.jpg)
“Τό νά εἶσαι σήμερα ἡγέτης,
σημαίνει νά γίνεις μάρτυρας”
π. Ἰουστῖνος Πίρβου
Κάπως έτσι εμφανίζεται στην σκηνή της κοινωνίας ο ρόλος του πνευματικού οδηγού. Δηλαδή περατώνοντας ο κάθε άνθρωπος κατά πρώτον την βασική εκπαίδευση της ψυχοσωματικής του οντότητος και τιθέμενος προ των ευθυνών του, κατόπιν ρίχνεται μέσα στον στίβο μάχης. Στόχος του ιερός, να προστατέψει κάτω από τις πτέρυγες του πνεύματός του, τους ενδεείς συνανθρώπους του. Να “βαστάξει” τα βάρη τους. Να θυσιασθεί, όπως Εκείνος! Βάσει της εν λόγω αριθμητικής προόδου, έρχεται η στιγμή να συναντηθούμε με μία ετέρα μορφή αρχηγίας, μέσα στο οικογενειακό πλαίσιο, με αρχηγό τον Πατέρα οικογενειάρχη και υπαρχηγό την σύζυγο, αλλά προπάντων την Μητέρα, εφ΄ όσον ο δωρητής Θεός χαρίσει και παιδιά. Η συνεχιζόμενη άνοδος όμως στις βαθμίδες της διευρυμένης ιεραρχίας των μεγαλυτέρων σχηματισμών, απαιτεί επιπλέον δυναμικό. Μέσα σε αυτό εντάσσεται ο εκπαιδευτικός, που τελεί αρχηγός της νεότητος, προσπαθώντας να μεταλαμπαδεύσει το δόκιμο ήθος του, στον εσώτερο ψυχικό κόσμο των αετιδέων μαθητών. Κάτι ανάλογο επιτάσσει και η στρατιωτική δεοντολογία, θέτοντας τον βαθμοφόρο, τον μικρό ηγήτορα, πότε έμπροσθεν των στρατευμένων να ηγείται, ανοίγοντας δρόμο, αλλά και πότε να έπεται, συλλέγοντας τις αποκοπές, κατά την στρατιωτική ορολογία. Τους πληγωμένους, τους εξαντλημένους, αλλά και τους... “ηττημένους”.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους γνησίους καλλιτέχνες, οι οποίοι μέσω της δημιουργικής έκφρασης της τέχνης τους, καθίστανται πνευματικοί οδηγοί, κατεργαζόμενοι τα άγονα εδάφη του ανθρωπίνου ψυχισμού και επιφέροντας μία ιδιάζουσα ευφορία.
Προσεγγίζοντας τέλος τις ανώτατες θεσμικά βαθμίδες της κοινωνίας μας, φτάνουμε στον αρχηγό πολιτικό, τον “μεγάλο” ηγέτη, ο οποίος αναλαμβάνει το βαρύτατο έργο της πνευματικής καθοδήγησης ολοκλήρου του έθνους. Της διάπλασης ειδικά της νεότητος, που αποτελεί και το μέλλον της πατρίδος.
Αφήσαμε τελευταίους στην καταγραφή μας, τους εκπροσώπους της Εκκλησίας μας, τους ιερωμένους όλων των βαθμίδων, γιατί αυτοί ούτως ή άλλως, τελούν πνευματικοί αρχηγοί στο ποίμνιο της εκκλησίας, κατ' εντολή του πρώτου και μοναδικού καθαρόαιμου αρχηγού ολόκληρης της κοινωνίας του Χριστού! Αυτού που έδωσε την ρητή εντολή στον Πέτρο να βόσκει και να ποιμαίνει τα πρόβατά Του, στους καταπράσινους λειμώνες της πνευματικής ευφορίας, φυλάγοντάς τα παράλληλα από τους βαρείς λύκους...
Κάπως έτσι διαμορφώνεται η υγιής θεώρηση της εννοίας της πνευματικής καθοδήγησης, σε ένα γενικευμένο πλαίσιο και φυσικά, ανάλογα ενσαρκώνεται και η τέχνη της αρχηγίας.
Γιατί το να είναι κάποιος οδηγός, αρχηγός, ηγέτης, προϋποθέτει την ανάλογη τέχνη, με την έννοια της επιτηδειότητος και προπάντων της ορθής μεθόδου του διοικείν. Μιας τέχνης που κατά κύριο λόγο εμπνέεται από τα μεγάλα ιδανικά. Μιας τέχνης που τίθεται στην υπηρεσία του Θεού και των ανθρώπων της κοινωνίας.
Βάσει των όσων ελέχθησαν, μία απορία αναφύεται μέσα στην σκέψη των συνετών ανθρώπων. Κατά πόσον οι τεχνίτες που εργάζονται στο γιαπί της σύγχρονης κακότεχνης κοινωνίας, εμφορούνται από την προαναφερθείσα “τεχνογνωσία”, ώστε κάποτε να ολοκληρωθεί το εγειρόμενο οικοδόμημα; Ιδίως αυτή η τέχνη του αρχηγού, κατά πόσον υπηρετεί τον εξουσιαζόμενο; Μήπως απλά και ψυχρά εκφράζει τα πανάθλια καμώματα του “καλλιτέχνου”, του φτηνού παλιάτσου της κακόφημης συνοικίας της παντοειδούς εξουσίας;
Ο Χριστός τόνισε, ότι, “τό σάββατον διά τόν ἄνθρωπον ἐγένετο, οὐχ ὁ ἄνθρωπος διά τό σάββατον” (Μαρκ. 2,27). Εν προκειμένω οι σύγχρονες ηγεσίες υφίστανται, προς αμερόληπτη διοίκηση του λαού, κατά το ρήμα Κυρίου ή αποτελούν τον δούρειο ίππο μέσω του οποίου πολιορκείται άνανδρα και ύπουλα το ανθρώπινο ψυχοσωματικό στοιχείο;
Αλλά για να μη χαθούμε μέσα σε αόριστες γενικότητες, ας εξειδικεύσουμε το θέμα μας. Ο δρόμος της ηγεσίας, τυγχάνει ταυτόσημος με έναν άλλο δρόμο, αυτόν της τελείωσης της προσωπικότητος του ιδίου του αρχηγού κατά πρώτον. Είναι ο δρόμος της αρετής και των ηθικών αγωνισμάτων, με ύψιστο αγώνισμα αυτό της αυτοθυσίας του αρχηγού. Αυτού που έθεσε υποταγή σε ανώτερες ηθικές επιταγές, πειθαρχώντας στον ηθικό νόμο. Αυτού που διατηρεί την ισχύ της θελήσεως και προτάσσει το “ναι”, όταν πρέπει, και αντιπροτάσσει το “ΟΧΙ”, όταν επιβάλλεται. Ο ηγέτης με λίγα λόγια, είναι αυτός που πρέπει να οδηγεί το έθνος του προς το “ΦΩΣ”, προς την ηθική ανωτερότητα, προς την πνευματική ομορφιά.
Εν κατακλείδι, τι απ' όλα αυτά κατέχει, είναι και πράττει ο νυν ηγέτης της Ελλάδος; Το μόνο εμφανές είναι η στείρα φιλοδοξία του και ο αλλαζονικός αυταρχισμός του. Αυτά τον ώθησαν να καταστεί νέος Ιουλιανός παραβάτης, χωρίς όμως να υπολογίζει και το τέλος εκείνου, καθότι χρόνια τώρα επιδιώκει με ύπουλα και ύποπτα ειδωλόθυτα, να μαγαρίσει τον Ορθόδοξο Έλληνα, προσβάλλοντας κυνικά, ό,τι υψηλότερο είχε. Την θρησκεία, την πατρίδα, την οικογένεια! Μέσα στην ψευδαίσθηση του “το κράτος είμαι εγώ”, προτάσσει την ηθική ασχημία, την πνευματική κατωτερότητα, το χαμήλωμα της ηθικής στάθμης, σαν τον επιβαλλόμενο δρόμο. Αυτά πιστεύει όμως, αυτά εξωτερικεύει. Αποκάλυψη τώρα... Ίσως αυτό είναι ο ίδιος, οπότε αυτό νομιμοποιεί. Έχει λύσει “ο άνθρωπος” όλα τα φλέγοντα ζητήματα της πατρίδος μας, της απολύτου πλειοψηφίας και τώρα, για να είναι δίκαιος, ασχολείται και με τους 500 πολύχρωμους, “εξαναγκάζοντας” τους 300 να συνδράμουν στο έργο του. Οι 300 όμως, αν φέρουν το όνομα και την αρίθμηση επαξίως, πρέπει να ακολουθήσουν τον γνωστό δρόμο. Της θυσίας. Του μαρτυρίου, κατά τον π. Ιουστίνο Πίρβου, και όχι να καταστούν συνένοχοι στον τελικό καθολικό εκμαυλισμό της ελληνικής κοινωνίας, λόγω “καρέκλας”. Ας εγκαταλείψουν μόνο του τον Όσκαρ Ουάιλντ (1854-1900) να ωρύεται απαίσια στο σύγχρονο Αλγέρι: “Ελπίζω να έκαμα αρκετούς ανήθικους σε αυτή την πόλη”. Το σύγχρονο “κλεινόν άστυ”, μπορεί πράγματι να καταστεί κέντρο ανωμαλίας, όμως η επαρχία και η ύπαιθρος, εμπνέονται από την τεχνουργό Φύση που διδάσκει το φυσικό και απόλυτα φυσιολογικό. Ότι στην φύση υπάρχουν δύο φύλα και στα τετράποδα και στα δίποδα: Το άρρεν και το θήλυ. Τώρα αν στο “Αλγέρι” της διεφθαρμένης σύγχρονης νομενκλατούρας, θέλουν οι δίποδοι να ονομάζονται αλλιώς, δικαίωμά τους. Δικαίωμά τους να πάνε στην κόλαση, αλλά υποχρέωση και καθήκον μας να κερδίσουμε τον Παράδεισο. Τελικά ο Ηρώδης που “κυνήγησε” ο Πρόδρομος, ήταν ένας ερασιτέχνης κακοποιός και μαστρωπός. Ο τωρινός είναι πολύ προχωρημένος, εξελιγμένος λόγω εξέλιξης της τεχνολογίας της τεχνητής νοημοσύνης.
Πού βρίσκεται όμως ο σύγχρονος Πρόδρομος; Μάλλον έχει τρέξει να σώσει το κεφάλι του. Οπότε σιωπά, αλλά και χαμογελά, υποδεχόμενος και χαιρετών εγκαρδίως προκλητικούς ομοφυλόφιλους ευχόμενος παράλληλα καλή επιτυχία στο έργο τους. “Αμνηστεύοντας” κατ' αυτόν τον τρόπο την αμαρτωλή και δυσώδη ζωή τους.
Μήπως τελικά τα λυχνάρια έσβησαν; Πού είναι κρυμμένοι οι φανοί θυέλλης;
Ο Σιδηροκάστρου ομολογεί σε πρόσφατη αναφορά του “επαναπαυόμεθα σε έναν κρατικό μισθό και αφήσαμε και την πίστη και την δικαιοσύνη και ασχολούμεθα με αλλότρια έργα. Πως εμείς θα καλοπεράσουμε...” Πηγή: Ιστοσελίς “Ρομφαία” 3.1.2024.
Αλλά τι κάνουμε και όλοι εμείς οι έτεροι “ποιητές”; Με δύο λόγια, βγάζουμε έμμετρη την βρώμα μας. Γιατί το ψάρι μπορεί να βρωμάει από το κεφάλι, αλλά και η ουρά του έχει την ευθύνη της. Γιατί η ουρά είναι το πηδάλιο που κατευθύνει το ψάρι στην πλεύση του, κινούμενο πότε αριστερά και πότε δεξιά. Δυστυχώς όμως όλο το ψάρι είναι άρρωστο. Γιατί; Γιατί σύμφωνα με την ρήση ενός παλαιού έγκριτου καθηγητού, βρισκόμαστε όλοι εμείς οι σύγχρονοι “ποιητές”, “στα δεσμά του Μπωντελαιρισμού, του Οσκαρουαϊλδισμού, της φιληδονίας, των σατανικών θεμάτων και της φροϋδικής ψυχολογίας”. Με άλλα λόγια της σκλαβιάς... όμως επαγγελλόμενοι την ελευθερία.
Ύστερα απ΄ όλα αυτά, τον λόγο τον έχει ο μέγας Ποιητής, ο Θεός. Ώσπου να τον εκφωνήσει, ας συνεχίσουμε το παραστράτημά μας. Γιατί “θολή η ψυχή, θολός ο νους... όλα γεμάτα απελπισιά και παγωνιά θανάτου”.
