Η
ψυχή είναι μια σπίθα Θείου φωτός. Δεν μπορεί να βρει τον εαυτό της στον
υλικό κόσμο και ο άνθρωπος, έχοντας κλέψει τον εαυτό του από τον Θεό,
έκλεψε τον εαυτό του από τον εαυτό του.Μόνο
μερικές δεκαετίες μας δίνονται για να μείνουμε σε αυτόν τον κόσμο.
Ωστόσο, αφιερώνουμε το μεγαλύτερο μέρος αυτού του χρόνου στις σωματικές
μας ανάγκες και επομένως κλέβουμε συνεχώς ό,τι ανήκει στην ψυχή.Ο
φαύλος κύκλος μέσα στον οποίο περνά η επίγεια ζωή μας πρέπει να σπάσει
για να μην καταλήξει στην περιοχή του αιώνιου θανάτου, από όπου δεν θα
υπάρχει έξοδος, αφού ο άνθρωπος μπορεί να βρει ευτυχία μόνο σε ό,τι
συγγενεύει με την ψυχή του και η ψυχή δεν είναι από τη γη, αλλά από τον
ουρανό.Οι
άγραφοι νόμοι του κόσμου, ο περήφανος, δόλιος, διεφθαρμένος, πάντα
παγανιστικός κόσμος, οι κανόνες, τα έθιμα, οι απόψεις, οι εκτιμήσεις και
οι ιδέες του - όλα αυτά λειτουργούν σαν ύπνωση, κατά την οποία ένα
άτομο ξεχνά ποιος είναι. Ο κόσμος κοιτάζει ένα άτομο με πολλά μάτια
φιδιού, οδηγώντας την αδύναμη ψυχή του σε μούδιασμα.Ένα
άτομο σπασμένο από τον κόσμο τις περισσότερες φορές υποτάσσεται σε
αυτόν χωρίς αντίσταση. Πολλοί, ίσως η πλειοψηφία των Χριστιανών, που
αυτοαποκαλούνται «δούλοι του Θεού», στην πραγματικότητα γίνονται δούλοι
μιας άλλης θεότητας - του αμαρτωλού και παθιασμένου κόσμου.Ανεξάρτητα
από το πόσο ισχυρή διάνοια έχει ένας άνθρωπος, αν τον αιχμαλωτίσει ο
κόσμος, τότε το αποτέλεσμα του αγώνα τους είναι ήδη προκαθορισμένο:
ακόμη και ο Πλάτων δεν βοηθήθηκε από το μυαλό του όταν πουλήθηκε ως
σκλάβος.Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρελίν).
