ΖΟΥΜΕ σὲ χρόνους χαλεπούς, ὅπου ἡ ἀποθέωση τοῦ “ἐγὼ” ἔχει φτάσει σὲ
πρωτόγνωρο σημεῖο. Ὡς συνειδητοὶ πιστοὶ νὰ τιθασεύσουμε τὸν κακὸ ἑαυτό
μας, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸ πάθος τῆς ὑπερηφάνειας. Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ
Ὁμολογητὴς μᾶς γνωρίζει πόσο ὀλέθριο εἶναι αὐτὸ τὸ πάθος: «Γιατί ὅταν ἡ
δική μας ἀσθένεια κινηθεῖ πρὸς τὰ καλά, χωρὶς τὸν Χορηγὸ τῶν καλῶν, δὲν
μπορεῖ νὰ τὰ ὁλοκληρώσει. Ὁ δαίμονας τῆς ὑπερηφάνειας ἔχει διπλῆ
πονηρία. ἢ πείθει τὸν μοναχὸ νὰ ἀποδίδει στὸν ἑαυτό του τὰ κατορθώματα
καὶ ὄχι στὸ Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι καὶ χορηγὸς τῶν καλῶν καὶ βοηθὸς γιὰ τὴν
κατόρθωσή τους, ἤ, ἂν δὲν πείθεται σ’ αὐτό, τοῦ ὑποβάλλει τὴν ἰδέα νὰ
ἐξευτελίζει τοὺς πιὸ ἀτελεῖς ἀπὸ τοὺς ἀδελφοὺς μοναχούς.
Ἀγνοεῖ ὅμως
αὐτὸς ποὺ ὑποβάλλεται, ὅτι ὁ δαίμονας προσπαθεῖ νὰ τὸν πείσει νὰ ἀρνηθεῖ
τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ἂν δηλαδὴ τοὺς ἐξευτελίζει ἐκείνους, γιατί δὲν
μπόρεσαν νὰ πραγματοποιήσουν τὴν ἀρετὴ ὅπως αὐτός, τότε παραδέχεται ὅτι
αὐτὸς μὲ τὴν δική του δύναμη τὴν κατόρθωσε, πρᾶγμα ἀδύνατο, ἀφοῦ ὁ
Κύριος εἶπε: “Χωρὶς ἐμένα δὲν μπορεῖτε νὰ κάνετε τίποτε” (Ἰωάν.15,5).
Γιατί ὅταν ἡ δική μας ἀσθένεια κινηθεῖ πρὸς τὰ καλά, χωρὶς τὸν Χορηγὸ
τῶν καλῶν, δὲν μπορεῖ νὰ τὰ ὁλοκληρώσει»! Ἂς προσπαθήσουμε καὶ ἐμεῖς νὰ
ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ αὐτὸ τὸ δαιμονικὸ πάθος, τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ ἀποβεῖ
καταστροφικὸ γιά μας, στέλνοντάς μας ὁλόισια στὴν κόλαση!
