Η
ΚΥΡΙΑΚΗ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι ἡ ἐπίγεια ζωή μας
πρέπει νὰ εἶναι «σταυροαναστάσιμη», δηλαδὴ νὰ βιώνουμε τὴν προσωπική μας
«ἀνάσταση» ἀπὸ τὴν νέκρα τῆς ἁμαρτίας, μέσῳ τῆς προσωπικῆς μας
«σταύρωσης». Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἀναλύει:
«Χριστιανὸς σημαίνει μικρὸς
Χριστὸς κι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Ἐσταυρωμένος, ἄρα χριστιανὸς εἶναι ὁ
ἄνθρωπος τοῦ σταυροῦ. Γι’ αὐτὸ εἶναι ἀνάρμοστο καὶ ξένο στὸν χριστιανὸ
νὰ ἀναζητᾶ τὶς εὐκολίες καὶ τὴν ἀνάπαυση. Ὁ Κύριός σου καρφώθηκε στὸ
σταυρὸ κι ἐσὺ ἐπιζητᾶς τὴν ἄνεση καὶ ζεῖς μὲ πολυτέλεια; Ἂν ἀγαπᾶς τὸν
Κύριό σου, πέθανε ὅπως Ἐκεῖνος. Σταύρωνε τὸν ἑαυτό σου, ἔστω κι ἂν δὲν
σὲ σταυρώνει κανείς. Καὶ σταυρὸς εἶναι ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῆς κακίας καὶ
τῆς ζήλειάς σου. Σταυρώνεις τὸ «ἐγώ» σου, ὅταν ἀρνεῖσαι νὰ
ἱκανοποιήσεις τὶς κακὲς ἐπιθυμίες σου. Κρεμᾶς τὸν ἑαυτό σου στὸ σταυρό,
ὅταν ἀφήνεις τὸν Θεὸ νὰ κατευθύνει τὴ ζωή σου χωρὶς τὶς δικές σου
λογικὲς παρεμβάσεις. Πεθαίνεις σὰν τὸν Κύριό σου, ὅταν ὑποτάσσεσαι στὸ
θέλημά του χωρὶς τὰ ἀτέλειωτα «γιατί». Ὁ Κύριος ζήτησε καὶ ζητᾶ νὰ τὸν
ἀκολουθήσουν ὅσοι εἶναι ἀποφασισμένοι νὰ σηκώσουν τὸ σταυρό τους, ὅσοι
εἶναι ἕτοιμοι νὰ πεθάνουν, νὰ ἀρνηθοῦν τὶς ἀπολαύσεις καὶ τὴν τρυφή.
Ὅποιος ἀγαπᾶ τὴν ἀσφάλεια καὶ τὶς ἡδονὲς τῆς παρούσης ζωῆς εἶναι ἐχθρὸς
τοῦ σταυροῦ, αὐτοῦ τοῦ σταυροῦ ποὺ ὁ χριστιανὸς ἀγαπᾶ καὶ σηκώνει μὲ
ὑπομονὴ γιὰ χάρη τοῦ Ἐσταυρωμένου του Κυρίου».
