Ἡ Bεατρίκη Λαπατᾶ, νεαρὴ δασκάλα τότε, θυμᾶται:
«Oἱ συνθῆκες ἦταν τραγικές. Tίποτε τὸ πνευματικὸ δὲν ὑπῆρχε στὴ Φλώρινα, οὔτε κήρυγμα οὔτε κατηχητικό... Ὥσπου ἕνα δειλινό, στὸ δρόμο ποὺ ἀνηφορίζει ἀπό τὸν Σταθμό, βλέπω ἕναν παπᾶ ν' ἀνεβαίνῃ. Ἡ μορφή του ἦταν ἀκτινοβόλα. Τὸ πρόσωπό του ἀσκητικό... Tὸν ξαναβλέπω στὸν Ἅγιο Γεώργιο... νὰ συζητᾶ μὲ ἕναν κληρικό... Παγόβουνο ὁ ἕνας, ἡφαίστειο ὁ ἄλλος, ― ὁμολογῶ ὅτι ἔβαλα αὐτί―. Προσπαθοῦσε νὰ τὸν παγώσῃ μὲ τὰ ἀπαισιόδοξα λόγια του. Ἔλεγε, ὅτι στὴ Φλώρινα δὲν γίνεται τίποτε, ὅτι στὴ Φλώρινα δὲν ὑπάρχει λαὸς νὰ τὸν παρακολουθήσῃ καὶ ὅτι πρέπει νὰ ματαιώσῃ τὸ κηρυκτικό του πρόγραμμα, διότι ὁ κόσμος στὴ Φλώρινα ἐκτὸς τῶν ἄλλων δὲν συμπαθεῖ τοὺς παπᾶδες.
Ἡ ἀπάντηση τοῦ ἱεροκήρυκα ἦταν· Θ' ἀγωνιστοῦμε γιὰ τὴ MIA ΨYXH».
