Ο Αρχιμανδρίτης π. Μάρκος Μανώλης συμπλήρωσε
ήδη Εννέα χρόνια απουσίας από την στρατευομένη Εκκλησία του Χριστού μας
διότι είναι πλέον πολίτης της θριαμβεύουσας Εκκλησίας, στην Βασιλεία των
Ουρανών. Η απουσία του γίνεται κάθε μέρα και πιο αισθητή σε όλους
εκείνους που αρνούνται να συμβιβασθούν με την παραπαίουσα ολοένα και
περισσότερο εκκλησιαστική μας ζωή και αυτό οφείλεται, όχι τόσο στο ότι
δεν υπάρχουν πιά παραδοσιακοί κληρικοί, θεολογικά καταρτισμένοι και
ενάρετοι, αλλά γιατί ο π. Μάρκος ενεργούσε “ως εξουσίαν έχων και ουχ ως
οι Γραμματείς”! Είναι περιττό να αναλύσουμε την αβυσσαλέα διαφορά του
“εξουσίαν έχοντος” από τους λογίους θεολόγους, κληρικούς και λαϊκούς,
έστω και αν αυτοί οι λόγιοι ακολουθούν παραδοσιακή εκκλησιαστική τακτική
και έχουν Ορθόδοξο φρόνημα.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΚΙΟΡΟΓΛΟΥ ΠΟΥ ΧΑΡΙΤΙ ΚΥΡΙΟΥ ΘΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΜΑΧΟ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΚΟΡΗΣ
Ο ΠΑΠΑ ΜΑΡΚΟΣ
Ἐγὼ προσωπικά, ἡ Σοφία Κιόρογλου, εἶχα τὴν εὐλογία νὰ γνωρίσω καὶ νὰ
ἐξομολογηθῶ κάτω ἀπὸ τὸ πετραχῆλι τοῦ ἀείμνηστου πνευματικοῦ μου Πατέρα
Μάρκου Μανώλη. Πρώτη γνωριμία μας κάπου στὰ 27 μου. Μόλις μπῆκα, μὲ
καλωσόρισε μὲ ἕνα χαμόγελο πλατὺ σὰν ἐκεῖνο ὅταν μπαίνει ὁ Μάης.
– “Καλῶς τὴν Σοφούλα μας” μοῦ εἶπε.
Νὰ μὴν σᾶς τὰ πολυλογῶ ποτὲ δὲν τὸν εἶχα δεῖ τὸν ἄνθρωπο. Μὰ πῶς
ἤξερε τὸ ὄνομά μου, ἀναρωτήθηκα. Καὶ πρὶν τοῦ πῶ ὁτιδήποτε μοῦ
ἀπαριθμοῦσε ὅτι εἶχα σκοπὸ νὰ τοῦ ἐξομολογηθῶ. Από τότε κάθε Πέμπτη,
βρισκόμουν στο ΚΑΤ, όπου εξομολογούσε δεκάδες ανθρώπους. Ακούραστος και
πάντα με το χαμόγελο μας ξεκούραζε από το βάρος των αμαρτιών. Η κοίμησή
του μας συγκλόνισε όλους όμως η παρουσία του στην ζωή μας είναι αισθητή
σε όλα τα πνευματικά του παιδιά.
Ο π. Μάρκος δεν είχε απλώς πνευματική διάκριση για τα πρόσωπα και τις
περιστάσεις της ποιμαντικής του διακονίας, ούτε ήταν απλώς
επιφορτισμένος να παρακολουθεί και να κατευθύνει την πνευματική ζωή των
ανθρώπων, που κατέφευγαν σ’ αυτόν, αλλά, διέκρινε τις μέλλουσες
εξελίξεις, πολύ πριν αυτές πραγματοποιηθούν.
