Γράφει ὁ κ. Ἀνδρέας Κεφαλληνιάδης, Δάσκαλος Γ΄ Ἀρσακείου – Τοσιτσείου Δημοτικοῦ Σχολείου Ἑκάλης
2ον.-Τελευταῖον
Ἡ πιὸ βασικὴ διδασκαλία τοῦ βουδισμοῦ εἶναι ἡ μετενσάρκωση. Σύμφωνα μὲ αὐτή, ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ξαναγεννιέται μετὰ τὸ θάνατό του σὲ ἕνα ἄλλο ἄνθρωπο, ζῶο ἢ φυτό, ἀνάλογα μὲ τὸν τρόπο ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου[1]. Ὡστόσο, ἡ μετενσάρκωση δὲ μπορεῖ νὰ δικαιολογήσει γιὰ ποιὸ λόγο ἕνας ἄνθρωπος δὲν θυμᾶται τίποτα ἀπὸ τὴν προηγούμενη ζωή του.
Κυριακὴ ΣΤ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 8,26-39)
Ομιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
Πού καταντήσαμε,σεβαστοί πατέρες και αδελφοί ως ποιμένες και ως ποίμνιο; Πώς κατάντησε έτσι η Εκκλησία ως προς το ανθρώπινο μέρος;
"ἱνατί καθεῖλες τὸν φραγμὸν αὐτῆς καὶ τρυγῶσιν αὐτὴν πάντες οἱ παραπορευόμενοι τὴν ὁδόν; 14 ἐλυμήνατο αὐτὴν ὗς ἐκ δρυμοῦ, καὶ μονιὸς ἄγριος κατενεμήσατο αὐτήν";
Δείτε σχετικά και:
Στη ζωή των δύο αυτών αναμφίβολα μεγάλων προσωπικοτήτων διακρίνω άφθονα κοινά σημεία, καθώς και μερικές θεμελιώδεις διαφορές. Τα κοινά αυτά και τις διαφορές θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας με τούτο το άρθρο.
Φυσικά, κάποιοι, που θεωρούν μεγάλο τον Καζαντζάκη, νομίζω πως δε συγκαταλέγουν στους μεγάλους της Ιστορίας τον άγ. Νεκτάριο. Και κάποιοι, που θεωρούν μεγάλο τον άγ. Νεκτάριο, δε συμπεριλαμβάνουν στους μεγάλους τον Καζαντζάκη. Αυτό θα έλεγα πως είναι ένα ακόμα κοινό σημείο που χαρακτηρίζει τους δυο άντρες.
Α΄. Κοινά σημεία στη ζωή του αγ. Νεκταρίου και του Ν. Καζαντζάκη.
Και οι δύο:
Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου (+)
ΦAINETAI πως ο δυστυχής Καζαντζάκης θα απασχολεί για πολύ ακόμα τους χρηστευομένους και, τους αχρειουμένους νόας. Τους πρώτους, για να υποδείξουν τον κίνδυνο και τους δεύτερους, για να ρουφήξουν με ηδυπάθεια το δύσοσμο τέναγος μιας δαιμονισμένης ψυχής.
Ἡ Οὐάσιγκτων ἐγκαταλείπει τό Κίεβο ἀναγγέλλοντας ἐμμέσως τήν διακοπή τῆς χρηματοδοτήσεως, ἐνῷ τό ΝΑΤΟ προαναγγέλλει διά τοῦ Στόλτενμπεργκ τήν ἧττα τῆς Οὐκρανίας στό μέτωπο! – Τί ἐκέρδισε ἡ Ἑλλάς πού στάθηκε στήν σωστή πλευρά τῆς ἱστορίας;
ΗΤΑΝ 21 τοῦ περασμένου Αὐγούστου, ὅταν ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης ὑπεδέχετο στήν Ἀθήνα τόν Βολοντυμύρ Ζελένσκυ μέ τήν Ἀσκητική τοῦ Καζαντζάκη: «Μήν καταδέχεσαι νά ρωτᾶς ἄν θά νικήσουμε ἤ θά νικηθοῦμε. Πολέμα, γιατί ἡ πέτρα, τό σίδερο καί τό ἀτσάλι δέν ἀντέχουν. Ὁ ἄνθρωπος ἀντέχει. Καί οἱ Οὐκρανοί ἀντέχετε». Τώρα πού τό φάσμα τῆς ἥττας προβάλλει στήν Οὐκρανία, τίθεται τό ἐρώτημα, τί ἔχει κερδίσει ἡ Ἑλλάς ἀπό τήν ἀνεπιφύλακτη τοποθέτησή της στήν «σωστή πλευρά τῆς ἱστορίας.» Καί ἀκόμη, σέ ποιό βαθμό ἀντιλαμβάνεται ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης τήν φιλοσοφική σκέψη τοῦ Καζαντζάκη πού τήν ὑπετίμησε τόσο, πού τήν ἐπικαλεῖται γιά νά σχολιάσει τήν βέβηλη καθημερινότητα ἑνός πολέμου;
π. Βαρνάβας Λαμπρόπουλος
Ὅταν – νεαρός – ὁ Καζαντζάκης ἐπισκέφθηκε τό ἅγιον Ὄρος, ρώτησε ἕνα γέροντα: «Πάτερ, γιατί, στό τέλος, νά μή σωθῆ … καί ὁ διάβολος;»
Καί ὁ γέροντας Μακάριος – κατά τήν περιγραφή τοῦ Καζαντζάκη – τοῦ ἀπάντησε:
Δάφνη Βαρβιτσιώτη, Ἱστορικὸς
Ὁ «Θεὸς» τοῦ Καζαντζάκη καὶ τοῦ Νίτσε
. Σὲ προηγούμενο ἄρθρο μας, μὲ τίτλο «Νίκος Καζαντζάκης. Ἡ Συμβολὴ τῶν Ἰδεῶν του στὸ “Κοινωνικὸ Ὁλοκαύτωμα” ποὺ Συντελεῖται στὴν Σύγχρονη Ἑλλάδα», εἴχαμε ἐπικεντρωθεῖ στὰ περιεχόμενα τοῦ προλόγου τοῦ “ταξιδογραφήματός” του, «Ταξιδεύοντας-Ἀγγλία» (1940), τὸ ὁποῖο προσέφερε, σὲ κυριακάτικο φύλλο της, ἐφημερίδα πανελλαδικῆς ἐμβέλειας.
Γράφει ὁ κ. Ἀνδρέας Κεφαλληνιάδης, διδάσκαλος
Πρόσφατα, μὲ τὴν κυκλοφορία ἑνὸς ἀνέκδοτου βιβλίου, ἦλθε πάλι στὴν ἐπικαιρότητα τὸ ὄνομα τοῦ Νίκου Καζαντζάκη. Εἶναι γνωστὸ ἀπὸ παλιὰ ὅτι πολλοὶ προσπαθοῦν νὰ παραστήσουν τὸν Νίκο Καζαντζάκη ὡς βαθιὰ θρησκευόμενο ἄτομο καὶ παρεξηγημένο μονάχα ἀπὸ ὁρισμένους «στενοκέφαλους», «θρησκόληπτους» καὶ «φανατικούς». Ἀκόμα καὶ ἄτομα ποὺ βρίσκονται στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο, ἀφήνουν νὰ παρασύρονται ἀπὸ αὐτὸ τὸ ρεῦμα, γιὰ νὰ παραστήσουν τὰ «ἀνοικτὰ» μυαλά. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ Καζαντζάκης ἀσχολήθηκε μὲ τὸ Θεό, ἀφοῦ ἡ μεταφυσικὴ ἀγωνία καὶ τὸ ἀνυπέρβλητο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ τὸν ἄφηναν ἀδιάφορο. Ὡστόσο ἡ ἐνασχόλησή του δὲν ἦταν καλοπροαίρετη. Δὲν εἶχε ὡς κίνητρο τὴν ἀγάπη γιὰ τὸ Θεό, ἀλλὰ τὴν ἔχθρα ἐναντίον του. Ὁ ὑπερτροφικός του ἐγωισμὸς ὄχι μόνο δὲν τοῦ ἐπέτρεψε νὰ ταπεινωθεῖ μπροστὰ στὸ Θεό, ἀλλὰ τὸν ὤθησε νὰ τὸν πολεμήσει μὲ ἑωσφορικὴ πανουργία.
Ήταν 26 Οκτωβρίου του 1957, όταν τελείωσε η επίγεια διαδρομή του Νίκου Καζαντζάκη, ως γήϊνη πραγματικότητα – παρουσία.
Άφησε στο συγγραφικό έργο του, το ανώτερο προσωπικό του επίπεδο εσωτερικής δραματικής διαπάλης στην αντίθεσή του, ως πνευματικός πυρήνας, με την αλήθεια του Ευαγγελίου.
