Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ φρούρηση τῆς ἐλευθερίας, ἐνῶ ὁ φόβος τοῦ κόσμου εἶναι ἡ πόρτα τῆς σκλαβιᾶς. Ὁ φόβος γιά τόν κόσμο δαμάζει τόν ἄνθρωπο στόν κόσμο καί ὁ κόσμος σακατεύει τόν ἄνθρωπο, ἐνῶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ κατευθύνει στόν Θεό καί ὁ Θεός τόν ἐλευθερώνει, τόν τελειοποιεῖ καί κάνει τόν ἄνθρωπο ἄρχοντα στόν κόσμο.
Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ὁδηγεῖ στόν φόβο τῆς ἁμαρτίας, στήν συνείδηση τῆς ὑπευθυνότητας καί τῆς ἀνθρώπινης ἀποστολῆς, διότι αὐτός ὁ φόβος ἔμπρακτα ὁδηγεῖ στήν ἅγια ζωή, στά καλά, στήν ἀλήθεια. Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ κρατεῖ ἄγρυπνο τό πνεῦμα, τήν ζωντανή συνείδηση, τήν ἁγνή ζωή καί τόν κόσμο σ΄ ἕνα θεϊκό κατεστημένο, ἐνῶ ὁ φόβος γιά τόν κόσμο κοιμίζει τό πνεῦμα, προκαλεῖ μεγάλο θόλωμα στήν συνείδηση, φανατίζει τήν ζωή καί ὁ κόσμος γίνεται ἀβίωτος.
Μέ τόν φόβο καί τόν τρόμο στεκόμαστε συνεχῶς μπροστά στόν Θεό καί εἴμαστε εὐτυχεῖς στήν γῆ καί στήν αἰωνιότητα, εὐτυχεῖς μέσα μας καί στίς σχέσεις μεταξύ μας, διότι ὄντες εὐσυνείδητοι γιά τό τι εἴμαστε, ζοῦμε ἐν Χριστῶ, τολμοῦμε ἐν Χριστῶ, νικᾶμε ἐν Χριστῶ.
Ἀπόσπασμα ἀπό: Ἡ ἐπιστροφή στόν Χριστό (ΤΑ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ ΒΑΣΑΝΑ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΡΟΥΜΑΝΙΑ)
