Σε έναν τόπο που δεν ξημερώνει ποτέ, είναι εξόχως ειρωνικό να εμφανίζονται τόσοι πολλοί ως περιούσιοι κομιστές του φωτός. Το «φως» της Χρυσής Αυγής έλουσε με τις ακτίνες του «Μαύρου Ήλιου» τα ανήλιαγα έδρανα της Βουλής και αποδείχθηκε ευεργετικό για την υγεία του αδηφάγου τέρατος του δικομματισμού που κατασπαράζει την Ελλάδα εδώ και δεκαετίες.
Η Χρυσή Αυγή μπορεί να μας τελείωσε, όμως από «φως» δεν ξεμείναμε, απλά δεν είναι πλέον «χρυσό». Μπορεί να χάθηκε ο «χρυσός» αλλά έμεινε η «Αυγή» του ΣΥΡΙΖΑ, να μας στέλνει καυστικές ακτίνες πολιτικής αγυρτείας, ικανές να καίνε δημοψηφίσματα πολύ ευκολότερα από μνημόνια - ταφόπλακες. Να καίνε τα λάβαρα της ελληνικής ιστορίας, πολύ ευκολότερα από συμφωνίες που χαρίζουν στο υπερταμείο τα μνημεία όλης της χώρας.
Φλόγα και «φως» εκπέμπει και ο πυρσός της Νέας Δημοκρατίας, ακολουθώντας πολιτικές που με συνοπτικές διαδικασίες λαμπαδιάζουν συνταγματικά δικαιώματα, που κατακαίνε ακριτικές κοινωνίες οι οποίες υποφέρουν κάτω από το καθεστώς μιας διαρκούς και πλήρως εξελισσόμενης απόβασης. Φλόγες που ενώνονται νοερά με τις φλόγες της Μόριας , με τις φλόγες του Ερημίτη στην Κέρκυρα και με το φλεγόμενο Αιγαίο και την Μεσόγειο.
Το «φως» της «Πολιτικής Άνοιξης» έφερε μαζί του στην πολιτική σκηνή και ο «δαφνοστεφανωμένος» σήμερα, Αντώνης Σαμαράς. Ένα φως που εξέπεμψε τις πολιτικάντικες μεθοδεύσεις του, μέσα από λαμπροστολισμένα Ζάππεια. Ένα φως που ανακατεύτηκε παρασιτικά, με εκείνο το ευλογημένο φως που έλουζε εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτών στο Σύνταγμα, οι οποίοι διαμαρτύρονταν για την πολιτική δολοφονία της Μακεδονίας μας. Ένα καταχθόνιο φως, που θέλησε να τραβήξει λίγη λάμψη από τον Ήλιο της Βεργίνας.
Αλλά ποιος ξεχνά και το «σοσιαλιστικό» «φως» του «ήλιου του πράσινου, του ήλιου που ανατέλλει και μας οδηγεί»; Οι «πεφωτισμένοι» πασόκοι που για τόσες τετραετίες το κόμμα τους κατέστρεφε την οικονομία της Ελλάδας, ορκίζονται ακόμα και σήμερα πως «με τον Ανδρέα έφαγε ο κόσμος ψωμί», ζώντας σε μια κάλπικη ουτοπία με δανεικά πλούτη ιλουστρασιόν σοσιαλισμού.
Το «φως» της σκοτεινής Ελλάδας, συνεχίζει να εκπέμπεται στις μάζες ποικιλοτρόπως. Διαθλάται μέσα από βρώμικα «Ποτάμια», αντανακλάται πάνω σε ματωμένα κάτοπτρα κόκκινου και μαύρου φασισμού, αναδύεται μέσα από «Μέρες 25», αλλά χάνεται στο λυκαυγές πριν καν αυτές οι μέρες ξημερώσουν.
Φως παντού, σε έναν αιώνα βυθισμένο στο σκοτάδι.
Η Χρυσή Αυγή μπορεί να μας τελείωσε, όμως από «φως» δεν ξεμείναμε, απλά δεν είναι πλέον «χρυσό». Μπορεί να χάθηκε ο «χρυσός» αλλά έμεινε η «Αυγή» του ΣΥΡΙΖΑ, να μας στέλνει καυστικές ακτίνες πολιτικής αγυρτείας, ικανές να καίνε δημοψηφίσματα πολύ ευκολότερα από μνημόνια - ταφόπλακες. Να καίνε τα λάβαρα της ελληνικής ιστορίας, πολύ ευκολότερα από συμφωνίες που χαρίζουν στο υπερταμείο τα μνημεία όλης της χώρας.
Φλόγα και «φως» εκπέμπει και ο πυρσός της Νέας Δημοκρατίας, ακολουθώντας πολιτικές που με συνοπτικές διαδικασίες λαμπαδιάζουν συνταγματικά δικαιώματα, που κατακαίνε ακριτικές κοινωνίες οι οποίες υποφέρουν κάτω από το καθεστώς μιας διαρκούς και πλήρως εξελισσόμενης απόβασης. Φλόγες που ενώνονται νοερά με τις φλόγες της Μόριας , με τις φλόγες του Ερημίτη στην Κέρκυρα και με το φλεγόμενο Αιγαίο και την Μεσόγειο.
Το «φως» της «Πολιτικής Άνοιξης» έφερε μαζί του στην πολιτική σκηνή και ο «δαφνοστεφανωμένος» σήμερα, Αντώνης Σαμαράς. Ένα φως που εξέπεμψε τις πολιτικάντικες μεθοδεύσεις του, μέσα από λαμπροστολισμένα Ζάππεια. Ένα φως που ανακατεύτηκε παρασιτικά, με εκείνο το ευλογημένο φως που έλουζε εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτών στο Σύνταγμα, οι οποίοι διαμαρτύρονταν για την πολιτική δολοφονία της Μακεδονίας μας. Ένα καταχθόνιο φως, που θέλησε να τραβήξει λίγη λάμψη από τον Ήλιο της Βεργίνας.
Αλλά ποιος ξεχνά και το «σοσιαλιστικό» «φως» του «ήλιου του πράσινου, του ήλιου που ανατέλλει και μας οδηγεί»; Οι «πεφωτισμένοι» πασόκοι που για τόσες τετραετίες το κόμμα τους κατέστρεφε την οικονομία της Ελλάδας, ορκίζονται ακόμα και σήμερα πως «με τον Ανδρέα έφαγε ο κόσμος ψωμί», ζώντας σε μια κάλπικη ουτοπία με δανεικά πλούτη ιλουστρασιόν σοσιαλισμού.
Το «φως» της σκοτεινής Ελλάδας, συνεχίζει να εκπέμπεται στις μάζες ποικιλοτρόπως. Διαθλάται μέσα από βρώμικα «Ποτάμια», αντανακλάται πάνω σε ματωμένα κάτοπτρα κόκκινου και μαύρου φασισμού, αναδύεται μέσα από «Μέρες 25», αλλά χάνεται στο λυκαυγές πριν καν αυτές οι μέρες ξημερώσουν.
Φως παντού, σε έναν αιώνα βυθισμένο στο σκοτάδι.
