Μια άλλη φορά που πήγα στον Γέροντα, τον βρήκα γεμάτο θεϊκό ενθουσιασμό. Μας είπε: Είδα τον Άγιο Αρσένιο, ο οποίος ήλθε και με χτύπησε στην πλάτη. Κόντεψα να τρελαθώ από την ουράνια, την παραδεισένια γλυκύτητα που ένιωσα. Έψαχνα κι εγώ μέσα στα ρουμάνια φωνάζοντας: «Γέροντα, γέροντα». Νόμιζα ότι θα τον ξαναδώ. Μόλις είχα τελειώσει την συγγραφή του βίου του και με επισκέφθηκε ο Άγιος για να εκφράσει την ικανοποίησή του.
Πώς πρέπει να αντιμετωπίζη η ψυχή μας τις σωματικές ασθένειες, που επιτρέπει ο Θεός να μας βρούν;
Η
αρρώστια είναι βασανιστικό πράγμα. Φέρει ταραχή στον άνθρωπο, του
σωρεύει σκέψεις που η μία είναι σκοτεινότερη της άλλης. Η καρδιά και τα
χείλη του είναι έτοιμα να γογγύσουν, να βλασφημήσουν. Αλλά ο πιστός
χριστιανός αλλοιώς αντιμετωπίζει την αρρώστια του.
Η προσευχή του Ιησού ''Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν με τόν
ἀμαρτωλόν'' θεωρείται η σημαντικότερη και η πιό απαραίτητη για όλους
τους Μοναχούς.
Διωγμοί!
Ποια είναι η αιτία των διωγμών των χριστιανών; Ἴσως κάποιος να
σκανδαλιστή. πως ο πανάγαθος Θεός επιτρέπει οι πιστοί να διώκονται; Απαντώντας στην απορία αυτή λέμε: (Διαβάστε την απάντηση από τον Μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνο)
Μια φορά ήμουν με το Γέροντα στο κελάκι του στο μοναστήρι του Αγ. Γερασίμου Μακρινίτσας. Εκείνες τις μέρες σκεπτόμουνα, χωρίς να το πω στον Γέροντα, πόση υποχρέωση έχουμε στον φύλακα άγγελό μας. Ξαφνικά ο Γέροντας είπε: Πολλά χρωστάμε στο φύλακα άγγελό μας και πρέπει να διαβάζουμε την ακολουθία του από το Ωρολόγιο. Όλα ήταν διαυγή στην αγιασμένη του ψυχή.
Ο Ορθόδοξος λαός του Θεού εορτάζει
πανηγυρικά τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας και την ανάσταση
του ανθρωπίνου γένους από την φθορά και τον θάνατο. Αλλά εμείς οι Έλληνες
εορτάζουμε ιδιαίτερα και την ανάσταση της Πατρίδος μας από τον τυραννικό ζυγό
των 400 χρόνων σκλαβιάς. Ο Ασιάτης τύραννος αγωνίσθηκε για τέσσερις
εκατονταετίες με σφαγές, καταπιέσεις, παιδομαζώματα, αλλεπάλληλες καταπιέσεις
και εξευτελιστικές ταπεινώσεις και με τόσα άλλα απάνθρωπα μέσα να νεκρώσει την
ακεραία και άγρυπνη Ελληνική συνείδηση ή να αλλάξει την ταυτότητα των Ορθοδόξων
Ελλήνων. Το επέτυχε; Όχι, μυριάκις όχι. Και τούτο γιατί οι πραγματικοί Έλληνες
είχαν εντός τους, εκτός της ιδικής τους καρδιάς, και άλλες δύο καρδιές, του
Χριστού και της Ελλάδος, οι οποίες επάλλοντο με έναν παλμό: Χριστός και Ελλάδα.
Όταν έφαγε η Έυα το μήλο, δεν ένιωσε την γύμνιά της. Και αυτό γιατί ο Αδάμ κρατούσε ακόμα την ακεραιότητά του. Όταν έφαγε και ο Αδάμ, τότε ένιωσαν την γύμνιά τους και καλύφτηκαν με φύλλα συκιάς. Τότε ένιωσαν τη Χάρη να τους εγκαταλείπει.
…
Πρέπει να ξέρουμε σε τι εποχή ζούμε και τι δουλειά κάνει ο διάβολος και
ακόμη να ξέρουμε ότι χρειάζεται να προσέξουμε πάρα πολύ. Να διαβάζουμε
και να καταρτιζόμαστε. Ο Άγιος Παΐσιος έλεγε ότι πρέπει να γνωρίζουμε
τους Αγίους Πατέρες και «όποιον κινείται, ζει, ομιλεί σύμφωνα με το
πατερικό πνεύμα να τον ακολουθείτε· σε εκείνον όμως που δεν έχει το
πατερικό πνεύμα και Πνευματικός σας να είναι, να μην κάνετε υπακοή, να φεύγετε». Αυτοί γίνονται εχθροί της Ορθοδοξίας διότι θα οδηγήσουν σε λάθη. Να εύχεστε ο Θεός να φωτίζει.
Ο
άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς έφυγε από την Πόλη και, όπως ξέρουμε, πήγε
όχι απλώς στο Άγιον Όρος αλλά σε ερημικό μέρος του Αγίου Όρους και
έκραζε: «Παναγία μου, φώτισόν μου το σκότος». Έλεγε λοιπόν ο άγιος
Γρηγόριος ότι μία είναι η εντολή: η μετάνοια η αληθινή. Διότι εκείνος ο
οποίος θα δει τι σκοτάδι έχει μέσα του, τι αντίδραση, τι ξηρασία, τι
αναισθησία έχει μέσα του, αυτός θα κράζει: «Φώτισέ με». Γιατί ακριβώς
μόλις έρχεται το φως, φεύγει το σκοτάδι. Και μόλις φύγει το φως, έρχεται
πάλι το σκοτάδι.
Κάποτε υπήρχε ένας πνευματικός, που εξομολογούσε σε ένα ερημικό μοναστήρι.
Πολλοί χριστιανοί έτρεχαν να περάσουν λίγες ευχάριστες στιγμές μέσα στη
μαγευτική ερημιά και να του εμπιστευθούν τα μυστικά της καρδιάς τους που σαν
φαρμακερά τριβόλια την αγκύλωναν.
Ένα απόγευμα, ανάμεσα σε τόσους άλλους που πέρασαν από το ιερό εξομολογητήριο
και είπαν μικρά και ασήμαντα κατά την γνώμη τους αμαρτήματα, πέρασε και ένας
άνθρωπος πολύ σκυθρωπός. Ήταν ληστής ξακουστός. Είπε κι αυτός τα κρίματά του, τα
οποία όπως και ο ίδιος καταλάβαινε, ήταν πολλά και μεγάλα.
Η
φωνή του Θεού είναι σαφής: «Μηκέτι αμάρτανε» (Ιω. 5:14). Και μέσα μας,
στης καρδιάς, στης συνειδήσεώς μας τα βάθη, αντιλαλεί αυτός ο λόγος.
Σταμάτησε πια να περιφρονείς του Θεού το θέλημα. Μην επαναλαμβάνεις
εκείνο που σε στενοχώρησε και σε πίκρανε. Μην αποκρούεις πάλι το Θεό από
τη ζωή σου.
Με τη χάρη του Χριστού μας, φέτος αξιωθήκαμε να
μετακομίσουμε από την Ιεραποστολή του Μαλάουι στην Ιεραποστολή της Τανζανίας. Έτσι
νιώθουμε και πάλι ότι είμαστε στην αρχή, ότι κάνουμε τα πρώτα μας ιεραποστολικά
βήματα σ΄ αυτήν τη χώρα και σίγουρα ήδη ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις και
καινούρια βιώματαστην καινούρια μας
διακονία. Έτσι, εδώ και λίγο καιρό, με την ευχή του Πατριάρχου μας και του
επισκόπου Αγαθονίκου όπου ανήκουμε, αρχίσαμενα διακονούμε τους Τανζανούς αδελφούς μας στην περιοχή της επισκοπής
Τανζανίας. Καταρχάς μας έκανε εντύπωση η φιλοξενία και η ταπεινή συμπεριφορά
του επισκόπου, η ανθρωπιά και η αγάπη του για την Ιεραποστολή και σίγουρα ήταν
κι αυτός ένας λόγος να έρθουμε σε αυτήν την περιοχή.
Ο Γέροντας Γαβριήλ, ως πνευματικός άνθρωπος, όπως είναι φυσικό, ενδιαφερόταν κυρίως για την πνευματική κατάσταση των μοναχών του. Όταν διαπίστωνε ότι υπάρχει υλικό κέρδος, αλλά πνευματική ζημιά ενεργούσε άμεσα.
«Ποτέ να μην καταφρονούμε τα μικρά
παραπτώματα, για να μην πέσουμε στα μεγάλα. Aν όμως τα καταφρονήσουμε και
φτάσουμε στο βάθος των κακών, ούτε τότε να καταληφθούμε από απόγνωση, επειδή
φτάσαμε εκεί, για να μην βαρύνει η κεφαλή μας. Γιατί είναι δύσκολο ένας από
εκεί να ανέλθει εν συνεχεία, αν δεν έχει πλήρη νηφαλιότητα, κι αυτό όχι μόνο
λόγω του μήκους, αλλά και λόγω της ίδιας της θέσεως. Γιατί και η αμαρτία είναι
βάθος και προξενεί θλίψη σε όσους φέρει κάτω».
«Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπί τήν γῆν, καί τί θέλω εἰ ἤδη ἀνήφθη!» (Λουκ. 12,49).
Τι ανάγκη έχουμε μαρτύρων; Μόνος του ο μεγαλύτερος εμπρηστής των αιώνων
αποκαλύπτει την πρόθεσή του, ομολογώντας παράλληλα την αυτουργία του.
«Μή νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπί τήν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλά μάχαιραν·
ἦλθον γάρ διχάσαι ἄνθρωπον κατά τοῦ πατρός αὐτοῦ καί θυγατέρα κατά τῆς
μητρός αὐτῆς καί νύμφην κατά τῆς πενθερᾶς αὐτῆς· καί ἐχθροί τοῦ ἀνθρώπου
οἱ οἰκιακοί αὐτοῦ» (Ματ. 10,35). Μία πρωτοφανή φωτιά ήλθε να ανάψει στη
γη ο ένας από τους τρεις σταυρωθέντες. Ήλθε να κηρύξει πόλεμο
«αιματηρό», διχάζοντας ακόμη και την ίδια την οικογένεια μεταξύ των
μελών της και πυρπολώντας το αγαθό της ειρήνης. Ήλθε ν’ ανατρέψει την
καθεστηκυία τάξη της κοινωνίας, καταλύοντας τα πάντα και εισάγοντας
νέους θεσμούς. Κι όμως το σύνθημά του και ο χαιρετισμός του ήταν, «εἰρήνη ὑμῖν».
Μήπως τελικά ήταν πράγματι πλάνος και εγκληματική φύση, οπότε δικαίως η
κατάληξή του, ήταν αυτή που όριζε ο κώδικας, αυτή του σταυρικού
θανάτου;
Θα ήθελες να μάθης αν η Εξομολόγηση είναι τόσο απαραίτητη;
Παλαιότερα
πήγαινες πιο συχνά στην εξομολόγηση μα σταμάτησες επειδή κάποιος σε
ειρωνεύτηκε γι’ αυτό. Δεν έπρεπε να διακόψεις. Ποιον δεν ειρωνεύτηκαν οι
άνθρωποι; Ξέρεις τι είπε ο διορατικότερος όλων: «ουαί υμίν οι γελώντες
νυν, ότι πενθήσετε και κλαύσετε…» (Λουκ.6,25). Μου γράφεις ότι εκτός
από την τέχνη σου έχεις και ένα αμπέλι, που σου δίνει καλή παραγωγή,
επειδή το καλλιεργείς πολύ. Αν κάποιος εγκατέλειπε το αμπέλι του και
ειρωνευόταν εσένα που φροντίζεις με επιμέλεια το σικό σου, μήπως θα
σήκωνες τα χέρια σου από το αμπέλι και θα σταματούσες να το καλλιεργείς;