Παιδιά μας, ποὺ μπήκατε στὴν κολυμβήθρα καὶ εὐλογηθήκατε ἀπὸ τὸ χέρι τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Βρεθήκατε νὰ ζεῖτε σ΄ αὐτὸν τὸν κόσμο καὶ σᾶς προσφέρεται αὐτὸς ὁ τρόπος ζωῆς ποὺ ζεῖτε σήμερα. Αὐτὸς εἶναι ὁ δρόμος καὶ πρέπει νὰ τὸν ἀκολουθήσετε. Ναί. Ἀφοῦ δὲν μπορεῖτε νὰ δεῖτε, ἂν ὑπάρχει γύρω σας ἔστω ἕνα μονοπατάκι, γιὰ νὰ διαλέξετε. Ἔτσι, θέλοντας καὶ μή, ἀφεθήκατε νὰ ζεῖτε ὅπως ζεῖτε, χωρὶς νὰ ρωτηθεῖτε οὐσιαστικά, ἂν εἶστε χορτασμένα ψυχικά, ἂν ἔχουν ἀπαντηθεῖ τὰ ἐρωτήματά σας, οἱ βαθιὲς ἀνησυχίες σας καὶ τὰ ἐρωτηματικά, ποὺ «νύττουν» (τσιμπᾶνε) ἀσταμάτητα τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά σας καὶ δὲ σᾶς ἀφήνουν πολλὲς φορὲς νὰ ἡσυχάσετε.
Ἡ «πνευματικὴ καραντίνα», τὸ «πνευματικὸ ἐμπάργκο», ποὺ σᾶς ἐπιβάλλεται ἀπὸ τὸ σημερινὸ δικτατορικὸ καθεστὼς τοῦ ἐπικρατοῦντος τρόπου ζωῆς, δὲ σᾶς ἐπιτρέπει νὰ ἀνοίξετε οὔτε ἕνα φινιστρίνι γιὰ μία ματιά, γιὰ μία ἀνάσα κάποιου ἄλλου ἀέρα, κάποιας ἄλλης πραγματικότητας. Μίας πραγματικότητας, στὴν ὁποία θὰ βρεῖτε τὴ φυσική σας θέση, τὸν ἀληθινὸ ἑαυτό σας. Παντοῦ γύρω σας ἀκοῦτε τὴν ἀόρατη φωνὴ νὰ σᾶς φωνάζει, νὰ σᾶς ἐπαναφέρει στὴν τάξη, ἂν θελήσετε νὰ τρέξετε, νὰ ἀναζητήσετε λίγη ἐλευθερία, λίγη «ἄλλη πραγματικότητα»: «Ὄχι ἀπὸ ἐκεῖ, ἀπὸ δῶ. Δὲν μπορεῖς νὰ εἶσαι καὶ νὰ κάνεις κάτι ἄλλο, ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὸ πού σοῦ προσφέρουμε ἐμεῖς». Κι ἐσεῖς τρομοκρατημένα ἐπιστρέφετε στὴ βολή σας, ὄχι ἐπειδὴ σᾶς ἀρέσει, ἀλλὰ ἐπειδὴ «ἔτσι κάνουν καὶ οἱ πολλοὶ καὶ ἁπλῶς ἔτσι εἶναι».
Χρησιμοποιεῖ μὲ δαιμονιώδη τρόπο ὅλα τὰ μέσα αὐτὸς ὁ σημερινὸς κόσμος, γιὰ νὰ κρατᾶ στὰ χέρια τοῦ τοὺς ἀνθρώπους, κυρίως ἐσᾶς, τοὺς νέους. Εἶστε ἡ μεγάλη ἀπειλὴ γι΄αὐτόν. Πρέπει νὰ παραμένετε σὲ πνευματικὴ καταστολή, γιὰ νὰ γίνεται ἡ δουλειὰ τοῦ διαβόλου καὶ τῶν συνεργῶν του. Μὴ ζητᾶτε νὰ βρεῖτε τοὺς ὑπευθύνους. Σίγουρα εἶναι μοιρασμένες οἱ συνεργασίες ποὺ γίνονται. Κάποιων μὲ τὴ θέλησή τους, κάποιων χωρίς. Κάποιων μὲ τὶς γνώσεις τους, κάποιων μὲ τὴν ἄγνοιά τους. Κάποιων μὲ μεγάλη ἐπιρροή, κάποιων μὲ μικρότερη.
Τὸ θέμα εἶναι τί γίνεται μέ σας, μὲ τὸν καθένα ἀπό σας. Μελετᾶτε τὸν ἑαυτό σας; Ἀνησυχεῖτε γιὰ τὴ ζωὴ ποῦ ἀκολουθεῖτε; Εἶστε ὄντως ἱκανοποιημένοι ἀπὸ τὶς λύσεις ποῦ σᾶς δίνει αὐτὸς ὁ κόσμος, «ποῦ σᾶς ἀγαπάει;».
Θυμᾶμαι τὰ ἐφηβικά μου χρόνια. Δὲν ἤμουν τίποτε ξεχωριστό. Ἤμουν μέσα σ΄αὐτὸν τὸν κόσμο, ὁ ὁποῖος ἦταν ἴδιος καὶ χειρότερος. Κόσμος τοῦ τύπου καὶ τῆς ὑποκρισίας. Κόσμος τοῦ «πρέπει» καὶ «δὲν πρέπει». Θυμᾶμαι ὅμως πὼς εἶχα διάθεση γιὰ πάλη, γιὰ ἀγώνα. Ἄκουγα κάποια ἐπιτυχία ποὺ εἶχαν συνομήλικοί μου καὶ ζήλευα. Ἔβαζα στόχους νὰ τοὺς πετύχω. Πάλευα μὲ τὰ πάντα, γιὰ νὰ βγῶ νικητής. Νὰ βγῶ νικητής. Νὰ πετύχω. Ὄχι καὶ γιὰ σπουδαία πράγματα. Ἀλλὰ νὰ νικήσω. Τί ὡραία αἴσθηση! Ἀξέχαστη. Τί εὐλογημένες στιγμές, παρόλο ποὺ τὶς λέρωναν ὁ ἐγωισμὸς καὶ ὁ αὐτοθαυμασμός. Δὲν μπορεῖ νὰ μὴν συμβαίνει τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὸν καθένα σας. Διότι εἶναι ἀφύσικο νὰ παραμένει ἕνας νέος ἀργός, ἀμετακίνητος, ἀπροβλημάτιστος, χωρὶς ἐρωτήματα ὑπαρξιακά, ἐρωτήματα, θὰ λέγαμε, ζωῆς καὶ θανάτου.
Σπάστε τὰ δεσμά. Κινηθεῖτε. Μετακινηθεῖτε. Ἀλλάξτε θέση ὀπτικῆς ἐπαφῆς ἀπέναντι στὴν πραγματικότητα ποὺ ζεῖτε. Μὴν περιμένετε. Ἕνας σοβαρὸς καθηγητής, ὁ Χρῆστος Τσολάκης, ἔλεγε: «Ὁ ἄνθρωπος ποὺ μετακινεῖται, δὲν χάνεται». Καὶ ἐννοοῦσε μετακίνηση ὄχι τοπικὰ ἀλλὰ τροπικά. Ἀναζητῆστε τὸ κάτι ἄλλο, πρὶν κλάψετε στὰ συντρίμμια τῆς ζωῆς σας, ψάχνοντας νὰ δικαιολογηθεῖτε. Ὅ,τι προλάβετε νὰ χτίσετε στὴ νεότητά σας, αὐτὸ θὰ σᾶς μείνει καὶ θὰ συνεχίσει νὰ σᾶς στηρίζει σὲ ὅλη σας τὴ ζωή. Γι΄ αὐτὸ χτίστε. Χτίστε ἀπὸ τώρα καὶ βάλτε γερὰ θεμέλια γιὰ τὴ δύσκολη οὕτως ἢ ἄλλως ζωή, ποὺ σᾶς περιμένει. Ἐπενδύστε πνευματικὰ καὶ δὲ θὰ τὸ μετανιώσετε.
Ἀφῆστε τὴ λιμνάζουσα κατάσταση, καὶ τὶς ἐξαρτήσεις ἀπὸ τὰ πλεονάζοντα, τὰ μὴ ἀπαραίτητα, τὰ ὁποῖα βολεύουν ὅλους ὅσους θέλουν νὰ ζοῦν σὲ βάρος σας καὶ ξεκινῆστε. Ὄχι μένοντας στὶς ἐρωτήσεις «γιατί» καὶ «πῶς». Ἀφῆστε τα αὐτά. Κι ἄλλοι πολλοὶ ρωτούσανε καὶ συνεχίζουν νὰ ρωτᾶνε ἀσταμάτητα καὶ τέλος δὲν ὑπάρχει. Τὸ χειρότερο δὲ πὼς δὲν ὑπάρχει καὶ νέα ἀρχή. Δὲν εἶναι παιχνίδι τῆς κολοκυθιᾶς. Μπαίνοντας στὴν πραγματικὴ καὶ πεισματώδη ἀναζήτηση, νὰ εἶστε βέβαιοι πὼς θὰ βρεῖτε τὴν ἄκρη. Θὰ βρεθοῦν ἐμπόδια μπροστά σας, ἀλλὰ ἐπειδὴ θὰ εἶστε ἀληθινοί, θὰ γκρεμιστοῦν ἀπὸ μόνα τους.
Γράφω ἀνιδιοτελῶς. Μὲ τριάντα πέντε χρόνια διακονίας στὰ σχολεῖα, στὴν ὑπηρεσία τῆς νεότητας, παίρνω τὸ θάρρος νὰ σᾶς κάνω μία πρόταση, γιὰ νὰ ἀποφύγετε τὶς πολλὲς ταλαιπωρίες, γιὰ νὰ φτάσετε γρηγορότερα καὶ ἀσφαλέστερα στὴν ἀγκαλιὰ ποὺ περιμένει μὲ ἀγάπη καὶ ὑπομονὴ καὶ εἶναι τὸ τέρμα τῶν πάντων: Στὴν ἀγκαλιὰ τῆς μητέρας Ἐκκλησίας μας. Στὴ μαθητεία τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ζωῆς τῶν Ἁγίων μας.
Τῶν Ἁγίων, ποὺ μᾶς διδάσκουν τὴν ἀληθινὴ ἐλευθερία. Τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὶς διακρίσεις, τὶς προσωποληψίες, τοὺς διαχωρισμοὺς σὲ κόμματα, σὲ τάξεις, σὲ παρατάξεις, σὲ ὁμάδες. Τὴν ἀπεξάρτηση ἀπὸ τὴν ἐλπίδα σὲ σωτῆρες, σὲ «υἱοὺς ἀνθρώπων», ποὺ θὰ σᾶς ἐγκαταλείψουν προδομένους. Τὴν ἀποδέσμευση ἀπὸ ὅλα ὅσα βαραίνουν τὴν ψυχὴ καὶ τὴν κρατοῦν δέσμια, δίχως νὰ μπορεῖ νὰ χαρεῖ τὴν ἐλευθερία της. Πού διδάσκουν τὴν ἀγάπη στὸν πλησίον πάση θυσία, τὴν ἀγάπη στὴν πατρίδα, τὴν ἀναγνώριση καὶ τὸ σεβασμὸ στὰ ἱερά, ὅλα τὰ ὑψηλὰ ποὺ ταιριάζουν στὸ ξεχωριστὸ πλάσμα, ποὺ λέγεται ἄνθρωπος.
Βέβαια εἶναι πιθανὸ νὰ σᾶς ἔχουν ἀποκλείσει ντὲ φάκτο ἀπὸ βρεφικῆς ἡλικίας ἀκόμη μία τέτοια ἐπιλογή, ὥστε σήμερα νὰ σᾶς φαίνεται ἀστεία καὶ παιδαριώδης ἡ πρόταση. Τὰ νιώθετε, ἴσως, μακριὰ ἀπό σᾶς, ὅσα διαβάζετε. Ξένα, πεντάξενα. Λέτε, ἴσως, τί εἶναι αὐτὰ ποῦ διαβάζουμε; Τί σχέση ἔχουν μέ μᾶς; Ἔχετε δίκιο. Τί σχέση ἔχουν μέ σᾶς; Δὲ φταῖτε ἐσεῖς γιὰ τὴν ἀποξένωση. Σᾶς ἔστειλαν ἐξορία πνευματικὴ, γιὰ νὰ ἔχουν ἥσυχο τὸ κεφάλι τους. Ποιοί; Εἴπαμε, ἂς μὴν τοὺς ψάξουμε. Ἀλλά ἔχουν προτεραιότητα. Δὲν ἔχει νόημα τὸ νὰ ἀνακαλύπτεις καὶ νὰ καταγγέλλεις, ἀλλὰ νὰ βρεῖς τὴ δύναμη νὰ ἀπαγκιστρωθεῖς ἀπὸ τὰ δεσμὰ ποὺ σὲ κατέχουν.
Θὰ χρειαστεῖτε ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι θὰ σᾶς καθοδηγήσουν σωστά. Θὰ δώσει ὁ Θεός, ἂν δείξετε ἀληθινὴ ἐπιθυμία καὶ πραγματικὸ ζῆλο, νὰ βρεῖτε ἕναν πνευματικὸ ὁδηγό, γιὰ νὰ σᾶς δείξει τὸ δρόμο. Τοῦ λοιποῦ δὲ θὰ εἶστε μόνοι σας στὴν ἀναζήτηση αὐτή, διότι θὰ τὴν ἔχετε ἀσφαλίσει. Θὰ σᾶς παραστέκει ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ θὰ σᾶς καθοδηγεῖ, βλέποντας τὴ γνήσια διάθεσή σας.
Μπαίνοντας καὶ μόνο ὁ νέος σὲ αὐτὴν τὴν τολμηρὴ κίνηση, ἤδη ἔχει κάνει πράξη τὸ οὐσιαστικότερο μέρος τῆς εὐθύνης ἀπὸ τὴ δική του μεριά. Μὲ θάρρος, μὲ λεβεντιά. Μὲ πίστη. Δὲν ὑπάρχει καμία περίπτωση ἐγκατάλειψης. Οἱ ἅγιοί μας ἔχουν ἐπιβεβαιώσει μὲ τὴ ζωὴ τους αὐτὲς τὶς ἀλήθειες καὶ μπαίνουν ἐγγυητές. Γιατί νὰ μὴ συμβεῖ καὶ στὸν καθένα σας;
Εὐχόμαστε νὰ γίνετε μέτοχοί τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας καὶ νὰ ἀντηχεῖ πάντοτε στὴν καρδιά σας ἡ ἀποστολικὴ προτροπή: «Τῇ ἐλευθερίᾳ οὖν, ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε, καὶ μὴ πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε» (Γαλ. 5,1)
Τὸ εὐχόμαστε ὅλοι, ὅσοι πονέσαμε καὶ πονᾶμε γιὰ τὴν ἐλπίδα μας. Τὰ εὐλογημένα νιάτα.
Ἠλιάδης Σάββας,
Δάσκαλος,
Κιλκίς, 9-7-2015
