Νεκτάριος Δαπέργολας
Μή σᾶς παραπλανᾶ ἡ φωτογραφία. Ὁ ἐπικήδειος δέν εἶναι γιά τό εἰκονιζόμενο σατανολατρικό βδέλυγμα (βδέλυγμα ὄχι μόνο…de jure, ὡς ἐπί κεφαλῆς τῆς δυσώδους παναίρεσης, ἀλλά καί γιά τήν ἐπιπλέον ἀκόμη κεντρική θέση πού κράτησε ὁ συγκεκριμένος μέσα στόν βόρβορο τῆς νεοταξικῆς σιχασιᾶς καί τῆς woke ἀνωμαλίας). Αὐτός «ἀπέθανε καί ἐτάφη» (Λουκ. ιστ΄ 22). Καί καλό (λέμε τώρα) κατευόδιο πρός τήν…τρυφερή ἀγκαλιά τοῦ κατάμαυρου ἀφέντη του. Αὐτός ὁ ἐπικήδειος, ἀντίθετα, γράφεται γιά κάποιους νεκροζώντανους. Γιά κάποιους πού μπορεῖ δηλαδή ἀπό πολλούς ἄλλους νά λογίζονται ὡς ζωντανοί, ἀλλά ὁ θάνατος τοῦ βδελυροῦ Μπεργκόλιο ἀπέδειξε γιά μία ἀκόμη πολλοστή φορά τήν προχωρημένη τους νεκρική σήψη. Γράφεται γιά ὅλα τά περιφερόμενα πτώματα καί τά ἄταφα κουφάρια τῆς θλιβερῆς πνευματικῆς μας ἀνθυπομπανανίας.
Γράφεται γιά τά κάθε λογῆς πολιτικά ἀνθυποσκύβαλα καί τίς δημοσιογραφικές βλέννες τῆς ἡμεδαπῆς χωματερῆς (σέ ὅλο τό εὗρος ἀπό τήν φιλελέδικη δεξιΐλα μέχρι τήν ἀριστερίστικη ψυχασθένεια) πού, σέ μία ἀκόμη χυδαία διαστρέβλωση τῆς σημασίας τῶν λέξεων, ἔχουν βαλθεῖ ἐδῶ καί μέρες νά βαφτίσουν φῶς τό ἀπόλυτο σκοτάδι, ἐξυψώνοντας σέ πρωτεργάτη τῆς ἀγάπης, τῆς ἀνεκτικότητας, τῆς προόδου καί τῆς αὐθεντικῆς πνευματικότητας μία ἄθλια μαριονέτα τοῦ Νταβός καί τῶν στοῶν, ἕναν συνεχῆ ἀπολογητή των διαβολοαφεντικῶν τοῦ πλανήτη, ἕνα πραγματικό μανικό ὀπαδό καί προωθητή κάθε εἰκόνας καί κάθε ἐπί μέρους πλευρᾶς της νεοεποχίτικης μαγαρισιάς, ἀπό τόν ἰσλαμιστικό λαθρεποικισμό, τήν κλιματική μούφα καί τόν ἐμβολιαστικό ἐφιάλτη ἕως τόν θεσμοθετημένο κιναιδισμό, τήν παιδεραστία καί κάθε ἄλλη διαστροφή.
Καί ἀκόμη περισσότερο βεβαίως γράφεται γιά τά ἐνδοεκκλησιαστικά κουφάρια. Μέ πρῶτο φυσικά ἐκεῖνον πού παριστάνει τόν Ὀρθόδοξο πατριάρχη (καί πού μέσα στό προκλητικό του ἐξόδιο παραλήρημα γιά τόν λατρεμένο φίλο του κατόρθωσε καί πάλι νά στοιβάξει μέσα σέ μία μόλις σελίδα τόνους ψευτιᾶς καί μαγαριστικῆς διαστρέβλωσης), ἀκολούθως δέ ἕναν τεράστιο ἀριθμό ἀπό κάθε λογῆς ρασοφόρους τε καί λαϊκούς νεοεποχίτες νενέκους (φτασμένους δεσποταραίους, ἀνελισσόμενους σαλιάρηδες τῆς ἐπισκοπίτιδας καί τοῦ ἀρχιμανδριτισμοῦ, καθηγητάδες τῆς ἀγαπουλίστικης ψευτοθεολογίας τῶν μαύρων σκοταδιῶν καί ἑτέρους παρατρεχάμενους σφουγγοκωλάριους τῆς παρεκκλησιάζουσας καμαρίλας), πού δέν ἔχασαν τήν εὐκαιρία νά ἀφιερώσουν ἀπό δύο ἔστω λόγους θλίψης ἕως καί ἐκτενεῖς διθυράμβους γιά τήν ἀπώλεια τοῦ «ἁγιωτάτου ἀδελφοῦ» καί «σεπτοῦ πατέρα».
Καί ἀκόμη μεγαλύτερη, ἐννοεῖται, ἡ ντροπή καί ἡ κατάντια εἰδικά γι’ αὐτούς τούς τελευταίους, γιατί ἐδῶ μιλᾶμε γιά ἀνθρώπους πού ἡ ἱερατική καί θεολογική τους ἰδιότητα θά ὄφειλε αὐτόχρημα νά τούς θέτει ξεκάθαρα καί ἀνένδοτα ἀπέναντι στόν ἑωσφορικό παπισμό, τίς ἀνεκδιήγητες κακοδοξίες του καί τόν ὀλετῆρα ψυχῶν καί σωμάτων ἐπί κεφαλῆς του, γιά τούς ὁποίους τόσα ἔχουν ἀποφανθεῖ ἀναρίθμητες ὀρθόδοξες σύνοδοι καί τόσα ἔχουν γράψει ἀνά τούς αἰῶνες τεράστιοι Ἅγιοι καί κορυφαῖοι ἐκκλησιαστικοί Πατέρες. Πασιφανῶς ὅμως ὅλοι αὐτοί οἱ δύσμοιροι μόλις τό ἀπέδειξαν γιά μία ἀκόμη φορά ὅτι κατ’ ὄνομα μόνο εἶναι ὁμόφρονες τῶν Ἁγίων καί μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Στήν πράξη εἶναι ὁμόδοξοι καί ὁμόθρησκοι τοῦ δυσώνυμου παπισμοῦ καί ὅλων τῶν ἄλλων αἱρέσεων, μέ τίς ὁποῖες εἶναι σφιχταγκαλιασμένοι μέσα στόν οἰκουμενιστικό τους βόρβορο, ὑπηρέτες ἄλλου ἀφεντικοῦ καί ἀπηνεῖς διῶκτες γιά καθετί αὐθεντικά ὀρθόδοξο. Χιλιοδιαπιστωμένο πράγματι καί αὐτό.
Δυστυχῶς ὅμως ὑπάρχει ἀσφαλῶς καί ἕνα μέγα ἀκόμη πλῆθος ἀπό ἁπλῶς ἀνόητους, πού θεωροῦν πολύ φυσικό καί ἀνθρώπινο νά ἐπικαλεστοῦν (στό δικό τους ἀνεπίσημο διαδικτυακό ξόδι πρός τόν βέβηλο αἰρεσιάρχη) τό δῆθεν πνευματικό ὕψος του καί τό δῆθεν ἀνθρωπιστικό του ἔργο ἤ νά εὐχηθοῦν, νά πιθανολογήσουν ἤ ἀκόμη καί νά προεξοφλήσουν τήν σωτηρία καί μετά δικαίων κατάταξή του, σέ ἕνα δικό τους ἐκπληκτικό παραλήρημα πού δέν μπορεῖ παρά νά σοκάρει ἀκόμη καί ὅσους γνωρίζουν σέ ποιό δυσθεώρητο βάθος ἀκατήχητης ἄγνοιας καί τραγικῆς ἄνοιας ἔχει καταντήσει πλέον αὐτός ὁ λαός. Εἴμαστε ὅμως στούς καιρούς πού ἡ ἄνοια κοστίζει πολύ ἀκριβά καί καμία ἄγνοια δέν συγχωρεῖται, οὔτε καμία δικαιολογία ἐπιτρέπεται, οὔτε γιά καμία χαζοχαρούμενη ἀφασία ὑπάρχουν περιθώρια. Γιατί ἀπό τήν στιγμή πού τά πάντα εἶναι πλέον γνωστά καί ξεκάθαρα, ἀπό τήν στιγμή πού τά πάντα ἔχουν ἐπανειλημμένα ἐδῶ καί αἰῶνες γραφτεῖ καί εἰπωθεῖ καί εἰδικά τά τελευταῖα χρόνια ἔχουν συστηματικά ἐπισημανθεῖ καί ἀναλυθεῖ, τό νά παραμένεις σταθερά ἕνας θολωμένος καί ζαλισμένος χάσκακας, ἑκουσίως βυθισμένος στήν ἄγνοια, ἀρνούμενος νά μάθεις τήν ἀλήθεια καί πεισματικά ἐπιμένοντας στό ψέμα καί τήν στρέβλωση, πολύ ἁπλᾶ σέ καθιστᾶ καί ἐσένα συνένοχο καί ἐν τέλει σέ ἐξισώνει μέ τούς ἀχρείους πού ἐργάζονται μεθοδικά καί ἐν πλήρει συνειδότι γιά τήν πνευματική καταστροφή σου. Κάνεις καί ἐσύ ὅ,τι μπορεῖς γιά νά συναριθμηθεῖς μαζί μέ τά λοιπά ἄταφα κουφάρια.
Ἐγώ δυστυχῶς μονάχα ὅλων αὐτῶν τήν (ἀνεπίσημη) κηδεία εἶδα αὐτές τίς μέρες – καί θλιβερές σκέψεις μόνο γιά τόν δικό τους ἐπικήδειο μοῦ πέρασαν ἀπό τόν νοῦ. Ἡ ἀπερίγραπτη παρωδία τῆς ἔστω καί κατ’ ἐπίφασιν «χριστιανικῆς» ταφῆς ἑνός σεσημασμένου ἀντίχριστου ἦταν ἁπλῶς ἡ ἀφορμή…
