«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Δέν μποροῦμε νά μήν θυμηθοῦμε ἐδῶ τούς χιλιάδες ἀνώνυμους ὁμολογητές καί μάρτυρες ἀπό τόν λαό, οἱ ὁποῖοι ἄντεξαν στήν κομμουνιστική θηριωδία, τόσο στίς φυλακές, ὅσο καί ἐκτός αὐτῶν. Οἱ ρουμᾶνοι δέν κράτησαν μαχητικές στάσεις, ὅπως ἄλλοι λαοί, ἀλλά ἄντεξαν σιωπηρά, εἰσάγοντας στό ὑλιστικό περιβάλλον τό ὀρθόδοξο πνεῦμα.
Συνάντησα στήν φυλακή ἀναρίθμητους ἁπλούς ἀνθρώπους, ἀγρότες καί ἐργάτες, τῶν ὁποίων ἡ ψυχή προικισμένη μέ φυσικά χαρίσματα καί ἀδιάφθορη πίστη ἀνοίχθηκε σέ μιά ἀνεξάντλητη οἰκειοποίησι ποικίλων διδαχῶν ἀπό τούς κρατουμένους διανοουμένους. Εἶδα μορφωμένους ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ἐδιδάσκοντο τόσο τά θρησκευτικά, ὅσο καί ἄλλα θέματα ἀπό τούς ἁπλούς, ἀλλά μέ ὑψηλές ἐμπειρίες πεφωτισμένους ἀνθρώπους.
Ἡ νεολαία ἐπίσης ἐξεδήλωσε ἐνθουσιασμό γιά τήν ἀγνότητα, τήν αὐτοθυσία της, διότι οἱ φυλακές ἦταν γεμάτες ἀπό νέους καί κανένας δέν ὑπέφερε περισσότερο καί πιό ἀξιοπρεπῶς ἀπ᾿ αὐτούς.
Ἐπίσης, πρέπει νά μνημονευθοῦν καί οἱ γυναῖκες – μητέρες, σύζυγοι καί κόρες – πού ὑπέφεραν μέ ἡρωϊσμό πολλά βάσανα. Οἱ θλίψεις καί οἱ θυσίες τους ἦταν γενικές. Οἱ γυναῖκες ὑπέμεναν τά μαρτύρια μαζί μέ τούς ἄνδρες καί συχνά πρίν ἀπ᾿ αὐτούς. Τούς ἐπεβλήθησαν εἰδικές καί πρόσθετες πιέσεις, γιά νά τίς ρεζιλέψουν καί νά τίς ἀποκαρδιώσουν. Ἀπ᾿ αὐτές ἀναφέρουμε τήν μοναχή Μιχαέλα. Ἦταν μιά μεγάλη ψυχή, πού τελείωσε τήν ζωή της μέ μαρτύριο.
Ἡ θερμότητα τῆς γυναικείας ψυχῆς ἔλειωσε τόν πάγο τῆς ὑλιστικῆς σκέψης. Ἡ ἔμφυτη ὁρμή τους, τίς μεγαλοποίησε στίς νεώτερες γενεές, πού ζοῦν μέ φόβο Θεοῦ. Ποτέ δέν γράφτηκαν τόσα πολλά καί λαμπρά ἔργα πιστῶν γυναικῶν – μητέρες καί κόρες- ὅσο τήν περίοδο αὐτή τοῦ διωγμοῦ τῆς πίστης. Ἡ θυσία γιά τόν Χριστό τίς ἔκανε μαχητικές καί ἀποφασιστικές γιά τόν θάνατο.
Οὔτε τά παιδιά δέν ἐξαιρέθηκαν ἀπό τήν ἀθεϊστική τρομοκρατία. Στήν σύλληψη τοῦ Χ, ἡ ἔγκυος σύζυγός του κακοποιήθηκε καί εἶχε σάν συνέπεια νά γεννηθῆ ἕνα κοριτσάκι τό ὁποῖο, λόγῳ ἑνός τραύματος στό ἐγκέφαλο, παρέμεινε ἀτροφικό καί στραβώθηκε, χωρίς ποτέ νά δοθοῦν ἐξηγήσεις γιατί εἶναι ἀνάπηρο. Στήν σύλληψη τοῦ Υ, ὁ υἱός του, δεκαπέντε ἐτῶν, ἀναγκάστηκε νά παραβρεθεῖ ἀκίνητος στήν βάναυση ἔρευνα τοῦ πατέρα του καί ἀργότερα, μεγαλωμένος μέ φόβο Θεοῦ ἀπό τήν μητέρα του, ἔγινε σχιζοφρενικός. Σέ μιά ἄλλη οἰκογένεια, μιά κοπέλλα φυλακίσθηκε καί παιριπαίχθηκε γιά ν᾿ ἀναγκαστεῖ ὁ πατέρας της νά γίνει προδότης,
Χιλιάδες παιδιά διώχθηκαν ἀπό τά σχολεῖα καί πανεπιστήμια, ὑποβαλλόμενα σέ δημόσιους ἐξευτελισμούς, καί παριγελώμενα ἀπό τούς δασκάλους τους, καθηγητές καί συμμαθητές τους, λόγῳ τῆς πίστεώς τους στόν Θεό ἤ ἐπειδή ἦταν παιδιά κάποιων πολιτικῶν κρατούμενων. Ἐπίσημα στήν Ρουμανία δέν ὑπῆρξαν θρησκευτικοί κρατούμενοι, ἀλλά ὅλοι ὠνομάζονταν πολιτικοί.
Στήν ἀθεϊστική ἐπανάσταση τοῦ ὑλισμοῦ διακρίνουμε δύο στάδια: ἕνα τοῦ ἀφανισμοῦ ὅλων τῶν παλαιῶν ἠθῶν καί τῶν βασικῶν δομῶν τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς καί τήν πλήρη ἀποδοχή τῶν Κομμουνιστικῶν Ἀρχῶν. Καί τό δεύτερο στάδιο ἡ ἀπολυταρχική διακυβέρνηση, στήν ὁποία ὁ ἀθεϊσμός ἐπιβάλλεται μέ ὅλη τήν μανία τῆς ἐξουσίας του. Ὁ ἀδίστακτος ἀνθρωπισμός ἀπό τήν ἀρχή ἐνδύεται τήν μορφή τῆς ὑποκρισίας, διότι ἡ δύναμή του δέν εἶναι συζητήσιμη πιά.
Σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο ὁ ὁποῖος κοιτάει μόνο πρός τήν γῆ, ἄν ἀνακαλύψουν τούς οὐρανούς οἱ ἄνθρωποι θ᾿ ἀνακτήσουν τήν χαρά τῆς ζωῆς, τόν ζῆλο τῆς δημιουργικότητας, τήν ἠθική δύναμη, τήν συνείδηση ὕπαρξης τῆς κοινωνίας διά τῆς ἀγάπης. Καί ὑπάρχουν στόν λαό ἀρκετά στοιχεῖα τά ὁποῖα μᾶς δίνουν τήν ἐλπίδα ὅτι θά σωθοῦμε.
Ὅλος ὁ σημερινός λαός, ἐνσωματωμένος στό μαρξιστικό σύστημα, πηγαίνει μέ τόν ρυθμό του μέ τό συναίσθημα ὅτι βρίσκεται σέ μιά μεγάλη φυλακή. Δέν ὑποστηρίζουμε ὅτι ὑπάρχουν σήμερα πολλές μεγάλες καί ζωντανές συνειδήσεις, ἀλλά ὅτι ὑπάρχει ἕνα ψυχικό ὑπόβαθρο, ἀρκετά παρθενικό καί ἀπρόσβλητο ἀπό τόν μαρξισμό καί τό ὁποῖο περιμένει νά ἀπελευθερωθεῖ.
Ἡ ἀπόλυτη πλειονότητα τοῦ ρουμανικοῦ Ἔθνους ἦταν καί εἶναι ἐναντίον τοῦ κομμουνισμοῦ. Ἦταν, τό ἀπέδειξε καί τό σκλάβωσαν. Ἡ γενεά τῶν νέων πού μεγάλωσε στήν καταθλιπτική ἰδεολογία τοῦ μαρξισμοῦ εἶναι καί αὐτή ἀντικομμουνιστική, διότι γύρω στήν ἡλικία τῶν 15-18 ἐτῶν ὅλοι θεραπεύονται μέ κατάλληλες θρησκευτικές διδαχές ἀπό τό δηλητήριο τοῦ μαρξισμοῦ. Ἄν ὑπῆρχαν ἐλεύθερες προϋποθέσεις ἐκλογῶν, τὁ κομμουνιστικό Κόμμα θά παρέμενε χωρίς ψήφους καί ἡ φιλοσοφία του θά πεταγόταν στά σκουπίδια. (Σήμερα δέν ὑπάρχει στήν Ρουμανία κομμουνιστικό κόμμα, ἀλλά μόνο στήν Ἑλλάδα, πού ἀκόμη ἀγνοεῖ τί σημαίνει κομμουνιστική θηριωδία).
Ἀπόσπασμα ἀπό: Ἡ ἐπιστροφή στόν Χριστό (ΤΑ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ ΒΑΣΑΝΑ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΡΟΥΜΑΝΙΑ)
