Ὁ ἄνθρωπος -πλασμένος νά τολμᾶ- κάποτε κατάφερε νά ἐπιπλεύσει στά νερά τῆς ἀπέραντης θάλασσας, ἐπιβαίνοντας σέ πρωτόγονα σκάφη- σχεδίες. Καί τότε βρέθηκε μπροστά σέ μιά ἀδυσώπητη πραγματικότητα: Ἡ θάλασσα δέν ἦταν πάντα γαλήνια! Ἀντίθετα συχνά ἀγρίευε φουρτουνιασμένη, ἀπειλώντας νά βυθίσει ὁτιδήποτε ἐπέπλεε. Ἀπό ἐκείνη τήν μακρυνή ἐποχή τῆς ἀνθρώπινης Ἱστορίας, πλῆθος ναυαγίων παρέσυραν στόν βυθό ἀνθρώπους, μέχρι καί τήν δική μας ἐποχή.
Ἔτσι μοιάζει, χριστιανοί μου, καί ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων : καθημερινοί κίνδυνοι, εἴτε ἀπό φυσικά αἴτια, εἴτε ἀπό λάθη καί ἁμαρτίες μας, ἀπειλοῦν νά καταστρέψουν μιά γαλήνια πορεία. Περισσότεροι δέ -καί πιό ἐπικίνδυνοι- εἶναι οἱ κλυδωνισμοί οἱ πνευματικοί…
Πολλές φορές φθάνουμε σέ σημεῖο ἀπελπισίας καί ἀπογνώσεως. Ἡ πίστη μας στόν Χριστό κλονίζεται καί κινδυνεύουμε νά βουλιάξουμε στόν βυθό τῆς ἀπουσίας του. Μιᾶς «ἀπουσίας», πού ἐμεῖς τήν προκαλέσαμε, ξεχνώντας Τον, ὅπως ὁ Πέτρος ὅταν βυθιζόταν στήν λίμνη…
Τό σημερινό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα δίνει ἀκριβῶς τήν σιγουριά, πού χρειαζόμαστε στίς δύσκολες ὧρες.
Μιλάει γιά τήν σιγουριά τῆς ὑπόσχεσης. Μιᾶς ὑπόσχεσης πού μᾶς δόθηκε ἀπό τόν Πλάστη μας καί πού δέν εἶναι δυνατόν νά ἀθετηθεῖ. Αὐτή τήν ὑπόσχεση ὁ Ἀπόστολος τήν παρομοιάζει μέ ἄγκυρα ἐλπίδας. Εἶναι ὁ ἴδιος πού χαρακτήρισε τήν ἐλπίδα στόν Κύριό μας, ὄχι σάν πιθανότητα σωτηρίας, ἀλλά σάν βεβαιότητα.
Ποιό καράβι, ποιός καπετάνιος, ποιός ταξιδιώτης δέν θά ἤθελε ἡ ἄγκυρα τοῦ πλοίου νά τό σώζει ἀπό τήν τρικυμία καί τό ναυάγιο;
Σέ λίγες ἡμέρες, ἀδέλφια μου, θά γιορτάσουμε τό Πάσχα. Καί θά ψάλλουμε «Ὦ θείας, ὦ φίλης, ὦ γλυκυτάτης Σου φωνῆς, μεθ’ ἡμῶν ἀψευδῶς γάρ ἐπηγγείλω ἔσεσθαι. Μέχρι τερμάτων αἰώνων, Χριστέ, ἥν οἱ πιστοί, ἄγκυραν ἐλπίδος, κατέχοντες ἀγαλλόμεθα».
Πόσο γλυκειά κι ἀγαπημένη ἡ Θεϊκή φωνή Σου! Γιατί μᾶς ὑποσχέθηκες νἆσαι μαζί μας μέχρι τό τέλος τῶν αἰώνων, Χριστέ. Κι αὐτήν Σου τήν ὑπόσχεση κρατώντας σφιχτά οἱ πιστοί Σου, ἀληθινή ἄγκυρα ἐλπίδας, γεμίζουμε ἀγαλλίαση!..
Πρωτ. π. Π. Μαριᾶτος
