θα έπιανε την  τροφή του; Όλοι θα αντίκριζαν έναν γερασμένο και αδύναμο βασιλιά κι αυτό πλήγωνε την περηφάνια του.

Λύκος και ερωδιός

Μια φορά κι έναν καιρό ένας ερωδιός τριγύριζε περήφανος στα νερά της λίμνης και χαιρετούσε και τ’ άλλα μικρότερα και μεγαλύτερα πουλιά, που ψάχνανε για κανένα ψαράκι.

– Καλότυχος είσαι σταχτοτσικνιά μου, του είπε καλοσυνάτα η κυρα-χήνα με τα χηνόπουλά της.

– Παπαπα, καλότυχος σταχτοτσικνιά μου, ξαναείπαν τα εφτά χηνόπουλα σαν χορωδία, γιατί το χαϊδευτικό όνομα του ερωδιού είναι σταχτοτσικνιάς ή και τσικνιάς.

Το άλογο και το γαϊδούρι

Ένας γεωργός είχε στον στάβλο του ένα άλογο κι ένα γαϊδούρι. Πάντα το άλογο περήφανο πορευόταν και δεν καταδεχόταν το καημένο το γαϊδούρι, που φορτωμένο αγκομαχούσε…

– Σε παρακαλώ, σύντροφέ μου, σήκωσε λίγο από το βάρος μου, γιατί δε θ΄ αντέξω και θα  σωριαστώ.

– Από πού κι ως πού σύντροφοι, χλιμίντρισε ακατάδεχτα το άλογο και βιαστικά  τράβηξε μπροστά στον ανήφορο.

Το λιοντάρι και το ποντίκι

Μια ζεστή κι όμορφη μέρα το λιοντάρι, ο αρχηγός του δάσους, κοιμόταν σε μια δροσερή σπηλιά. Ήταν πολύ κουρασμένο κι έτσι απολάμβανε την ησυχία και την ξεκούραση αμέριμνο. Σίγουρα όποιος το ενοχλούσε και του διέκοπτε τον ύπνο δε θα είχε καλά ξεμπερδέματα… Κι αλήθεια, ποιος θα τολμούσε κάτι τέτοιο στον δυνατό βασιλιά των ζώων; Μα τι βλέπω; Ένα μικρό ποντικάκι έχει χάσει το δρόμο του και χώθηκε στην άκρη της σπηλιάς. Τρέχει αλαφιασμένο ψάχνοντας την τρύπα της φωλιάς του από τη μια άκρη της σπηλιάς στην άλλη ώσπου… το λιοντάρι ξυπνάει θυμωμένο από το θόρυβο του μικρού επισκέπτη  και χραααπ!!! Μεμιάς το ποντικάκι σφηνώθηκε ανάμεσα στα μυτερά νύχια του βασιλιά, καθώς η σπηλιά αντήχησε από τον οργισμένο βρυχηθμό του.

Αλεπού και τράγος

Κάποτε μια αλεπού τριγυρνούσε νύχτα σ΄ένα χωριουδάκι αναζητώντας τροφή σε κανένα κοτέτσι. Μες στο σκοτάδι όμως γλίστρησε κι έπεσε σ΄ένα αφύλαχτο πηγάδι. Μέχρι να ξημερώσει έκλαιγε απαρηγόρητη για το πάθημά της κι απελπισμένη για τη σωτηρία της.

Το πρωί ένας τράγος, που ‘χε ξεφύγει απ’το κοπάδι του, διψασμένος έσκυψε στο στόμιο του πηγαδιού.

«Πολύ βαθύ το βλέπω», μουρμούρισε στενoχωρημένος.

Η αλεπού αμέσως συνέλαβε μια έξυπνη ιδέα. «Φίλε μου, το νερό είναι δροσερό και θα το ευχαριστηθείς πολύ. Πήδα, πιες κι ύστερα ανεβαίνουμε μαζί».

O σκύλoς με το κρέας

Ένας σκύλος κάποτε διάβαινε ένα ποτάμι. Ήταν χαρούμενος και ικανοποιημένος, γιατί κρατούσε ανάμεσα στα δόντια του ένα μεγάλο και ζουμερό κομμάτι κρέας.

«Το άρπαξα μέσα από τα χέρια τους», σκεφτόταν περήφανα, «και το έσκασα πριν προλάβουν να καταλάβουν τι έγινε… Ακόμα θα τρέχουν να με βρουν», κορδώθηκε και τέντωσε το λαιμό του, ενώ τα αυτιά του κουνιόντουσαν πέρα δώθε.

Μα έξαφνα καθώς τα μάτια του χαμήλωσαν λίγο προς τα νερά του ποταμού του έφυγε η περηφάνια κι η ικανοποίηση..

Ήταν κουτσός ο γάιδαρος;

Μια μέρα ηλιόλουστη ένας γάιδαρος έβοσκε το χορταράκι του σ΄ ένα πράσινο λιβάδι και ξένοιαστος άκουγε τα πουλιά που κελαηδούσαν και πετούσαν από δέντρο σε δέντρο.

-Γεια σου γαϊδαράκο, πολύ ήσυχος είσαι σήμερα. Δε θα μας τραγουδήσεις λιγάκι;

Tα πουλάκια πετούσαν χαρούμενα και με τα πειράγματά τους ξεσήκωναν τον γαϊδαράκο μας, που νόμιζε πως έχει ωραία και μελωδική φωνή.

Το λιοντάρι που ήθελε περισσότερα

Ένα λιοντάρι τριγυρνούσε στο δάσος πεινασμένο και ταλαιπωρημένο. Έψαχνε να βρει τροφή πολλές μέρες κι είχε σχεδόν απελπιστεί. Περνώντας όμως μέσα από πυκνούς κι αγκαθωτούς θάμνους άκουσε έναν περίεργο θόρυβο.

– Βάζω στοίχημα πως κάποιος κοιμάται πολύ βαριά εδώ τριγύρω, σκέφτηκε μονολογώντας.

Κι άρχισαν ήδη να του τρέχουν τα σάλια κι όλο πλησίαζε παραμερίζοντας τους αγκαθωτούς θάμνους, με προσοχή, για ν΄ ακούει καλύτερα το ροχαλητό…

Ένας γάιδαρος φορτωμένος αλάτι

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας μικρέμπορος που είχε έναν γάιδαρο να τον βοηθάει για να μεταφέρει τα εμπορεύματά του. Μια μέρα λοιπόν ο έμπορός μας βρήκε φτηνό αλάτι και τ΄ αγόρασε σε τιμή ευκαιρίας, γι΄ αυτό και αγόρασε μπόλικο.

-Θα το μοσχοπουλήσω, γαϊδαράκο μου, και τότε θ΄ ανοίξουν οι δουλειές μας.

Δυο φίλοι και μια αλεπού

Κάποτε ένας σκύλος δυνατός και πιστός είχε γίνει φίλος μ΄ έναν  πλουμιστό και λεβέντη κόκορα. Ο σκύλος, φύλακας υπεύθυνος, πάντα προστάτευε και συμβούλευε τον κόκορα στις αποφάσεις και τις πράξεις του και ο κόκορας, που ήταν οργανωτικός και λαλούσε τις συγκεκριμένες ώρες της ημέρας, βοηθούσε τον σκύλο να τακτοποιεί τις δουλειές και τη ζωή του με τον καλύτερο τρόπο.

– Είναι ωραίος ο καιρός σήμερα για εκδρομή και ο περίπατος στο δάσος θα μας ξεκουράσει, είπε  με ικανοποίηση ο κόκορας και τέντωσε το κόκκινο λειρί του μ΄ ένα δυνατό … κικιρίκου!!!

Ούτε… φίδι στον κόρφο του

Κάποτε ένας οδοιπόρος ξέμεινε μέσα στο κρύο και την παγωνιά. Νυχτώθηκε στο δάσος, αλλά έπρεπε να βιαστεί να φτάσει στο χωριό του. Καθώς ψιλοχιόνιζε κι όλα γύρω ήταν παγωμένα, έδινε κουράγιο στον εαυτό του κι ονειρευόταν το σπίτι του με τ’ αναμμένο τζάκι και τα ξύλα που πύρινα σπιθοβολούσαν.

– Κάνε κουράγιο, σε λίγο φτάνεις στη ζεστασιά του σπιτικού σου… μονολογούσε και βάδιζε, δίνοντας κουράγιο στον εαυτό του μέσα στο χιονισμένο σκηνικό του δάσους, όταν…

Η αλεπού με την κομμένη ουρά

Μια αλεπού τριγύριζε μέσα στο δάσος πεινασμένη… Είχε τρεις μέρες να φάει και τα μάτια της γυάλιζαν από την πείνα… Αν πεις για τα σάλια της, δεν μπορούσε να τα κρατήσει μέσα στο στόμα της, καθώς η γλώσσα της κρεμόταν δυο πιθαμές.

Αλλά να ένας λαγός που η φουντωτή ουρά του ξεπρόβαλε μέσα από τους θάμνους! Ορμάει δίχως να σκεφτεί στον αναπάντεχο μεζέ. Μα… χραααπ! Μέσα στη χαρά της που θα γλίτωνε από την απελπισμένη πείνα δεν πρόσεξε το δόκανο ενός κυνηγού. Ευτυχώς που πιάστηκε μόνο η φουντωτή ουρά της, λάφυρο για τον άτυχο κυνηγό. Όσο για τον λαγό, έγινε καπνός μόλις άκουσε το βογκητό της αλεπούς.

Ναυαγός

Κάποτε ένας πλούσιος Αθηναίος ξεκίνησε για μακρινό ταξίδι με πλοίο. Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά κι ό άνθρωπός μας απολάμβανε  μαζί με τους άλλους συνταξιδιώτες το ταξίδι τους. Αργότερα όμως ξέσπασε φοβερή κακοκαιρία. Δυνατός άνεμος σήκωσε τα κύματα σαν ψηλά βουνά και το πλοίο τους συντρίφθηκε και βούλιαξε. Άνθρωποι και πράγματα βρέθηκαν στη θάλασσα. Οι ναυαγοί πάλευαν με τα μανιασμένα κύματα. Όλοι κολυμπούσαν μ’ όση δύναμη κι αντοχή είχαν, για να σωθούν.