ΤΟ 1ο ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ
ΤΟ 2ο ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ
ΤΟ 3ο ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ
ΤΟ 4ο ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ
ΤΟ 5ο ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ
ΤΟ 6ο ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ
ΤΟ 7ο ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ
ΤΟ 8ο ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ
Γράφει ὁ Ἀκαδημαϊκὸς & Καθηγ. Δρ. Ἀλέξιος Π. Παναγόπουλος*
9ον
Ἀλλὰ ὅπως διαφαίνεται δὲν «ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου», καὶ τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου «ὡς φαίνεται, θὰ εἶναι ὁ ἐρχομός τοῦ ἀντι-χρίστου, ὁ ὁποῖος θὰ κτίση ἴσως τὸν ναόν», ἔτσι ἐπιβεβαιώνεται καὶ ὁ Ἰω. Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος πρόβλεψε «τὸν μέχρι συντελείας χρόνον», ὅταν θὰ «πληρωθῶσι καιροὶ ἐθνῶν» [69], δηλαδὴ ὅταν θὰ συμπληρωθεῖ ὁ χρόνος «πού ὥρισε ὁ Θεὸς διὰ τὴν στροφὴν τῶν ἑτεροθρήσκων καὶ τοῦ Ἰσραὴλ στὸν Χριστόν, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἀποτελέσματος» [70]. Αὐτὸ τὸ βλέπουμε καὶ στοὺς πολέμους στὴ Μέση Ἀνατολὴ ἐκεῖ ποὺ ἀναπτύχθηκε ὁ Χριστιανισμός, καὶ οἱ λαοὶ ἐκεῖ μέχρι σήμερα δὲν ἔχουν πιστέψει στὸ μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ σήμερα αὐτοὶ οἱ λαοὶ θρηνοῦν γιὰ τὴ γενοκτονία καὶ τὰ θύματά τους, ὅμως δὲν ἀποδέχονται τὸ Εὐαγγέλιό Του. Ἐνῶ εἶναι ἀγαθὸς δωρεοδότης, αὐτοὶ οἱ λαοὶ ἀδιαφοροῦν στὸ ὅτι εἶναι καὶ δίκαιος Κριτής. Μετὰ ἀπ’ αὐτὴ τὴ συμπλήρωση τοῦ χρόνου τῆς ἀναμονῆς τους, θὰ σημάνει τὸ ἔσχατο τέλος, ὅπως ἑρμηνεύει ὁ Ἰω.Χρυσόστομος καὶ ὁ Εὐσέβιος Καισαρείας, ὁ ὁποῖος νωρίτερα τοῦ Χρυσοστόμου ἔγραψε γιὰ τὰ σημεῖα καὶ τὴν Ἱερουσαλήμ, γιὰ τοὺς χρόνους τῆς ἀποστασίας καὶ τοῦ τέλους [71].
Οἱ Ἑβραῖοι περιμένουν σήμερα μὲ ἀγωνία τὴν ἐμφάνιση τοῦ μεσσία τους. Μετὰ ἀπὸ δύο χιλιάδες ἔτη ἀπ’ τὴ σταύρωση τοῦ Ἀληθινοῦ-Μεσσία, γι’ αὐτὸ ἡ προσεχὴς ἔλευση τοῦ μεσσία γι’ αὐτοὺς εἶναι δόγμα πίστης, ἀπόλυτη πεποίθηση καὶ προσδοκία μέσῳ τῶν αἰώνων. Θὰ δεχθοῦν τὸν ψευδομεσσία ἀντὶ-χριστο, ἀλλὰ ὅταν θὰ διαπιστώσουν ὅτι πλανήθηκαν, ὅτι εἶναι ἕνας ἀπατεώνας καὶ πλάνος καὶ ἀκόμα περισσότερο ὁ ἴδιος ὁ μεταμορφωμένος διάβολος καὶ ὅτι «τὰ θαύματα πού κάμνει εἶναι μὲ τὴν δύναμιν τοῦ σατανᾶ, ὁ ὁποῖος θὰ συνθλίψη τὸν ἀμετανόητον κόσμον καὶ θὰ αἱματοκυλήση τὴν ἀνθρωπότητα (ἴσως μὲ τὸν λεγόμενον πυρηνικὸ Ἀρμαγεδώνα, στὴν περιοχὴ τοῦ Εὐφράτη καὶ τὴν κοιλάδα Ἰωσαφάτ, λίγο πρὶν τὴ Δευτέρα παρουσία τοῦ Κυρίου, ὅταν ὁ ἀντὶ-χριστος θὰ πολεμήσει τὸν κίτρινο ποταμὸ (Κίνα), μὲ τὸ συνασπισμό του), τότε ποὺ θὰ κατέρχεται κι ὁ Θεάνθρωπος Κύριος μετὰ δόξης καὶ μὲ στρατιᾶς Ἀγγέλων, τότε καὶ οἱ ἀστέρες ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσοῦνται, κι ἕνα τμῆμα τοῦ ἑβραϊκοῦ λαοῦ, οἱ εὐσεβεῖς ἐξ αὐτῶν (διότι θὰ ὑπάρχουν μεταξὺ αὐτῶν καὶ ἄθεοι, ὅπως παντοῦ, μασόνοι, μαρξισταὶ κλπ), θὰ ἀναγνωρίσουν, καὶ θὰ ἀναφωνήσουν, σὺ εἶσαι ὁ ἀληθινὸς Μεσσίας, σὺ ὁ Κύριος τῆς δόξης, σῶσον ὑμᾶς, Κύριε, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου» [72].
Ἕνα ἄλλο ἄρθρο του, ποὺ καταχωρεῖται στὸ βιβλίο του, ἔχει τίτλο «πλάνη στὴν πλάνη σημεῖα ἀντι-χρίστου» σελ. (66-68, βιβλίο), καὶ ἀναφέρεται στὰ τελευταῖα 25 χρόνια, μέχρι τὴν ἐποχή του, γιὰ τὴ προσπάθεια τῆς ἕνωσης τῶν ἐκκλησιῶν. Σχολιάζει ὁ γέροντας Ἀρσένιος ὅτι ὁ διάλογος αὐτὸς ποὺ γίνεται μὲ ἀφετηρία τὸ ρητὸ «ἵνα πάντες ἓν ὦσι», στὴν οὐσία σύμφωνα μὲ τὸ μακαριστὸ πατέρα, τὸ ἕτερον μέρος, βρίσκεται στὴ πλάνη καὶ στὴν ἀπώλεια. Ὅμως, οἱ διαλεγόμενοι προσπαθοῦσαν νὰ ἐπικεντρώσουν τὶς προσπάθειές τους, στὸ νὰ ἀποδείξουν στοὺς ἄλλους, μὲ τὰ δικά τους ἐπιχειρήματα, ὅτι οἱ ἄλλοι βρίσκονται στὴ πλάνη. Ὡς προσπάθεια ἑνωτικὴ εἶναι μὲν «καλὴ καὶ ἁγία, πλὴν ὅμως εἶναι φοβερὴ ματαιοπονία καὶ τραγικὴ πλάνη ἑκατέρωθεν» [73]. Ἡ ὅλη προσπάθεια εἶναι μία ἐσχατολογικὴ πλάνη, γιατί σύμφωνα μὲ τὸ γέροντα Ἀρσένιο εἶναι ἀδύνατη ἡ ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν, ἐπειδὴ οὐδείς, οὔτε Ὀρθόδοξοι, οὔτε Παπικοί, οὔτε Μονοφυσίτες, εἶναι δυνατὸν νὰ ἀρνηθοῦν τὴ πίστη τῶν πατέρων τους, μέσα ἀπὸ γενεὲς γενεῶν καὶ ἑκατοντάδες χρόνων διαφόρων λαῶν καὶ μόνο «θαυματουργικῶς μπορεῖ νὰ γίνει κάτι» [74].
Γι’ αὐτὸ θεωρεῖ ὅτι οἱ προκαθήμενοι τῶν ἐκκλησιῶν καὶ τῶν ὁμολογιῶν, βλέποντας τὴν πολυετῆ ματαιοπονία, ὅτι μὲ τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους, δὲν ὑπάρχει καμία πιθανότητα ἕνωσης καὶ διαπιστώνοντας τὸ ἀδύνατον, ἀποφάσισαν «νὰ προχωρήσουν μυστικῶς σὲ περιχώρησιν μὲ ἐν κρυπτῷ ἀλληλοπαραδοχὴν ἐκκλησιαστικῶν συνηθειῶν καὶ δογματικῶν ἀκόμη ζητημάτων», γιὰ νὰ συμπεράνει, καὶ νὰ μᾶς ἑρμηνεύσει, ἔτσι, τὶς οἰκουμενιστικὲς κινήσεις ὅτι «ἡ μονομερὴς ἕνωσις μὲ τοὺς Μονοφυσίτες τοῦ πατριαρχείου Ἀντιοχείας, ἐν γνώσει ἀσφαλῶς ἢ καὶ ἐντολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου» [75], ὑπὸ τὸ πρίσμα αὐτό, ὁ γέροντας Ἀρσένιος διέβλεψε καὶ ἑρμήνευσε καὶ τοποθετήθηκε δημόσια, γιὰ τὴν «ἐν κρυπτῷ καὶ παραβύστῳ συνάθροισις τῆς ‘ὁλομελείας’ τῆς ἐπιτροπῆς ὀρθοδόξων καὶ παπικῶν στὸ Λίβανο [76] καὶ ἡ αὐθαίρετος σατανικὴ ἀπόφασις ἀναγνωρίσεως τῶν δύο ἐκκλησιῶν ὡς ἀδελφῶν καὶ κανονικῶν ἐκκλησιῶν, μὲ ἱερωσύνην καὶ βάπτισμα καὶ ἐν γένει πλήρη καὶ ἔγκυρα μυστήρια!!!» [77], πρᾶγμα φοβερὸ καὶ ἀντικανονικό.
Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, σημειώνει, προχώρησαν καὶ οἱ ἐργασίες τῆς διαχριστιανικῆς ἐπιτροπῆς τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, ἐκ τοῦ Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν τότε πατριάρχη Ἀλεξανδρείας καὶ τὸν πατριάρχη τῶν Ἀρμενοκαθολικῶν καὶ ἕνα Ἐπισκοπελιανόν, οἱ ὁποῖοι μεταξὺ ἄλλων πῆραν οἰκουμενιστικὲς ἀποφάσεις καὶ γιὰ τὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων καὶ ἄλλες ἄγνωστες ἀποφάσεις, ὅπως μᾶς σημειώνει ὁ γέροντας, ποὺ θὰ ὑλοποιοῦντο μὲ τὸ χρόνο [78].
Μετὰ ἀπ’ ὅλα αὐτὰ τὰ γεγονότα, τὰ ὁποῖα τὰ χαρακτηρίζει ὡς «τραγικὰ» κι ὄχι ἀληθινά, μᾶς ἐρωτᾶ «τί μέλλει γενέσθαι;», τί θὰ πρέπει νὰ πράξει, μᾶς ἐρωτᾶ, τόσο ὁ κλῆρος, ὅσο καὶ ὁ λαός; Παρατηρεῖ ὅτι αὐτὲς οἱ κινήσεις τύπτουν στὴ συνείδηση τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος, γιὰ νὰ συμπεράνει, ὅτι ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία μᾶλλον «τὸ γνωρίζει καὶ ἀδιαφορεῖ ἢ καὶ καταφρονεῖ» [79]. Χαρακτηρίζει τὴν ὡς ἄνω οἰκουμενιστικὴ ἀπόφαση ὅμοια καὶ «ἴδια» μὲ ἐκείνη τὴν καταστροφική τοῦ 1920. Πιθανολογεῖ ὁ μακαριστὸς γέρων, ὅτι ἴσως νὰ «σκέπτωνται, ὅπως φαίνεται, δὲν θὰ ὑπολογίσουμε ‘τὸν ὄχλον τὸν μὴ γινώσκοντα τὸν νόμον, ἐπικατάρατοί εἰσι’. Θὰ προχωρήσουμε σιγὰ-σιγὰ περιφρονώντας τὶς ἀντιδράσεις, ἐνῶ οἱ ἀντιδρῶντες θὰ εἶναι ὄχλος φανατισμένων, μερικῶν ἔστω ἑκατοντάδων χιλιάδων, ἐνῶ θὰ ἔχουμε μαζί μας ἑκατομμύρια ὀπαδούς, ἔστω καὶ ἂν αὐτοὶ εἶναι θρησκευτικῶς ἀδιάφοροι καὶ ἄπιστοι» [80].
Μετὰ ἀπ’ αὐτὲς τὶς ἐπισημάνσεις του ὁ γέροντας Ἀρσένιος διαβλέπει τὸν ἑπόμενο κίνδυνο ἀπὸ τὸν οἰκουμενισμὸ νὰ δημιουργηθεῖ «σχίσμα» [81], μέσα στὴν Ὀρθοδοξία, γι’ αὐτὸ προτρέπει νὰ προσέξουν οἱ «αἴτιοι, οἱ ἔνοχοι καὶ οἱ σκανδαλοποιοί», οἱ ὁποῖοι, μὲ αὐτὴ τὴ συμπεριφορὰ τους «τὸν μόνον ποὺ θὰ ἐξυπηρετήσουν ὅλα αὐτὰ εἶναι τὸν Πάπαν, ὁ ὁποῖος καὶ θὰ ἐπιβληθῆ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον, ἐφαρμόζοντας τὴν μέθοδο ‘τοῦ σαλαμιοῦ’, γιὰ νὰ μὴ μείνη τίποτε ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία» [82]. Ὅλη αὐτὴ ἡ παρανοϊκὴ κατάσταση τελικὰ ὅπως μᾶς τὴν ἑρμηνεύει δὲν θὰ ἐξυπηρετήσει τίποτα ἄλλο, γιὰ τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα, παρὰ μόνο τὸν «ἀναμενόμενο ἀντὶ-χριστο», ποὺ σύμφωνα μὲ τὶς τότε πληροφορίες ποὺ εἶχε ὁ γέροντας Ἀρσένιος βρισκόταν «πρὸ τῶν θυρῶν», ὁ ὁποῖος θὰ πρέπει νὰ βρεῖ τὰ πάντα ἕτοιμα, καὶ δὲν θὰ δυσκολευτεῖ νὰ ἰσοπεδώσει καὶ «καταργήση τὰ πάντα» [83], γι’ αὐτὸ ἀπευθυνόμενος καὶ στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία, ἔθετε τὸ ἐρώτημα «μήπως προχωρεῖτε πολύ;».
Στὸ τελευταῖο ἄρθρο του, τὸ ὁποῖο καταχωρεῖ στὸ βιβλίο του ὁ γέροντας Ἀρσένιος φέρει ὡς τίτλο «ὁ πλανήτης μας καταστρέφεται» (σελ. 69-72, βιβλίο), τὸ ὁποῖο δημοσιεύθηκε καὶ στὸ περιοδικὸ «Σάλπιγξ Ὀρθοδοξίας», ὅπου καταγράφει καὶ παρατηρεῖ τὸ σῆμα τῆς ἐπικείμενης καταστροφῆς, τὸ σῆμα τοῦ ἄμεσου κινδύνου τῆς καταστροφῆς τῆς γῆς, μὲ τὴ μόλυνση τοῦ περιβάλλοντος, τῆς ἀτμόσφαιρας, τῆς θάλασσας, μὲ ἀποτελέσματα ἐπικίνδυνα ὄχι μόνο γιὰ τὴν ζωὴ τῶν ζώων, τῶν φυτῶν, τῶν δασῶν, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἴδιου τοῦ ἀνθρώπου. Τὸ πυρηνικὸ Τσερνομπὶλ (=Ἄψινθος) [84], εἶχε καὶ ἔχει φοβερὲς ἐπιπτώσεις, ἐκτὸς τὶς χιλιάδες τῶν νεκρῶν «ποὺ ἀπεκρύβη ὁ ἀληθὴς ἀριθμὸς τῶν θυμάτων», προσβλήθηκαν οἱ θάλασσες, τὰ ποτάμια, οἱ λίμνες, οἱ πηγές, τὰ χόρτα, τὸ γάλα, τὰ κρέατα, τὰ δένδρα, οἱ καλλιέργειες. Τὰ νερὰ ἔχουν ὑποστεῖ πολὺ μεγάλη μόλυνση, ἀλλὰ τί νὰ ποῦμε «ὅλοι θὰ πίναμε».
Μαζὶ μ’ αὐτὰ τὰ οἰκολογικὰ καὶ ἡ καταστροφὴ τοῦ ὄζοντος, ποὺ προστατεύει ὡς διάφραγμα ψηλὰ τὴν ἀτμόσφαιρα, ποὺ δὲν ἀφήνει τὶς ὑπεριώδεις ἀκτῖνες τοῦ ἡλίου νὰ περνοῦν καὶ νὰ δημιουργοῦν καρκίνο καὶ ἄλλες ἀσθένειες. Οἱ φοβεροὶ καύσωνες, ἀπὸ τὴ μόλυνση, τὰ ἀνοίγματα-τρύπες στὸν οὐρανὸ ποὺ διευρύνονται, ὥστε ἡ θερμοκρασία νὰ φτάνει σὲ ἐπικίνδυνους μεγάλους βαθμούς. Ὁ ἴδιος διαβάζοντας τακτικὰ τὸν Τύπο, ἀναφέρει τὸ γεγονὸς ὅτι στὴ Τουρκία τὸ θερμόμετρο ἔφτασε εὐτυχῶς μόνο γιὰ 12 ὧρες στοὺς 60 βαθμούς, περὶ τὸ ἔτος 1990. Μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι καὶ στὴν Ἑλλάδα εἴχαμε τότε πάνω ἀπὸ 2,5 χιλιάδες νεκροὺς ἀπ’ τὸν τότε καύσωνα [85]. Σχολιάζοντας καὶ ἑρμηνεύοντας τὰ παραπάνω διερωτᾶται μήπως εἴμαστε πολὺ κοντά, ἔτσι ὥστε νὰ πραγματοποιηθεῖ τὸ χωρίο ὅτι : ἡ γῆ θὰ κατακαεῖ; [86]. Στὸν ἡμερήσιο Τύπο διαβάζει καὶ καταθέτει τὴν ἐσχατολογικὴ ἑρμηνεία του γιὰ τὴ θάλασσα ποὺ μολύνθηκε πολύ, γιὰ τὰ ποτάμια, γιὰ τὰ ψάρια, γιὰ τὸ περιβάλλον, γιὰ τὴν ἀτμόσφαιρα, γιὰ τὰ παγόβουνα ποὺ λιώνουν, γιὰ τὸ θερμοκήπιο, γιὰ τὰ δάση, γιὰ τὴν ὄξινη βροχή, γιὰ νὰ φτάσει κατόπιν στὶς νέες ἀσθένειες, ὅπως καὶ τὸ Ἔιτζ, ποὺ τὴν ὀνομάζει «κατάρα τοῦ αἰῶνος», ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἀνηθικότητας, τῆς παρὰ φύση ἀσέλγειας, γιὰ νὰ μᾶς θυμίζει τὸ χωρίο τῆς Ἀποκάλυψης ποὺ μιλάει γιὰ τὸ «ἕλκος κακὸν καὶ πονηρὸν» [87] πάνω στὴ γῆ τῶν ἐσχάτων ἡμερῶν.
* (Phd Δρ. Ν/Πολιτικῶν Ἐπιστημῶν. Phd Δρ. Βιοηθικῆς. Phd Δρ. Θεολογίας. PostDoc Νομικῆς. Διπλωματούχου Ὑφηγητοῦ Δικαίου – Habilitation. Καθηγητοῦ Παν/μίου & Ἀκαδημαϊκοῦ EASA, MCA, CAC.
Σημειώσεις:
[69] Λουκ. 21, 24. Πρβλ. σχόλιο Ἰ.Χρυσοστόμου στὸ σχετικὸ χωρίο. [70] Ἀρσενίου, Παγκόσμιος, 61. [71] Εὐσεβείου Καισαρείας, ΒΕΠΕΣ, σελ. 293-5. Πρβλ. Ἀρσενίου, Παγκόσμιος, 65. [72] Ἀρσενίου, Παγκόσμιος, 64. [73] Ἀρσενίου, Παγκόσμιος, 66. [74] Ἔνθ’ ἀνωτ. Βλ. Ἀλέξιος Π.Παναγόπουλος, Εὐρωπαϊκοὶ Θεσμοί, Ἀθήνα 2024. [75] Ἀρσενίου, Παγκόσμιος, 67. [76] Στὴν συνάθροιση αὐτὴ δὲν συμμετεῖχαν τὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων, ἡ Ἑλλάδα, ἡ Σερβία, ἡ Βουλγαρία, ἡ Γεωργία καὶ ἡ Τσεχοσλοβακία. [77] Ἀλέξιου Π.Παναγόπουλου, Ἐσχατολογικὲς διαστάσεις τῆς παιδαγωγίας κατὰ τὸν ἅγ. Ἰω. Χρυσόστομο, διδακτορικὴ διατριβή, ἐπανέκδοση: Θεσσαλονίκη, 2009. [78] Ἀρσενίου, Παγκόσμιος, 67. Πρβλ. σχετικὰ στὸ περιοδικὸ «Πάνταινος», Μάϊος-Αὔγουστος 1993, σελ. 17. [79] Ἀρσενίου, Παγκόσμιος, 68. [80] Ἀλέξιος Παναγόπουλος, Ἠθική, Ἐσχατολογία, Προφητολογία κατὰ τὸ γέροντα Ἀρσένιο, Ἀθήνα 2010. [81] Ἒνθ’ ἀνωτ. [82] Ἒνθ’ ἀνωτ. [83] Ἒνθ’ ἀνωτ. [84] Ἀρσενίου, Παγκόσμιος, 70. [85] Ἀλέξιος Παναγόπουλος, Ἠθική, Ἐσχατολογία, Προφητολογία κατὰ τὸ γέροντα Ἀρσένιο, Ἀθήνα 2010. [86] Β΄ Πέτρ. 3, 10. [87] Ἀποκ. 16, 2. Βλ. Ἀλέξιος Π.Παναγόπουλος, Εὐρωπαϊκοὶ Θεσμοί, Ἀθήνα 2024.
