Και πέρα από τη μετάνοια, τα σοκ της ζωής δίνουν αφορμή για να κατανοήσουμε τι δράματα περνούν οι συνάνθρωποί μας. Διαλύουν την άχλη της τρυφηλής ζωής. Και ναι, ο πόνος ενώνει τις τάξεις από πάνω προς τα κάτω, αν ο πονεμένος έχει συνείδηση να αντιληφθεί τη δυστυχία που απλώνεται έξω από την πόρτα του.
Ο βουλευτής της ΝΔ, Γιάννης Καλλιάνος, ζει ένα δράμα με τον πατέρα του που χαροπαλεύει. Έπεσε θύμα της διάλυσης του ΕΣΥ που το ίδιο το κόμμα του προωθεί εδώ και 5 χρόνια.
Ο νεφροπαθής και διαβητικός πατέρας του κ. Καλλιάνου εισήχθη σε δημόσιο νοσοκομείο (Ασκληπιείο Βούλας) γιατί παρουσίασε διαβητικό πόδι. Χειρουργήθηκε επιτυχώς και στη συνέχεια μετέβη σε άλλο δημόσιο νοσοκομείο (το Αττικόν) όπου μετά από μερικές μέρες παρουσίασε υποξία (πτώση του κορεσμού σε οξυγόνο). Βλέποντας ότι η απλή παροχή οξυγόνου δεν αρκούσε για να διαφύγει τον κίνδυνο ο ασθενής, ο κ. Καλλιάνος μαζί με τον αδερφό του (ο οποίος είναι γιατρός) ζητούσαν από τους γιατρούς του Αττικόν να μπει σε μια ΜΕΘ ή έστω μια ΜΑΦ, για να αντιμετωπιστεί έγκαιρα το πρόβλημα. Αλλά οι γιατροί απαντούσαν ότι ο 78χρονος είναι μια χαρά και ότι πήγαινε καλύτερα.
Αφού οι γιατροί αγνόησαν τις επανειλημμένες εκκλήσεις του βουλευτή, τελικά ο πατέρας του υπέστη ανακοπή και διασωληνώθηκε εσπευσμένα. «Έχουν στερέψει τα δάκρυα μου», είπε ο Γιάννης Καλλιάνος σε βίντεο που ανέβασε κλαίγοντας με λυγμους. «Τους παρακάλαγα να τον βάλουν σε μια ΜΑΦ. Τελικά, ο πατέρας μου έκανε ανακοπή σήμερα και τον διασωλήνωσαν. Επειδή αυτό που έπαθε ο πατέρας μου θα το έχουν πάθει πολλοί άνθρωποι, δεν μπορούν να φανταστούν τι έχουν να πάθουν από εμένα και τον αδερφό μου. Είναι δύσκολα τα πράγματα αλλά ελπίζω να τα καταφέρει. Δεν είχε οξυγόνο καθόλου και πέρναγε μια νοσοκόμα κάθε 4 ώρες», είπε.
Ξεκινάμε με κάτι αυτονόητο: αυτό που περνάει ο Γιάννης Καλλιάνος αξίζει τη συμπαράσταση και την προσευχή όλων μας, όπως το ζήτησε και ο ίδιος. Δυστυχώς υπήρξαν πολλά χαιρέκακα σχόλια προς τον βουλευτή, που στερούνται ανθρωπιάς. Ο άνθρωπος μοιράστηκε το δράμα του με τους πολίτες, και πολλοί το εκμεταλλεύτηκαν για να πάρουν την εκδίκησή τους στα διαδικτυακά «καφενεία». «Όταν σου τα λέγαμε εμείς δεν έκανες τίποτα, τώρα λούσου τα κι εσύ», του γράφουν. Όμως δεν εξουθενώνεις έναν άνθρωπο που έχει γονατίσει από την αγωνία και τη λύπη. Δεν έχει καμία σχέση με ελληνικό και χριστιανικό ήθος αυτή η μισάνθρωπη συμπεριφορά.
Η πλειοψηφία αυτών που σχολίασαν, έδωσαν συμπονετικές ευχές να ξεπεραστεί το πρόβλημα υγείας και παράλληλα έβγαλαν μια πίκρα για όσα περνάει εδώ και χρόνια ο λαός, και μια προσδοκία να συναισθανθούν το δράμα του κάποιοι απ’ την κυβέρνηση. Σε αυτή την ανθρώπινη πίκρα εστιάζουμε κι εμείς.
Με το να τιμωρηθούν 2-3 γιατροί, δεν λύνεις τίποτα
Ο Γιάννης Καλλιάνος επηρεασμένος από τη δικαιολογημένη οργή του, κάνει ένα μεγάλο λάθος. Κατηγορεί αποκλειστικά τους γιατρούς για ότι έπαθε ο πατέρας του. Στρέφει τις ευθύνες στο «δέντρο» και χάνει το «δάσος», ίσως γιατί δεν τολμά να μιλήσει για τη γενικότερη διάλυση του ΕΣΥ.
Οι γιατροί όμως είναι ο προτελευταίος τροχός της αμάξης (και οι νοσηλευτές ο τελευταίος) στο εκτροχιασμένο δημόσιο σύστημα υγείας. Πριν στερέψουν τα δάκρυα του Γιάννη Καλλιάνου, έχουν στερέψει προ πολλού τα δάκρυα του κοσμάκη που
Ιατρικά λάθη πράγματι συμβαίνουν. Και εξοργιστικά πολλές φορές. Αλλά ο κόσμος που έχει χάσει – τζάμπα – αγαπημένα πρόσωπα στα νοσοκομεία, δεν τα βάζει τόσο με τους γιατρούς όσο με τους υπουργούς και τις κυβερνήσεις. Εκεί είναι η ρίζα του κακού. Ο Καλλιάνος απειλεί τους γιατρούς για το «τι έχουν να πάθουν», αλλά αυτή η απειλή δεν αντιπροσωπεύει κανέναν απλό πολίτη. Άντε και πες ότι τους έβαλε φυλακή, θα αλλάξει τίποτα στο ΕΣΥ από αυτό; Θα σταματήσει να πεθαίνει άδικα κόσμος από την ανεπάρκεια του συστήματος; Όχι φυσικά.
Και αν κατηγορήσουμε 2-3 γιατρούς, τι είμαστε διατεθειμένοι να παραβλέψουμε; Την υποστελέχωση των νοσοκομείων; Τα λουκέτα; Τα απαρχαιωμένα κτήρια; Τις πηγμένες εφημερίες; Τις ειδικότητες γιατρών που γίνονται άφαντες; Τους πενιχρούς μισθούς; Τα λιγοστά ασθενοφόρα και τους ασθενείς που μεταφέρονται σε καρότσες;
Όπως για τη διάλυση του σιδηροδρόμου δεν φταίει πρώτος ο… σταθμάρχης, έτσι και για τη διάλυση του ΕΣΥ δεν φταίει πρώτος ο γιατρός, έτσι και για την ανεπάρκεια της αστυνομίας δεν φταίει πρώτος ο αστυνόμος, έτσι και για την κατάρρευση της παιδείας δεν φταίει πρώτος ο εκπαιδευτικός.
Και πως θα ξεφύγουμε από αυτό το τέλμα; Με τον Καλλιάνο να στοχοποιεί ένα νοσοκομείο, τον Μαρκόπουλο να πιάνει από το γιακά έναν εκπαιδευτικό που δεν έβαλε καλό βαθμό στο γιο του και πάει λέγοντας; Δεν πάμε πουθενά με αυτή τη νοοτροπία. Πάλι το ατομικό συμφέρον των κυβερνώντων συζητάμε. Και ο λαός σταθερά στην απ’ έξω.
Με τα πνιγμένα δάκρυα του λαού τι θα γίνει;
Φτάσαμε τους 36.000 νεκρούς από τα απόνερα της πανδημίας, με τους περισσότερους να έχουν πεθάνει εκτός ΜΕΘ. Αυτό το έγκλημα είναι που συνεχίζεται σήμερα. Και είναι ένα έγκλημα που μας αφορά όλους, και όλοι θα κλάψουμε γι’ αυτό κάποια στιγμή, εκτός από ελάχιστα «πορτοφόλια».
Παππούδες και γιαγιάδες που πλήρωναν μια ζωή εισφορές και τελικά στη δύσκολη ώρα τους σώριασαν σε ράντζα. Ηλικιωμένοι που πέθαναν πριν προλάβει να αδειάσει μια θέση από τις λιγοστές ΜΕΘ. Που δεν έβρισκαν ούτε μια συσκευή οξυγόνου για να πάρουν μερικές ανάσες. Που είχαν μια νοσοκόμα σε ολόκληρη πτέρυγα. Που ξεψυχούσαν σε διαδρόμους γιατί δεν υπήρχε προσωπικό να τους δει. Που θερίζονταν από ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις. Που τους απαγόρευαν να δέχονται επισκέψεις και δεν είχαν ένα χέρι να κρατήσουν στις στερνές ώρες τους.
Γι’ αυτά τα επιθανάτια δάκρυα που έτρεξαν πάνω σε έρημα ράντζα, δεν ασχολήθηκε κανείς.
Αυτά είναι τα μεγάλα εγκλήματα που άφησε πίσω της η κυβέρνηση. Που είχε έναν πρωθυπουργό που προκαλούσε να του φέρουν αποδείξεις ότι είναι πιο πιθανό να πεθάνεις εκτός ΜΕΘ. Που είχε έναν Σκέρτσο που έλεγε ότι οι ΜΕΘ είναι περιττή πολυτέλεια. Που είχε έναν Γεραπετρίτη που έλεγε ότι οι περισσότερες ΜΕΘ θα φέρουν περισσότερους θανάτους. Που είχε έναν Κικίλια και έναν Πλεύρη που έδιωξαν 7.000 υγειονομικούς για χατίρι των «Μπουρλάδων», στερώντας τις υπηρεσίες τους από τους ασθενείς που αποδεκατίζονταν στα νοσοκομεία. Που έχει έναν Άδωνι που έβαλε τιμοκατάλογο στα χειρουργεία και καταδικάζει τους φτωχούς σε πολύμηνες αναμονές θανάτου.
Είναι δυνατόν όλα αυτά τα αίσχη να μην αποτελούν κρίκους της ίδιας αλυσίδας που συνάντησε σήμερα ο Γιάννης Καλλιάνος; Δεν τα έβλεπε όλα αυτά ή δεν του το επέτρεπε το χάσμα με την κοινωνία; Με ειλικρίνεια ρωτούμε και όχι με εμπάθεια. Και αν ένας κυβερνητικός βουλευτής συνάντησε τέτοιο μπάχαλο στο ΕΣΥ, ας φανταστεί τι τραβάει ο απλός πολίτης που δεν έχει κανένα θεσμικό εκτόπισμα.
Ο Γιάννης Καλλιάνος επικαλέστηκε τη βοήθεια της Παναγίας ως πιστός που όντως είναι. Πραγματικά συμπονούμε την κατάσταση του, ειδικά όσοι έχουν χάσει τον γονιό τους σε παρόμοιες συνθήκες. Και είναι σίγουρο ότι η Παναγία θα προσφέρει το θαύμα της ή την παραμυθία της. Αλλά για να αλλάξει αυτή η χώρα χρειάζεται να γίνει κοινό το δάκρυ βουλευτών και πολιτών για την ταλαίπωρη πατρίδα μας. Όπως κοινή πρέπει να γίνει και η μετάνοια μας. Όχι να κλαίει με μαύρο δάκρυ ο λαός για 15 χρόνια τώρα, και να ανακαλύπτουν την Αμερική τώρα οι βουλευτές. Και όχι να στρέφουμε τον λαό σε νέους διχασμούς. Δεν μας φταίνε οι γιατροί. Το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι.
