∆έν εἶναι καθόλου παράξενο, ἐάν ἡ Ἐκκλησία γράψει µιά προσευχή γιά προστασία ἀπό τόν πολιτισµό, µέ τήν ἔννοια ὅτι ὁ πολιτισµός χωρίς τό Θεό ἀποτελεῖ ἄθροισµα ὅλων τῶν κακιῶν.
Τέτοια προσευχή ὄχι µόνο θά εἶναι ἀναγκαία, ἀλλά νοµίζω πώς καλό θά ἦταν νά ὁρίσουµε µία ἐπίσηµη ἡµέρα ἀργίας, κατά τήν ὁποία ὅλος ὁ λαός µαζί µέ τούς ἡγέτες του θά προσεύχεται στό Θεό νά τόν σώσει ἀπό τόν πολιτισµό χωρίς Θεό. Ἐπειδή ὁ πολιτισµός εἶναι ἡ καινούργια µορφή ἀθεΐας, ἡ καινούργια εἰδωλολατρία»
Τέτοια προσευχή ὄχι µόνο θά εἶναι ἀναγκαία, ἀλλά νοµίζω πώς καλό θά ἦταν νά ὁρίσουµε µία ἐπίσηµη ἡµέρα ἀργίας, κατά τήν ὁποία ὅλος ὁ λαός µαζί µέ τούς ἡγέτες του θά προσεύχεται στό Θεό νά τόν σώσει ἀπό τόν πολιτισµό χωρίς Θεό. Ἐπειδή ὁ πολιτισµός εἶναι ἡ καινούργια µορφή ἀθεΐας, ἡ καινούργια εἰδωλολατρία»
Άγιος Νικόλαος Βελιµίροβιτς
(Μέσα ἀπό τό παράθυρο τῆς φυλακῆς. Μηνύµατα στό λαό, Θεσ/νίκη 2012, σελ. 48).
