«Καθένας απ’ τους παλιούς και τους νέους Αγίους πιστεύεται ότι πέτυχε κι ένα διαφορετικό κατόρθωμα, όπως έτυχε καθένας να γίνει άξιος για κάποια δωρεά του Θεού.
Ο Ιώβ, την καρτερία στα παθήματα και το ακατάβλητο.
Ο Μωυσής και ο Δαυίδ, την πραότητα.
Ο Σαμουήλ, την προφητεία διακρίνοντας τα μέλλοντα.
Ο Φινεές, τον ζήλο απ’ τον οποίο έλαβε και το όνομα.
Ο Πέτρος και ο Παύλος, τη σφοδρότητα του κηρύγματος.
Τα τέκνα του Ζεβεδαίου, τη βροντερή φωνή, γι’ αυτό και τους ονόμασε υιούς της Βροντής.
Τι να τους μετράω όλους (τους Αγίους); Ο λόγος απευθύνεται σε γνωρίζοντα. Αλλά ο Στέφανος και ο πατέρας ο δικός μου είχαν το άκακο ως κύριο γνώρισμά τους. Ο πρώτος και διατρέχοντας τον έσχατο κίνδυνο δεν μισούσε αυτούς που τον χτυπούσαν αλλά λιθοβολήθηκε και προσευχόταν υπέρ αυτών που τον λιθοβολούσαν, ως μαθητής του Χριστούς, προς χάρη του οποίου δέχεται και το πάθος του, προσφέροντας στον Θεό καρπό μεγαλύτερο από το θάνατο, την απέραντη υπομονή»
(Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος)
[Απ’ το υπό έκδοση έργο "ΓΡΗΓΟΡΙΑΝΟ ΑΠΑΝΘΙΜΑ" των Εκδόσεων «ΦΩΤΟΔΟΤΕΣ»]
