 |
| Άνια |
Σε ηλικία 43 ετών, περίμενα την Άνια με σύνδρομο Ντάουν.
Ήξερα ότι θα είναι ακριβώς έτσι: Στις 11 εβδομάδες κάναμε προγεννητικό έλεγχο και ο γιατρός είδε την απουσία ρινικού οστού και το αποτέλεσμα του τεστ εμβρυϊκών ανωμαλιών έδειξε ότι η πιθανότητα της Τρισωμίας 21 είναι 50%!
Ήμασταν σίγουροι ότι αυτό δεν θα γινόταν.
Και τότε ο γιατρός αναστέναξε με ανακούφιση:
«Ο Θεός χρειάζεται τέτοια παιδιά για κάποιο λόγο», είπε ξαφνικά. «Κάθε χρόνο έρχεται σ’ εμένα ο ίδιος αριθμός εγκύων γυναικών με αυτήν την παθολογία και ανάμεσά τους υπάρχουν πολλές νέες γυναίκες».
Ήταν πολύ απροσδόκητο. Ακούσαμε τον λόγο για τη Θεία Πρόνοια από έναν άνθρωπο που μόλις τώρα προσπαθούσε να μας πείσει να διαπράξουμε φόνο.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο λάβαμε άμεση έγκριση και στη γλώσσα της πίστεως -μια ευλογία από τον Κύριο.
Στη συνέχεια έγινε μια εξίσου σημαντική συζήτηση με την επικεφαλής της πολυκλινικής, μία σοβαρή Σοβιετική παιδίατρο, την οποία αποφάσισα να προειδοποιήσω εκ των προτέρων ότι θα έχουν μία ιδιαίτερη ασθενή.
Φυσικά, ως απάντηση στα λόγια μου για ένα παιδί με σύνδρομο Ντάουν, άκουσα ότι έπρεπε «να λύσουμε αυτό το πρόβλημα με κάποιον τρόπο». Συνειδητοποιώντας ότι δεν επρόκειτο να κάνουμε έκτρωση, η γιατρός χλόμιασε κι έσφιξε τα χείλη της.
Την ώρα που σκεφτόμουν ότι η επίσκεψή μου στην πολυκλινική είχε πλέον αποτύχει, στο μυαλό μου ήρθαν τα λόγια του γενετιστή. Επέλεξα μία στιγμή που η σιωπή της συνομιλήτριάς μου δεν ήταν πλέον τόσο βαριά και είπα τη φράση: «Ο Θεός χρειάζεται τέτοια παιδιά, για κάποιο λόγο».
Στην πραγματικότητα, υπερασπιζόμενοι τη θεία αλήθεια, δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε τις γραμμές του Ευαγγελίου ότι ακριβώς σε αυτή την κατάσταση ο Θεός θα είναι πάντα δίπλα μας:
«Μην προμεριμνάτε τι λαλήσητε, μήδε μελετάτε, αλλ’ ο εάν δοθή υμίν εν εκείνη τη ώρα, τούτο λαλείτε, ου γαρ υμείς εστε οι λαλούντες, αλλά το Πνεύμα το Άγιον (Мк. 13,11).
Η γιατρός έβγαλε τα γυαλιά της, σκούπισε τα μάτια της, δίπλωσε τα χέρια της στο τραπέζι, σαν το παιδί κάπως, και με κοίταξε επίμονα: «Τώρα ξέρω τι να λέω στις μαμάδες μας. Γιατί έρχονται σ’ εμένα με την ίδια ερώτηση: “Γιατί το έπαθα εγώ αυτό;”».
Το καταλαβαίνετε;
Η αποδοχή του θελήματος του Θεού βοηθάει όχι μόνο το άτομο να επιβιώσει, αλλά και πολλούς άλλους γύρω του. Είμαστε όλοι αλληλένδετοι και μπορούμε όλοι να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον, ακόμη και όταν φαίνεται ότι δεν βοηθάμε καθόλου. Ο ίδιος ο Κύριος θα βοηθήσει με τα χέρια μας, θα κοιτάξει με τα μάτια μας, θα μιλήσει με τα χείλη μας. Ακόμη και απλοί αμαρτωλοί, σαν εμένα, μπορούν να φανούν χρήσιμοι και σημαντικοί, όταν εκπληρώνουν τις θείες εντολές.
Απλώς να συμφωνήσετε, σφίγγοντας τα μάτια σας, σπαρταρώντας εσωτερικά από τον πόνο, φοβούμενοι να σκεφτείτε το μέλλον. Τότε θα υπάρξουν άνθρωποι και περιστάσεις, που θα σας δείξουν τον δρόμο και θα σας βοηθήσουν. Θα είναι οι πιο απροσδόκητοι άνθρωποι και οι πιο εκπληκτικές περιστάσεις, που ούτε καν θα μπορούσες να ονειρευτείς. Αυτό το στενό μονοπάτι θ’ αποδειχθεί ένας καλός ανοιξιάτικος δρόμος, ανάμεσα σε μυρωδάτους θάμνους.
Και όλα θα πάνε σίγουρα καλά: Θα υπάρξει και ευτυχία και ζεστασιά και αγάπη.
