Είναι γεγονός ότι ορισμένοι ιατροί της λεγομένης «ομοιοπαθητικής» ιατρικής, προσπαθούσαν να πλησιάσουν και να εφαρμόσουν τις δικές τους θεραπευτικές σε ανθρώπους που ήταν γνωστές πνευματικές προσωπικότητες, όπως ο Γέροντας, ώστε να πιστοποιηθεί ότι η ομοιοπαθητική είναι χρήσιμη και αβλαβής, και κυρίως ότι είναι συμβατή με την ορθόδοξη πνευματικότητα.
«Αναμνήσεις από τον Άγιο Γέροντα Εφραίμ τον Κατουνακιώτη»
Μπαλδιμτσής Νικόλαος, Ιατρός Τον όσιο Γέροντα Εφραίμ τον γνώρισα το έτος 1974. Ήμουν τότε τεταρτοετής φοιτητής Ιατρικής. Από τότε πήγαινα τακτικά προσφέροντας στον Γέροντα τις ιατρικές μου υπηρεσίες σχεδόν μέχρι την κοίμησή του. Ο Γέροντας, όταν τον πρωτογνώρισα, ζούσε μόνος του. Είχαν «κοιμηθεί» και ο Γέροντάς του και οι υπόλοιποι πατέρες μεταξύ των οποίων και ο πατέρας του ο οποίος είχε γίνει μοναχός. Τα γένια του και τα μαλλιά του ήταν ήδη λευκά. Το πρόσωπό του όμως νεανικό και το βλέμμα του διεισδυτικό και ταυτόχρονα πατρικό. Με κράτησε στο κελί του για λίγες μέρες. Η φιλοξενία του ήταν πλούσια αν λάβουμε υπόψιν ότι ακόμα και το γάλα εβαπορέ που πρόσφερε το είχε αγοράσει από τη Δάφνη και το είχε κουβαλήσει με τον τορβά στην πλάτη από την παραλία (από εκείνο το κακοτράχαλο και ανηφορικό μονοπάτι που οδηγούσε στο κελί του). Ακόμη θυμάμαι την αλάδωτη φακή μέσα στην οποία είχε βάλει μερικές κουταλιές ωμό ταχίνι για να την «δυναμώσει» και πως μου έδινε κουράγιο να αδειάσω ένα τεράστιο πιάτο, λέγοντάς μου:
Αναλαμβάνοντας
την ευθύνη που μας αναλογεί ως ανθρώπων και πολιτών αυτού του κόσμου, αυτής της
χώρας και αυτής της κοινωνίας, αισθανόμαστε την ανάγκη και το χρέος να καταθέσουμε
δύο λόγια, συμμαρτυρούσης της συνειδήσεώς μας, για την κατάσταση που βιώνουμε
τον τελευταίο χρόνο.
Υπάρχουν
υπάρχουν πολλοί. Eάν δεν υπήρχαν ο λαμπερός ήλιος θα έσβηνε. Αλλιώτικα
προς τί θα φώτιζε τόσο πολύτιμο καντήλι σ' ένα θηριοτροφείο; θα
χρειαζόμουν πολύ χαρτί για να γράψω τα θαυμάσια παραδείγματα των
πραγματικών χριστιανών που συνάντησα στη ζωή μου. Και σ' εσένα πολύς
χρόνος να τα διαβάσεις και να γλυκαίνεις την ψυχή σου. Προς το παρόν
κοίταξε τον εαυτό σου σε αυτό το ένα παράδειγμα:
Είπε ο Γέροντας: «Είναι αδύνατον ο ιερέας, όταν επιμελείται τη συνείδησή του, να μην έχει προσθήκη της Θείας Χάριτος σε κάθε Θεία Λειτουργία». Ο ίδιος λειτουργούσε καθημερινά για δεκαετίες. Έλεγε:
Διηγείται ο πατήρ Στέφανος στο περίφημο βιβλίο του για την «Ευχή στον κόσμο» τα εξής:
Ήρθε ένας κύριος, πριν από είκοσι περίπου χρόνια, και μου είπε ότι
είχε πολλά βάσανα και ότι θα ήθελε να κάνει προσευχή για να μπορέσει να
τα αντιμετωπίζει οικογενειακώς, με περισσότερη καρτερία και υπομονή και,
αν αυτό είναι δυνατό, χωρίς γογγυσμό. «Αλλά, μη μου πεις», έτσι μου
ζήτησε, «να λέω όλο το βράδυ αυτό το “Κύριε ελέησον!… Κύριε ελέησον!…”.
Πες μου έναν άλλον τρόπο, πιο πρακτικό...».
Η ανάγνωση του Ψαλτηρίου δαμάζει τα πάθη και η ανάγνωση του Ευαγγελίου κατακαίει τα ζιζάνια των αμαρτιών μας,
γιατί ο λόγος του Θεού είναι "πυρ καταναλίσκον". Κάποτε επί 40 μέρες
διάβαζα το Ευαγγέλιο, χάρη της σωτηρίας κάποιας ψυχής, που με είχε
κάποτε ευεργετήσει. Και τι βλέπω στον ύπνο μου!...
Πιάνουμε τις
μύτες μας από τις αναθυμιάσεις και την δυσωδία. Ξεβράζονται σωρηδόν οι
διαστροφές… θεατρανθρώπων, όπως αυτάρεσκα αυτοχρίζονται. Μαγαρίζονται και οι
λέξεις. Τι σχέση έχουν αυτοί οι άνθρωποι με το θέατρο, όπως μας το παρέδωσαν οι
αρχαίοι, και κυρίως με την αποστολή του; Το αρχαίο κράτος, η «πόλις», όπως
έλεγαν, σκοπό είχε την διαπαιδαγώγηση και την βελτίωση των πολιτών, αλλιώς
ξέφευγε από την αποστολή του. Γράφει ο Πλάτων «Πολιτεία τροφή ανθρώπων εστί,
καλή μεν αγαθών, η δ’ εναντία κακών». (Μεν. ΙΙΙ-238 C). Δηλαδή:
Όλο
το κήρυγμα του Ευαγγελίου περιστρέφεται ζωηρά και αέναα γύρω από ένα
και μοναδικό αντικείμενο. Την μετάνοια! Αυτή είναι που δίνει διέξοδο
σωτηρίας στο ανθρώπινο δράμα, που εξελίσσεται γύρω από το «ἔσεσθε ὡς
Θεοί» της Γενέσεως. Το δράμα της πρωτοκαθεδρίας που ωθεί τον άνθρωπο να
προβαδίζει και στις πιο ιερές περιοχές, σε αντίθεση με τον Κύριο που
βάδισε στην άρνηση κάθε προβαδίσματος.
Ορισμένοι άνθρωποι από τη μια
πλευρά έχουν να αντιμετωπίσουν ιερέα της ενορίας τους που μπορεί να
είναι και ο πνευματικός τους και τους ζητάει να βάλουν μάσκα για να
μπουν και από την άλλη διαβάζουν διάφορα στο διαδίκτυο ότι όποιος φοράει
μάσκα μέσα στην Εκκλησία είναι αιρετικός, δεν σώζεται. Μεταξύ Σκύλλας
και Χάρυβδης δηλαδή. Εγώ λέω να πέσουν λίγο οι οι τόνοι στο θέμα αυτό.
Γι’ αυτό και εμείς στο Ναό μας λέμε ας έρθει ο καθένας όπως θέλει.
Εκείνο όμως το οποίο λέμε και διακηρύττουμε ότι στην Εκκλησία δεν
χρειάζεται μάσκα. Ο Θεός μας διαφυλάττει. Όλους μας διαφυλάττει, που
είναι ο φαρισαϊσμός;