Ἡ πνευματική πείρα ἀποκτᾶται στήν πράξη. Μέ τίς πτώσεις σου μαθαίνεις τίς μεθοδεῖες τοῦ διαβόλου. Μπορεῖ νά σέ παρασύρει σέ διάλογο μαζί του μέ ἕναν εὐσεβῆ λογισμό καί νά σέ ὁδηγήσει ἀλλοῦ καί νά σέ μολύνει γιά πολλές μέρες. Λίγο λίγο μέ τήν βοήθεια τοῦ ἔμπειρου σ' αὐτά πνευματικοῦ σου προσανατολίζεσαι στόν πνευματικό κόσμο. Αὐτό δέν μαθαίνεται στά Πανεπιστήμια ἀλλά στόν καθημερινό πνευματικό ἀγῶνα. Λέγεται καί πρακτική ἀρετή. Αὐτή εἶναι ἡ οὐσία τῆς νήψης. Ἡ πνευματική ἐπαγρύπνηση, ἡ φυλακή (δηλαδή ἐπιφυλακή) τοῦ νοός. Στόν ἀγῶνα αὐτό χρειάζεται ἀπαραίτητα ἡ ὑπακοή καθώς καί ἡ ἐργασία τῆς ταπείνωσης, ἡ μετάνοια, ἡ ἔλλειψη μέριμνας. Στόν ταπεινό καί ὑπάκουο δέν εὐδοκιμοῦν ἐμπαθεῖς λογισμοί. Καίγονται ἀπό τήν φωτιά τῆς ἀρετῆς.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Δωροθέου
“Γράμματα στους Αδελφούς” – Πατήρ Δωρόθεος Τζεβελέκας