Το Διοικητικό Συμβούλιο του Σωματείου «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» δημοσίευσε το άρθρο «Απάντηση σε επικρίσεις»[1], με αφορμή την παρέμβαση[2] του πολυσέβαστου Γέροντος Γαβριήλ του Κουτλουμουσιανού Κελλίου Οσίου Χριστοδούλου Πάτμου, σχετικά με το κείμενο που είχε αναρτηθεί για την συλλογή υπογραφών κατά της υποχρεωτικότητας του προσωπικού αριθμού και της νέας ηλεκτρονικής ταυτότητας.
Ο Γέροντας Γαβριήλ είχε εκφράσει σε δημοσίευμα την δυσαρέσκειά του με την έλλειψη ομολογίας Πίστεως στο κείμενο του Σωματείου και για να μην λυπήσει κάποιους αδελφούς που δεν καταδέχονταν λίγη πνευματική νουθεσία απέσυρε εκείνο το πρώτο δημοσίευμα και επανήλθε με ένα δεύτερο, συμπληρωματικό, κείμενο για να εξηγήσει περαιτέρω την θέση του. Παράλληλα αιωρούνταν στην ατμόσφαιρα «φήμες», ότι τα δύο δημοσιεύματα δεν είχαν σχέση με τον Γέροντα Γαβριήλ, υπονοώντας εμμέσως πλην σαφώς κακόβουλη ενέργεια από τα ιστολόγια που τα ανάρτησαν.
Αναγκάζεται το παρόν ιστολόγιο να υπενθυμίσει αυτά τα πράγματα διότι για πρώτη φορά αντικρύζει στο διαδίκτυο άρθρο/«απάντηση» σε δημοσιευμένες θέσεις πασίγνωστου και μαρτυρουμένου για την ζωή του Γέροντα, του Γέροντα Γαβριήλ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΤΟΝΟΜΑΖΕΙ. Ενώ παράλληλα, το ίδιο άρθρο του Σωματείου «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», χτυπάει το παρόν ιστολόγιο που δημοσίευσε τα δύο άρθρα με μηνύσιμες φράσεις τύπου «κακόβουλα». Δεν ξέρουμε τί προσπαθεί να καταφέρει η διοίκηση του Σωματείου. Ο καθείς ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Ο Χριστιανός Ορθόδοξος όμως δεν πρέπει να κινείται πλαγίως και άνανδρα. Αδικούνται τα ίδια τα μέλη της ΕΡΩ και δεν προάγεται το χριστιανικό ήθος. Αμαρτωλοί είμαστε, μας αξίζει να ακούμε κριτική, καλό μας κάνει. Αυτό που λυπεί δεν είναι το χτύπημα στο ιστολόγιο, αλλά αυτός ο πλάγιος τρόπος αντιμετώπισης, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται, του οσίου Γέροντα.
Η «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» κατηγορεί το παρόν ιστολόγιο ότι πολεμά το καλό «Ἄν δέν θέλη νά βοηθήση στό καλό, τοὐλάχιστον νά μήν τό πολεμᾶ.».
Για τον εαυτό της η ΕΡΩ λέει: «Ἐμεῖς …δέν κρίνομε τά φρονήματα καί τά ἔργα τῶν ἄλλων»!!
Kαι για το Τας Θύρας λέει: «κρίνει και κατακρίνει κακόβουλα και με εμπάθεια»!!
Εν τοιαύτη περιπτώσει, και για να σοβαρευτούμε λίγο, να υπενθυμίσουμε στο διοικητικό συμβούλιο του Σωματείου ότι θα πρέπει να το κοιτάξει λίγο αυτό που γράφει ότι δεν κρίνει και δεν κατακρίνει. Διότι είναι σα να μας λέει ότι βρίσκεται πίσω από το τιμόνι λεωφορείου με επιβάτες, δίχως δίπλωμα οδήγησης!
Υπάρχουν πράγματα που πρέπει και να κρίνεις και να κατακρίνεις. Βέβαια, τα προσωπικά αμαρτήματα είναι εφάμαρτο να τα δημοσιοποιούμε ευτελίζοντας τους ομοιοπαθείς με εμάς συνανθρώπους μας. Αλλά πού βρέθηκε στην Πατερική Παράδοση τέτοιο είδος «ακατακρισίας» που να μην επικρίνει εκκλησιαστικά την δημόσια αμαρτία και ιδιαίτερα το αιρετικό φρόνημα; Ο ασκητικότατος Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής δεν έλεγξε τον αιμομίκτη Βασιλέα Ηρώδη; Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, δεν μας λέει ότι το να μή κρίνουμε αφορά στον προσωπικό βίο και όχι στην Πίστη; «Αλλά μην προσέχετε στον βίο, αλλά στα λόγια. Διότι εξ αιτίας των (διεφθαρμένων) ηθών δεν θα μπορούσε κάποιος να βλαφθεί. Γιατί; Διότι και φανερά σε όλους είναι, και ούτε και ο ίδιος (ο διεφθαρμένος), ακόμη και αν είναι μυριάκις πονηρός, δεν θα διδάξει ποτέ πονηρά. Αλλά ως προς την Πίστη, ούτε είναι σε όλους φανερό, ούτε και ο πονηρός θα παραιτηθεί από το να διδάσκει. Διότι το “Μή κρίνετε, ἵνα μή κριθῆτε”, αφορά στον βίο, όχι στην Πίστη» (Εις την Προς Εβραίους, PG 63, 232).
Το κείμενο «Τάσσομαι ΚΑΤΑ τῆς ὑποχρεωτικῆς παραλαβῆς τοῦ προσωπικοῦ ἀριθμοῦ καί τῆς ἠλεκτρονικῆς ταυτότητος γιά λόγους συνειδήσεως καί ἐλευθερίας» έγινε κατανοητό από τους υπογράφοντες, σύμφωνα με την «Ενωμένη Ρωμηοσύνη». Και επειδή είναι λέει ένα θέμα που απασχολεί τους Χριστιανούς εδώ πολλές δεκαετίες και έχει γίνει γνωστό σε όλους, προτάθηκε η άνω σύντομη και λιτή πρόταση.
Τό κείμενο αὐτό τό ἔχουν ἤδη ὑπογράψει Ἁγιορεῖτες Πατέρες, πολλά Μοναστήρια τοῦ κόσμου καί χιλιάδες χριστιανοί, διότι κατενόησαν σωστά τό νόημά του.
Φοβούμαστε ότι εδώ βλέπουμε τα πρώτα ίχνη ενός κρυπτοχριστιανισμού. (Το ξέρανε… το καταλάβανε..) Ο αρθρογράφος στρέφει την προσοχή στον εσωτερικό κόσμο των χριστιανών υπογραφόντων και σημειώνει αυτό που θα έπρεπε να ήταν γραμμένο (διότι κατενόησαν σωστά τό (σ.σ. κεκρυμμένο) νόημά του) και που για κάποιον λόγο δεν γράφτηκε. Φτάνει στο σημείο να μας πει ο αρθρογράφος ότι οι υπογραφές κάτω από αυτό που δεν γράφτηκε αποτελούν ομολογία Πίστεως !!!
Αὐτό εἶναι τό ζητούμενο, ἄν εἴμαστε, ὑπέρ ἤ κατά καί αὐτό ἀκριβῶς δηλώνει καί ἡ ἐνυπόγραφη ἐναντίωσή μας, ὥστε τελικά ἡ ὑπογραφή μας νά ἀποτελῆ ὁμολογία Πίστεως.
Ήμαρτον. Υπάρχει αυτό στην Παράδοση της Εκκλησίας;
Ο γλυκός μας Άγιος Παΐσιος μας προετοίμασε για αυτές τις καταστάσεις στην χειρόγραφη επιστολή του «Σημεία των Καιρών»:[3]
Δυστυχώς και πάλι «ορισμένοι γνωστικοί» θα φασκιώνουν τα πνευματικά τους τέκνα σαν τα μωρά, δήθεν για να μην στενοχωριούνται· «δεν πειράζει αυτό, δεν είναι τίποτα, αρκεί εσωτερικά να πιστεύετε!»..
[ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ – ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΙΡΩΝ]
Αναφέρει πιο κάτω ο Άγιος Παΐσιος τον Απόστολο Πέτρο ο οποίος εξωτερικά αρνήθηκε τον Χριστό. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Απόστολος Πέτρος δεν τάχθηκε στο πλευρό των εχθρών του Χριστού, είπε απλά ότι δεν Τον γνωρίζει, ότι δεν έχει σχέση μαζί Του. Και αυτό ο Άγιος Παΐσιος το ονόμασε δύο φορές άρνηση του Χριστού στην ιδιόχειρη επιστολή του. Το ίδιο δεν ζητήθηκε και από τους πιστούς στην συλλογή υπογραφών; Να υπογράψουν ένα άχρωμο κείμενο δίχως να δηλώσουν εξωτερική ταύτιση με τον Κύριο (αρκεί που το ένοιωθαν μέσα τους).
Τέτοια δυστυχώς λογική, είχαν και ορισμένοι «γνωστικοί» στα χρόνια των Αγίων Μαρτύρων, που προσπαθούσαν να μετατρέψουν τους υποψηφίους μάρτυρας, όπως αναφέρει ο Μέγας Βασίλειος στον λόγο του στον Μάρτυρα Γόρδιο «…. πολλοί παραλογιζόντουσαν προσπαθώντας να πείσουν τον Μάρτυρα να αρνηθή μόνο με τα λόγια, και να κρατήση την πίστη με την ψυχή, την εσωτερική διάθεση, γιατί ο Θεός δεν δίνει προσοχή στην γλώσσα αλλά στην διάθεση. Ο Μάρτυς όμως Γόρδιος ήταν άκαμπτος και απεκρίθηκε «ουκ ανέχεται τι γλώσσα κτισθείσα παρά Χριστού φθέγξασθαι τι κατά του Κτίσθαντος…. μη πλανάσθαι Θεός ού μυκτιρίζεται εκ του στόματος ημάς του ημετέρου κρίνει, εκ των λόγων δικαιοί και εκ των λόγων καταδικάζει.»
[ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ – ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΙΡΩΝ]
Σαφώς και ρητώς ο Άγιος Παΐσιος δεν συμφωνεί με αυτές τις μεθόδους που προσπαθεί να δικαιολογήσει η ΕΡΩ. Πολύ φοβούμαστε μάλιστα ότι εδώ ομοιάζει τρομακτικά σε εκείνους για τους οποίους προσπαθεί να μας προειδοποιήσει ο Άγιος. Με πολύ ανησυχία το καταθέτουμε αυτό διότι πιστεύουμε στην καλή προαίρεση των υπευθύνων, όπως και αναγνωρίζουμε την γνησιότητα και την ειλικρίνεια των απλών μελών της.
Οι Χριστιανοί των πρώτων χρόνων πείθονταν από κάποιους να αποφύγουν με διάφορα τερτίπια την δημόσια ομολογία για να μην μαρτυρήσουν. Με το χέρι στην καρδιά. Γίνεται ή δεν γίνεται και στις δύο περιπτώσεις αποφυγή ομολογίας για την αποκόμιση κάποιου κέρδους; Μπορεί τώρα να μην έχουμε δημόσια δήλωση άρνησης του Χριστού, έχουμε όμως αποφυγή δημόσιας δήλωσης πίστεως στον Χριστό (βλ. Απόστολος Πέτρος), για να μην πληρωθεί το τίμημα. Ποιό θα ήταν αυτό; Να μαζευτούν λιγότερες υπογραφές. Σου λέει, κράτα εσύ την πίστη μέσα σου να υπογράψει και κανας άλλος. Μην ανησυχείς, ομολόγησες, όλοι καταλάβαμε γιατί υπέγραψες.
Δυστυχώς σήμερα όπως και χθες κινούμαστε πάνω στην ίδια λογική.
Γίνεται πιο ξεκάθαρο λίγο πιο κάτω ότι δεν πρόκειται για οικονομία σε μελάνι και φαιά ουσία, αλλά για μία προσπάθεια (καλοπροαίρετη, ας το δεχθούμε) συγκομιδής περισσότερων υπογραφών με το σκεπτικό να υπογράψουν περισσότεροι το γενικό κείμενο καταλαβαίνοντας ο καθένας εκείνο που θέλει.
Σ᾿ αὐτόν τόν ἀγῶνα μας κατά τῶν ἠλεκτρονικῶν ταυτοτήτων ὅλοι χρειάζονται καί ὅλοι πρέπει νά ἀποτελέσουν ἐξαίρεση. Καί ἄν ὑποθέσωμε ὅτι κάποιοι ὑπογράφουν γιά ἄλλους λόγους, θά πρέπει νά τούς ἀποκλείσωμε;
Είναι όμως αυτό που θέλει ο Θεός; Μήπως όταν βάζουμε την ομολογία της Πίστεως σε δεύτερη μοίρα, εμπιστευόμενοι και στρεφόμενοι περισσότερο στους κοσμικούς τρόπους, στις κοσμικές αντιλήψεις, στις κοσμικές λύσεις για να κάνουμε τα πράγματα ευκολότερα, μήπως ετοιμάζουμε εκείνους τους πιστούς (το 97%) που θα λυγίσουν μπροστά στον Αντίχριστο; Όταν ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι δεν καλλιεργούμε το μαρτυρικό φρόνημα, πράττουμε σωστά; Τα χρόνια τα παλιά οι άνθρωποι ομολογούσαν με κόστος την ίδια την ζωή τους κι εμείς το αποφεύγουμε για να μαζέψουμε υπογραφές;; Τα θέλει αυτά ο Κύριος; Και πόσο μακριά βρισκόμαστε μέχρι να Τον προδώσουμε ευθέως;;
Ας μας βάλουν σε σκέψη τα λόγια του π. Αθανασίου Μυτιληναίου[4] για τον μεγάλο πειρασμό των Χριστιανών στα έσχατα χρόνια.
Εδώ όμως, προβάλλεται ένας πειρασμός. Αυτό προσέξετέ το τώρα. Ένας πειρασμός φοβερός για τους Χριστιανούς. Είναι ο εξής.
Γιατί εμείς οι Χριστιανοί που επιτέλους δεν είμεθα μία αμελητέα δύναμις, μία αμελητέα ποσότης, γιατί να αφήνουμε στα χέρια των αντιθέων αυτήν την κοσμική εξουσία και να μην την αναλάβουμε εμείς; Αυτός είναι ο πειρασμός.Αυτό το σημείο, το καταλαβαίνετε τι πάει να πει; Πολλοί με καταλαβαίνουν τώρα τι πάει να πει. Όταν δηλαδή επιστρατευθεί η Εκκλησία, οι δυνάμεις οι Χριστιανικές να αναλάβουν πάσαν κοσμικήν εξουσίαν.
Αλλά προσέξετε, η απάντησις δόθηκε ήδη σε όσα ελέχθησαν προηγουμένως. Ότι ο Χριστιανισμός δεν μπορεί να είναι μία κοσμική εξουσία αλλά ο Χριστιανισμός έρχεται να αποσπάσει από τον διαβολοκρατούμενο κόσμο ανθρώπινες ψυχές για να τις σώσει, να τους κάνει Αγίους. Τίποτε άλλο.
Το Ευαγγέλιο ήδη εχάραξε την πορεία της Εκκλησίας μέσα στην ιστορία, ότι η Εκκλησία θα είναι πάντοτε Διωκομένη. Σας είπα είναι πειρασμός να θέλουμε ως Χριστιανοί να αναλάβουμε την παγκοσμίαν εξουσίαν για να εξουδετερώσουμε τον Αντίχριστο.
Είναι σα να θέλομε να στραφούμε εναντίον δύο πραγμάτων. Το πρώτον, εναντίον του πνεύματος του Ευαγγελίου που είναι σταυρικό και [δεύτερον], εναντίον των προφητειών που δείχνουν ότι τελικά ο Αντίχριστος θα αναλάβει πάσαν την κοσμικήν εξουσία με την οποία θα πολεμήσει τους πιστούς.
Τι πάμε λοιπόν να κάνουμε; Μία ματαιοπονία και όχι μόνο ματαιοπονία αλλά νομίζω ότι θα αμαρτάναμε κιόλας εφόσον θα στρεφόμεθα εναντίον του πνεύματος του Ευαγγελίου το οποίον είναι σταυρικόν.
Το πνεύμα του Ευαγγελίου είναι αυτό εδώ, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος, και να το θυμόμαστε αγαπητοί μου:
Πάντες οί θέλοντες εύσεβώς ζήν έν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται.
Γίνεται μετά στην απάντηση της ΕΡΩ λανθασμένη αναφορά στο γνωστό περιστατικό με τον Άγιο Παΐσιο και το ΚΚΕ για να δικαιολογήσει το χλιαρό, γενικόλογο κείμενο.
Ὁ ἅγιος Παΐσιος, ὅταν ζοῦσε, χαιρόταν καί τήν ἀντίδραση τῶν Κομμουνιστῶν στίς νέες ταυτότητες, ἄν καί αὐτοί εἶχαν τούς δικούς τους λόγους.
Θα χαιρότανε ο ίδιος Άγιος Παΐσιος που έγραψε τα Σημεία των Καιρών (εκτός αν μιλάμε για κάποιον άλλον) εάν έβλεπε Χριστιανούς να αλλοιώνουν την ομολογία τους για να προσελκύσουν την υποστήριξη αλλοφρόνων; Ρητά και κατηγορηματικά ΟΧΙ. Μην διαστρεβλώνουμε τα πράγματα για την δημιουργία εντυπώσεων επικαλούμενοι μάλιστα ονόματα Αγίων. Βεβαίως και χαιρόμαστε αν φέρει έτσι ο Θεός τα πράγματα και βρεθεί ένα κοινό σημείο για όλους μας. Δεν θα αλλάξουμε όμως την ομολογία μας και την φιλία μας με τον Χριστό για να βρούμε επίγειους συμμάχους.
Στην Ψευδοσύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας ο Πλήθων ο Γεμιστός υπεράσπισε την Ορθοδοξία ενώ δεν πίστευε, για να σωθεί το Γένος.[5] Μπορεί να φανταστεί κανείς πού θα βρισκότανε σήμερα η Ορθοδοξία εάν ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός έκανε «εκπτώσεις» στα δόγματα της Πίστεως για να προσελκύσει την στήριξη του Πλήθωνος;
Η ΕΡΩ επικαλείται κάποιους Αγίους Πατέρες, οι οποίοι δεν αφιερώθηκαν σε αντιαιρετικά συγγράμματα ή σε ανάλογη δράση. Δεκτό, αλλά υπάρχουν κάποιες σημαίνουσες διαφορές.
Πρώτον, από τους αναφερόμενους Αγίους Πατέρες (Ιωάννης της Κλίμακος, Συμεών ο Νέος Θεολόγος, όσιοι Εφραίμ και Ισαάκ ο Σύρος, όσιοι Βαρσανούφιος και Δωρόθεος), κανένας δεν επέδειξε κοινωνία είτε με την ευρεία έννοια (συνεργασία … φιλανθρωπική, κατηχητική, κοινωνική) είτε με την στενή (λειτουργική) με τους αιρετικούς της εποχής του, προφασιζόμενος ότι αυτοί δεν ήταν ακόμη συνοδικώς καταδικασμένοι από την Εκκλησία. Δυστυχώς η ΕΡΩ πολεμεί την αίρεση θεωρητικά, με πατερικά άρθρα και δημοσιεύσεις αλλά συνάμα, και χάριν των λοιπών (εθνικών και κοινωνικών) δράσεών της, συνεργάζεται αρμονικά με Επισκόπους, άλλους Κληρικούς και θεσμούς, που είτε προωθούν την ποικίλη αίρεση, ιδίως τον Οικουμενισμό, είτε και αποσιωπούν και υποβαθμίζουν τον κίνδυνό της. Η κριτική του Γέροντα Γαβριήλ επεσήμανε αυτήν την αντίφαση με την οποία απόλυτα συμφωνούμε και για αυτό την δημοσιεύσαμε. Όπως δεν είναι δυνατόν να προειδοποιείς ως ιατρός τους ανθρώπους για επικίνδυνες ουσίες (τοξικές κλπ) χωρίς να κατονομάζεις πού αυτές βρίσκονται (τρόφιμα κλπ), άλλο τόσο δεν μπορείς να γράφεις κατά των αιρέσεων και πλανών, χωρίς να κατονομάζεις τους ανθρώπους που τις διασπείρουν «γυμνή τη κεφαλή» στις μέρες μας μέσα στην Εκκλησία. Στην προσπάθειά σου μάλιστα να αποκρούσεις εκείνους που σου επισημαίνουν αυτήν την αντίφαση, υιοθετείς μία διχαστική ρητορική αποκαλώντας τους εμπαθείς και κακόβουλους διχάζοντας τα μέλη της Εκκλησίας.
Δεύτερον, σε κάποιες από τις σχετικές περιπτώσεις δεν δρούσε στην περιοχή των εν λόγω Αγίων Πατέρων κάποια σπουδαία αίρεση, όπως την εποχή του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου (949-1022), ο οποίος παρά ταύτα είχε δυναμικές αντιαιρετικές θέσεις[6]. Πώς θα αποκαλούσε η ΕΡΩ τον Άγιο Συμεών το Νέο Θεολόγο εάν έλεγε για τους σημερινούς Επισκόπους που έχουν αποδεχθεί την ψευδοσύνοδο της Κρήτης, τους αχειροτόνητους της Ουκρανίας, και δέχονται στους Ναούς τους σοδομονομίτες, ότι θα πρέπει να τους μισούμε και να τους αποστρεφόμαστε σαν δαίμονες;
Ἀλλὰ νὰ βεβαιωνόμαστε πρῶτα ἀπὸ τὸν βίο καὶ τὶς πράξεις του, (του δεσπότη) καὶ μάλιστα ἂν συμφωνοῦν οἱ λόγοι καὶ οἱ πράξεις του μὲ τὶς διδασκαλίες τοῦ Κυρίου καὶ τῶν ᾿Ἀποστόλων καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων, καὶ τότε νὰ δεχόμαστε καὶ ν’ ἀκοῦμε τοὺς λόγους του ὡς λόγους Χριστοῦ. Ἀλλιῶς καὶ νεκρούς ἀκόμη ἂν ἀνασταίνει καὶ μύρια ἄλλα θαύματα ἂν έπιδεικνύει, νὰ τὸν ἀποστρεφόμαστε καὶ νὰ τὸν μισούμε σὰν δαίμονα…
[Συμεών Νέου θεολόγου, Βίβλος των Θεολογικών Α΄, Φιλοκαλία, ΕΠΕ 19Β,55]
Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος σε άλλο σημείο, αφού αναφέρει όλους τους Μεγάλους Ησυχαστές που άφησαν την έρημο για να πολεμήσουν τις αιρέσεις, λέει στο τέλος «αἰσθάνομαι μεγάλο οἷκτο γιὰ όσους δὲν τὰ σκέπτονται αὐτά». [Συμεών Νέου θεολόγου, Κατηχητικός Λόγος ΚΘ’, Φιλοκαλία, ΕΠΕ 19Δ,395-397] Αν ο Άγιος αισθανόταν για κάποιους οίκτο τότε που οι αποστάσεις ήταν μακρινές και η επικοινωνία δύσκολη, για ποιους θα αισθανόταν σήμερα οίκτο που όλοι είμαστε μέσα σε όλα και όλα μαθαίνονται με το πάτημα ενός κουμπιού; Πώς οι Ησυχαστές είχανε τόσες ευαισθησίες για τις αιρέσεις ή/και και αγωνίζονταν εναντίον τους μέσα στις κακουχίες, και σήμερα που όλα συμβαίνουν δίπλα μας αδιαφορούμε; Και όχι μόνο αδιαφορούμε αλλά συναγελαζόμαστε και με εκείνους που τα προκαλούν. «Πρέπει να απομακρύνονται από την κοινωνία (μας) εκείνοι, των οποίων το φρόνημα αποστρεφόμαστε» ή «ὧν τό φρόνημα ἀποστρεφόμεθα, τούτους ἀπό τῆς κοινωνίας προσήκει φεύγειν» (Μέγας Αθανάσιος -Τοις τον μονήρη βίον ασκούσι PG 26, 1188).
Αλλά και ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος που αναφέρει η ΕΡΩ, προειδοποίησε στην «Κλίμακα» να προσέχουμε ποιούς Ποιμένες επιλέγουμε, ώστε να μη πέσουμε σε ναύτη αντί για Κυβερνήτη πολύ περισσότερο σε τέτοιον Επίσκοπο, (Κλίμαξ, Περί υπακοής λόγος Δ΄ 6)[7], και ότι πριν από όλα καθήκον του Ποιμένος είναι η παράδοση της Ορθοδοξίας στους μαθητές του (Κλίμαξ, Εις τον Ποιμένα λόγος 97)[8]. Η αμέριμνη συνεργασία με όσους Ποιμένες δημοσίως προβάλλουν την πλάνη και την αίρεση είναι Ορθοδοξία;
Τρίτον, τον ίδιο καιρό με τους μη αντι-αιρετικούς Πατέρες υπήρχαν τεράστια Πατερικά αναστήματα που αγωνίζονταν καθοριστικά κατά των αιρέσεων και με συνοδικές αποφάσεις! Λόγου χάριν, οι άγιοι Αββάδες Βαρσανούφιος και Δωρόθεος (αρχές 6ου αιώνος) πράγματι δεν έγραψαν ειδικά αντιαιρετικά συγγράμματα, αλλά τον ίδιο καιρό οι άγιοι Σάββας και Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης προμαχούσαν της Ορθόδοξης αντίστασης και συγκέντρωσαν 10.000 Μοναχούς από την έρημο (προφανώς και από την Γάζα, από τις Συνοδίες των αγίων Βαρσανουφίου και Δωροθέου) και αναθεμάτισαν στα Ιεροσόλυμα όσους δεν δέχονταν τις τέσσερις Οικουμενικές Συνόδους «ως τα τέσσερα Ευαγγέλια», και συγκεκριμένα τους Μονοφυσίτες (ΕΠΕ-Φιλοκαλία 5, σελ. 342 και 344).
Εμείς σήμερα, ποια θεολογικά πατερικά αναστήματα γενικού κύρους έχουμε που να κρατούν την αίρεση θεολογικά καθυποταγμένη και συνοδικά φυλακισμένη στα μπουντρούμια, έτσι ώστε να μπορούν οι λοιποί να διάγουν σε πνευματική αμεριμνία, «ἤρεμον καί ἡσύχιον βίον διάγοντες», και να αφιερώνονται, πλήν των πνευματικών έργων, και σε βιολογικές καλλιέργειες, πολιτισμικές εξορμήσεις, ιστορικές αναδιφήσεις, εθνικές ανατάσεις και άλλα; Όλοι μας θα θέλαμε αληθινά να αφήσουμε τα πληκτρολόγια και την στενάχωρη δουλειά της επισήμανσης και καταγγελίας της πλάνης και της αίρεσης, αλλά η καθημερινή χιονοστιβάδα του θεριωμένου ανενόχλητου κακού εντός της Εκκλησίας δεν μάς αφήνει.
Ο νηπτικότερος των Αγίων Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς πολέμησε μέχρι και από το κελλί της φυλακής του την αίρεση, την οποία προωθούσε κρυφά ο τότε φαινομενικά Ορθόδοξος Πατριάρχης Ιωάννης Καλέκας. Μάλιστα, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς χαρακτήρισε ως τρίτο είδος αθεΐας το να παραιτείται κάποιος από την θεολογική υπεράσπιση της Πίστης προβάλλοντας διάφορες προφάσεις. Και συνεχίζει ο Άγιος Γρηγόριος, δείχνοντας, ότι δεν αρκεί η θεωρητική αντι-αιρετική θεολογία, αλλά η συγκεκριμένη και στοχευμένη: «Γι΄ αὐτό πρέπει αυτοί να έχουν εμπιστοσύνη σε αυτές (τις πατερικές διδαχές) και να τις χρησιμοποιούν χωρίς φόβο κατά των δυσσεβοφρόνων, και μάλιστα τόσο περισσότερο, όσο περισσότερο εκείνοι (οι αρετικοί) δυσανασχετούν· και πρέπει περισσότερο να φοβούνται αυτοί αυτές (τις πατερικές διδαχές), και όχι να φοβούνται (οι ευσεβείς) να τις προβάλλουν εναντίον εκείνων» (Προς τον ευλαβέστατον Μοναχόν κυρ Διονύσιον 5, 6 ΕΠΕ τόμος 4, σελ. 410 και 412).
Ο Άγιος Παΐσιος το 1969 ήλεγξε με επιστολή τον Πατριάρχη. Του έκοψε την μνημόνευση. Ξεσήκωσε το Άγιον Όρος και βγήκε να διαδηλώσει εναντίον της βλάσφημης ταινίας. Όλοι οι Άγιοι «έβραζαν» μέσα τους όταν πολεμούνταν το καλό. Ας δεχόμαστε κι εμείς καλοπροαίρετα τον έλεγχο όταν μας γίνεται για το καλό της Ορθοδοξίας. Χωρίς δημόσια ομολογία δεν κερδίζουμε έδαφος. Δεν προχωράμε αλλά οπισθοχωρούμε. Και φτάσαμε σήμερα τα αυτονόητα να θεωρούνται παράλογα. Ο Άγιος Παΐσιος έλεγε για την εποχή μας ότι θα είναι πολύ σημαντικό να λέμε παντού την αλήθεια. Να ανοίγουμε το στόμα μας και να γινόμαστε μία φωτεινή λαμπάδα στον περίγυρό μας. Κι ας γελάσουν εναντίον μας, κι ας μας περιφρονήσουν, κι ας μας πολεμήσουν.
Με την σιωπή μας φτάσαμε σήμερα ως εδώ να λεγόμαστε Ορθόδοξη χώρα και να μην είμαστε.
_____________________________________________
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[2]Συμπληρωματική θέση Γέροντος Γαβριήλ.
[3]Σημεία των Καιρών – 666 (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)
[6]ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΠΕΡΙ ΑΙΡΕΣΕΩΝ
«Ἰκέτευσε τὸν Θεὸ μὲ προσευχἑς καὶ δάκρυα νὰ σοῦ στείλη ὁδηγὸ ἀπαθῆ καὶ ἅγιον. Ἐρεύνα δὲ καὶ σύ ὁ ἴδιος τίς θεῖες Γραφές, καὶ πρὸ πάντων τὰ πρακτικὰ συγγράμματα τῶν ἁγίων πατέρων, ὥστε παραβάλλοντας μέ αὐτά τά διδάγματα τοῦ διδασκάλου καὶ προϊσταμένου σου, νὰ μπορῆς νὰ τά βλέπης σάν σέ καθρέπτη καὶ νὰ μαθαίνης∙ καὶ ὅσα μὲν συμφωνοῦν μὲ τὶς Θεῖες Γραφἑς νὰ τά ἐγκολπώνεσαι καὶ νὰ τὰ κρατῆς στὴν διάνοια, τὰ δὲ νόθα καὶ ξένα νὰ τά ξεχωρίζης καὶ νὰ τ’ ἀπορρίπτης, γιὰ νὰ μὴ πλανηθῆς. Διότι, γνώριζε, αὐτὲς ἐδῶ τὶς ἡμέρες πολλοὶ πλάνοι καὶ ψευδοδιδάσκαλοι ἐμφανίσθηκαν.»
Συμεών Νέου θεολόγου. Κεφ.Πρακτικά & Θεολογικά. Φιλοκαλία. ΕΠΕ 19,419-420.
«..για νὰ μᾶς διδάξει (ο Δεσπότης) νὰ μὴ ἐξαπατώμαστε μὲ τὰ λόγια μόνον καὶ νὰ πιστεύομε κάθε ἄνθρωπο ποὺ λέγει ὅτι εἶναι πνευματικός. Ἀλλὰ νὰ βεβαιωνόμαστε πρῶτα ἀπὸ τὸν βίο καὶ τὶς πράξεις του, καὶ μάλιστα ἂν συμφωνοῦν οἱ λόγοι καὶ οἱ πράξεις του μὲ τὶς διδασκαλίες τοῦ Κυρίου καὶ τῶν ᾿Ἀποστόλων καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων, καὶ τότε νὰ δεχόμαστε καὶ ν’ ἀκοῦμε τοὺς λόγους του ὡς λόγους Χριστοῦ. Ἀλλιῶς καὶ νεκρούς ἀκόμη ἂν ἀνασταίνει καὶ μύρια ἄλλα θαύματα ἂν έπιδεικνύει, νὰ τὸν ἀποστρεφόμαστε καὶ νὰ τὸν μισούμε σὰν δαίμονα, καὶ μάλιστα ὅταν τὸν βλέπομε νουθετούμενος νὰ μὴ δέχεται νὰ μεταβάλει τὸ φρόνημά του, ἀλλ’ ἀκόμη νὰ ἐμμένει στὴν πλανεμένη γνώση του καὶ νὰ νομίζει ὅτι έχει τὸ πολίτευμά του καὶ τὴν διαγωγή του στοὺς οὐρανούς».
Συμεών Νέου θεολόγου, Βίβλος των Θεολογικών Α΄, Φιλοκαλία, ΕΠΕ 19Β,55
«Κρατοῦμε τὴν ὁμολογία τῆς πίστεώς μας σταθερὴ καὶ ἀκράδαντη, τὴν ὁποῖα παρελάβαμε ἄνωθεν ἀπὸ αὐτούς (Τους Πατέρες)».
Συμεών Νέου θεολόγου, Βίβλος των Θεολογικών Α΄, Φιλοκαλία, ΕΠΕ 19Β,55
«Στοὺς χρόνους τῶν πατέρων μας (ἂς ἀκούσουν κι αὐτοὶ) ὐπῆρχαν πολλὲς αἱρέσεις, πολλοὶ ψευδόχριστοι, πολλοὶ χριστοκάπηλοι, πολλοὶ ψευδαπόστολοι, πολλοὶ ἦσαν οἱ ψευτοδιδάσκαλοι ποὺ περιφέρονταν καὶ ἕσπερναν μὲ παρρησία τὰ ζιζάνια τοῦ πονηροῦ καὶ ποὺ μὲ τὰ λόγια τους παρέσυραν πολλοὺς, τοὺς ἐξαπάτησαν καὶ ἔστειλαν τὶς ψυχές τους στὴν ἀπώλεια. Καὶ ὅτι αὐτὸ εἶναι ἀληθινό, θὰ τὸ διαπιστώσετε ἀπὸ τοὺς βίους τοῦ ἁγίου πατρός μας Εὐθυμίου, τοῦ ᾽Αντωνίου καὶ τοῦ Σάββα. Πράγματι έχει γραφεῖ ὅτι ὁ Ἀντώνιος τότε φόρεσε λαμπρότερη ἀπὸ τὴ συνηθισμένη στολὴ καὶ ἀνέβηκε σὲ ὑψηλὸ τόπο γιὰ νὰ φανερώσει καὶ νὰ ἐπιδείξει τὸν ἑαυτό του, ὥστε, ἀφοῦ γίνει φανερός, νὰ συλληφθεῖ ὁπωσδήποτε καὶ νὰ θανατωθεῖ ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς∙ ἐὰν λοιπὸν δὲν ὑπῆρχε διωγμός, δὲν θὰ τὸ ἔκανε αὐτό. Ἐπίσης, μόλις γεννήθηκε ὁ ἅγιος πατέρας μας Εὐθύμιος, δὲν ἔχει γραφεῖ ὅτι θὰ ἐπικρατήσει ἀμέσως εὐθυμία στὶς ἐκκλησίες ἀπὸ τὸν Θεό, ὅτι θὰ σταματοῦσαν δηλαδὴ τότε οἱ διωγμοὶ καὶ οἱ αἱρέσεις; Καὶ κατὰ τὸ τέλος τῆς ζωῆς τοῦ ὁσίου πατρός μας Σάββα, δὲν ἀκοῦτε πόσους ἀγῶνες ἕκανε γιὰ τὶς ἐκκλησίες καὶ ἐναντίον τῶν τότε αἱρέσεων, καὶ πόσοι τότε ἀπὸ τοὺ μοναχοὺς παρασύρθηκαν ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς; Ὅσα πάλι συνέβηκαν στὶς ἡμέρες τοῦ ἁγίου Στεφάνου τοῦ Νέου, τί, δὲν ὑπῆρξαν ἀνώτερα ἀπὸ βαρύτατο καὶ φοβερώτατο διωγμό; Ἤ μήπως δὲν θυμᾶσθε τὸν τότε χειμῶνα καὶ τὸν ὑπερβολικὸ σάλο τῶν μοναχῶν; Γιατί ὅμως προσπαθῶ ν’ ἀναφέρω τὰ πάντα; Διότι ὅταν θυμηθῶ ὅσα πρὶν ἀπὸ αὐτὰ ἔγιναν στὸν Μεγάλο Βασίλειο, ὅπως τὰ διηγεῖται ὁ μέγας Γρηγόριος, καὶ ὅσα ἔγιναν στὸν χρυσορρήμονα Ἰωάννη καὶ τοὺς ἑπόμενους ἅγιους πατέρες, ἐγὼ ὁ ἴδιος ταλανίζω τὸν ἑαυτό μου καὶ αἰσθάνομαι μεγάλο οἷκτο γιὰ όσους δὲν τὰ σκέπτονται αὐτά. Διότι, δὲν γνωρίζουν ἀκριβῶς ὅτι ὁλόκληρο τὸ παρελθὸν ἦταν φοβερώτερο καὶ ἀναντίρρητα γεμᾶτο ἀπὸ τὰ ζιζάνια τοῦ πονηροῦ… Τόσο πολὺ ἔλαμψε μέσω αὐτῶν ἡ χάρη τοῦ παναγίου Πνεύματος καὶ ἔδιωξε τὸ σκότος τῶν αἱρέσεων ποὺ ἀναφέρθηκαν, ποὺ καὶ μέχρι σήμερα τὰ θεόπνευστα συγγράμματά τους λάμπουν περισσότερο ἀπὸ τὶς αὑγὲς τοῦ ἥλιου, ὥστε νὰ μὴ τολμᾶ κανεὶς νὰ προβάλει κάποια ἀντίρρηση σ’ αὐτοὺς».
Συμεών Νέου θεολόγου, Κατηχητικός Λόγος ΚΘ’, Φιλοκαλία, ΕΠΕ 19Δ,395-397
«Διδαχθήκαμε ἀπὸ τὴ Γραφὴ καὶ μάθαμε ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν πείρα ὅτι γιὰ κανένα λόγο δὲν ἔθεσε τελευταῖο τὸν Σταυρό, παρὰ γιὰ τὴν ὑπομονὴ τῶν θλίψεων καὶ τῶν πειρασμῶν, καὶ τέλος γι’ αὐτὸν τὸν ἐκούσιο θάνατο, τὸν ὁποῖο καὶ ἐκεῖνο τὸν καιρό, ὅταν ἐπικρατοῦσαν οί αἱρέσεις, προτιμοῦσαν πολλοὶ μὲ τὸ μαρτύριο καὶ τὰ ποικίλα βάσανα».
Συμεών Νέου θεολόγου, Κατηχητικός Λόγος Κ’, Φιλοκαλία, ΕΠΕ 19Δ,223.
[7]«Πρὸ μὲν τῆς εἰσόδου, εἴπερ τις πονηρία, καὶ φρόνησις παρ’ ἡμῖν τυγχάνει, τὸν κυβερνήτην ἀνακρίνωμεν, καὶ ἐξετάσωμεν, καὶ, ἵν’ οὕτως εἴπω, πειράσωμεν, ἵνα μὴ τῷ ναύτῃ ὡς κυβερνήτῃ, καὶ τῷ νοσοῦντι ὡς ἰατρῷ, καὶ τῷ ἐμπαθεῖ ὡς ἀπαθεῖ, καὶ τῷ πελάγει ὡς λιμένι περιπεσόντες, ἕτοιμον ἑαυτῆς εὑρήσωμεν ναυάγιον».
[8]«Πίστεως ἀπαθοῦς καὶ δογμάτων εὐσεβῶν πρὸ πάντων κληρονομίαν τοῖς υἱοῖς καταλίμπανε· ἵνα μὴ μόνον τοὺς υἱούς, ἀλλὰ καὶ τὰ ἔκγονά σου Κυρίῳ δι΄ ὁδοῦ ὀρθοδοξίας προσαγάγῃς».
