Λευκοί, άγραφοι και αγνοί χάρτες οι καρδιές των παιδιών. Δώστε αγάπη,
Χριστό, πίστη, αίσθηση Εκκλησίας, σπείρετε το σπόρο της ελπίδας κι
αφήστε τα. Αφήστε τα να χαθούν, να απολαύσουν τη ζωή και τα ξυλοκέρατα
αυτής. Να βιώσουν πτώσεις και θλίψεις. Ίσως και να ξεχάσουν Θεό και
ανθρώπους. Και όταν γεμίσουν πόνο, στο κοινό μας σπίτι θα γυρίσουν.
Εκεί όμως είναι το στοίχημα. Αν θα τους περιμένουμε κάθε μέρα στην πόρτα να φανούν, προσφέροντας εκ νέου ότι πολυτιμότερο έχουμε, σταλαγματιές Αίματος και ψιχία Σώματος, ή θα κλείσουμε τις καρδιές μας ζώντας στην κόλαση του αυτιστικού "παραδείσου" μας.
