ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
«…Κύριε, μακροθύμησον ἐπ’ ἐμοί». Ἡ ταπείνωσις τοῦ Θεοῦ καί ἡ ὑπομονή τοῦ Χριστοῦ συντρίβουν τήν καρδιά. Ἐν τούτοις, ἁγία γερόντισσα, ἡ σκληροκαρδία καί ἡ ἀχαριστία, ἐξοργίζουν Θεό καί Ἀγγέλους.
Μεγάλη εἶναι ἡ ἀδικία στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων πού παροργίζουν τόν Θεό μέ τίς κακίες αὐτές. Αὐτοκτονοῦν, ἀδικοῦν τίς ψυχές τους καί τιμωροῦνται αἰώνια ὡς αὐτοκατάκριτοι. Σκληρός ὁ λόγος οὖτος ἀδελφοί· ὅμως ἀληθινός, γιατί ἄν δέν σπλαχνιστεῖς τόν συνάνθρωπο, οὔτε τόν Θεάνθρωπο ἔχεις. Ὁ Μεσσίας, οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι καί οἱ ἅγιοι Πάντες δέν ἀντέχουν μπροστά στή θέα τοῦ σκληρόκαρδου-ἄσπλαχνου ἀνθρώπου.
Ὁ Χριστός, ἀνέβηκε στόν Σταυρό καί σκούπισε μέ τόν σπόγγο καί ξέπλυνε μέ τό πανάγιον αἷμά Του τίς ἁμαρτίες ὅλων τῶν ἀνθρώπων καί χαίρεται ὅταν ἐλεεῖ· ζήτησε μόνον καί οἱ ἄνθρωποι νά σπλαχνίζονται, νά συγχωροῦν κι αὐτοί τούς ἀδελφούς Του καί ἀδελφούς τους. Εἶπεν ὁ Ἴδιος: «ἔλεον θέλω, καί οὐ θυσίαν».Τί πιό ἐλαφρύ καί ἀνώδυνο νά συγχωρεῖς, νά ἀγαπᾶς καί νά μήν κατακρίνεις τόν ἄλλον;
Ἀντίθετα, ὁ σκληρόκαρδος καί ἐμπαθής, σύμφωνα μέ τήν ἁγία Γραφή, ἀποδεικνύεται στήν πράξη Πονηρός καί δέν μπορεῖ ποτέ νά ἀναπαύσει τόν Θεό. Εἶναι ὄντως πονηρά τά ἔργα ἐκεῖνα τῶν ἀνθρώπων, ὅταν διέπονται ἀπό ἐμπάθεια, κακία, σκληροκαρδία καί ὑπερήφανη προαίρεση.
Φρονοῦμε ὅμως, ἀδελφοί, ὑπάρχουν πολλές πνευματικές ἐργασίες ὅπως ἡ προσευχή, ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ ἔννοια τοῦ θανάτου, ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ, ἡ τελική κρίση τοῦ κόσμου πού εἶναι σωτήριες. Παρά ταῦτα, κάποιοι ἄνθρωποι οὔτε ἄν ὑπάρχει χάρη καί συγχώρηση θέλουν νά ἀκούσουν, γιατί εἶναι ἐσκοτισμένοι ἀπό τήν ἀναισθησία καί ἄγνοια καί ὀλιγοπιστία κυρίως στούς σημερινούς καιρούς.
Ὁ ἅγιος Κοσμάς ὁ Αἰτωλός, πού ἑορτάζουμε σήμερα, στίς διδαχές του λέει σύν τοῖς ἄλλοις: «Χριστός καί ψυχή σᾶς χρειάζονται· αὐτά κρατῆστε πάσῃ θυσίᾳ». Ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ ἐν Ζακύνθῳ, κοιτάζοντας τόν Τίμιον Σταυρόν, συγχώρησε τόν φονιά τοῦ ἀδελφοῦ του καί δέν τόν παρέδωσε. Ἡ εὐσπλαχνία συνοδοιπορεῖ μέ τήν ἁπλότητα καί οἱ ἀρετές αὐτές καθιστοῦν τόν ἄνθρωπο ἀμέριμνο, ἀναπαυμένο, εἰρηνικό ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, τῷ Θεῷ ἡμῶν.
Ὁ εὔσπλαχνος καί μακρόθυμος μαθαίνει τότε τήν γλυκύτητα τῆς ἡσυχίας, ἡμέρα καί νύκτα· παρακαλῶντας καί ζητῶντας τό ἔλεος τοῦ ἐλεήμονος Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ Χριστοῦ καί εἶναι κατά πάντα ἐπιεικής. Λαμβάνει δῶρο ἄνωθεν, τήν συγκέντρωση τοῦ νοός, στόν ἔσω τῆς καρδίας ἄνθρωπο· γεννᾶται ἔτσι ἡ θέρμη τῆς ψυχῆς, ἡ εὐφροσύνη, ἡ προθυμία στόν νόμο τοῦ Χριστοῦ, ἄφατη ὑπομονή καί θεϊκή φιλαδελφία.
Καταφρονεῖ τότε, ὅλα τά πονηρά νοήματα πού τυχόν προσπαθήσουν νά εἰσέλθουν στήν καρδιά· δηλαδή, τήν ἀνελεημοσύνη, τήν ἀσπλαχνία, τίς αἰσθητές ἤ νοητές κακίες πού συντρίβουν τήν ψυχή. Ἀκατάκριτος τότε ἡ καρδία διεγείρει τήν ἀγαθή προαίρεση καί ψάλλει μυστικά «τί ἀνταποδώσω τῷ Κυρίῳ περί πάντων, ὧν ἀνταπέδωκέ μοι»;
Εὑρισκόμενος ὁ ὀρθόδοξος πιστός ἐπί σκοπόν, σέ νήψη, μέ ἀγαθή διάνοια προσέχει τούς λογισμούς καί διακρίνει ποιοί εἶναι ἀπό τόν Θεό καί ποιοί εἶναι ἀπό τόν ἀντίπαλο ἐχθρό, τόν διάβολο, ὥστε μέ τήν φωτεινή προσευχή, σάν φωτιά, νά ἀπομακρύνει κάθε κακία καί νά βιώνει μέ περισσότερη ἐλευθερία καί προθυμία τόν νόμο τοῦ Θεοῦ-τίς ἐντολές.
Ἀκούσαμε σήμερα χριστιανοί μου, ὅτι ἡ ἄπειρη Θεία ἀγαθότητα, φανέρωσε τήν πρόνοια καί τήν ἀγάπη, ὥστε νά χαρίσει στόν χρεοφειλέτη «Ἀδάμ παγγενῆ», καί κάθε ἄνθρωπο χωριστά, τήν ἄφεση, τήν λύτρωση, τήν σωτηρία.
Ἡ Ἀγάπη, ὁ Τριαδικός Θεός, μέ τήν ἔνδοξον Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἁγίαν Ἀνάληψη ζωογόνησε τούς πνευματικά νεκρούς καί ἔκανε δυνατή τήν πραγμάτωση καί τήν μετοχήν των στήν θεία ζωή, στήν οὐράνια αἰωνιότητα· λύτρωσε δηλαδή τό Ἀδαμιαῖον γένος καί ὅλη τή δημιουργία. «Ἀνακεφαλαίωση τῶν πάντων».
Ὦ, δωρεά μεγίστη καί ἁγία!! Πρόκειται γιά ὁλόκληρη τήν οἰκονομία τῆς σωτηρίας, ὅλες τίς θεῖες θεανθρώπινες δυνάμεις πού ὁ Θεός προσέδωσε σ’ αὐτήν καί ὅλες τίς δωρεές καί τά ἀγαθά τά ὁποῖα, διά αὐτῆς, μᾶς προσέφερε ὁ Τριαδικός Θεός καί ὁ Χριστός καί πού ἀποτελοῦν τήν Χάρη τῆς σωτηρίας: «ἐγώ εἶπα θεοί ἐστε καί υἱοί Ὑψίστου πάντες».
Ἐν τούτοις, δυστυχῶς πολλοί ἄνθρωποι παραμένουν ἰδιοτελεῖς καί πεθαίνουν. Τί κρίμα, ἁγία γερόντισσα, νά ἀρνούμαστε πεισματικά αὐτήν τήν ὕψιστη δωρεά. Μακάρι, τώρα στήν ἐσχάτη ὥρα νά ὑπάρξει μετάνοια στόν κόσμο. Γι αὐτό καί τό Εὐαγγέλιο τοῦ Σωτῆρος, ὀνομάζεται «Εὐαγγέλιο τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ»[1].
Σ’αὐτήν τήν θαυμαστή ἄνωθεν κατερχομένη δωρεά, ἔχουμε πρόσβαση, ἐάν θελήσουμε ὅλοι, μέ τήν ὑπακοή, τήν ταπείνωση καί τά σπλάχνα οἰκτιρμῶν.
Στόν Σωτῆρα Χριστό ἡ Βασιλεία, τό Κράτος, ἡ Δύναμις εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
