Ἡ ἀνθρώπινη σκέψη μόνο ὅταν καταδυθεῖ στήν Παν-σκέψη, θεραπεύει τόν ἑαυτό της ἀπό ὅλες τίς πληγές, τίς ἀποκτημένες στούς κρημνούς, γιατρεύει τόν ἑαυτό της ἁπό ὅλες τίς ἀσθένειες καί σώζει τόν ἑαυτό της ἀπό ὅλους τούς θανάτους, ὅπως εἶναι ἡ ἀπελπισία, ὁ σκεπτικισμός, ὁ σχετικισμός, ὁ θετικισμός, ὁ πεσιμισμός καί γενικῶς κάθε βαμπιρισμός, ὁ ὁποῖος δέν εἶναι τίποτ' ἄλλο παρά καμουφλαρισμένος δαιμονισμός. Καί ὁ δαιμονισμός ἔχει μόνο ἕνα ὄνομα, λεγεών.
Καταδυομένη στήν Παν-σκέψη, ἡ ἀνθρώπινη σκέψη, βαπτίζεται καί μεταλαμβάνει ἀπό τό Αἰώνιο, ἀπό τό Θεανθρώπινο, ὥστε ὁποιοιδήποτε κυκλῶνες δέν δύνανται νά τήν ὠθήσουν στήν ἀπελπισία, στό φόβο, στό βαμπιρισμό, στό δαιμονισμό, στήν κόλαση. Ὑπεράνω ὅλων ὅσα ξέρει κανείς, πρέπει νά ξέρει τοῦτο· μόνο στόν Θεάνθρωπο ἡ σκέψη τοῦ ἀνθρώπου βαθμιαίως μεταμορφώνεται στήν Παν-σκέψη καί στόν Παν-λόγο. Χωρίς τόν Θεάνθρωπο, ἡ σκέψη τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀπολύτως παράλογη. Οἰκοδομημένη στό Αἰώνιο = στό Θεανθρώπινο καί μόνον, ἡ ἴδια ἀνθίσταται σέ ὅλους τούς θανάτους καί ὑπερισχύει ὅλων τῶν δαιμονισμῶν, ἀπό ὁπουδήποτε καί νά τῆς ὁρμήσουν.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Ὁσίου Ἰουστίνου Πόποβιτς "Φιλοσοφικοί κρημνοί" (ἀποσπάσματα), Ἱερᾶ Μονή Χιλανδαρίου 
