Γράφει ὁ κ. Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης, Δικηγόρος Ἀθηνῶν
Μετὰ ἀπὸ ἕξι σχεδὸν χρόνια ἀπόλυτης πολιτικῆς κυριαρχίας, ὁ κ. Μητσοτάκης, πληρώνοντας τὰ ἐπιχείρα τῆς πρωθυπουργικῆς του ἀλαζονείας, βρίσκεται γιὰ πρώτη φορὰ στὴν γωνία τοῦ «πολιτικοῦ ρίγκ», προσπαθώντας ἀπεγνωσμένα (μὲ τὴν βοήθεια τῶν διαπλεκόμενων μέσων μαζικῆς ἐξαπάτησης) νὰ ἀποφύγει τὰ ἐπαναλαμβανόμενα «λακτίσματα» –ὄχι τῆς ἀνύπαρκτης καὶ κατακερματισμένης ἀντιπολίτευσης ἀλλά– τῆς κοινωνίας τῶν πολιτῶν, ποὺ ἀπαιτεῖ ἀνεξάρτητη καὶ ἀμερόληπτη δικαιοσύνη καὶ ἀπόδοση ποινικῶν εὐθυνῶν σὲ πολιτικὰ πρόσωπα γιὰ τὸ ἔγκλημα τῶν Τεμπῶν, ὅσο ὑψηλὰ κι ἂν ἵστανται.
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ- ΣΥΓΚΑΛΥΨΙΣ
Τὸ τρομακτικὸ σιδηροδρομικὸ δυστύχημα στὰ Τέμπη, ποὺ βύθισε σὲ ἐθνικὸ πένθος τὸν ἑλληνικὸ λαό, προκαλώντας τὸν θάνατο σὲ 57 συνανθρώπους μας, χωρὶς μέχρι σήμερα –δύο χρόνια μετὰ– νὰ ἔχουν δοθεῖ πειστικὲς ἀπαντήσεις γιὰ τὶς ἀκριβεῖς συνθῆκες τῆς ἀνείπωτης τραγωδίας, ἔχει ἐξελιχθεῖ στὸν πολιτικὸ ἐφιάλτη τῆς κυβερνητικῆς ἐξουσίας. Ἡ τελευταία ἐμφανίζεται αἰφνιδιασμένη ἀπὸ τὶς μαζικὲς κινητοποιήσεις τῶν πολιτῶν, ἀνήμπορη νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν διογκούμενη λαϊκὴ ὀργὴ γιὰ τὰ ἐγκληματικὰ σφάλματα, τὶς παραλείψεις καὶ τὶς ὀλιγωρίες τοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ, ποὺ ἐντοπίζονται τόσο στὴν ἀδυναμία ἀποτροπῆς τοῦ πολύνεκρου δυστυχήματος, ὅσο καὶ στὴν ὕποπτη καθυστέρηση διερεύνησης τῶν συνθηκῶν, ὑπὸ τὶς ὁποῖες αὐτὸ συνέβη.
Ὁ κ. Μητσοτάκης, παρακολουθώντας ἔντρομος τὴν ἀθρόα προσέλευση τῶν πολιτῶν στὰ μεγάλα συλλαλητήρια ποὺ διοργανώθηκαν στὴν Ἀθήνα, στὴν Θεσσαλονίκη καὶ σὲ ἄλλες μεγάλες πόλεις τῆς περιφέρειας μὲ κεντρικὸ σύνθημα «Δὲν ἔχω ὀξυγόνο», ἀρχίζει νὰ συνειδητοποιεῖ ὅτι τὸ «πολιτικὸ ὀξυγόνο» τῆς κυβέρνησής του ἐξαντλεῖται, καθὼς στὴν συνείδηση τοῦ ἁπλοῦ κόσμου ἔχει ἐγγραφτεῖ ὡς ὁ «ἰθύνων νοῦς» τῆς συγκάλυψης τῶν αἰτίων τοῦ τραγικοῦ δυστυχήματος.
Ἡ κοινωνική δυσαρέσκεια θά ἐκφραστεῖ στήν πάνδημη συμμετοχὴ τοῦ λαοῦ κατὰ τὴν προγραμματισμένη κινητοποίηση τῆς 28ης Φεβρουαρίου, ἡ ὁποία θὰ ἀποκτήσει ἄτυπο χαρακτήρα κοινωνικοῦ δημοψηφίσματος παλλαϊκῆς κατακραυγῆς τῆς κυβερνητικῆς πλειοψηφίας, καὶ ὡς ἐκ τούτου κρίνεται πολὺ πιθανὸ νὰ ἀποτελέσει τὴν θρυαλλίδα ἀπρόβλεπτων καὶ καταιγιστικῶν πολιτικῶν ἐξελίξεων, ἐνῶ ὑπὸ προϋποθέσεις μπορεῖ νὰ προκαλέσει ἀκόμη τὴν ἀποσταθεροποίηση καὶ τὴν πτώση τοῦ διεφθαρμένου καὶ διαπλεκόμενου μητσοτακικοῦ συστήματος ἐξουσίας.
Ὑπὸ τὰ δεδομένα αὐτά, ὁ κ. Μητσοτάκης, ἐπιχειρώντας τήν ἐπικοινωνιακή του ἀντεπίθεση, παραχώρησε (στὶς 16-2-2025) ἐκτενῆ συνέντευξη στὴν πάντοτε φιλόξενη ἐφημερίδα «Καθημερινὴ», στὴν ὁποία ἐμφανίστηκε ἐγγυητής τῆς πολιτικῆς σταθερότητας, προστάτης τῆς δημοκρατίας καὶ λάβρος κατὰ τῆς ἀντιπολίτευσης.
Ἀκολούθως, ὑπαινίχθηκε σαφῶς ὅτι οἱ μαζικὲς κινητοποιήσεις τῶν πολιτῶν ταυτίζονται μὲ «κομματικὲς ὑστεροβουλίες» καὶ «σχέδια προσωπικῆς προβολῆς». Παράλληλα, στὴν ἴδια συνέντευξη ὁ κ. Μητσοτάκης ἀναφέρθηκε στὴν πορεία τῶν ἑλληνοτουρκικῶν σχέσεων καὶ τῶν εἰρηνευτικῶν συνομιλιῶν γιὰ τὴν ἐπίλυση τῆς Ρωσο-οὐκρανικῆς διένεξης.
Μελετώντας κανεὶς προσεκτικὰ τὴν συνέντευξη τοῦ προέδρου τῆς κυβερνήσεως συνειδητοποιεῖ μὲ δέος τὴν πολιτικὴ καὶ κοινωνικὴ ἀπομόνωση τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη, ὁ ὁποῖος, ἔχοντας χάσει κάθε ἐπαφὴ μὲ τὴν πραγματικότητα, στηρίζεται ἀποκλειστικὰ στὴν δύναμη τῶν φίλα προσκείμενων ἐφημερίδων καὶ ΜΜΕ γιὰ τὴν μακροημέρευση τῆς πολιτικῆς του ἐξουσίας.
Παραδίδει μὲ κομπασμὸ μαθήματα πολιτικῆς εὐθύνης καὶ εὐπρέπειας, τονίζοντας ὑποκριτικὰ ὅτι «ἡ χώρα ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἀλήθεια καὶ σοβαρότητα», ἐνῶ τὴν ἡμέρα τοῦ σιδηροδρομικοῦ δυστυχήματος ὁλόκληρος ὁ ἑλληνικὸς λαὸς διαπίστωσε μὲ τὸν πλέον τραγικὸ τρόπο τὴν κατάρρευση τοῦ ἀφηγήματος τοῦ ἐπιτελικοῦ κράτους, ἀφοῦ ἀποδείχθηκε –ὄχι ἡ σοβαρότητα τῆς χώρας ἀλλὰ– ἡ ἀνικανότητα τῆς κυβέρνησης τοῦ κ. Μητσοτάκη νὰ ἐγγυηθεῖ τὴν καλὴ λειτουργία τοῦ σιδηροδρομικοῦ δικτύου, σύγχρονες ὑποδομὲς καὶ εὐρωπαϊκὰ συστήματα ἀσφαλοῦς κυκλοφορίας τῶν τραίνων καὶ μεταφορᾶς τῶν ἐπιβατῶν.
ΜΠΑΖΩΜΑ
Στὸ ἀπόγειο τῆς πολιτικῆς του θρασύτητας, ὁ κ. Μητσοτάκης, ἀντὶ νὰ ἀπολογηθεῖ γιὰ τὸ πρωτοφανὲς μπάζωμα, ποὺ κατέστρεψε (κατὰ γενικὴ παραδοχὴ) ὅλα τὰ πιθανὰ εὑρήματα, στοιχεῖα καὶ πειστήρια, τὰ ὁποῖα θὰ μποροῦσαν νὰ συγκεντρωθοῦν ἀπὸ τὶς ἁρμόδιες κρατικὲς ἀρχὲς καὶ ὑπηρεσίες, καὶ νὰ ἀξιολογηθοῦν, ὥστε νὰ ριχθεῖ ἄπλετο φῶς σὲ κάθε σκοτεινὴ πτυχὴ αὐτῆς τῆς ὑπόθεσης καὶ νὰ ἀπαντηθοῦν τὰ καυτὰ ἐρωτήματα τῶν χαροκαμένων γονέων γιὰ τὰ πραγματικὰ αἴτια τοῦ πολύνεκρου σιδηροδρομικοῦ δυστυχήματος, ἐκεῖνος ἀποδύεται σέ ἕνα «μητσοτακικὸ» παραλήρημα, καθὼς φαντασιώνεται ἕνα «ἀντιμητσοτακικὸ» συνασπισμὸ πολιτικῶν δυνάμεων, «ποὺ κρύβει τὴν δική του ἔλλειψη προγραμμάτων καὶ θέσεων», ἐνῶ ὄφειλε νὰ ζητήσει –καὶ διαρκῶς νὰ ζητάει– συγγνώμη ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ λαό, ὑποβάλοντας τουλάχιστον τὴν παραίτηση τῆς κυβερνήσεώς του.
Ὁ κ. Μητσοτάκης, ἐκδηλώνοντας τὴν ἔντονη περιφρόνησή του γιὰ τὸν συναισθηματικὸ ἀντίκτυπο τῆς σιδηροδρομικῆς τραγωδίας στὸ συλλογικὸ ὑποσυνείδητο τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν, ἀδιαφορεῖ ἐπιδεικτικὰ γιὰ τὴν ἑδραιωμένη πεποίθηση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ὅτι τὸ μπάζωμα διατάχθηκε «ἄνωθεν», μὲ σκοπὸ νὰ καταστεῖ ἀνέφικτη ἡ συλλογὴ ἀπὸ τὸν τόπο τοῦ δυστυχήματος τῶν κρίσιμων ἀποδεικτικῶν στοιχείων –καὶ ἑπομένως τεκμαίρεται ἡ πολιτικὴ βούληση τῆς κυβερνήσεως νὰ ἐκμηδενίσει τὴν ἀποδεικτική τους δύναμη– ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ ὁδηγήσουν στήν ἀποκάλυψη τῆς ἀλήθειας καὶ στὸν στιγματισμὸ σημαινόντων πολιτικῶν προσώπων.
Τὴν ἴδια στιγμή, στὸ ἀποκορύφωμα τῆς πολιτικῆς του ἀμετροέπειας, φθάνει στὸ σημεῖο νὰ συνδέσει τὸ πάγκοινο αἴτημα γιὰ κάθαρση στὸν δικαστικὸ χῶρο καὶ διαφάνεια στὴν λήψη τῶν πολιτικῶν ἀποφάσεων μὲ ἀπόπειρα νέου διχασμοῦ τῆς χώρας, ἀφοῦ ἀναφέρει «ἡ χώρα δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ νέους διχασμούς», ἐνῶ κάθε διαφορετικὴ ἄποψη, εἴτε πολιτικοῦ σχηματισμοῦ, εἴτε συλλογικοῦ φορέα ἢ μεμονωμένου πολίτη ποὺ διαφοροποιεῖται ἀπὸ τὸ ἐπίσημο κυβερνητικὸ ἀφήγημα τοῦ «ἀνθρωπίνου λάθους», τὴν ἀντιμετωπίζει ὡς «θεωρία συνωμοσίας» καὶ «λαϊκίστικο σύνθημα», ἀποδεικνύοντας ὅτι εἶναι ἐπικίνδυνος, ζώντας στὸ δικό του παράλληλο σύμπαν, ἐντελῶς ἀποκομμένος ἀπὸ τὴν κοινωνικὴ πραγματικότητα.
Ὅταν ὁ κ. Μητσοτάκης ἀναφέρεται στὴν ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας, στὸν ἐντοπισμὸ καὶ στὴν τιμωρία τῶν ὑπευθύνων, ὑπονοεῖ πάντοτε μὴ πολιτικὰ πρόσωπα, καθόσον τὰ μέλη τῆς κυβερνήσεώς του καὶ ὁ ἴδιος προσωπικὰ εἶναι ὑπεράνω πάσης (ποινικῆς) ὑποψίας, καὶ ἑπομένως ὁ ἑκάστοτε βουλευτὴς ποὺ ὑπουργοποιεῖται ἀποβάλλει αὐτοδικαίως ἀπὸ πάνω του τὴν ποινικὴ εὐθύνη, ἀποδεχόμενος (τὸ πολὺ) μόνο τὴν πολιτική, προκαλώντας τὴν ἀηδία τῶν πολιτῶν γιὰ τὴν προκλητικὴ καὶ ἄνιση μεταχείρισή τους.
Συνεπῶς, ἡ ἑκάστοτε κυβερνητικὴ πλειοψηφία ἐπιρρίπτοντας συστηματικὰ τὴν εὐθύνη γιὰ κάθε τραγωδία, εἴτε στό μικροκλῖμα (Μάτι), εἴτε στην «ἀκραία ἀστικὴ καταιγίδα» (Μάνδρα), εἴτε, τέλος, στὸν ἀνθρώπινο (μὴ πολιτικὸ) παράγοντα (Τέμπη), θὰ ἐμφανίζεται πάντοτε ἐνώπιον τῆς κοινῆς γνώμης, ὠς «λευκὴ ἀθώα περιστερὰ» γιὰ τοὺς συσσωρευμένους θανάτους, ἐμπαίζοντας μὲ τὸν πλέον σαδιστικὸ τρόπο τὴν νοημοσύνη τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν καὶ διεκδικώντας μὲ περισσὴ θρασύτητα τὴν ψῆφο τους.
Ἀξίζει νὰ ἐπισημανθεῖ ὄτι ὁ Σέρβος ὁμόλογος τοῦ κ. Μητσοτάκη (Μίλος Βούτσεβιτς) σὲ ἀνάλογο σιδηροδρομικὸ δυστύχημα –μικρότερης ὅμως ἔκτασης– ποὺ σημειώθηκε τὸν Νοέμβριο τοῦ 2024 στὴν ὁμόδοξη βαλκανικὴ χώρα (κατάρρευση τῆς στέγης στὸ σιδηροδρομικὸ σταθμὸ τοῦ Νόβι Σὰντ, ἐξαιτίας τῆς ὁποίας βρῆκαν τὸν θάνατο 15 ἄνθρωποι) ἐξαναγκάστηκε σὲ παραίτηση ὕστερα ἀπὸ σφοδρὲς καὶ ἐπαναλαμβανόμενες ἀντικυβερνητικὲς διαδηλώσεις (μὲ κεντρικὸ σύνθημα «Φτάνει πιὰ ἡ σιωπὴ»), στὶς ὁποῖες συμμετεῖχαν μαζικὰ κυρίως φοιτητές, ἀγρότες καὶ ἐκπαιδευτικοί.
Μήπως ἆραγε ἔφθασε ἐπιτέλους ἡ στιγμὴ καὶ γιὰ τὸν ἑλληνικὸ λαὸ νὰ ἀκολουθήσει τὸ παράδειγμα τῶν Σέρβων πολιτῶν, προκειμένου νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴν κυβέρνηση τῶν ὑποκλοπῶν, τῆς συγκάλυψης, τῆς ἀλαζονείας καὶ τῆς διαφθορᾶς;
ΟΥΚΡΑΝΙΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ
Ἀναφορικὰ μὲ τὸν τρόπο ἐπίλυσης τῆς Ρωσο-οὐκρανικῆς ἐμπόλεμης κρίσης, ἐντύπωση προκάλεσε ἡ τοποθέτηση τοῦ κ. Μητσοτάκη ὅτι «πιστεύει στὴν εὐρωατλαντικὴ συμμαχία», ὑπογραμμίζοντας τὴν ἀνάγκη τῆς παρουσίας τῆς Εὐρώπης στὸ τραπέζι τῶν διαπραγματεύσεων γιὰ τὴν Οὐκρανία, καθὼς ἔδειξε νὰ μὴ ἔχει ἀντιληφθεῖ τὴν κολοσσιαία μεταβολὴ τῆς πολιτικῆς φιλοσοφίας τῆς νέας διακυβέρνησης Τράμπ, ποὺ ἐπιδιώκει τὴν βαθμιαία ἀποστασιοποίηση τῶν Η.Π.Α. ἀπὸ τὰ εὐρωπαϊκὰ πράγματα.
Στὸ ἐπίπεδο διεθνῶν σχέσεων συντελοῦνται τεκτονικὲς ἀλλαγές καὶ ἡ ἀνθρωπότητα ὁδεύει πρὸς μία νέα Γιάλτα, ἐνῶ ἡ Ε.Ε. θὰ στέκεται παραπονεμένη στὸ περιθώριο τῶν κοσμογονικῶν ἀλλαγῶν. Σύμφωνα μὲ ὅσα εἶναι γνωστὰ μέχρι σήμερα ἡ ἐπίλυση τῆς οὐκρανικῆς κρίσης σχεδιάζεται χωρὶς τὴν θεσμικὴ συμμετοχὴ τῆς Ε.Ε. γεγονὸς πρωτοφανὲς γιὰ τὴν σύγχρονη διπλωματία, ἀφοῦ γιὰ πρώτη φορὰ στὰ μεταπολεμικὰ χρονικὰ παρατηρεῖται ὄχι μόνο ρῆγμα στὴν δυτικὴ ἑνιαία ἐκπροσώπηση (Η.Π.Α. καὶ Ε.Ε.), ἀλλὰ οἱ Οὐάσιγκτον καὶ Βρυξέλλες υἱοθετοῦν ἐκ διαμέτρου ἀντίθετη διαπραγματευτικὴ τακτικὴ καὶ στάση στὴν διαχείριση καὶ ἀντιμετώπιση τοῦ Ρωσο-οὐκρανικοῦ πολέμου.
Ὁ στενὸς πυρήνας τῆς Ε.Ε. (Γαλλία-Γερμανία) καὶ ἡ γραφειοκρατία τῶν Βρυξελλῶν βρίσκονται σὲ κατάσταση πανικοῦ, καθὼς συνειδητοποιοῦν γιὰ πρώτη φορὰ ὅτι ἔχουν τεθεῖ σὲ καθεστὼς στρατηγικῆς καὶ διπλωματικῆς ἀπομόνωσης, μετὰ τὸ χαστούκι τοῦ Τρὰμπ στὸ ὑπεροπτικὸ Εὐρὼ-ἱερατεῖο τῶν Βρυξελλῶν.
Ἀνησυχῶ ἰδιαίτερα, διότι ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση διέπεται ἀπὸ ἔντονο ἀντιρωσικὸ μένος, γεγονὸς ποὺ εἶναι ἱκανὸ νὰ ὠθήσει τὴν ἡγεσία της σέ ἐπικίνδυνες ἀποφάσεις, προκρίνοντας ὄχι μόνο τὴν αὔξηση τῶν ἀμυντικῶν δαπανῶν, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ τὴν ἀποστολὴ στρατιωτικῶν δυνάμεων στὴν οὐκρανικὴ ἐπικράτεια, μὲ σκοπὸ (δῆθεν) τὴν ἐγγύηση τῆς ἐδαφικῆς ἀκεραιότητας τῆς Οὐκρανίας ἀπὸ τὴν ἐνδεχόμενη ἐκδήλωση νέας ρωσικῆς ἐπιθετικῆς ἐνέργειας. Σὲ κάθε περίπτωση ὅμως, ἡ ἐγγύτητα τῶν εὐρωπαϊκῶν καὶ ρωσικῶν στρατιωτικῶν δυνάμεων στὴν γραμμὴ ἐπαφῆς, αὐξάνουν κατακόρυφα τὸν κίνδυνο εὐθείας πολεμικῆς ἀντιπαράθεσης μεταξύ τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ρωσικῆς Ὁμοσπονδίας μὲ ἀνυπολόγιστες συνέπειες στὴν ἀρχιτεκτονικὴ δομὴ τῆς παγκόσμιας ἀσφάλειας.
Οἱ ἑπόμενες ἑβδομάδες θεωροῦνται ἰδιαίτερα κρίσιμες γιὰ τὴν μορφή, τὸ εἶδος καὶ τὴν ἐξέλιξη τῶν διαπραγματεύσεων μεταξύ τῆς Οὐάσιγκτον καὶ τῆς Μόσχας, ἐνῶ δὲν ἀποκλείεται ἡ φιλοπόλεμη φιλελεύθερη ἐλὶτ τῆς Ε.Ε. συνεργαζόμενη τὸ διεφθαρμένο καθεστὼς τοῦ Κιέβου νά προβοῦν σὲ ὕπουλες καὶ προκλητικὲς στρατιωτικὲς ἐνέργειες, μὲ σκοπὸ νὰ ματαιώσουν τὴν ἐπίτευξη εἰρηνευτικῆς συμφωνίας, παρασύροντας τὴν Εὐρώπη, ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρο τὸν κόσμο σε ἕνα γενικευμένο παγκόσμιο πόλεμο, ἀπὸ τὸν ὁποῖο δὲν θὰ ὑπάρξουν νικητὲς καὶ ἡττημένοι.
ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑΙ ΣΧΕΣΕΙΣ
Ἐπίσης, ὁ κ. Μητσοτάκης στὴν συνέντευξή του στὴν «Καθημερινὴ» ἐπιδόθηκε στὶς γνωστὲς πολιτικές του ταχυδακτυλουργίες, μιλώντας γιὰ «ὁρατὰ ἀποτελέσματα» ἀπὸ τὴν πολιτικὴ τῆς ἐξομάλυνσης τῶν ἑλληνοτουρκικῶν σχέσεων, ἐνῶ ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ὡς μόνη ὁρατὴ πραγματικότητα ἐξακολουθεῖ νὰ βλέπει τὴν ἐμμονὴ τῶν Τούρκων στὴν «Γαλάζια Πατρίδα», τὴν ὁποία ἔχουν ἀναγάγει σὲ ἐπίσημο δόγμα τῆς ἐξωτερικῆς τους πολιτικῆς, ποὺ συμπυκνώνει τὸ σύνολο τῶν ἐπεκτατικῶν καὶ ἀλυτρωτικῶν διεκδικήσεων τῆς γείτονος χώρας καὶ ὑπονομεύει τὴν ἄσκηση τοῦ δικαιώματος ἐθνικῆς μας κυριαρχίας στὰ ἑλληνικὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου.
Τὴν ἴδια στιγμή, ἡ ἀπολύτως νόμιμη καὶ σύμφωνη μὲ τὸ Δίκαιο τῆς Θάλασσας ἀναφαίρετη ἄσκηση τοῦ δικαιώματος ἐπέκτασης τοῦ εὔρους τῶν χωρικῶν μας ὑδάτων στὰ 12 ν.μ. ἀντιμετωπίζεται ἀπὸ τὴν πολιτικοστρατιωτικὴ ἐλὶτ τῆς Τουρκίας ὠς «αἰτία πολέμου» (casus belli), δηλαδὴ θὰ ἐκληφθεῖ ὡς μονομερὴς ἐνέργεια τῆς Ἑλλάδας, ποὺ θὰ προκαλέσει αὐτομάτως τὴν ἐμπόλεμη σύρραξη τῶν δύο χωρῶν.
Συνεπῶς, ἡ συγκυριακὴ μείωση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν παραβιάσεων τοῦ ἐθνικοῦ ἐναέριου χώρου καὶ ἡ ἀποφυγὴ τῶν ἐντάσεων στὸ Αἰγαῖο δὲν ἐμπνέουν δικαιολογημένη αἰσιοδοξία καὶ ἀσφάλεια, οὔτε πιστοποιοῦν τὴν στέρεη βελτίωση τῶν ἑλληνοτουρκικῶν σχέσεων, ὅσο ἡ Τουρκία δὲν ἐγκαταλείπει τὴν δυνατότητα τῆς προσφυγῆς στὴν χρήση στρατιωτικῆς βίας, στὴν περίπτωση ἀτυχοῦς ἐκβάσεως μίας διαπραγματευτικῆς διαδικασίας μὲ τὴν Ἑλλάδα.
Ἑπομένως, ἡ ἐπίκληση τῶν «ἤρεμων νερῶν» ἀπὸ τὰ πρωθυπουργικὰ χείλη εἶναι τὸ «κουτόχορτο» γιὰ τοὺς βρεφοποιημένους πολίτες, καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν παράγει «ἐπωφελὲς κεκτημένο» γιὰ τὴν γεραπετρίτεια ἐξωτερικὴ πολιτική, ὅσο δὲν ἀκυρώνεται ἢ ἔστω δὲν μετριάζεται ἡ ἀναθεωρητικὴ ἀτζέντα τῆς Ἄγκυρας, ποὺ ἐπιδιώκει σταθερὰ καὶ ἀνυποχώρητα τὴν ἀνατροπὴ τοῦ ὑφιστάμενου στάτους κβὸ (status quo) στὸ Αἰγαῖο, καθὼς πάγια γεωπολιτική της ἐπιδίωξη ἀποτελεῖ ἡ τροποποίηση τῶν ὅρων τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάννης.
Ἀξίζει στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ ὑπενθυμίσουμε μὲ ἔμφαση ὅτι, κατὰ τὴν πάγια ἀρχὴ τῆς ἑλληνικῆς διπλωματίας, ὡς ἑλληνοτουρκικὴ διαφορὰ ποὺ χρήζει παραπομπῆς στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο τῆς Χάγης, ἀναγνωρίζεται μόνο ἡ ὁριοθέτηση τῆς ὑφαλοκρηπίδας τῶν νησιῶν τοῦ Βορειοανατολικοῦ Αἰγαίου καὶ τῶν Δωδεκανήσων, καὶ τῆς Ἀποκλειστικῆς Οἰκονομικῆς Ζώνης (Α.Ο.Ζ.) στο Αἰγαῖο καὶ στὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο.
Κάθε ἄλλη «ἑλληνοτουρκικὴ διαφορά», ποὺ εἰσάγεται μονομερῶς ἀπὸ τὴν Ἄγκυρα στὸ τραπέζι τῶν διαπραγματεύσεων, ἀντιμετωπίζεται ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ πλευρὰ ὡς παράλογη τουρκικὴ ἀξίωση.
Ὀφείλουμε νὰ ὑπογραμμίσουμε ὅτι ὅλοι εἴμαστε ὑπὲρ τῶν ἤρεμων νερῶν, ἀλλὰ ὄχι ὅλοι ἔναντι ὁποιουδήποτε ἀνταλλάγματος ἤ ἐκχώρησης ἐθνικῆς κυριαρχίας καὶ κυριαρχικῶν δικαιωμάτων. Εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ διασφαλίσουμε τὴν ἐθνική μας κυριαρχία, τὰ ζωτικὰ κυριαρχικὰ δικαιώματα τῆς πατρίδας μας, ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὸ Δίκαιο τῆς Θάλασσας καὶ τὶς Διεθνεῖς Συνθῆκες, ἐξοπλίζοντας τὶς ἔνοπλες δυνάμεις καὶ σφυρηλατώντας πνεῦμα ἐθνικῆς ὁμοψυχίας καὶ ἑνότητας μεταξύ τοῦ λαοῦ, προκειμένου νὰ ἀντιμετωπιστεῖ ἐπιτυχῶς ὁ τουρκικὸς ἐπεκτατισμός.
Κρίνεται ὡστόσο σκόπιμο, οἱ Ἕλληνες πολίτες νὰ ἀνοίγουν συχνότερα τὸν χάρτη τῆς Ἑλλάδας, ἀφοῦ ἔτσι θὰ διαπιστώσουν ὅτι ἡ γεωγραφία τοῦ Αἰγαίου μαρτυρεῖ, καταδεικνύει καὶ ἐπιβεβαιώνει, διαμέσου τῶν αἰώνων, τὴν ἀδιαμφισβήτητη ἑλληνικότητά του.
