Ἱερὰ Μητρόπολις
Πειραιῶς, γραφεῖο ἐπὶ τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν παραθρησκειῶν
(Ὀφειλομένη ἀπάντηση
σὲ δημοσίευμα τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀλβανίας)
Δὲν ἀποτελεῖ
«πρωτάκουστη πρωτοτυπία, μεμονωμένο θλιβερὸ φαινόμενο τῶν τραγικῶν καιρῶν μας»,
ἀλλὰ σύνηθες δυστυχῶς φαινόμενο, πολλοὶ Προκαθήμενοι Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ
Πατριάρχες νὰ θέτουν ἑαυτοὺς ὑπεράνω πάσης κριτικῆς. Μία τέτοια ἀρρωστημένη
νοοτροπία, σίγουρα θυμίζει Παπισμό, στὸν ὁποῖο ὁ «ἀλάθητος» Πάπας τῆς Ρώμης ἔχει
ἀναγάγει τὸν ἑαυτό του σὲ «ἐπὶ γῆς θεὸ» καὶ ὡς ἐκ τούτου ἔχει τὴν ἀξίωση
νὰ γίνονται δεκτὲς καὶ νὰ ἐφαρμόζονται οἱ ἀποφάσεις του ὡς «θεόπνευστες καὶ ἀλάθητες».
Θέλουν ὅμως νὰ λησμονοῦν ὅτι στὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας, στὴν μοναδικὴ Μία, Ἁγία,
Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, οἱ πιστοί, (κληρικοί, μοναχοὶ καὶ
λαϊκοί), δὲν εἶναι ἄβουλα ὄντα, ὀπαδοὶ κάποιας αἱρετικῆς, ἢ παραθρησκευτικῆς ὁμάδος,
ἢ θρησκείας, ἀλλὰ ὀργανικὰ ἰσότιμα μέλη τοῦ μυστικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ,
«γένος ἐκλεκτόν, βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον» (Α΄Πέτρ. 2, 9), μὲ
συγκεκριμένες ὑποχρεώσεις καὶ δικαιώματα.