Τήν σημερινή Κυριακή, πού εἶναι ἡ προτελευταία πρίν ἀπό τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ἡ Εὐαγγελική περικοπή μᾶς ὑπενθυμίζει μιά μεγάλη ἀλήθεια. Τήν περασμένη Κυριακή τό Ἱερό Εὐαγγέλιο μίλησε γιά τήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ - Πατέρα, πού περιμένει τό πλάσμα Του νά ἐπιστρέψει. Αὐτό, ὅμως, δέν πρέπει νά μᾶς κάνει νά ξεχάσουμε καί τήν δικαιοσύνη Του. Ὁ Θεός δέν εἶναι μονάχα ὁ στοργικός Πατέρας, ἀλλά καί ὁ Δίκαιος Κριτής.
Σήμερα, λοιπόν, ὁ Θεός γιά νά μᾶς μεταδώσει δύναμη καί ἔμπνευση μᾶς ὑπενθυμίζει τό ἐπικείμενο παγκόσμιο γεγονός τῆς Δευτέρας Παρουσίας, τήν ἀλήθεια ὅτι στό τέλος τῶν αἰώνων θά γίνει ἡ παγκόσμια κρίση. Ὅπως ἀκριβῶς ὁμολογοῦμε σέ κάθε Θεία Λειτουργία στό Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας, ὡς ἐκκλησιαστική πίστη: «Καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς…».
Ὁ Χριστός θά εἶναι Κριτής ὡς Θεός, Σωτήρας ὁ Χριστός, ἀλλά καί Κριτής. Γιά νά δικαιωθεῖ κανείς στό κριτήριο τοῦ Χριστοῦ, θά τοῦ ζητηθεῖ ἡ εὐσπλαχνία, ὡς ἔμπρακτη ἔκφραση καί χειροπιαστή ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης. «Εὐσπλαχνία θέλω καί ὄχι θυσία» ἔχει πεῖ ὁ φοβερός καί ἀμερόληπτος Κριτής. Ἡ εὐσπλαχνία θά χαρίσει τή δικαίωση σέ ἐκείνους πού τήν ἀγάπησαν, ἐνῶ θά προξενήσει τήν καταδίκη ἐκείνων πού τήν ἀπαρνήθηκαν.
Δέν θά δικαιωθοῦμε ἐνώπιον τοῦ Κριτοῦ μας γιά ὅσα ὁ κόσμος θεωρεῖ μεγάλα καί σπουδαία: γνώσεις, θέσεις, τίτλους, ἀξιώματα, πλοῦτο καί δόξα. Ἀντίθετα, ὅλα αὐτά εἶναι δυνατό, νά ὁδηγήσουν ἀκόμη καί στήν καταδίκη μας! Θά κριθοῦμε βάσει τῆς ἔμπρακτης ἐφαρμογῆς τῆς ἀγάπης μας. Ὄχι σάν ἄτομα, ἀλλά σάν μέλη τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας, διότι ὁ Θεός δέν ἔπλασε ἄτομα, αὐτόνομα καί ἀνεξάρτητα. Μᾶς ἔπλασε γιά νά γίνουμε πρόσωπα καί κοινωνία προσώπων.
Ὁ κόσμος ἔχει μάθει νά ἐξαγοράζει τά πάντα, ἀκόμη καί τίς συνειδήσεις. Στό χῶρο ὅμως τῆς ὀρθῆς πίστης δέν ἰσχύει ὁ νόμος αὐτός. Κατά τήν ὥρα τῆς κρίσης, ἡ πίστη ὡς ἀφοσίωση καί ὡς ὀρθή διδασκαλία δέν ἀποκλείεται, ἀλλά προϋποτίθεται. Ὁ Κριτής – Χριστός μᾶς σώζει ἤ μᾶς κατακρίνει ἀνάλογα μέ τή συμπεριφορά καί στάση μας ἀπέναντί Του, διότι στό πρόσωπό Του ἀναφέρεται κάθε πράξη μας πρός τόν συνάνθρωπό μας, καλή ἤ κακή.
Ἡ ὀρθή πίστη (Ὀρθοδοξία), λοιπόν, εἶναι προϋπόθεση τοῦ ὀρθοῦ βίου καί τῆς σωτηρίας. Γιατί «ἡ πίστις ἄνευ τῶν ἔργων» τῆς ἀγάπης εἶναι νεκρά. Ἀλλά καί κάτι περισσότερο, ὄχι μόνο «ὁ μή πιστεύσας» στόν Χριστό δέν σώζεται, ἀλλά καί «ὁ μή ὀρθῶς πιστεύσας». Ὁ Θεός δέν εἶναι μόνο ἀγάπη, εἶναι καί Ἀλήθεια, καί μάλιστα Αὐτοαλήθεια. Ὅποιος προδίδει τήν ἀλήθεια, προδίδει καί τήν ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦτ ταυτίζεται μέ τήν ἀλήθεια, δέν ὑπάρχει χωρίς αὐτήν. Νά, λοιπόν, πώς καταξιώνεται ὁ ἀγώνας γιά τήν καθαρότητα τοῦ δόγματος, δηλ. γιά τίς ἀλήθειες τῆς πίστης μας. Γιατί εἶναι ἀγώνας γιά τήν ἀγάπη, ἡ μεγαλύτερη ἐκκλησιαστική διακονία. Εἶναι ἀγώνας κοινωνικός, γιατί γίνεται χάριν τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ, γιά νά μείνει ἀνεπηρέαστος ἀπό τήν πλάνη, πού εἶναι πραγματική αὐτοκτονία.
Ἄς ἀγρυπνοῦμε καί ἄς ἑτοιμαζόμαστε γιά τή φοβερή Κρίση, πού μᾶς περιμένει στά σύνορα τῆς αἰωνιότητας καί θά καθορίσει ἀμετάκλητα τήν αἰώνια κατάστασή μας. Ἀμήν!
