«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Κυρία τῶν Ἀγγέλων καί γλυκειά μου Μητέρα, ἐπιθυμῶ δυό λόγια ν᾿ ἀκούσης ἀπό τό στόμα ἑνός ἁμαρτωλοῦ παιδιοῦ σου.
Οἱ ἁμαρτίες μου μ᾿ ἐμποδίζουν ν᾿ ἀτενίζω τό πάγκαλο Πρόσωπό σου, ἀλλά ἡ πονεμένη μου καρδιά βιάζεται, δέν ἀντέχει ἄλλο, τόν πόνο της νά ἐκφράση.
Συγχώρεσέ μου τήν παρρησία. Ποιός εἶμαι ᾿γώ πού θά σταθῶ ἐνώπιον τῆς Βασίλισσας τῶν Οὐρανῶν; Πῶς τό βλέμμα μου νά σηκώσω σέ Σένα τήν ἀνωτέρα τῶν Ἀσωμάτων Δυνάμεων; Πῶς μέ τό ρυπαρό μου στόμα θά τολμήσω νά ψάλλω ὕμνους ἤ τόν βόρβορο τῶν πονηρῶν μου ἔργων νά διηγηθῶ; Δέν θ᾿ ἀποστρέψης τό Πρόσωπό σου; Δέν θά ὀργισθῆς μαζί μου; Δέν θά ἑτοιμάσης κεραυνόν μ᾿ ἐντολή τοῦ Υἱοῦ σου νά ἐξαποστείλης γιά νά κατακαύσης τό ἀκόρεστο ἀπό ἁμαρτίες σαρκίο μου;
Πολυΰμνητε Δέσποινά μου, συγχώρα μου τό θράσος πού ἔρχομαι μπροστά σου νά σταθῶ. Μέ ἀναγκάζουν οἱ πειρασμοί, οἱ λογισμοί, οἱ ἐπιθέσεις τῶν πονηρῶν πνευμάτων. Ποῦ νά καταφύγω; Δέν ἔχω ἄλλη καταφυγή. Γονεῖς καί ἀδέλφια δέν ἠμποροῦν τίς πληγές μου νά θεραπεύσουν. Οἱ ἄνθρωποι μοῦ ὑπόσχονται, ἀλλά γιατρειά δέν εὑρίσκω. Οἱ δυνάμεις μου ἐξησθένησαν καί ὅλος κοίτομαι κάτω, σωστό ἐρείπιο στό χῶμα τῆς ἐγκαταλείψεώς μου. Σύ μοῦ ἀπέμεινες κρυφή ἐλπίδα καί χαρά. Ξέρω πόσο ἀγαπᾶς τούς Χριστιανούς. Ἐσύ τρέχεις καί μέ τά ἐξαίσια θαύματά σου τούς θεραπεύεις καί κοντά σου τούς φέρνεις. Ἐσύ μεσιτεύεις στόν Δεσπότη Χριστό γιά κάθε Ψυχή πού θά ἐπικαλεσθῆ τό γλυκύτατο ὄνομά σου. Ἐσύ καί τούς ἁμαρτωλούς δέχεσαι καί πρόθυμα τούς ἀναπαύεις.
Ἀλλά τί μπορεῖ νά γίνη ὅμως μέ μένα; Θά μέ δεχθῆς, Κυρία μου, μιά τέτοια ψυχή σάν τήν δική μου; Ἀφοῦ ξεπέρασα ἀπό καιρό τήν τάξι τῶν ἁμαρτωλῶν καί εἶμαι πλέον καλά στερεωμένος στήν κατηγορία τῶν ἀλόγων ζώων. Ἀφοῦ ἡ ψυχή μου ἐβαρύνθη καί ἐσκοτίσθη. Ἀφοῦ ἐσένα ποτέ-ποτέ δέν ἐτίμησα, οὔτε ἤκουσα τίς συμβουλές σου. Τώρα πῶς νά ζητήσω τήν Χάριν σου; Φοβοῦμαι μήπως ὀργισθῆς περισσότερο μαζί μου μέ τίς ἐνοχλήσεις πού κάθε φορά σοῦ προξενῶ. Φοβοῦμαι μήπως ἀντί εὐλογίας, θά μοῦ στείλης τήν δικαία καταδίκη μου. Καί τότε θά πάρω τά βουνά τῆς ἀπογνώσεως καί ἀπαρηγόρητα θά κλαίω τόν δίκαιο χαμό μου.
Μή γένοιτο, Κυρία μου Παρθένε! Λυπηθῆτε τήν ψυχή μου μόνο, ἐπειδή δωρεάν μέ ἀγαπᾶτε. Καί, ὅταν ἐγώ σᾶς πικραίνω, παρακαλῶ τήν ἀγάπη σας νά μέ ἀνέχεσθε. Ξέρετε πόσο ἁμαρτωλός εἶμαι. Ξέρετε πῶς ξενιτεύθηκα ἀπό κοντά σας καί τί βέλη τῶν παθῶν μου φαρμακερά σᾶς ἐπλήγωσαν. Ὅλα αὐτά, Κυρία μου, ξέρω ὅτι βαρέως τά ὑπομένετε. Ἀλλά δείξετε μεγάλη τήν συμπάθειά σας σ᾿ αὐτές μου τίς δύσκολες ὧρες τῶν πειρασμῶν μου καί τῶν αἰσχρῶν ἐνοχλήσεων τοῦ ἀντικειμένου ἐχθροῦ.
Ἀνεχθῆτε με ἀκόμη καί τήν παροῦσαν ἡμέραν. Ἴσως ἀρχίσω νά σκέπτομαι τόν ἁμαρτωλό μου βίον. Ἀλλά καί αὐτό ἀπό Σένα τό περιμένω, διότι ἀπό μένα μόνο ἡ ἁμαρτία καί ἡ ὑπερηφάνεια πηγάζουν καί δυστυχῶς σκανδαλίζουν πολλούς. Ὁ πόνος μου εἶναι ἀφόρητος γιά τά αἴσχη πού διέπραξα ἀφόβως ἐνώπιόν σας. Ἡ ἐνθύμησις κάθε ἁμαρτίας μέ ρίχνει σέ θλῖψι καί στεναγμό καί τόν λάκκο τοῦ Ἅδου μοῦ εὐτρεπίζει. Δέν γνωρίζω τί νά κάμω. Πῶς κατήντησα ἔτσι; Ἐμόλυνα ψυχή καί σῶμα καί μυαλό δέν σκέπτομαι νά βάλω, γιατί τήν ἁμαρτία ἀκόμη ἐπιθυμῶ νά πράξω ὁ ταλαίπωρος καί ἄχρηστος. Κάθε ματιά μου στό παρελθόν μοῦ ἀνοίγει τίς πῦλες τοῦ θανάτου. Οὐαί μοι τῶ ἀθλίῳ! Ἐνώπιον τοῦ ἀναμαρτήτου Ἰησοῦ καί τῆς Παναγίας Μητέρας του ἡμάρτησα! Ὤ τῆς ἀδιαντροπιᾶς καί ἀθλιότητός μου! Δέν φοβήθηκα; Δέν σήκωσα τά μάτια μου νά ἰδῶ, ὁποῖον Φιλάνθρωπον Δεσπότη πληγώνω καί προσβάλλω; Δέν ἐντράπηκα ὁ βρώμικος τήν Κυρία μου Θεοτόκον, πού μπροστά της σάν τόν σκύλλο τόλμησα νά διαπράξω τήν ἁμαρτίαν; Δέν σεβάσθηκα τήν Συνοδίαν της, τούς Ἀγγέλους της, οἱ ὁποῖοι ἐστάλησαν νά μέ χειραγωγήσουν κι ἐγώ ὁ ἐσκοτισμένος καί θεομάχος τούς ἐδίωξα μέ τίς ἀκόρεστες σαρκικές μου ἐπιθυμίες; Πῶς νά σηκώσω τά μάτια μου γιά νά σᾶς ἰδῶ; Πῶς νά σᾶς ζητήσω συγγνώμη, ἀφοῦ συνεχίζω ν᾿ἁμαρτάνω κάθε ἡμέρα; Πῶς νά σκύψω καί νά λάβω τήν εὐλογίαν σας, ἀφοῦ οὐδέποτε ταπεινώθηκα μπροστά σας;
Ἐσεῖς μέ ἀγαπήσατε, Κυρία μου, μέ πάθος, μά ἐγώ σᾶς ἐπλήγωσα μέ φαρμακερά βέλη ὁμοίως μέ πάθος. Μέ ἀνέχεσθε ἀκόμη στόν Κῆπο σας, στό σπίτι σας, ἀνάμεσα στούς ἐπιγείους Ἀγγέλους σας, στήν εὐλογημένη ἀτμόσφαιρα τοῦ Ἱεροῦ σας Τόπου, κι ὅμως ἕνα "Εὐχαριστῶ" μέ εἰλικρίνεια δέν βγῆκε ἀπό τήν καρδιά μου. Δέν σᾶς εὐχαρίστησα. Τέτοιο παιδί σας τόσο ἀχάριστο, αἰσχρό καί ἄσωτο πῶς δέν ἀνοίγουν τά σπλάγχνα τῆς γῆς νά τό καταπιοῦν;
Πολλές ὑποσχέσεις ἀκοῦτε ἀπό μένα, ἀλλά ἔργα μετανοίας ἀκόμη δέν εἴδατε. Σᾶς ἱκετεύω νά μ᾿ἐλεήσετε κι ὕστερα σᾶς περιφρονῶ μέ τίς ἀνομίες τῶν ἔργων μου. Μέ ἐπισκέπτεσθε, Κυρία μου, στίς ὧρες τῆς ὀρφανίας μου καί μοῦ λέτε γλυκά καί μητρικά: "Παιδί μου, εἶμαι ἡ Μάννα σου. Ἐμένα νά σκέπτεσαι, νά ποθῆς, ν᾿ ἀγαπᾶς καί ᾿ γώ θά θυσιάζομαι ἀπό ἀγάπη γιά σένα".
Ἀλλοίμονο σέ μένα! Ἡ ἀγάπη μιᾶς τέτοιας Μητέρας μέ συγκλονίζει, μέ δικάζει, μέ θανατώνει, μέ θάπτει. Ποτέ μου δέν πίστευα ὅτι θά μ᾿ ἀγαπήσουν ὁ Χριστός καί ἡ Παναγία Μητέρα Του. Ποτέ μου δέν περίμενα μιά τέτοια ἐλεεινή ψυχή, νά τύχω ἐλέους, θεϊκῆς χαρᾶς καί προστασίας!
Ἔχω καταδικάσει τήν βρώμικη ψυχή μου σέ αἰώνια ἀπώλεια καί μόνο στό θεῖο ἔλεος ἐκρέμασα τήν τελευταία ἐλπίδα μου. Παντοῦ πυκνό σκοτάδι ἔχει καλύψει τήν ὕπαρξί μου, λόγῳ τῶν ἀναριθμήτων ἁμαρτιῶν μου. Παντοῦ ἡ θλῖψις καί τά αἰώνια βάσανα προμηνύουν καί ἀπειλοῦν νά μέ κυριεύσουν. Ἀλλά τό φῶς τοῦ Ἀναστάντος Υἱοῦ σου μοῦ δίνει, Κυρία μου, παρηγοριά καί ὑπομονή. Μέ συνέχει, Κυρία μου καί Δέσποινά μου, ὁ φόβος γιά τήν μέλλουσα κατάστασί μου. Αἰώνιος θά εἶναι ὁ χωρισμός ἀπό τόν συμπαθέστατο Πατέρα καί ἀπό Ἐσέ, τήν γλυκύτατη Μητέρα Του. Αἰώνια ἡ καταδίκη, ἀκατάπαυστα τά ἀνώφελα δάκρυα, σκοτεινοτάτη θά εἶναι ἡ φυλακή τοῦ Ἅδου, ἰσχυρά καί ἄθραυστα τά δεσμά τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων, καταραμένος ὁ τόπος τῆς γεέννης, ἀδύνατη ἡ ἐπιστροφή, ἡ μετάνοια, ἡ σωτηρία ἀπ᾿ αὐτή τήν συμφορά τοῦ αἰωνίου θανάτου τῆς ψυχῆς.
Ἴσως σέ λίγο ἡ ἀθλία ψυχή μου βυθισθῆ γιά πάντα στά σκοτεινά βασίλεια τοῦ Ἅδου καί ᾿κεῖ μόνη της, χωρίς ἐλπίδα, χωρίς παρηγοριά καί φῶς θά βαρυαναστενάζη καί ἐσένα θά σκέπτεται μέ πόνο, Δέσποινά μου. Νά ἰδῆ ἔστω καί γιά λίγο Ἐσένα καί τό παμπόθητο Πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ μου. Μέ ἀγωνία θά παρατηρῶ μήπως κάποτε ὁ Υἱός σου θά στείλη τό φῶς του νά γλυκάνη λίγο καί θερμάνη τήν θεοσκότεινη ψυχή μου.
Τότε σάν τρελλός ἀπό μελαγχολία καί ἀπόγνωσι θά τραβῶ τά μαλλιά μου, θά σχίζω τά ροῦχα μου, θά προσπαθῶ νά λύσω τά δεσμά μου, ἐνῶ οἱ δαίμονες θά μέ περιγελοῦν σαρκαστικά, λέγοντας: "Οὐαί σέ σένα, Καλόγερε Ἁγιορείτη, πού ἐπρόδωσες τό Ἱερό σου Σχῆμα, κατεπάτησες τίς ὑποσχέσεις τῆς κουρᾶς σου. Ἐπίκρανες τήν Θεοτόκο Μητέρα σου, ἡ ὁποία ἔκλαιε σ᾿ ὅλη σου τήν ζωή γιά σένα. Κολασμένε Ἁγιορείτη, σέ κερδίσαμε, ἐπειδή ἔκαμες ὅ,τι ἐμεῖς σέ συμβουλεύαμε.
Μ᾿ αὐτά τά λόγια καί πολλά ἄλλα οἱ δαίμονες θά κάνουν τήν ζωή μου ἀφόρητη καί ἀπερίγραπτη στόν Ἅδη. Ὅλο τό στερέωμα τοῦ Ἅδου θά εἶναι καλυμμένο ἀπό πυκνό σκοτάδι. Παντοῦ σκυθρωπότης, παντοῦ φωτιές, καπνοί καί δάκρυα μέ στεναγμούς θ᾿ ἀκούγωνται. Θά εἶναι τά δικά μου δάκρυα, οἱ δικές μου φωνές πού μέσα στήν ἀπελπισία μου θ᾿ ἀπευθύνω συχνά, Δέσποινά μου, σέ σένα καί στόν Κύριο τῆς δόξης: Ἐλέησέ με, Ἐλέησέ με, ἐλέησε τήν κολασμένη ψυχή μου, παρηγόρησε τήν σκοτισμένη καρδιά μου. Θά ἐνθυμοῦμαι τήν ἀγάπη σου, Κυρία μου, τίς εὐλογίες καί χαρές πού εἶχα στό Περιβόλι σου, στό Ἅγιον Ὄρος. Θά ἐνθυμοῦμαι τίς Ἀκολουθίες στό Μοναστήρι, τίς ἀγρυπνίες, τίς ψαλμωδίες τίς πανηγύρεις καί ἡ ψυχή μου θά κλαίη μέ παράπονο. Θά κλαίω ναί, καί θά ἐρωτῶ: "Ποῦ εἶναι ὁ Γέροντάς μου πού μ᾿ ἀγαποῦσε; Γιατί χωρίσαμε τόσο γρήγορα γιά πάντα; Ποῦ εἶναι τά πνευματικά μου ἀδέλφια πού ἀγαποῦσα καί στήριζα τήν σωτηρία μου στίς προσευχές τους; Ἄχ, τί κρῖμα! Τί θλῖψις νά εἶμαι ἐγώ μόνος στόν Ἅδη καί ᾿κεῖνοι τώρα ν᾿ ἀπολαμβάνουν τ᾿ἀγαθά τῆς Οὐρανίου Βασιλείας!
Πεταμένος μέσα στό σιδηρόφρακτο κελλί τῆς καταχθόνιας φυλακῆς μου θά περιμένω μέ ἀγωνία κάποια ἐπίσκεψι, ἀλλά οὔτε κτύπος δέν θ᾿ ἀκούγεται. Θά κυττάζω ἀπό τό παραθυράκι μήπως φαίνεται ἀπό μακριά κάποιος Ἄγγελος γιά νά μοῦ φέρη κανένα ἐλπιδοφόρο μήνυμα. Ἀλλά ματαίως θά περιμένω.
Ἄχ, ἀλλοίμονό μου, κολάσθηκα γιά πάντα καί μόνο στήν ἐλπίδα τοῦ Ἰησοῦ καί τῆς Παναγίας Παρθένου Μαρίας εἶμαι κρεμασμένος. Ἄν κοπῆ αὐτός ὁ τελευταῖος κρῖκος, τότε ποιός θά μέ ἰδῆ καί δέν θά κλαύση; Ποιός δέν θά θελήση ἀπό συμπόνια νά μοῦ διαβάση ἕνα Τρισάγιο, μία συγχωρητική εὐχή, τά Νεκρώσιμα Εὐλογητάρια νά μοῦ τραγουδίση πένθιμα καί λυπητερά;
Πατέρες καί Ἀδελφοί, κλαύσατέ με. Θρηνήσατέ με γιά τήν αἰώνια καταδίκη μου. Συναχθῆτε καί ποιήσατε πρεσβείαν στούς Ἁγίους, στήν Κυρίαν Θεοτόκον γιά νά μέ συγχωρέσουν καί νά πρεσβεύσουν πρός τόν Κύριόν μας. Μή θελήσετε τόν θάνατό μου, μήν ὀκνεύσετε στήν ἀνάγκη μου. Ἴδετε τό χάλι μου. Γνωρίζετε τά ἐγκλήματά μου καί βοηθῆστε μέ τίς εὐχές σας τό κουρασμένο καί ἐλεεινό σαρκίο μου καί τήν σκοτισμένη ψυχή μου. Ἐπί τέλους κατάλαβα τώρα ὅτι εἶμαι τό αἶσχος τῆς γῆς, ἡ πηγή τῆς ἁμαρτίας, τό σκότος τῶν ἀνθρώπων, τό βρωμόσκυλο τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τό ἀπαίσιο τέρας τῆς φύσεως, ἡ βρῶμα τῆς γῆς...
Πόσες Ψυχές τραυμάτισα στόν κόσμο! Πόσες ὡδήγησα στόν Ἅδη! Πόσους ἐσκανδάλισα καί τήν ἁμαρτία τούς μετέδωκα; Κυρία μου Παρθένε, εἰπέ στόν Δικαιοκρίτη Υἱόν σου, ὅτι ἐμένα πρέπει νά μέ τιμωρήση. Μέ θύελλες καί κεραυνούς νά μέ κατακαύση. Ἀπό προσώπου τῆς γῆς νά μέ ἐξαφανίση γιά νἄρθη στούς ἀνθρώπους ἡ εἰρήνη καί ὁ ἁγιασμός στίς ψυχές τους. Καιρός νά βγάλετε τόν λύκο ἀπό τήν μάνδρα τῶν προβάτων. Εἶμαι ἔνοχος. Ἀκόμη καί οἱ πέτρες, ἄν τούς δώσετε φωνή, θά τό ὁμολογήσουν καί τά σκουλήκια τῆς γῆς. Τά ζῶα καί τά ἔντομα θά εἰποῦν τά παράπονά τους
-Ἀγαπημένο μου παιδί, σ᾿ ἄφησα νά μοῦ ἐξομολογηθῆς ὅλο τόν πόνο τῆς καρδιᾶς σου. Μέ εἰλικρίνεια καί πόνο περιέγραψες ὅ,τι σ᾿ ἀπασχολεῖ καί δέν λέω ὅτι δέν εἶσαι ἁμαρτωλός. Ἀλλωστε ὁ Υἱός μου γιά σένα καί κάθε ἁμαρτωλό ἔχυσε τό Αἷμα του, γιά νά σέ καθαρίση.
Ἀλλά πές μου, παιδί μου, σέ παρακαλῶ. Ἐγώ δέν εἶμαι ἡ Μητέρα σου; Ἐγώ δέν σ᾿ ἔφερα μέ τό θαῦμα στήν μητέρα σου ἐδῶ στό Περιβόλι μου; Ἐγώ δέν ἔκλαψα καί κλαίω γιά τήν σωτηρία σου; Ἐγώ δέν ξενυχτῶ στό πλευρό σου στίς ὧρες τῆς μοναξιᾶς καί ἀκηδίας σου καί σέ νουθετῶ μητρικῶς; Ἐγώ δέν εἶμαι τό φῶς σου, ἡ χαρά σου, τό παρηγόρημα τῆς πονεμένης καρδούλας σου;
Πῶς νά σ᾿ ἐξαφανίσω ἀπό τόν κόσμο αὐτό; Μέ τί καρδιά νά φονεύσω τό παιδί μου πού τώρα μέ ποθεῖ, μέ ὑμνεῖ, μέ ὑπηρετεῖ, μέ ἀναπαύει μέ τήν ὑπακοή του; Πῶς ἠμπορῶ νά σέ διώξω καί νά σέ χωρίσω ἀπό τ᾿ ἄλλα μου παιδιά; Γιατί μοῦ ζητεῖς νά κάνω ἕνα τέτοιο πρᾶγμα; Δέν εἶμαι ἀγαπημένο μου παιδί, ἐγώ ὁ φονιᾶς σου, ἀλλά ἡ ἠγαπημένη Μητέρα σου. Ἐγώ ἱκετεύω τόν Υἱόν μου γιά σένα, γιά τήν σωτηρία σου. Ἐγώ σοῦ δίνω τόν ἑαυτό μου γιά νά στηρίζεσαι μέ ἀσφάλεια στίς δύσκολες ὧρες σου. Μή λυπῆσαι ὑπερβολικά. Δέν ἔπαυσα νά σ᾿ ἀγαπῶ. Ὅταν δέν νοιώθης τήν Χάρι τοῦ Υἱοῦ μου, τό κάνει γιά νά σέ δοκιμάση κατά πόσον μᾶς ἀγαπᾶς καί ὑπομένεις τήν φαινομενική στέρησί μας. Καί ὅταν ἡμάρτανες, δέν σέ εἶχα τελείως ἐγκαταλείψει, ἀλλά σέ ἄφηνα γιατί σεβόμουν τήν ἐλευθερία σου. Ἔπρεπε μόνος σου νά ἐκλέξης τόν δρόμο σου καί τά ἔργα σου γιά νά εἶσαι ὑπεύθυνος γι᾿ αὐτά.
Μάθε, καλό μου παιδί, ὅτι ὁ Υἱός μου ξέχασε καί συγχώρεσε γιά πάντα ὅλες τίς ἁμαρτίες σου. Ἤσουν στό σκότος καί Ἐμένα ἔστειλε στήν μητέρα σου νά τῆς εἰπῶ: "Αὐτό τό παιδί νά τό ἀφιερώσης σέ μένα". Ἤσουν στήν λεωφόρο τῆς ματαιότητος τρώγοντας τά ξυλοκέρατα τῆς κολάσεως. Βλέπε τώρα ποῦ ἡ Χάρις Του σέ ὡδήγησε; Στήν στενή καί τεθλιμμένη Ὁδό τῶν Ἁγίων. Νά γίνης μιμητής των, νά ἐνδυθῆς τήν Χάριν Του, νά φορέσης ὡς ἱμάτιο τήν δόξα Του, νά ψάλλης μέ τούς Ἀγγέλους, νά κλαῖς γιά τίς ἁμαρτίες σου καί τά βάσανα ὅλων τῶν ἀνθρώπων, πού εἶναι ἀδέλφια σου.
Σ᾿ ἔφερα ἐδῶ στό Περιβόλι μου ὄχι γιά νά γελᾶς, νά ἀστειεύεσαι, νά κατακρίνης καί νά μέ πληγώνης. Κλαῦσε, καλό μου παιδί, κλαῦσε καί στέναξε γιά ὅλο τόν κόσμο.
Μή στενοχωριέσαι. Ἐγώ δέν θά σέ ἀφήσω. Θά εἶμαι κοντά σου μέχρι τήν τελευταία σου ἀναπνοή. Κι ἐγώ θά ἱκετεύσω τόν Υἱόν μου γιά τήν σωτηρία σου καί τήν σωτηρία ὅλων τῶν μοναχῶν, οἱ ὁποῖοι θά θελήσουν νά μείνουν στήν ὑπακοή τους μέχρι τέλους. Ἀμήν.
Μ.Δ.Γ.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
