άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη
Δεν είμαι βέβαιος αν κατάλαβα καλά τα όσα μας είπε ο σεβαστός ιερομόναχος, όταν τον επισκεφτήκαμε στο μοναστήρι. Προσπάθησα να τα μεταφέρω στο χαρτί με φόβο και επιφύλαξη, αλλά και παράκληση να δείξουν κατανόηση οι αναγνώστες στα ατοπήματα των διατυπώσεών μου, όσον αφορά στην ορθότητα και την ακρίβεια, διότι είναι κρίμα να τον εκθέσω έναντι της αληθείας. Μας είπε:
Η Εκκλησία του Χριστού είναι το άπαν. Η Εκκλησία των προφητών, των αποστόλων, των ασκητών, των μαρτύρων, των οσίων, των δικαίων, των ομολογητών και όλων των αγίων, όλων των αιώνων. Είναι το φως και έχει όλη την αλήθεια. Αγκαλιάζει το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον, την αιωνιότητα.
Ως άγιος τόπος και τρόπος, είναι ο εγγυητής και παροχεύς, απάντησης και πλήρωσης, στις άπασες ανάγκες της κτίσεως, κυρίως δε του ανθρώπου, του αντιβασιλιά της δημιουργίας, έως εσχάτων της αβύσσου της καρδιάς του. Η Εκκλησία είναι το μοναδικό μέσο, το αποκλειστικό, το ταπεινό, το χωρίς αλαζονεία όχημα, όπως θα έπρεπε να πιστεύει και να λέει κάθε ορθόδοξος και μάλιστα επίσκοπος, που ως φορέας της πλήρους αλήθειας οδηγεί ασφαλώς τα μέλη της στη σωτηρία.
Η πίστη η οποία εκπηγάζει από την αγία μας Εκκλησία, πληροί οντολογικώς και κορεννύει ακορέστως την ψυχή του κάθε ανθρώπου. Ένα μόνο πράγμα χρειάζεται: Να θέλει ο άνθρωπος.
Η Εκκλησία είναι η άπασα θέση, δεν είναι η αντίθεση. Ούτε δίνει αφορμή, ώστε να γίνει αίτιος γι` αυτήν. Δεν κομματιάζεται. Δεν δημιουργεί κομμάτια τύπου πολιτικών κομμάτων. Δεν είναι εργαστήριο παραγωγής οπαδών προς χειραγώγηση. Δεν ξεκόβει, να σταθεί έναντι. Η Εκκλησία δεν αντιτίθεται, δεν απολογείται, διότι είναι ο Χριστός παρατεινόμενος στους αιώνες. Από ποιον να ελεγχθεί; Πώς και σε ποιον και γιατί να αντισταθεί και να απολογηθεί ο παντοδύναμος Χριστός; Να απολογηθεί το φως στο σκοτάδι; Η αλήθεια στην πλάνη; Η αγάπη στην απάτη; Η παντοδυναμία στην ουτιδανότητα; Ο δημιουργός στο πλάσμα του; Είναι ο ακλόνητος βράχος επάνω στον οποίο σπάζουν τα κύματα του σκότους, του ψεύδους, της προδοσίας, της άρνησης. Είναι όμως και ο μοναδικός «εύδιος λιμένας», μέσα στον οποίο ασφαλίζεται και οδηγείται ο άνθρωπος στη σωτηρία.
Η Εκκλησία δεν έχει αντί-. Δε έχει και –ισμό. Δε χρειάζεται προ-θέσεις, δεν έχει ανάγκη τις προθέσεις, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς. Δεν ενεργεί σκόπιμα, υστερόβουλα, μηχανευόμενη το οτιδήποτε. Είναι απλή, έχει την απλότητα και την καθαρότητα. Δεν τοποθετείται μερικώς και αντι-θέτως κατά οιουδήποτε «λείμματος», το οποίο αρνείται και παύει να πιστεύει στη γνησιότητά της και τη μοναδικότητα της σωτηριώδους δυνάμεώς της. Η Εκκλησία ανοίγει «αγκάλας πατρικάς» και αναμένει.
Λοιπόν, η Εκκλησία δεν παράγει ιδεολογία, ώστε να δίνει δικαίωμα ύπαρξης σε άλλο κομμάτι ως αντίπαλος. Όποιος θέλει μπορεί να είναι μέσα στα όριά της, βάσει των αγιοπνευματικών προϋποθέσεών της. Όποιος θέλει μπορεί να μείνει έξω και να λάβει το όνομα, τη στάση και το χαρακτηρισμό που του αρέσει.
Τα πρόβατα που μένουν όμως μέσα, δεν χαρακτηρίζονται με κανέναν άλλο τρόπο, εκτός απ` αυτόν: είναι μέλη της Αγίας, Ανατολικής,Ορθόδοξης, Καθολικής, Αποστολικής Εκκλησίας. Δεν υπάρχουν αντιοικουμενιστές ούτε αντιοικουμενισμός. Υπάρχουν μέλη, ταπεινά αγωνιζόμενα για τη σωτηρία τους, μέσα στην αληθινή Κιβωτό της Σωτηρίας. Οι αποκλίναντες και εκτραπέντες της αγίας οδού, ναι, είναι οικουμενιστές και θέτουν εαυτούς εκτός Εκκλησίας, διότι παρεκκλίνουν της πίστεως των Πατέρων. Οι μένοντες στην πίστη των Πατέρων παραμένουν μέλη της, τέκνα της και όχι αντιοικουμενιστές. Προσεύχονται δε με πόνο, διότι τα αδέλφια τους εγκαταλείπουν την «Κιβωτό Σωτηρίας» και πλέουν έρμαια, ιδία ευθύνη, στο πέλαγος της σύγχυσης του παγκόσμιου ισοπεδωτικού συγκρητισμού.
Άνευ φόβου και άνευ πάθους αλλά μετά πολλής εν Χριστώ αγωνίας. Ηλιάδης Σάββας Δάσκαλος Κιλκίς, 2-9-2016
