Πάλι θα πω την ταπεινή σκέψη μου… Νομίζω ότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τι είναι αμαρτία και πόση δύναμη έχει η αμαρτία μέσα μας. Αυτό δεν το έχουμε καταλάβει καλά. Γι’ αυτό ακριβώς δεν μπορούμε να αξιολογήσουμε σωστά την ενανθρώπηση του Χριστού μας. Λέμε ότι έγινε άνθρωπος ο Χριστός, για να μας σώσει από την αμαρτία, αλλά το λέμε σαν μια ιστορία. Δεν το λέμε από ανάγκη της ψυχής μας!
Η ψυχή που αισθάνεται ότι όντως έχει αμαρτία μέσα της, ότι όντως είναι αμαρτωλή και όντως παιδεύεται για να ξεμπλοκαριστεί, και βλέπει ότι όσο αγωνίζεται, τόσο πιο πολύ η αμαρτία φαίνεται, βγαίνει φανερά, η ψυχή αυτή αισθάνεται απόλυτα την ανάγκη βοηθείας και καταλαβαίνει πολύ καλά γιατί ο Χριστός, Θεός ων, έγινε άνθρωπος.
Ξέρετε, αυτά τα είπε πάρα πολλές φορές ο πάτερ (Συμεών). Όταν έπεσαν οι πρωτόπλαστοι, δεν υπήρχε τρόπος σωτηρίας, επειδή έπρεπε να βρεθεί ένας άνθρωπος αναμάρτητος για να σώσει τον Αδάμ από την πτώση του. Και επειδή δεν υπήρχε άνθρωπος αναμάρτητος, σκέφτηκε ο φιλάνθρωπος Θεός (τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος) και μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια έγινε άνθρωπος ο Χριστός, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, για να μας σώσει από την πτώση του Αδάμ, που διαιωνίζεται μέχρι την εποχή μας και θα διαιωνίζεται, όσο υπάρχει η ανθρωπότητα.
Αν δεν καταλάβουμε ότι μόνο το έλεος του Θεού και μόνο η αγάπη του και η φιλανθρωπία του μας σώζει και μας ξεμπλοκάρει από όλα τα στοιχειά που έχουμε μέσα μας, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι δύναμη έχει η αμαρτία. Αγωνιζόμαστε και πάλι αγωνιζόμαστε, διαβάζουμε, ξαναδιαβάζουμε, εκκλησιαζόμαστε, συμμετέχουμε σε αγρυπνίες και ακολουθίες, εξομολογούμαστε, κοινωνούμε, αλλά σαν να μη γίνεται τίποτε μέσα μας. Και δεν είναι τυχαίο που δεν γίνεται· οφείλεται στο ότι δεν θέλουμε. Και δεν θέλουμε, γιατί θα κοπεί το θέλημά μας. Το θέλημα είναι αυτό που μας κάνει να σκεπτόμαστε όπως σκεπτόμαστε, να βολευόμαστε όπως βολευόμαστε, και γι’ αυτό χρειάζεται κόπος να το απαρνηθούμε. Αυτή η απάρνηση στοιχίζει. Και επειδή στοιχίζει πολύ, προτιμούμε να μείνουμε έτσι όπως είμαστε. Κρατούμε τη λεγόμενη «αξιοπρέπειά» μας, και χάνουμε τελικά όλη την ευλογία.
Και εμείς χρόνια τώρα αγωνιζόμαστε μέσα στην κοινοβιακή ζωή, που ενώ μοιάζει να είναι κάτι διαφορετικό από τη ζωή που ζείτε εσείς στον κόσμο, σε τίποτε δεν διαφέρει, να το ξέρετε. Ο τρόπος σωτηρίας δεν διαφοροποιείται από τον κόσμο στο μοναστήρι. Αν δεν υπακούσουμε στις εντολές του Χριστού, δεν σωζόμαστε. Όπου και να είναι κανείς, στο σπίτι ή στην εργασία, μόνος ή με πολλούς, στο μοναστήρι ή στον κόσμο, χρειάζεται να τηρεί τις εντολές του Χριστού. Και πρώτη και κύρια εντολή είναι ακριβώς η αγάπη.
Για να φτάσει όμως κανείς στην αγάπη του Χριστού, πρέπει να περάσει από μια σειρά άλλων αρετών. Δεν μπορεί να φτάσει στην αγάπη του Θεού, αν δεν έχει ταπείνωση, αν δεν έχει μετάνοια βασικά και αν δεν έχει υπακοή. Υπακοή δεν είναι το να πούμε σε κάποιον: «Πάρε αυτό το ποτήρι και πήγαινέ το στην άλλη άκρη», και ο άλλος να συμμορφωθεί. Αυτό είναι το πιο εύκολο. Συνήθως κάτι τέτοια εννοούμε, όταν μιλούμε για υπακοή.
Υπακοή είναι να μην αντιδρούμε στο θέλημα του Θεού, να μην αντιστεκόμαστε στο θέλημά του, ανεξαρτήτως αν είναι εύκολο ή δύσκολο. Ξέρει ο Θεός! Περισσότερο από όσο αντέχουμε δεν μας δίνει. Ο Θεός είναι πολύ δίκαιος και πολύ φιλάνθρωπος και δεν δίνει περισσότερα βάρη από όσα μπορούμε να σηκώσουμε.
Η υπακοή είναι η συνισταμένη όλων των αρετών. Αν δεν υπακούσει κανείς, σύμφωνα με την ταπεινή μας μέχρι στιγμής πείρα, δεν μπορεί να καθαρίσει η ψυχή του. Αν θέλουμε να καθαρίσει η ψυχή μας, να μάθουμε να υπακούμε στο θέλημα του Θεού. Πολλές φορές έχουμε την εντύπωση ότι δεν γνωρίζουμε το θέλημα του Θεού. Μη ρωτάμε ποιο είναι και πώς είναι. Είναι πάρα πολύ απλό. Αμέσως καταλαβαίνει κανείς αν οι λογισμοί του είναι ευάρεστοι στον Θεό ή αν είναι βεβαρημένοι από το εγώ. Μόλις το συνειδητοποιήσει, εκείνη την ίδια ώρα να κράξει στον Χριστό: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Η ευχή καθαρίζει περισσότερο από όλα.
Να το συνειδητοποιήσουμε καλά αυτό, ότι δηλαδή όλες οι άλλες αρετές γίνονται με το θέλημά μας, ενώ στην υπακοή κόβουμε το θέλημά μας. Έχουμε ανά πάσαν στιγμήν τόσες ευκαιρίες να κόψουμε το θέλημά μας! Μας λένε μια κουβέντα, και έτοιμοι είμαστε να ερεθιστούμε. Βλέπουμε κάτι, και μας έρχεται να πάμε να βάλουμε τον άλλο στη θέση του, ή ακούμε κάτι και παθαίνουμε. Όλα αυτά δεν είναι τυχαία πράγματα. Είναι ακριβώς η ζωή η καθημερινή, και χρειάζεται ανά πάσαν στιγμήν να τρέχουμε στην αλήθεια του Θεού, για να καταλαβαίνουμε πώς πρέπει να αγωνιστούμε και ποια στάση πρέπει να πάρουμε κάθε φορά.
Να βρούμε έναν τρόπο όλοι μας να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας. Να ρωτάμε κάθε στιγμή: «Ποιο είναι το θέλημα του Θεού; Τι πρέπει να κάνω τώρα;» Όλοι ξέρουμε, νομίζω, ότι πρέπει να ταπεινωνόμαστε και να έχουμε πνεύμα θυσίας. Να θέλουμε όλα αυτά που θέλει ο Θεός, να κινούμαστε μέσα στο θέλημά του, μέσα στην αγάπη τελικά.
Από το βιβλίο: Φιλοθέης μοναχής, Προσεγγίζοντας τη διδαχή του πατρός Συμεών. Συνάξεις κυριών. Πανόραμα Θεσσαλονίκης 2016, σελ. 19.
