Την ιστορία αυτή την άκουσα σε μια πόλη της Περιφέρειας Νίζνι Νόβγκοροντ. Εκεί συμμετείχαμε σε εκκλησιαστική-κοσμική εκδήλωση, μετά την οποία ακολούθησε γεύμα. Στο τραπέζι, όπου είχαν συγκεντρωθεί πιστοί, φιλικώς προσκείμενοι και, πιθανώς, άνθρωποι που δεν είχαν καμία σχέση με την Εκκλησία, ξεκίνησαν πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Για τον μητροπολίτη Νικόλαο (Κουτέποβ), στον οποίο ήταν αφιερωμένη η εκδήλωση, για τη Ρωσία, για τον Άγιο Σεραφείμ (λόγω της μικρής απόστασης από το Ντιβέεβο) και για τα θαύματα. Ώσπου στη συζήτηση υπάλληλος της τοπικής αυτοδιοίκησης, ονόματι Ναταλία (η οποία μου επέτρεψε να μην αλλάξω το όνομά της), πολύ δυναμική, που αρχικά μου φάνηκε άκρως κοσμική, είπε: «Εγώ είδα τον Φύλακα Άγγελό μου» και διηγήθηκε την ακόλουθη ιστορία.
Ο ανήθικος προσηλυτισμός στην Αμαζονία
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΙΗΣΟΥΙΤΩΝ
ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΗΛΙΑΚΑ ΚΑΣΕΤΟΦΩΝΑ ΤΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΩΝ
Η Αμαζονία είναι μία από τις τελευταίες περιοχές στον κόσμο όπου ζουν λαοί που έχουν επιλέξει την απομόνωση. Εκεί, ο πολιτισμός και η πνευματικότητα των ιθαγενών παραμένουν σχεδόν ανέπαφα, συνδεδεμένα με το περιβάλλον και τις παραδόσεις τους. Από τον 16ο αιώνα όμως έως και σήμερα, διαδοχικά κύματα ιεραποστολικών επεμβάσεων επιχείρησαν να διαρρήξουν αυτό το πλέγμα ζωής, χρησιμοποιώντας άλλοτε το σπαθί και την αποικιοκρατική βία, άλλοτε το κήρυγμα και σήμερα ακόμη και την τεχνολογία.