Η ΓΥΜΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
π. Δημητρίου Μπόκου
Ο Χριστός ήλθε στα μέρη των Γεργεσηνών. Καθ’ οδόν συνάντησε δύο δαιμονισμένους σε φοβερή κατάσταση, λόγω της κατοχής τους από πλήθος πονηρών πνευμάτων. Οι δαίμονες ζήτησαν από τον Χριστό να τους επιτρέψει να μπουν σε μια αγέλη χοίρων και ο Κύριος το επέτρεψε. Με την είσοδο των δαιμόνων στους χοίρους, η αγέλη ολόκληρη όρμησε στο γκρεμό και πνίγηκε στη θάλασσα. Μπρος στο φαινόμενο αυτό, οι κάτοικοι ζήτησαν από τον Χριστό να φύγει από τη χώρα τους, φοβούμενοι χειρότερες συμφορές από την παρουσία του (Κυριακή Ε΄ Ματθαίου).
Οι ευαγγελιστές Μάρκος και Λουκάς αναφέρονται στο γεγονός, σημειώνοντας την (οπωσδήποτε δευτερεύουσα) λεπτομέρεια, πως επρόκειτο για έναν δαιμονιζόμενο. Αναφέρουν τον ένα από τους δύο, που φαίνεται πως ήταν χειρότερος από τον άλλο και τον έτρεμε όλη η περιοχή (αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς). Ιδιαίτερη όμως σημασία έχει η περιγραφή και από τους τρεις ευαγγελιστές της φριχτής κατάστασης, στην οποία είχαν περιέλθει οι άνθρωποι αυτοί. Κατοικούσαν στα μνήματα, περιπλανιόντουσαν στις ερήμους και στα βουνά, έσπαγαν τις σιδερένιες αλυσίδες με τις οποίες προσπαθούσαν να τους περιορίσουν οι άνθρωποι, κυκλοφορούσαν χωρίς ενδύματα, κατέκοπταν το σώμα τους με πέτρες. Ήταν «χαλεποί λίαν». Ο φόβος και ο τρόμος των ανθρώπων. Κανένας δεν τολμούσε να κυκλοφορήσει στον δρόμο τους.
Στο πρόσωπό τους φαίνεται καθαρά η θλιβερή κατάληξη της συνοίκησης με τον διάβολο. Στον Παράδεισο ο όφις υποσχέθηκε στον άνθρωπο θέωση. «Έσεσθε ως θεοί». Αντί γι’ αυτό τον οδήγησε στην έσχατη απαξίωση. Η εικόνα της εξωτερικής αθλιότητας των δαιμονισμένων αντικατόπτριζε την κατά πολύ φρικωδέστερη κατάσταση της ψυχικής τους εξαθλίωσης που προηγήθηκε. Ο διάβολος αντί της θέωσης που υποσχέθηκε, απογύμνωσε τον άνθρωπο από όλο τον πλούτο του. Τον άφθονο πλούτο της θείας Χάριτος, με την οποία τον περιέβαλλε ο Θεός, εν είδει «θεοϋφάντου στολής». Αποκτώντας κυριαρχία πάνω του ο διάβολος, λεηλάτησε συστηματικά τον άνθρωπο από όλα τα χαρίσματα του Θεού, κληροδοτώντας του τη δική του πνευματική φτώχεια και αποδεικνύοντάς τον γυμνό, πρώτα στην ψυχή και μετά και στο σώμα.
Όταν βλέπουμε τη σωματική γύμνωση του ανθρώπου, ας γνωρίζουμε ότι έχει προηγηθεί η ψυχική δήωση, η λεηλασία του από τον διάβολο. Ιδίως στην εποχή μας έχει αυξηθεί κατακόρυφα το φαινόμενο της σωματικής γύμνωσης, επειδή, κάτω από την επήρεια του διαβόλου, έχει απογυμνωθεί η ψυχή από το χάρισμα της σεμνότητας. Έντεχνα ο εχθρός του ανθρώπου επέβαλε την κυριαρχία συγχρόνων ειδώλων. Η μόδα είναι ο σύγχρονος θεός. Και ξεγυμνώνει ασύστολα την ψυχή από την ανυπέρβλητη ομορφιά της σεμνότητας και εν συνεχεία το σώμα από τα ενδύματα. Ο άνθρωπος περιφέρει ως προσόν τη γύμνωσή του, καμαρώνει για το κατάντημά του.
Ο διάβολος είναι φτωχός. Δεν έχει τίποτε να μας δώσει. Και μας μισεί θανάσιμα. Ο Θεός είναι πλούσιος. Μπορεί να μας δώσει τα πάντα. Να μας κάνει πράγματι θεούς. Και θέλει να το κάνει, γιατί μας αγαπάει παράφορα. Και όμως εμείς αγαπάμε τον διάβολο που μας μισεί και τη φτώχεια του και όχι τον Κύριο που μας αγαπά και θέλει να μας χαρίσει τον άμετρο πλούτο του.
«Τεκνία, φυλάξατε εαυτούς από των ειδώλων· αμήν» (Α΄ Ιω. 5, 21).
