«Ἐργαλεῖα» διὰ τὴν ἐπιβολὴν τῆς σκληροτάτης αὐτῆς Δικτατορίας
Εἶναι ἐξαιρετικὰ παρήγορο ὅτι οἱ ψυχὲς τῶν ἀειμνήστων πατέρων Χαραλάμπους Βασιλοπούλου, Μάρκου Μανώλη καὶ τῶν ἄλλων κεκοιμημένων συνεχιστῶν τους, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, θὰ εὐφραίνονται μακαρίως ὅταν «βλέπουν» πὼς στὴν ἀνὰ χεῖρας ἐφημερίδα, τὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο», σπεύδουν ἐκλεκτοὶ ἀρθρογράφοι ὑπερασπίζοντες τὴν αὐθεντία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας. Ὑπερασπίζοντες τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησίας μας, καταδεικνύοντας τοὺς πονηρότατους ἐχθροὺς καὶ πολεμίους Αὐτῆς.
Τὰ σεβαστὰ ὀνόματα αὐτῶν τῶν συνεργατῶν εἶναι πολλά. Τώρα θ’ ἀναφέρουμε μόνο δύο, μὲ ὀλίγα μόνο ἐκ μέρους ἡμῶν στὰ καίριας σημασίας πρόσφατα δημοσιεύματά τους, ἐδῶ, στὸν Ὀρθόδοξο Τύπου:
• Κ. Νούσης, στὸ ἄρθρο αὐτοῦ «Ἐπιθετικὸς Οἰκουμενισμὸς ἤ ἄλλως ὁ Γενικὸς Χριστιανισμὸς τῶν ἡμερῶν» (Ὀρθόδοξος Τύπος τῆς 15.11.2024, φ. 2518).
• Δημήτριος Ν. Δασκαλάκης, Δικηγόρος Ἀθηνῶν, στὰ ἄρθρα του, «Τὸ Σύμφωνον διὰ τὸ Μέλλον: Ἡ θεσμικὴ κατοχύρωσις τῆς Δυστοπίας», καί (Ὀρθόδοξος Τύπος τῆς 13.12.2024, φ. 2522).
«Ἀντιρρητικὸς Λόγος κατὰ τοῦ Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ τοῦ Πολίτου» (Ὀρθόδοξος Τύπος τῆς 27.12.2024, φ. 2524).
Γράφει λοιπὸν ὁ κ. Νούσης:
«… Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει περάσει σὲ μιὰ ἄλλη φάση …Ἡ ἀδιαφορία γιὰ τὸ δόγμα – Πίστη εἶναι κάτι ποὺ πέρασε πιὰ σὲ ἄλλο ἐπίπεδο: Ὄχι ἁπλὰ δὲν ἀποτελεῖ συστατικὸ στοιχεῖο διαλόγου καὶ λατρευτικῆς προσέγγισης, ἀλλὰ καὶ ἀγνοεῖται συστηματικά, προκλητικὰ καὶ ἀπροσχημάτιστα…».
Μοναχὸς Ἀβέρκιος: Ἔτσι ἀκριβῶς, ἔχουν τὰ πράγματα. Παραθέτουμε μία ἀπὸ τὶς πολλὲς ἀποχρῶσες ἐνδείξεις ποὺ ἔχουμε:
– «…Τὰ δόγματα πρέπει ἡ κάθε Ἐκκλησία νὰ τὰ βάλη μὲ σεβασμὸ στὸ σκευοφυλάκιό της…» (Μασόνος Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, στὸ θεοσοφικὸ/ τεκτονικὸ περιοδικὸ Ἰλισός, 1964, τεῦχος 3, σελ. 37).
Γράφει ἀκολούθως ὁ κ. Νούσης:
«….Τὰ [οἰκουμενιστικὰ] πράγματα δὲν κινοῦνται τόσο ἀπὸ μόνα τους. Πιθανῶς κέντρα συγκεκριμένα, σκοτεινὰ καὶ ἀντίχριστα, ἐπιταχύνουν καὶ ἐλέγχουν τὶς ἐξελίξεις αὐτές…».
Μοναχὸς Ἀβέρκιος: Ἔτσι ἀκριβῶς ἔχουν τὰ πράγματα. Παραθέτουμε μία ἀπὸ τὶς πολλὲς ἀποχρῶσες ἐνδείξεις ποὺ ὑπάρχουν:
– «…Ὑπάρχουν δογματισμοὶ, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ ἀπαλλαγεῖ…» (Στὸ μασονικὸ περ. Πυθαγόρας, 1979, τ.16, σελ. 94).
Τίποτα δὲν εἶναι τυχαῖο. Οἱ κατὰ καιροὺς τέκτονες ἱεράρχες ἀκολουθοῦν τὶς «ὑποδείξεις» τῆς μασονικῆς ἡγεσίας;
Ἔγραψεν ἐπίσης ὁ κ. Κ. Νούσης στὸ προαναφερθὲν ἄρθρον του, στὸν Ὀρ. Τύπο, φ. 2518, καὶ ταῦτα:
«…Οἱ πολιορκητικοὶ κριοί- ὑψηλὰ ἱστάμενοι ἱεράρχες, ἱερεῖς καὶ διάσημοι θεολόγοι – τοῦ οἰκουμενισμοῦ δοκιμάζουν προκλητικὰ στὶς ἡμέρες μας τὸ ὀρθόδοξο αἰσθητήριο τῶν μελῶν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος…».
Μον. Ἀβέρκιος: Πόσο δίκιο ἔχει ὁ κ. Νούσης καὶ δι’ ὅσα μόλις τώρα διαβάσατε! Παραθέτουμε εὐθὺς ἀμέσως τὶς ἀποχρῶσες ἐνδείξεις καὶ ἀποδείξεις, τοὺς φοβεροὺς δηλαδὴ λόγους ποὺ ἐξεστόμισε ἕνας ἱεράρχης. – Πού ἐξεστόμισε καὶ δημοσιεύθηκαν! Εἶπε:
«…Στὸν ἱερὸ χῶρο τῆς Παιδείας μορφοποιοῦνται, μέσα ἀπὸ μία πολυετῆ ἐκπαιδευτικὴ διαδικασία, οἱ νέοι πολίτες τῆς κοινωνίας, οἱ ὁποῖοι πρέπει νὰ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ τὶς παλαιὲς θρησκευτικὲς προλήψεις καὶ νὰ γαλουχηθοῦν μὲ τὶς νέες ἀρχὲς τοῦ σεβασμοῦ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ τῶν θρησκευτικῶν ἐλευθεριῶν. Ὑπὸ τὴν ἔννοια αὐτή, ἡ ἄμεση ἀναμόρφωση τῶν ἀναλυτικῶν προγραμμὰτων τῆς θρησκευτικῆς ὕλης καὶ ἡ ΑΝΑΚΑΘΑΡΣΗ της ἀπὸ τὶς παλαιὲς καὶ παρωχημένες θρησκευτικὲς ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ θὰ προετοιμάσουν τοὺς νέους, γιὰ νὰ δεχθοῦν τὶς προτάσεις ἑνὸς ἐποικοδομητικοῦ διαθρησκειακοῦ διαλόγου…».
– Ποιὸς τὰ εἶπε αὐτά;
– Τὰ εἶπε ὁ ἄλλοτε «Μητροπολίτης Ἑλβετίας Δαμασκηνός!
(Πηγή: ΧΡΟΝΙΚΑ, τόμος ΚΒ΄ ἀριθ. φύλλου 160 Μάρτιος/ Ἀπρίλιος 1999, σελ. 5. Στὸ ἄρθρο μὲ τίτλο «Ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ σύγχρονου κόσμου (…), τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλβετίας Δαμασκηνοῦ).
Ἡ νεότης ὡς στόχος
Ὁ στόχος λοιπὸν τοῦ ἱεράρχου ἐκείνου – ὅπως καὶ παντὸς οἰκουμενιστοῦ – ὑπῆρξε ἡ Νεότητα… Ἀλλὰ ἡ Νεότητα ὑπῆρξε ἐπίσης ὁ στόχος, ἐπὶ συναφοῦς θέματος, ΚΑΙ τῶν ὑψηλότιτλων θεοσοφιστῶν καὶ μασόνων! Ἰδέστε το, κινοῦντες μὲ σημασία τὴν κεφαλή σας. Ἔγραψαν λοιπὸν καὶ αὐτοὶ οἱ «θεοσοφιστὲς» τὰ ὅμοια, ὡς ἀκολούθως, προεοιμάζοντες τὴν ἔλευση ἑνὸς ψευδόχριστου ἢ ἀντιχρίστου:
«…Εἰς ἑκάστην χώραν ποὺ θὰ ὑπάγη [αὐτὸς ὁ ἀντίχριστος τῶν θεοσοφιστῶν καὶ τεκτόνων] θὰ εὑρεθῶσιν ὁμάδες ἕτοιμαι νὰ τὸν ὑποδεχθῶσιν, ἕτοιμαι νὰ βοηθήσωσι… φροντίσατε πρὸ παντὸς νὰ προετοιμάσητε τὴν ΝΕΟΤΗΤΑ…».
(πηγή: Τὸ σπανιότατο θεοσοφικὸ/ μασονικὸ βιβλιάριο μὲ τὸν τίτλο Ἡ Ἔλευσις τοῦ Μεγάλου Ἐκπαιδευτοῦ (ἐράνισμα τῆς M.E. Rocke ἐκ τῶν βιβλίων τῶν θεοσοφιστῶν καὶ Μασόνων G.W. LEADBEATER, 33ου, καὶ τῆς Προέδρου τῆς θεοσοφικῆς Ἑταιρείας, Ἄννυ Μπέζαντ), ἔτος 1926, σσ. 1- 7. Ἔκδοσις ὑπὸ τοῦ Τάγματος τοῦ Ἀστέρος τῆς Ἀνατολῆς, ἐπιμελείᾳ Ν. Καρβούνη – Θεοσοφιστῶν ὅλων καὶ Μασόνων ὁμοῦ).
Αὐτὰ τὰ ὀλίγα ἐκ μέρους ἡμῶν ὡς θετικὲς παρατηρήσεις στὸ προαναφερθὲν σύντομο καὶ περιεκτικὸ ἄρθρο τοῦ κ. Νούση (ὅπως παραπάνω).
Τὰ «ἐργαλεῖα» διὰ τὴν ἐπιβολὴν τῆς Παγκοσμίου Δικτατορίας, ἐπισημαινόμενα παρὰ τοῦ κ. Δ. Ν. Δασκαλάκη
Ὁ κ. Δ. Ν. Δασκαλάκης σὲ δύο ἐκτεταμένα καὶ ἄρτια ἄρθρα του στὸν Ὀρθόδοξο Τύπο (ὅ.π.) μᾶς παρουσιάζει κάποια «ἐργαλεῖα», ψηφιακοῦ τύπου καὶ σύγχρονα, διὰ τῶν ὁποίων θὰ ἐπιβληθεῖ ἡ Παγκόσμια Δικτατορία ἐκ μέρους τῶν νεοταξιτῶν.
Γράφει λοιπὸν μεταξὺ πολλῶν ἄλλων- χρησιμοτάτων- καὶ ταῦτα ὁ κ. Δασκαλάκης:
(…) Ὕστερα ἀπὸ μία πολυετῆ διαδικασία παρασκηνιακῶν διαβουλεύσεων, ἐντόνων ζυμώσεων καὶ ἄκρας μυστικότητας στὰ ἄδυτα τῆς διεθνοῦς πολιτικῆς σκηνῆς, υἱοθετήθηκε τελικῶς ἀπὸ τὴν Ὁλομέλεια τῆς Συνόδου Κορυφῆς τοῦ Ὀργανισμοῦ Ἡνωμένων Ἐθνῶν τὸ πρωτοποριακό, ἀλλὰ ταυτόχρονα καινοφανὲς «Σύμφωνο γιὰ τὸ μέλλον (…) Στὴν πραγματικότητα βέβαια, τὸ Σύμφωνο γιὰ τὸ μέλλον ἀποτελεῖ τὸ ἀξιόπιστο «πολυεργαλεῖο» στὰ χέρια κάθε αὐταρχικῆς παγκόσμιας ἐξουσίας, μὲ τὸ ὁποῖο σκοπεύει νὰ ἀποκτήσει τὸν ὁλοκληρωτικὸ οἰκονομικὸ ἔλεγχο τῆς ἀνθρωπότητας (…) Τὸ Παγκόσμιο Ψηφιακὸ Σύμφωνο δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπὸ τὸ ψευδώνυμο τοῦ Παγκόσμιου Ψηφιακοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, ποὺ θὰ συνθλίψει τὴν ἐλευθερία τῆς σκέψεως καὶ τῆς ἔκφρασης (…).
Τὸ δεύτερον ἄρθρον τοῦ κ. Δασκαλάκη
(Ὀρθ. Τύπος 27-12-2024, φ. 2524).
Στὸ δεύτερο, μεγάλο ἐπίσης ἄρθρο τοῦ κ. Δ. Ν. Δασκαλάκη Ἀντιρρητικὸς Λόγος κατὰ τοῦ Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ τοῦ Πολίτου, μεταξὺ πολλῶν ἄλλων διαβάζουμε καὶ τὰ ἑξῆς ἐνδιαφέροντα:
«…Εἶναι ἀπαραίτητο οἱ πολίτες νὰ γνωρίζουν ὅτι οἱ νεοταξίτικες Κυβερνήσεις ἐπιδιώκουν νὰ ἐφοδιάσουν κάθε ἄνθρωπο τοῦ πλανήτη μὲ τὴν ψηφιακὴ ταυτότητα, στὴν ὁποία θὰ ἔχουν καταχωρισθεῖ τὰ βιομετρικὰ ἀναγνωριστικά του στοιχεῖα μὲ τὸν προσωπικὸ ἀριθμό, προκειμένου νὰ μετατρέψουν τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς ἀνθρωπότητας σὲ μία ἄβουλη καὶ καθοδηγούμενη μᾶζα ρομποτοποιημένων, ἐπιτηρουμένων καὶ ἀριθμοποιημένων σκλάβων…».
Γράφει ἀκόμη ὁ κ. Δασκαλάκης στὸ ἴδιο ἄρθρο του:
«…Ὅσοι πολίτες τελικῶς λάβουν τὴν γενναία προσωπικὴ ἀπόφαση νὰ ἀπορρίψουν τὸ ἠλεκτρονικὸ σύστημα ταυτοποίησης καὶ συναλλαγῆς θὰ ἀποτελέσουν γιὰ τὸ κράτος τὴν ὁμάδα τῶν «Ἀόρατων ἀνθρώπων», ἐνῶ τὴν ἴδια στιγμὴ θὰ σχηματίσουν τὴν ὁμάδα τῶν «ὁρατῶν φίλων» τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐναντιώνονται στὸν παγκόσμιο ψηφιακὸ φασισμό, δίνοντας θυσιαστικὴ μαρτυρία ὀρθόδοξης χριστιανικῆς συνειδήσεως, ἀλλὰ καὶ ἐλεύθερου δημοκρατικοῦ φρονήματος…».
Τὸ τελευταῖο ἐτοῦτο ποὺ μόλις τώρα διαβάσαμε εἶναι ἐνθαρρυντικὸ καὶ παρήγορο, ὁμολογιακῆς τάξεως.
Μοναχὸς Ἀβέρκιος: – Τί μᾶς τρομάζει ὅμως
καὶ μᾶς «θυμώνει» περισσότερον
ἀπ’ ὅσα μᾶς ἀπεκάλυψεν ὁ κ. Δασκαλάκης;
Μᾶς τρομάζει καὶ μᾶς «θυμώνει» περισσότερο ἡ «θέση» τῶν παθητικῶς «ἀποδεχομένων» τὴν λήψη τοῦ Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ τοῦ Πολίτου, ἔτσι ὅπως πονηρῶς σχεδιάζεται. Εἶπαν αὐτοὶ οἱ παθητικῶς «ἀποδεχόμενοι» – ὅπως ἔγραψε ὁ κ. Δασκαλάκης, ὅτι:
«Σὲ ὅλους θὰ δοθῆ [ὁ προσωπικὸς αὐτὸς Ἀριθμὸς] εἴτε τὸ θέλουμε εἴτε ὄχι…»!
Ἄλλα, ὢ τῆς συμφορᾶς, αὐτὸ τὸ «εἴτε μᾶς ἀρέσει εἴτε ὄχι» εἶναι ἡ βαρύτατη προσβολὴ, τὴν ὁποία ρίπτουν συνεχῶς κατὰ πρόσωπον συμπάσης τῆς φιλελεύθερης ἀνθρωπότητος οἱ ἐκ τοῦ σκοτεινοῦ κόσμου συνεχῶς προβάλλοντες αὐτὴν τὴν παγκόσμια Δικτατορία, τὴν παγκὸσμια στυγνὴ Δικτατορία, τὴν ὁποία ἀρχικῶς παρουσίασαν μὲ τὸ βερνίκι τῆς Παγκόσμιας Λαϊκῆς Δημοκρατίας!
Ἰδοὺ ὅλα ἐτοῦτα τὰ φοβερά, συνοπτικῶς καὶ μὲ τὴν σειρά τους.
1744. Ἡ Παγκόσμια Δικτατορία παρουσιαζόμενη, τότε, ὡς Τὸ Μυστικό τῆς Μασονίας καὶ μὲ τὸ βερνίκι τῆς Παγκόσμιας Λαϊκῆς Δημοκρατίας! Ἰδοὺ ἕνα ἀπόσπασμα ἐξ αὐθεντικοῦ τεκτονικοῦ ντοκουμέντου, γράφουν:
«…Τὸ τεκτονικὸν μυστικὸν (…) ἀπεκαλύφθη τὸ πρῶτον γραπτῶς, τῷ 1744, ἀπὸ ἕν μικρὸν καὶ περίεργον βιβλίον ἐκδοθὲν ἐν Βρυξέλλαις μὲ τὸν τίτλον [ἀναφέρεται ὁ μακροσκελὴς αὐτοῦ τίτλος στὴν γαλλικὴ γλώσσα], ἀντίτυπον δὲ αὐτοῦ εὑρίσκεται καὶ σήμερον [τὸ 1936] εἰς τὴν Bibliotheque de L’Arsenal τῶν Παρισίων. Εἰς τὸ βιβλίον αὐτὸ ἀναφέρονται καὶ τὰ ἑξῆς ἐπὶ λέξει [μεγάλο παράθεμα στὴν γαλλικὴ γλώσσα]. Δηλαδή, τὸ μυστικὸν συνίσταται εἰς τὸ ν’ ἀνεγείρωμεν ἀσυναισθήτως, μίαν παγκόσμιον λαϊκὴν Δημοκρατίαν, τῆς ὁποίας Βασιλεὺς θὰ εἶναι ὁ Νοῦς- τὸ Πνεῦμα καὶ Ἀνώτατον Συμβούλιον ἡ Συνέλευσις τῶν Σοφῶν…».
1936. Τὸ κείμενο αὐτὸ ἀναδημοσιεύεται στὸ περιοδικὸ τῆς μασονικῆς Ἱερᾶς Αὐτοκρατορίας, Πυθαγόρας- Γνώμων, Ἐπίσημον Ὄργανον τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τοῦ 33ου – καὶ τῆς Μεγάλης Ἀνατολῆς [Στοᾶς] τῆς Ἑλλάδος, Ἰούλιος – Αὔγουστος 1936, τόμος Ε΄ – τεῦχος 7-8, σελ. 182.
1956. Ἰδοὺ τώρα τί διαβάζουμε στὰ νεώτερα θεοσοφικο/ μασονικὰ ἔντυπα γιὰ τὴν μετασχηματιζόμενη τώρα Λαϊκὴ Δημοκρατία τοῦ χθὲς καὶ προχθὲς σὲ σκληρότατη Δικτατορία, ποὺ ἄρχισε ἤδη νὰ σχηματίζεται. Διαβάζουμε: «…Ἡ Παγκόσμιος Κυβέρνησις δὲν εἶναι πλέον οὐτοπία· εἶναι ζωτικὴ ἀνάγκη. Ἡ ἐθνικὴ κυριαρχία εἶναι στὴν Ἐποχή μας, μιὰ παραγεγραμμένη ὀπτικὴ ἀπάτη (…) Εἴτε μᾶς ἀρέσει εἴτε ὄχι…».
Ἐν συνεχείᾳ στὸ ἴδιο ἄρθρο διαβάζουμε: «…Ἡ παθητικὴ στάσις σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὴν ἐγκατάστασι Παγκοσμίου Κυβερνήσεως εἶναι ἐπικίνδυνη. Ὀφείλουμε νὰ καταβάλωμε δραστήριες καὶ ἀποφασιστικὲς προσπάθειες, γιὰ νὰ δημιουργήσωμε παγκόσμιο γνώμη ὑπὲρ μιᾶς Παγκοσμίου Κυβερνήσεως…».
Πῶς θὰ ἐνεργήσει αὐτὴ ἡ Παγκόσμια Δικτατορία; Ἰδοὺ τὸ «πρόγραμμα» αὐτῆς:
(…Θὰ χρειασθῆ ἀπαραιτήτως ἡ τροφὴ καὶ ἡ στρατιωτικὴ ἰσχὺς τοῦ κόσμου νὰ ὑπαχθοῦν σὲ ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν ἔλεγχο. Ἡ κίνησις τῶν νομισμάτων καθὼς καὶ τοῦ πληθυσμοῦ, πρέπει νὰ ἐλέγχωνται ἀπὸ Παγκόσμιο Ὀργανισμό. Αὐτὸ σημαίνει κατάργηση τῶν ἐθνικῶν στρατῶν, κατάργηση τῶν σημερινῶν πιστωτικῶν συστημάτων καὶ ἀντικατάστασή τους μὲ παγκόσμιο πιστωτικὸ καὶ νομισματικὸ σύστημα, οἰκουμενικὴ πολιτικὴ μεταναστεύσεως, παγκόσμια πολιτικὴ κατανομῆς τῶν εἰδῶν διατροφῆς (…)».
Ἐπίσης: «…Παγκόσμια Συνέλευσι, εἶδος συντακτικῆς βουλῆς, Παγκόσμιο Συμβούλιο, δηλ. Παγκόσμιο νομοθετικὸ σῶμα, Πρόεδρον Παγκόσμιο, Μέγα Δικαστήριον γιὰ τὴν παγκόσμιο δικαιοσύνη, Σῶμα τῶν Φρουρῶν ἢ Παγκόσμιο δύναμι ἀμύνης…».
Καί: «Κατὰ τὸ «Σχέδιον», τὰ Ἔθνη- Κράτη δὲν ἀναγνωρίζονται πλέον…».
Θὰ εἶναι ἴσως καὶ βίαιος αὐτὸς ὁ ἀπαίσιος Οἰκουμενισμός;
Ναί, μᾶς λέγει σύσσωμος ὁ Σκοτεινὸς Κόσμος. Ἰδέστε το ὡς συνέχεια τῶν προηγουμένων:
«…Τώρα πιά, ἡ ἐκλογὴ δὲν εἶναι ἀνάμεσα στὰ χωριστὰ κράτη καὶ στὴν παγκόσμιο συνεργασία. Εἶναι ἀνάμεσα στὸν ΒΙΑΙΟ οἰκουμενισμὸ καὶ στὸν οἰκουμενισμὸ τὸν αὐθόρμητο καὶ ΕΘΕΛΟΥΣΙΟ. Ἂν θέλουμε ν’ ἀποτρέψουμε τὸν πρῶτο, ἔχουμε χρέος νὰ ἐργαζόμαστε γιὰ τὸν δεύτερο…».
(Πηγές. Τὸ 1956 στὸ θεοσοφικὸ/ τεκτονικὸ περιοδικὸ Ἰλισός, ἔτος 1ον, Ἰούλιος 1956, τ.2,σ.σ. 65-68. Τὸ ἴδιο ἀκριβῶς ἄρθρο ἐπαναδημοσιεύθηκε στὸ τεκτονικὸ περιοδικὸ Κόρυμβος, Διμηνιαία Ἔκδοση τοῦ Διεθνοῦς Μικτοῦ Τεκτονισμοῦ LE DROIT HUMAN, εἰς τά 1987 τεῦχος 11, σσ. 15-18).
Τὸ σχόλιον τοῦ Μοναχοῦ Ἀβερκίου
1. Μάλιστα, ἡ Παγκόσμια Δικτατορία ἀναγγέλλεται ὡς Τεκτονικὸ Μυστικὸ μὲ τὸν τίτλο τῆς Παγκόσμιας Λαϊκῆς Δημοκρατίας. Πότε; Εἰς τὰ 1744. Ποῦ; Στὶς Βρυξέλλες!… Εἶναι τυχαῖο;
2. Κατὰ τὶς ἡμέρες μας ἡ Παγκόσμια Λαϊκὴ Δημοκρατία τοῦ 1744 καὶ 1936 παρουσιάζεται, ἀκάλυπτη πλέον, ὡς ἡ ἐπερχόμενη παγκόσμια στυγνὴ Δικτατορία, καὶ πάντα στὰ τεκτονικὰ κείμενα. Τυχαῖο καὶ τοῦτο;
Τιμὴ καὶ σέβας δι’ ὅλους ἐκείνους τοὺς φιλελεύθερους ἀνθρώπους, πάσης ἐποχῆς, ποὺ τολμοῦν καὶ ἀντιστέκονται, σὲ ὅλες τὶς τυραννίες…
Μοναχὸς Ἀβέρκιος
Σημειώσεις:
1. Θεοσοφικὸ/ τεκτονικὸ περιοδικὸ Ἰλισός, ἔτος πρῶτο, Ἀθῆναι Ἰούλιος 1956, τεῦχος 2, σελ. 66 καθὼς καὶ στὸ ἀμιγῶς τεκτ. περ. Κόρυμβος, Περίοδος Θ΄, Ὀκτώβριος- Νοέμβριος 1987, τεῦχος 11, σελ. 16. Τὸ ἴδιον ἄρθρο ὑπὸ τὸν κοινὸ τίτλο Παγκόσμιος Κυβέρνησις. 2. Μασόνος 33ου ὁ τότε Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ὅπως συχνότατα ἀναφέρουν στὰ ἔντυπά τους οἱ τέκτονες, π.χ. Ἰλισός, ἔτος 1973, τεῦχος 97, σελ. 4 καὶ πολλάκις ἀλλοῦ.
* περιοδικό Ἰλισός 1956, τ. 2, σ. 64 καί Κόρυμβος 1987, τ. 11, σ. 17 ἄρθρα μέ τίτλον “Παγκόσμια Κυβέρνησις”
