Γράφει ὁ κ. Κωνσταντῖνος Βαθιώτης, τέως Ἀναπληρωτὴς Καθηγητὴς Νομικῆς Σχολῆς Δ.Π.Θ.
Ἡ ταχύτητα εἶναι ἕνα μέγεθος ποὺ ἀσκεῖ γοητευτικὴ ἐπίδραση στὸν σύγχρονο ἄνθρωπο.
Ποιὸς δὲν θέλει νὰ ὁλοκληρώσει γρήγορα μία ἐργασία, ἕνα ἄρθρο ἢ ἕνα βιβλίο; Ποιὸς δὲν θέλει νὰ πάει στὴν δουλειά του χωρὶς νὰ βρεῖ «κίνηση»; Ποιὸς δὲν θὰ ἤθελε νὰ πάει στὴν ἄλλη ἄκρη τοῦ κόσμου, πατώντας ἕνα καὶ μόνο κουμπί;
Πάντως, ὁ ἄνθρωπος τῆς τρίτης δεκαετίας τοῦ 21ου (ἀπατ)αἰώνα ὑλοποίησε καὶ αὐτὴν τὴν ἐπιθυμία του, μεταβαίνοντας ὁπουδήποτε μέσῳ τοῦ διαδικτύου καὶ τῆς ὀθόνης του. Ὁ χῶρος κατέστη ἀπεριόριστος καί, ταυτοχρόνως, συμπυκνώθηκε.
Ἀλλὰ καὶ τὶς δυσκολότερες ἀπορίες του μπορεῖ πλέον ὁ ἄνθρωπος νὰ τὶς ἐπιλύσει μέσα σὲ χρόνο ρεκὸρ μὲ τὴν βοήθεια τῆς Τεχνητῆς Νοημοσύνης καί, εἰδικότερα, τῶν Μεγάλων Γλωσσικῶν Μοντέλων (LLM – Large Language Model), ὅπως εἶναι ὁ Παραγωγικὸς Προεκπαιδευμένος Μετασχηματιστὴς (ChatGPT).
ΑΜΕΣΟΤΗΣ
Μάλιστα, ὅπως σημειώνει στὸ βιβλίο του «Ἡ κουλτούρα τῆς ταχύτητας. Ὁ ἐρχομὸς τῆς ἀμεσότητας» (The culture of speed. The Coming of Immediacy, 2007) ὁ Τζὼν Τόλμινσον (John Tolminson), καθηγητὴς πολιτισμικῆς κοινωνιολογίας στὸ πανεπιστήμιο τοῦ Νότιγχαμ-Τρέντ, ἡ «ἀμεσότητα» (immediacy) σημαίνει ὅτι ζοῦμε σὲ μία καινούργια φάση τῆς νεωτερικότητας, ὅπου ἡ ἐμπειρία τῆς ταχύτητας ἀλλάζει χαρακτήρα.
Στὴν παλαιότερη κουλτούρα τῆς ταχύτητας, τὸ ζητούμενο ἦταν νὰ κινούμαστε πιὸ γρήγορα, νὰ παράγουμε πιὸ γρήγορα, νὰ ἐπικοινωνοῦμε πιὸ γρήγορα. Ἡ ταχύτητα γινόταν ἀντιληπτὴ κυρίως ὡς ἐπιτάχυνση κίνησης ἢ διαδικασιῶν. Στὴν τρέχουσα φάση τῆς ἀμεσότητας, δὲν μιλᾶμε πιὰ μόνο γιὰ «ἐπιτάχυνση», ἀλλὰ γιὰ τὴν αἴσθηση ὅτι δὲν ὑπάρχει καθυστέρηση, δὲν ὑπάρχει ἀπόσταση: ὅλα φτάνουν «ἐδῶ καὶ τώρα» μέσῳ τῆς τηλεμεσολάβησης, ἰδίως μέσῳ τοῦ Διαδικτύου καὶ τῶν κινητῶν τηλεφώνων.
Δὲν εἶναι, φυσικά, τυχαῖο ὅτι κάθε διαφημιστὴς-προπαγανδιστής, προκειμένου νὰ δελεάσει τὸ κοινό, στὸ ὁποῖο ἀπευθύνεται, κατασκευάζει σλόγκαν ποὺ ἐμπεριέχουν ἀπαραιτήτως τὸ ἐπίρρημα «γρήγορα». Ἄλλωστε, ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ γνωστὰ καὶ πλέον τετριμμένα σλόγκαν εἶναι τὸ τρίπτυχο «γρήγορα – εὔκολα – σίγουρα».
Χαρακτηριστικὲς εἶναι καὶ οἱ διαφημίσεις τῶν ἑταιρειῶν κινητῆς τηλεφωνίας γιὰ «γρήγορο ἴντερνετ». Στὴν Γερμανία, τὸν προηγούμενο μήνα, δέσποζε στὸ μετρὸ τοῦ Μονάχου ἕνα διαφημιστικὸ σπὸτ μὲ τὸ ἀκόλουθο μήνυμα γραμμένο μπροστὰ ἀπὸ τὴν ὀθόνη ἑνὸς λάπτοπ ποὺ εἶχε στὰ πόδια της μία γυναίκα (δίπλα της εἰκονιζόταν ξαπλωμένος ὁ χαμογελαστὸς σύντροφός της): «Ἡ καρδιά μας κτυπᾶ γιὰ γίγα-γρήγορο ἴντερνετ»
Διαχρονικὸ αἴτημα ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ 20οῦ αἰώνα εἶναι καὶ ἡ ἐπιτάχυνση στὴν ἀπονομὴ τῆς δικαιοσύνης. Θὰ ἄξιζε νὰ μετρήσει κανεὶς τὰ νομοσχέδια ποὺ εἰσάγονται πρὸς ψήφιση μὲ αὐτὸν τὸν τίτλο.
ΑΓΧΩΤΙΚΟΣ ΒΡΟΧΟΣ
Ὡστόσο, ἀπὸ τὸ ξεκίνημα τοῦ παρόντος αἰῶνος, πολὺς κόσμος ἄρχισε νὰ συνειδητοποιεῖ ὅτι ἡ ἀπόλαυση τῆς ταχύτητας μετατρεπόταν σταδιακὰ σὲ ἕνα ἀγχωτικὸ βρόχο. Διότι, ἰδίως μετὰ τὴν 11η Σεπτεμβρίου 2001, ἕνα σαρωτικὸ κῦμα ἀλλαγῶν κατέκλυσε τὴν ἀνθρωπότητα, ἡ ὁποία πορεύθηκε μὲ γνώμονα τὴν ἐπίτευξη τῆς «ἀπόλυτης ἀσφάλειας».
Μετὰ τὴν 11η Μαρτίου 2020 (ἡμέρα κήρυξης τῆς πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ), ὁ στόχος αὐτὸς κατέστη ἐπίσημη ἐμμονὴ τῶν κυβερνήσεων, ἀλλὰ καὶ τῆς συμπαγοῦς πλειοψηφίας τῶν λαῶν, οἱ ὁποῖοι εἶδαν νὰ ἀλλάζουν σχεδὸν τὰ πάντα στὴν ζωή τους μὲ διαστημικὴ ταχύτητα.
Ἡ μεγαλύτερη ἀλλαγή, βεβαίως, ἐντοπίζεται στὸν ψηφιακὸ μετασχηματισμὸ τῆς κοινωνίας μὲ τὴν βοήθεια τῆς διαρκῶς ἐξελισσόμενης τεχνολογίας. Ἔτσι, οἱ λάτρεις τῶν συμβατικῶν, τῶν ἀναλογικῶν, τῶν παραδοσιακῶν καὶ τῶν ρετρὸ καταστάσεων ἄρχισαν νὰ ἀντιλαμβάνονται ὅτι βρίσκονται ἀντιμέτωποι μὲ μία μορφὴ ὑβριδικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ:
Ὅποιος δὲν δεχθεῖ νὰ «ἱππεύσει» τὸ ψηφιακὰ ἀφηνιασμένο «ἄλογο», αὐτὸ θὰ τοῦ δώσει μία κλωτσιὰ καὶ θὰ τὸν ἐκπαραθυρώσει, στέλνοντάς τον στὸ κοινωνικὸ περιθώριο.
Ὅποιος δὲν δεχθεῖ νὰ πετάξει στὸν κάλαθο τῶν ἀχρήστων τὰ νομίσματα ποὺ μάζευε μὲ χαρὰ στὸν κουμπαρά του, ἀλλὰ καὶ τὰ χαρτονομίσματα ποὺ διατηροῦσε στοιβαγμένα σὲ κάποια κρυψώνα τοῦ σπιτιοῦ του, ἀντικαθιστώντας τα μὲ τὸ ψηφιακὸ ψευτονόμισμα, ἀπὸ κάποια στιγμὴ καὶ μετὰ δὲν θὰ μπορεῖ οὔτε νὰ πουλᾶ οὔτε νὰ ἀγοράζει.
Τὸ ἴδιο θὰ συμβεῖ σὲ βάθος χρόνου καὶ γιὰ ὅποιον ἀρνηθεῖ τὴν χρήση τοῦ Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ πού, μὲ τὸ «ἔτσι θέλω», οἱ τεχνομανιακοὶ τῆς μητσοτακικῆς Νέας Δικτατορίας θὰ προσπαθήσουν νὰ ἀποδώσουν αὐτοματοποιημένα σὲ κάθε πολίτη, κοροϊδεύοντάς τον ὅτι ἡ ὑποχρεωτικὴ ἀριθμοποίηση θὰ ἀποτελεῖ ἰδανικὴ ἐφαρμογὴ τοῦ προαναφερθέντος τριπτύχου «γρήγορα – εὔκολα – σίγουρα»· στὴν πραγματικότητα, ὅμως, καθόλου σίγουρα, ἀφοῦ ἡ ἑνοποίηση τῶν ἐπιμέρους μητρώων τοῦ κράτους θὰ δώσει τὴν δυνατότητα σὲ ὅσους προνομιούχους ὑπαλλήλους θὰ ἔχουν πρόσβαση στὸν Προσωπικὸ Ἀριθμὸ νὰ συνθέτουν τὸ βιοπορτραῖτο τοῦ ἀριθμοποιημένου πολίτη, ὁ ὁποῖος ἀρχικῶς θὰ φακελωθεῖ ἠλεκτρονικὰ καὶ ἐν συνεχείᾳ θὰ τσιπαρισθεῖ κυριολεκτικά.
Ἀξίζει, λοιπόν, νὰ δοῦμε γιατί αὐτὴ ἡ ἀξίωση τῆς ταχείας διεκπεραίωσης καὶ τῶν γρήγορων ἀλλαγῶν συνδέεται μὲ αὐτὸ ποὺ πολλοὶ ἀναλυτές, ἀλλὰ καὶ χαρισματοῦχοι γέροντες τοῦ 20οῦ αἰώνα ἔχουν ἀποκαλέσει «παγκόσμια δικτατορία». Σήμερα πλέον μποροῦμε νὰ μιλήσουμε ἀκριβέστερα γιὰ «ψηφιακὸ ὁλοκληρωτισμό».
Η ΕΠΙΤΑΧΥΝΣΙΣ ΩΣ ΝΕΑ ΜΟΡΦΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ
Σὲ αὐτὸ θὰ μᾶς βοηθήσει ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τoῦ Γερμανοῦ κοινωνιολόγου Χάρμουτ Ρόζα (Harmut Rosa) μὲ τίτλο «Ἡ ἐπιτάχυνση καὶ ἡ ἀλλοτρίωση», ἐκδοθὲν ἀρχικῶς στὴν ἀγγλικὴ τὸ 2010 καὶ τρία χρόνια ἀργότερα στὴν γερμανικὴ γλώσσα [1]. Στὸ 9ο κεφάλαιο γιὰ τὴν «ἐπιτάχυνση ὡς νέα μορφὴ ὁλοκληρωτισμοῦ», ὁ συγγραφέας ἐπισημαίνει τὰ ἀκόλουθα, ἄκρως ἀνησυχητικά:
Ἡ θέση ποὺ ἐπιθυμῶ νὰ ἀναπτύξω σὲ αὐτὸ τὸ κεφάλαιο εἶναι ὅτι ἡ κοινωνικὴ ἐπιτάχυνση παρουσιάζει τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς ὁλοκληρωτικῆς διακυβέρνησης στὴν νεωτερικὴ κοινωνία καί, ὡς ἐκ τούτου, θὰ πρέπει νὰ ἐπικριθεῖ ὅπως ὁποιαδήποτε μορφὴ ὁλοκληρωτικῆς κυριαρχίας.
Φυσικά, μὲ τὸν ὅρο «ὁλοκληρωτικός», ὅπως χρησιμοποιεῖται στὸ παρὸν πλαίσιο, δὲν ἀναφερόμαστε σὲ ἕνα πολιτικὸ δικτάτορα ἢ σὲ μία πολιτικὴ ὁμάδα ἢ τάξη ἢ σὲ ἕνα κόμμα. Ἀντιθέτως, στὴν κοινωνία τῆς ὕστερης νεωτερικότητας, ἡ ὁλοκληρωτικὴ ἐξουσία συγκεντρώνεται σὲ μία ἀφηρημένη ἀρχὴ ποὺ παρόλα αὐτὰ θέτει ὅλους τοὺς πολίτες ὑπὸ τὴν κυριαρχία της.
Θὰ ἤθελα, λοιπόν, νὰ προτείνω νὰ ὀνομάζεται μία βία «ὁλοκληρωτική», ὅταν:
(α) ἀσκεῖ πίεση στὴ βούληση καὶ τὶς πράξεις τῶν ὑποκειμένων,
(β) εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀποφευχθεῖ, ἔτσι ὥστε μὲ τὴ μία ἢ τὴν ἄλλη μορφὴ ὅλα τὰ ὑποκείμενα νὰ ἐπηρεάζονται ἀπὸ αὐτὴν
(γ) διαπερνᾶ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς ζωῆς χωρὶς νὰ περιορίζεται σὲ μία συγκεκριμένο κοινωνικὸ πεδίο, καὶ
(δ) εἶναι δύσκολο ἢ σχεδὸν ἀδύνατον νὰ ἐπικριθεῖ καὶ νὰ καταπολεμηθεῖ.
Βεβαίως, θὰ λέγαμε ὅτι ἕνα καθεστὼς εἶναι ὁλοκληρωτικό, ὅταν συστηματικὰ φέρνει τοὺς ὑπηκόους του σὲ μία τέτοια κατάσταση, ὥστε νὰ ξυπνοῦν τὶς νύκτες μούσκεμα στὸν ἱδρῶτα, βασανισμένοι ἀπὸ ἕνα τρομερὸ φόβο, μὲ μία ἀφόρητη πίεση στὸ στῆθος τους, πιστεύοντας ὅτι ἤγγικεν ἡ ὥρα ποὺ ὁ κοινωνικός τους θάνατος (ἢ τουλάχιστον ἡ βαθιά τους πτώση) εἶναι λίγο πολὺ γεγονὸς ἀναπόφευκτο. Ἀλλὰ μποροῦμε νὰ εἴμαστε σχεδὸν σίγουροι ὅτι, σὲ ἀντίθεση μὲ ὅ,τι ἐνδεχομένως συνέβαινε π.χ. στὸ Ἰρὰκ τοῦ Σαντὰμ Χουσεΐν ἢ ἀποτελεῖ πραγματικότητα ἀκόμα καὶ γιὰ τὴν σημερινὴ Βόρεια Κορέα, στὸν λεγόμενο ἐλεύθερο, ἀνεπτυγμένο δυτικὸ κόσμο ὁλοένα καὶ περισσότεροι ἄνθρωποι, κάθε νύκτα ποὺ περνᾶ, ξυπνοῦν (ἢ μένουν ἄυπνοι) ὑπὸ παρόμοιες συνθῆκες.
Οἱ πολιτικὲς δικτατορίες, ἀκόμη καὶ οἱ πιὸ βίαιες, σπάνια πληροῦν τὶς προϋποθέσεις ποὺ ἀναφέρθηκαν παραπάνω ὑπὸ τὰ στοιχεῖα β΄-δ΄. Οἱ πολίτες ἔχουν πάντοτε τὴν δυνατότητα, μὲ τὸν ἕνα ἢ μὲ τὸν ἄλλο τρόπο, νὰ ἐναντιώνονται στὰ δικτατορικὰ καθεστῶτα, νὰ προβάλουν ἀντίσταση, νὰ ξεγλιστροῦν ἀπὸ τὰ δίκτυά τους, ἀκόμη καὶ νὰ ἀποφεύγουν τὶς μυστικὲς ὑπηρεσίες τῶν τυράννων.
Ἂν μὴ τί ἄλλο, οἱ δικτατορίες αὐτὲς δὲν καταφέρνουν νὰ θέσουν ὑπὸ τὸν ἔλεγχό τους ὅλες τὶς πτυχὲς τῆς καθημερινῆς ζωῆς τῶν πολιτῶν.
Ἀλλιῶς ἔχει, ὅμως, τὸ πρᾶγμα σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὴν κοινωνικὴ ἐπιτάχυνση: Πρακτικὰ δὲν ὑπάρχει κανένα πεδίο τῆς κοινωνικῆς ζωῆς ποὺ νὰ μὴ ἐπηρεάζεται ἢ ἔστω νὰ μὴ μετασχηματίζεται ἀπὸ τὶς ἐπιταγὲς τῆς ταχύτητας. Ἀπὸ τὸ γεγονὸς καὶ μόνο ὅτι τὸ χωροχρονικὸ καθεστὼς τῆς κοινωνίας μας μεταβάλλεται συνεχῶς ὅσο προοδεύει ἡ ἐπιτάχυνση προκύπτει ἀναμφισβήτητα ὅτι ἡ δυναμικὴ αὐτῆς τῆς προόδου διαπερνᾶ καὶ καλύπτει τὰ πάντα.
Ἀσκεῖ πίεση πάνω στοὺς πολίτες, πρῶτα ἀπ’ ὅλα, μὲ τὸ νὰ τοὺς κάνει νὰ ζοῦν συνεχῶς φοβισμένοι ὅτι δὲν θὰ μποροῦν πλέον νὰ τὰ βγάλουν πέρα μὲ τὶς «ὀλισθηρὲς πλαγιὲς» τῆς ζωῆς (οἱ ὁποῖες πληθαίνουν διαρκῶς ἐξαιτίας τῆς αὐξανόμενης διαφοροποίησης) καὶ νὰ διατηρήσουν τὴν θέση ποὺ ἔχουν ἤδη κερδίσει· φοβισμένοι ὅτι θὰ μείνουν πίσω, ὅτι δὲν θὰ μποροῦν νὰ συμβαδίσουν μὲ τὴν ταχύτητα τῶν ἄλλων, ὅτι κάπου θὰ «κολλήσουν» καὶ ἔτσι θὰ ἀποκλειστοῦν ἀπὸ τὴν «ρόδα τοῦ χάμστερ», ἐπειδὴ οἱ ἴδιοι εἶναι πολὺ ἀργοὶ ἢ χρειάζονται ἕνα διάλειμμα.
Ἀντιστρόφως, ὅσοι πλήττονται ἀπὸ ἀσθένειες ἢ ἔχουν μείνει ἄνεργοι φοβοῦνται ὅτι δὲν θὰ μποροῦν πλέον νὰ λάβουν μέρος στὴν κούρσα, διότι ἔχουν ἤδη μείνει πίσω. Ἂν ἐκεῖνοι ποὺ ξεκινοῦν νὰ ἀγωνίζονται ἀπὸ προνομιοῦχες θέσεις καὶ μὲ καλὸ ἐξοπλισμό, τρέχουν ἤδη ὅσο πιὸ γρήγορα μποροῦν καί, γιὰ νὰ παραμείνουν ἀνταγωνιστικοί, πρέπει νὰ ἐπενδύσουν ὅλη τους τὴ διαθέσιμη ἐνέργεια, τότε ὅσοι μὲ τὰ παραπάνω προβλήματα πᾶνε νὰ μποῦν στὴν κούρσα δὲν ἔχει νόημα νὰ δώσουν τὴν μάχη: αὐτὲς εἶναι οἱ νέου τύπου, μόνιμα ἀποκλεισμένες κοινωνικὲς ὁμάδες τοῦ λεγόμενου πρεκαριάτου» (πρόκειται γιὰ ὅρο ποὺ καθιέρωσε ὁ Κ. Σημίτης καὶ δηλώνει τὴν μίζερη γενιὰ τῶν 700 €).
Κλείνοντας τὴν συγκεκριμένη ἑνότητα, ὁ Γερμανὸς κοινωνιολόγος διευκρινίζει ὅτι στὰ ἑπόμενα κεφάλαια τοῦ βιβλίου του θὰ τεκμηριώσει τὴν ἀκόλουθη θέση: «ἡ ἐκπληκτικὴ ταχύτητα τῶν κοινωνικῶν ἀλληλεπιδράσεων στὴν ὕστερη νεωτερικότητα ἀπειλεῖ νὰ ὑπονομεύσει τὴν ἱκανότητα τῆς σύγχρονης κοινωνίας γιὰ αὐτοαναπαραγωγή».
Ἔχοντας πρὸ ὀφθαλμῶν ὅλα τὰ παραπάνω, θὰ μποροῦσε κάποιος νὰ ἰσχυρισθεῖ βασίμως ὅτι τὸ φαινόμενο τῆς ἀνεξέλεγκτης ταχύτητας, μὲ τὴν ὁποία οἱ κυβερνήσεις ζητοῦν ἀπὸ τοὺς πολίτες νὰ προσαρμόζονται στὶς ἑκάστοτε ἀλλαγὲς ἀποτελεῖ τὸ πονηρὸ κλειδὶ ποὺ κουρδίζει τὸν σύγχρονο ὁλοκληρωτισμό, χαρακτηριστικὸ τοῦ ὁποίου εἶναι ὅτι συντελεῖται ἀνεπαισθήτως!
Ταυτοχρόνως, ὅμως, ὁ ὁλοκληρωτισμὸς αὐτὸς λειτουργεῖ καὶ ἀντιφατικά, ἀφοῦ, ἀπὸ τὴν μία πλευρὰ ζητᾶ νὰ γίνονται ὅλα σὲ χρόνο ρεκόρ, ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὅμως, πλευρά, μὲ τὸ προσχηματικὸ αἴτημα τῆς ἀσφάλειας, ἀξιώνει ἀπὸ τοὺς ὁδηγοὺς νὰ τηροῦν εὐλαβικὰ τὰ ὅρια ταχύτητας, ἀλλιῶς θὰ λάβουν ἠλεκτρονικῶς τὸ πρόστιμό τους γιὰ παραβίαση τοῦ ὁρίου ταχύτητας ποὺ θὰ ἔχει καταγραφεῖ ἀπὸ τὶς διάσπαρτα ἐγκατεστημένες ἀνὰ τὴν ὀργουελικὴ Ἑλλάδα ψηφιακὲς κάμερες!
ΤΡΙΦΑΣΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΗΣ ΤΑΧΥΤΗΤΟΣ
Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει νὰ ἀναφερθοῦμε σὲ μία ἄκρως ἀνησυχητικὴ πρόβλεψη, ποὺ ἔχει γίνει ἀπὸ τὸν Γάλλο φιλόσοφο καὶ ἀρχιτέκτονα Πὼλ Βιριλιὸ (Paul Virilio) στὸ βιβλίο του «Ἀνοιχτὸς Οὐρανός». Ἐκεῖ, ὁ Γάλλος συγγραφέας ὁρίζει τρεῖς φάσεις τῆς ἐπανάστασης τῆς ταχύτητας: [2]
Ἡ πρώτη φάση εἶναι ἡ ἐπανάσταση στὶς μεταφορὲς (transport revolution) τοῦ 19ου αἰώνα. Ἡ δεύτερη φάση ἀντιστοιχεῖ στὴν ἐπανάσταση τῶν μέσων μετάδοσης (transmission revolution) μὲ τὴν ταχύτητα τοῦ φωτός, ποὺ καθιστᾶ δυνατὴ τὴν συγχρονικότητα σὲ χωρικὴ ἀπόσταση. Ἡ τρίτη ἐπανάσταση περιλαμβάνει τὴν τεχνολογία τῆς μεταμόσχευσης-μεταφύτευσης (transplantation technology).
Πίσω ἀπὸ κλειστὲς ἐργαστηριακὲς πόρτες, ἡ ἐπανάσταση τῶν μεταμοσχεύσεων ἐπιταχύνεται κρυφίως, ὄχι μόνο μὲ τὰ μοσχεύματα ἥπατος, νεφροῦ, καρδιᾶς καὶ πνευμόνων, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἐμφύτευση ἑνὸς νέου εἴδους διεγερτῶν, πολὺ πιὸ ἀποτελεσματικῶν ἀπ’ ὅ,τι ἕνας βηματοδότης, καὶ τὴν ἐπικείμενη μεταμόσχευση μικροκινητήρων, ἱκανῶν νὰ ξεπεράσουν τὴν ἐλαττωματικὴ λειτουργία οἱουδήποτε φυσικοῦ ὀργάνου καὶ ἔτσι νὰ βελτιώσουν τὴ ζωτικὴ ἀπόδοση τοῦ φυσιολογικοῦ συστήματος ποὺ ἀνήκει σὲ ἕνα ἄτομο μὲ τέλεια ὑγεία· καὶ τοῦτο, χάρη σὲ σαρωτές, στοὺς ὁποίους εἶναι δυνατὴ ἡ ἄμεση πρόσβαση ἀπὸ ἀπόσταση.
ΑΝΘΡΩΠΟΣ-ΚΕΛΥΦΟΣ
Μετὰ τὴν καταγραφὴ τῶν τριῶν αὐτῶν φάσεων, ὁ Βιριλιὸ διατυπώνει τὴν ἑξῆς θέση: Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ ταχύτητα τῶν μέσων «ἔχει πιάσει ταβάνι», τὸ μόνο ποὺ ἀπομένει νὰ ἐπηρεαστεῖ εἶναι ἡ ἀνθρώπινη ἀντίληψη, πρᾶγμα ποὺ θὰ ἐπιτευχθεῖ μέσῳ τῶν τεχνικῶν μεταφύτευσης: ἡ πληροφορία θὰ διοχετεύεται ἀπευθείας στὸν ἄνθρωπο μέσῳ «μικρομηχανῶν», ὑποβιβάζοντας ἔτσι τὸ ἀνθρώπινο ὂν σὲ ἕνα ἁπλὸ κέλυφος.
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ
Τὸ λογικὸ συμπέρασμα τοῦ Βιριλιὸ εἶναι ὅτι, γιὰ νὰ συμβεῖ κάτι τέτοιο, θὰ ἀπαιτηθεῖ μία ἑκούσια τεχνολογικὴ ὀπισθοδρόμηση, ἀφοῦ κάθε τεχνολογικὴ καινοτομία χρειάζεται καὶ τὸ ἀντίστοιχο σενάριο ἀτυχήματος. Αὐτὸ τὸ ὀνόμασε διατήρηση τοῦ βλέμματος στὸν «ἀρνητικὸ ὁρίζοντα» καὶ πρότεινε τὴ δημιουργία ἑνὸς «μουσείου ἀτυχημάτων» [3].
Τὰ παγκόσμια ἀτυχήματα, ὅμως, ἤδη συμβαίνουν! Μετὰ τὴν «πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ» (ἡ ὁποία, πάντως, προπαγανδίσθηκε ὡς ἀτύχημα, ἐνῶ τὸ πιθανότερο εἶναι ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ προμελετημένη, οἱονεὶ γενοκτονία) ἔχει σειρὰ κάποιο ἄλλο ἀτύχημα, ποὺ μπορεῖ νὰ εἶναι ἀκόμη πιὸ σοβαρό, ὥστε νὰ προκαλέσει χάος.
ΣΤΕΨΙΣ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΕΝ ΟΨΕΙ;
Ὁ Βιριλιὸ ἀνέμενε ἐδῶ καὶ καιρὸ τὸ «μεῖζον ἀτύχημα», ὡς «ἐπακόλουθο τῆς ταχύτητας ἐπιτάχυνσης τῶν φαινομένων ποὺ γεννᾶ ἡ πρόοδος», ἀνέφερε δὲ ὡς παράδειγμα τὴν πτώση κάποιου ἀστεροειδοῦς ἢ μετεωρίτη [4].
Γιὰ νὰ δημιουργηθεῖ, ὅμως, ἡ πολυπόθητη τάξη μέσα ἀπὸ τὸ χάος (κατὰ τὸ μασονικὸ σύνθημα ποὺ εἶναι γραμμένο στὸ δολλάριο: ordo ab chaos), θὰ πρέπει προφανῶς νὰ ἐμφανισθεῖ ἐκεῖνος ποὺ θὰ τὴν ἐπιβάλει. Εὐλόγως θὰ ἀναρωτηθεῖ ὁ ἀναγνώστης: Ἄραγε καλπάζει ἤδη, ἐρχόμενος κατὰ πάνω μας μὲ μεγάλη ταχύτητα, ὁ Ἀντίχριστος;
Ἡ ρήση τοῦ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγελίου [5] «διὰ δὲ τοὺς ἐκλεκτοὺς κολοβωθήσονται αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι» μπορεῖ ἀκριβῶς νὰ σημαίνει ὅτι τὸ σημερινὸ σύμπτωμα τῆς μεγάλης ταχύτητας ἢ τῆς ἐπιτάχυνσης μὲ τὴν ὁποία ἐξελίσσονται τὰ πάντα στὴν καθημερινότητά μας εἶναι ἕνα ἰσχυρὸ σημάδι ὅτι πλησιάζει ταχέως ἡ ὥρα τῆς ἐπίσημης ἐμφανίσεως καὶ στέψης τοῦ ἀνόμου στὸν Γ΄ Ναὸ τοῦ Σολομῶντος.
Σημειώσεις:
[1] Πρβλ. τὴν μετάφραση τοῦ Μιχ. Κούλουθρου, ἔκδ. «Πλῆθος», Ἀθήνα 2021. [2] Virilio, Open Sky, μτφ.: Julie Rose, Verso 1997, σελ. 50/51. [3] Γιὰ τὸν ὅρο αὐτὸν βλ. καὶ Βιριλιό, Τὸ προπατορικὸ ἀτύχημα, μτφ.: Β. Τομανᾶς, ἔκδ. Νησίδες, Ἀθήνα 2005, σελ. 37. [4] Βιριλιό, Τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα, ὅ.π., σελ. 43. [5] Κεφ. κδ΄, στίχ. 22.
