Μεσαίωνας είναι…Να πληρώνεις αδρά για τις υγειονομικές υπηρεσίες αλλά να σου παρέχονται λειψές (όταν σου παρέχονται).
Μεσαίωνας είναι να πληρώνεις για το σύστημα εκπαίδευσης και να χρειάζεται να στείλεις το παιδί σου σε δέκα φροντιστήρια προκειμένου να πετύχει τους στόχους του (όχι, δεν φταίει η πλειονότητα των φιλότιμων εκπαιδευτικών γι΄ αυτό).
Μεσαίωνας είναι να καίγεσαι αβοήθητος απ΄ τον κρατικό μηχανισμό σε μια πυρκαϊά.
Μεσαίωνας είναι να παίρνεις το τρένο να πας σπίτι σου και να μη γυρίζεις ποτέ, όχι γιατί το αποφάσισε ο Θεός, αλλά γιατί εγκληματήσανε οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι.
Μεσαίωνας είναι η δικαιοσύνη να μη λειτουργεί για όλους το ίδιο και να μην είναι ανεξάρτητη (Νόμος= Συμφέρον του ισχυρού).
Μεσαίωνας είναι να έχει γεμίσει η χώρα σου φωτοβολταϊκά και εσύ να πληρώνεις μια απ΄ τις ακριβότερες κιλοβατώρες στην Ευρώπη.
Μεσαίωνας είναι οι θολοκουλτούρες και ατζέντες για τα… 512 φύλα, για τους ανερμάτιστους δικαιωματισμούς, οι οποίοι μια μέρα θα γίνουν θηλιά στο λαιμό των ανυποψίαστων αμυντόρων τους, που σήμερα νομίζουν ότι ευνοούνται.
Μεσαίωνας είναι το κάθε αίσχος, τα πιο αισχρά ένστικτα, τις πιο βαλτώδεις και διαστροφικές φαντασιώσεις κάποιων ανθρώπων να τις βαπτίζουμε τέχνη. Τέχνη που δεν παράγει και δεν προάγει πολιτισμό, παιδεία, κριτική σκέψη, σεβασμό. Μια τέχνη χαμένη στον δικαιωματισμό και επαφιέμενη μονίμως στη δημιουργία πρόκλησης, προκειμένου να κερδηθεί η, έστω και αρνητική, δημοσιότητα. Θέλω την τέχνη. Αγαπώ την καλλιτεχνία. Μια τέχνη που να με αναβιβάζει, που να ομορφαίνει τη ζωή και την ψυχή. Μια τέχνη που δεν με σέβεται, που δεν σέβεται εκατομμύρια ανθρώπων, που δε σέβεται τα ιερά μου και προσπαθεί απλά να αποκτήσει φήμη λοιδορώντας τα, την αποστρέφομαι μετα βδελυγμίας…κουραστήκαμε πια να ασχολούμαστε με καλλιτεχνίσκους που κάνανε γνωστό το όνομά τους και συνύφαναν την ύπαρξή τους αλλοιώνοντας σύμβολα για τα οποία κάποιοι χύσανε αίμα και βεβηλώνοντας πρόσωπα ιερά και άγια. Όπως, λοιπόν, η τέχνη αξιώνει να είναι ασύδοτα ελεύθερη, πρέπει να δέχεται και τις αντιδράσεις, έστω και αν τις θεωρεί ασύδοτες(!) και…ακραίες.
Υ.Γ. Εγώ στον Βουλευτή δεν μπορώ να πω ούτε ανάθεμα, ούτε μπράβο. Γιατί ο καθένας μας κρίνεται όχι από τις πράξεις του, αλλά από τον σκοπό που έχει στην καρδιά του όταν τις πράττει κατά τον Άγιο Μάξιμο τον ομολογητή. Η κρίση, λοιπόν, του Χριστού και μόνο.
Ιγνατιος Σισκος
Μεσαίωνας είναι να πληρώνεις για το σύστημα εκπαίδευσης και να χρειάζεται να στείλεις το παιδί σου σε δέκα φροντιστήρια προκειμένου να πετύχει τους στόχους του (όχι, δεν φταίει η πλειονότητα των φιλότιμων εκπαιδευτικών γι΄ αυτό).
Μεσαίωνας είναι να καίγεσαι αβοήθητος απ΄ τον κρατικό μηχανισμό σε μια πυρκαϊά.
Μεσαίωνας είναι να παίρνεις το τρένο να πας σπίτι σου και να μη γυρίζεις ποτέ, όχι γιατί το αποφάσισε ο Θεός, αλλά γιατί εγκληματήσανε οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι.
Μεσαίωνας είναι η δικαιοσύνη να μη λειτουργεί για όλους το ίδιο και να μην είναι ανεξάρτητη (Νόμος= Συμφέρον του ισχυρού).
Μεσαίωνας είναι να έχει γεμίσει η χώρα σου φωτοβολταϊκά και εσύ να πληρώνεις μια απ΄ τις ακριβότερες κιλοβατώρες στην Ευρώπη.
Μεσαίωνας είναι οι θολοκουλτούρες και ατζέντες για τα… 512 φύλα, για τους ανερμάτιστους δικαιωματισμούς, οι οποίοι μια μέρα θα γίνουν θηλιά στο λαιμό των ανυποψίαστων αμυντόρων τους, που σήμερα νομίζουν ότι ευνοούνται.
Μεσαίωνας είναι το κάθε αίσχος, τα πιο αισχρά ένστικτα, τις πιο βαλτώδεις και διαστροφικές φαντασιώσεις κάποιων ανθρώπων να τις βαπτίζουμε τέχνη. Τέχνη που δεν παράγει και δεν προάγει πολιτισμό, παιδεία, κριτική σκέψη, σεβασμό. Μια τέχνη χαμένη στον δικαιωματισμό και επαφιέμενη μονίμως στη δημιουργία πρόκλησης, προκειμένου να κερδηθεί η, έστω και αρνητική, δημοσιότητα. Θέλω την τέχνη. Αγαπώ την καλλιτεχνία. Μια τέχνη που να με αναβιβάζει, που να ομορφαίνει τη ζωή και την ψυχή. Μια τέχνη που δεν με σέβεται, που δεν σέβεται εκατομμύρια ανθρώπων, που δε σέβεται τα ιερά μου και προσπαθεί απλά να αποκτήσει φήμη λοιδορώντας τα, την αποστρέφομαι μετα βδελυγμίας…κουραστήκαμε πια να ασχολούμαστε με καλλιτεχνίσκους που κάνανε γνωστό το όνομά τους και συνύφαναν την ύπαρξή τους αλλοιώνοντας σύμβολα για τα οποία κάποιοι χύσανε αίμα και βεβηλώνοντας πρόσωπα ιερά και άγια. Όπως, λοιπόν, η τέχνη αξιώνει να είναι ασύδοτα ελεύθερη, πρέπει να δέχεται και τις αντιδράσεις, έστω και αν τις θεωρεί ασύδοτες(!) και…ακραίες.
Υ.Γ. Εγώ στον Βουλευτή δεν μπορώ να πω ούτε ανάθεμα, ούτε μπράβο. Γιατί ο καθένας μας κρίνεται όχι από τις πράξεις του, αλλά από τον σκοπό που έχει στην καρδιά του όταν τις πράττει κατά τον Άγιο Μάξιμο τον ομολογητή. Η κρίση, λοιπόν, του Χριστού και μόνο.
Ιγνατιος Σισκος
