Ὁ π. Στυλιανὸς Καρπαθίου μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ κληρικοῦ ἀλλὰ καὶ τοῦ ψυχιάτρου ἀπέδειξεν εἰς τηλεοπτικὴν ἐκπομπὴν ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι διαστροφή! Ποῦ τὸ θάρρος τῶν Ἐπισκόπων νὰ ὁμολογήσουν τὴν ἀλήθειαν;
Ὁ μακαριστὸς Μητρ. Ἀμβρόσιος, ἡ σημερινὴ καθολικὴ κρίσις καὶ αἱ ἐπίκαιρoι προφητεῖαι του
«Ο ΤΟΠΟΣ ΕΙΣΕΡΧΕΤΑΙ ΕΙΣ ΜΙΑΝ ΑΣΥΛΛΗΠΤΟΝ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑΝ»
Τοῦ Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβροσίου †
Ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος» ἐπαναδημοσιεύει τήν ἐμπνευσμένη εἰσήγηση τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβροσίου, τήν ὁποία εἶχε παρουσιάσει στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στίς 25/9/1979, τέσσερις ἀκριβῶς μῆνες μετά ἀπό τήν ὑπογραφή τῆς Συνθήκης προσχώρησης τῆς Ἑλλάδας στήν Ε.Ο.Κ, 28 Μαΐου 1979. Ὁ Σεβασμιώτατος εἶχε προείδει ποῦ ὁδηγεῖτο ἡ Πατρίδα μας μέ τήν εἴσοδό της στήν Ε.Ε. καί εἶχε τότε καταγγείλει μέ δρμύ καί θαρραλέο τρόπο τήν ἀσύλληπτη περιπέτεια, στήν ὁποία εἰσέρχετο ἡ Πατρίδα μας, ὅπου τά ὀψώνια τοῦ «Ἡ Ἑλλάς ἀνήκει στήν Δύση» γευόμεθα σήμερα στήν ὁλότητά τους. Εἶχε θέσει τό ἐρώτημα ὅτι «Ὁ τόπος εἰσέρχεται εἰς μίαν ἀσυλλήπτου τραγικότητος περιπέτειαν, ἐκ τῆς ὁποίας ἄγνωστον εἶναι τό πῶς καί τό πότε θά ἐξέλθη». Σαράντα πέντε χρόνια μετά ἡ Ἑλλάδα ὄχι μόνον ἔχει καταστραφῆ οἰκονομικά ἀλλά καί πνευματικά καί ἠθικά καί πολιτιστικά.
Ὁ Ο.Τ. δημοσιεύει τήν εἰσήγηση μέ ἀφορμή τῆς προώθησης ἀπό τήν κυβέρνηση τοῦ νομοσχεδίου γιά τόν γάμο τῶν ὁμοφύλων. Μέ τήν δημοσίευση σκοπό ἔχει «ἵνα ἡ Ἱεραρχία μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Πρόεδρον αὐτῆς, σημάνει συναγερμόν, συνέλθη ἐκ τῆς νάρκης, ἀνασυντάξη τάς δυνάμεις της καί, ‟τῇ τῶν ἁγίων καί ἐγκρίτων Πατέρων εὐθείᾳ τρίβῳ κατακολουθοῦσα”, κατέλθη εἰς ἀγῶνας ὡραίους καί εὐκλεεῖς», ὅπως χαρακτηριστικά ἔλεγε καί τότε ὁ Σεβασμιώτατος. Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης τόνιζε γιά τήν ὁμοφυλοφιλία τό 1979 ὅτι «ἐγείρει ἀναιδῆ κεφαλήν, ὀργανώνεται εἰς ἐπισήμους συλλόγους, πραγματοποιεῖ δημοσίας ἐντυπωσιακάς συγκεντρώσεις προβολῆς τῶν ‟δικαίων αἰτημάτων” της καί ἀγωνίζεται μέ τήν βοήθειαν ‟φιλελευθέρων” πολιτικῶν, ‟ἐπαναστατημένων” καλλιτεχνῶν καί ὑπερκιτρίνων δημοσιογραφικῶν γραφίδων διά τήν δικαίωσίν της».
Εὐχόμεθα καί προσευχόμεθα, ὁ Μακαριώτατος καί οἱ Σεβασμωτάτοι Ἀρχιερεῖς νά συνειδητοποιήσουν τήν τραγικότητα τῆς καταστάσεως καί νά ἐγερθοῦν ἀπό τόν βαθύ λήθαργο πού ἔχουν περιπέσει, «ὥστε νά μή ἀνοιγῆ ἐκ τῶν ἔσω ἡ Κερκόπορτα τῆς ἀπωλείας αὐτοῦ τοῦ Τόπου».
* * *
Τό πλῆρες κείμενο τοῦ βαρυσήμαντου αὐτοῦ λόγου ἔχει ὡς ἑξῆς:
«Μακαριώτατε,
ἐπροβληματίσθην πολύ, ἐάν θά ἔπρεπε νά παραστῶ κατά τάς ἐργασίας τῆς παρούσης ἐκτάκτου συνόδου τῆς Ἱεραρχίας λόγῳ τῆς ἀφορήτου προκλήσεως ἐξ ἑνός διπλοῦ ἐμπαιγμοῦ· ἤτοι τῆς ‟ἐκτάκτου” συγκλήσεως αὐτῆς πέντε μόλις ἡμέρες πρό τῆς συγκλήσεώς της, καί τῶν θεμάτων τῆς Ἡμερησίας Διατάξεως, ἐπουσιωδῶν καί στερουμένων παντελῶς ἐνδιαφέροντος.
Ἐν τούτοις καθολικῶς ὁμολογεῖται, ὅτι ὡς Ἐκκλησία καί ὡς Ἔθνος διερχόμεθα περίοδον δεινῆς κρίσεως καί ἐπισημαίνεται πανταχόθεν ἡ ὕπαρξις μεγάλων καί πιεστικῶν προβλημάτων, ἀφορώντων εἰς τήν καθόλου διαμόρφωσιν τῆς ζωῆς τοῦ Τόπου καί εἰς τήν περαιτέρω πορείαν τοῦ Ἔθνους. Ἐπισείεται μάλιστα ἡ ἀπειλή καταστροφῆς δίκην διστόμου φασγάνου ὑπεράνω τῶν κεφαλῶν μας ὑπό τῶν ὑπευθύνως χειριζομένων τά προβλήματα τοῦ Τόπου καί κεντρίζεται καταλλήλως ἡ φιλοτιμία τοῦ Λαοῦ διά θυσίας καί καρτερίαν. Εἰς μίαν τοιαύτην δεινήν περίστασιν διατυποῦται εὐθέως καί ὁσημέραι ἐντονώτερον ἡ κατηγορία διά τήν ἐρήμην τῆς Ἐκκλησίας ἐξέλιξιν τῶν ἑλληνικῶν πραγμάτων, χωρίς νά παραλείπεται ἡ ἐπώδυνος ἐπισήμανσις τῶν κινδύνων ἐκ τῆς τοιαύτης ἀπουσίας τῆς Ἐκκλησίας εἰς τήν ζωήν τῶν Νεοελλήνων.
Ὅθεν, θά ἀνέμενέ τις μίαν σύγκλησιν τῆς Ἱεραρχίας διά τήν ρωμαλέαν ἀντιμετώπισιν τῶν μεγάλων προβλημάτων καί τήν λῆψιν συγκεκριμένων καί ριζοσπαστικῶν ἀποφάσεων. Θά ἀνέμενέ τις ν’ ἀκουσθῆ ἡ φωνή τῆς Ἐκκλησίας ἐπί τοῦ φάσματος ὅλων τῶν προβλημάτων τοῦ Τόπου καί κατ’ ἐξοχήν τῶν ἐμπιπτόντων εἰς τήν ἄμεσον αὐτῆς δικαιοδοσίαν. Ἐξαιρέτως θά ἀνέμενέ τις μίαν εἰς βάθος ἐξέτασιν τοῦ προβλήματος τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας καί Πολιτείας, ὑπό τό πρῖσμα τῶν ἐμπειριῶν τῶν τελευταίων ἐτῶν, ἐμπειριῶν μελαγχολικῶν, ἐξ αἰτίας τῆς ὑπό τῶν πολιτειακῶν ἀρχόντων ἐγκαινιασθείσης τακτικῆς τῆς ἀπροσχηματίστου πλέον ταπεινώσεως τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς ἐπισήμου παραθεωρήσεως αὐτῆς, ἐπί τῷ τέλει τῆς ἐκμηδενίσεως τῆς ἐπιρροῆς της ἐπί τοῦ Λαοῦ καί τῆς περαιτέρω πορείας τοῦ Ἔθνους.
Ἀλλοίμονον ὅμως! Ἡ Ἱεραρχία συνέρχεται καί πάλιν ἁπλῶς ‟πρός τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις”, διά νά συντρίψη διά μίαν ἀκόμη φοράν τάς ἐλπίδας τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί νά θέση εἰς δοκιμασίαν τήν ἀσθενῆ πίστιν πολλῶν τέκνων τῆς Ἐκκλησίας.
Ο ΚΛΥΔΩΝ
Μακαριώτατε,
ἐπισκοπῶν τόν ὁρίζοντα ἐκ τῆς ταπεινῆς Ἐπισκοπῆς μου τῆς Ἐλευθερουπόλεως ‟πολύν ὁρῶ συνεζευγμένον τόν κλύδωνα, καί τῷ κλύδωνι παρομαρτοῦντα τόν κίνδυνον”. ‟Ἄνδρες ἐκ σκότους ἀναδύντες..” διατρέχουν γῆν καί θάλασσαν δίκην δαιμονισμένων ‟ὀκνοῦντες οὐδέν εἰς τήν τῆς Ἐκκλησίας βλάβην”.
Καί ἡ μέν Ἐκκλησία ὡς ἑνιαῖος θεῖος καί ἀνθρώπινος ὀργανισμός, ὡς Σῶμα Χριστοῦ καί Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἧς ‟οὐκ ἔσται τέλος”, οὐδέν ἔχει νά φοβηθῆ. Ὁ τόπος ὅμως εἰσέρχεται εἰς μίαν ἀσυλλήπτου τραγικότητος περιπέτειαν, ἐκ τῆς ὁποίας ἄγνωστον εἶναι τό πῶς καί τό πότε θά ἐξέλθη. Καί τό ἐρώτημα, ὅπερ ἐναγωνίως τίθεται ἐν προκειμένῳ, εἶναι, ἐάν ἡμεῖς, οἱ συγκροτοῦντες τό Σῶμα τῶν Ἐπισκόπων, οἱ τεταγμένοι ὑπό τοῦ Θεοῦ νά εἴμεθα οἱ ἄγρυπνοι φρουροί τῶν πνευματικῶν θερμοπυλῶν, ἀνταποκρινώμεθα στοιχειωδῶς, εἰς τάς ἀπαιτήσεις τῶν καιρῶν.
Μακαριώτατε,
ἐπιτρέψτε μοι νά ἐπισημάνω μίαν νάρκην καί μίαν ἀδυναμίαν ἀντιδράσεως ἐκ μέρους ἡμῶν τῶν συγκροτούντων τήν Ἱεραρχίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἐπί σειράν ἐτῶν δεχόμεθα ὡς ἀπαθεῖς παρίαι κολαφισμούς καί ταπεινώσεις ἐκ μέρους τῶν πολιτειακῶν ἀρχόντων καί ὅλων ἐκείνων τῶν παραγόντων καί παραγοντίσκων τῆς Νεοελληνικῆς ζωῆς. Παραλλήλως δυνάμεις ὑποχθόνιοι, τῶν ὁποίων τά κέντρα λήψεως ἀποφάσεων εὑρίσκονται ἐκτός τῶν συνόρων τῆς πατρίδος, ἐκμεταλλευόμενοι τήν ἀποσύνθεσιν τῆς Διοικήσεως, τήν ἀναρχίαν εἰς εὐαισθήτους τομεῖς, τήν ἀναρρίχησιν εἰς καιρίας θέσεις ἀνικάνων ἤ καί φαύλων, ἔχουν ἁπλώσει τούς πλοκάμους των ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον τῆς Ἑλληνικῆς Πατρίδος ἀποδιδόμενοι εἰς μίαν ἄνευ προηγουμένου ἐκθεμελιωτικήν προπαγάνδα, ‟μεταίροντες ὅρια αἰώνια”, τά ὁποῖα ἐσεβάσθησαν γενεαί γενεῶν καί εὐαγγελίζόμενοι παντός εἴδους παραδείσους τῆς ‟κουλτουριάρικης” ἀρρωστημένης φαντασίας των. Οὕτως:
«ΚΑΤΗΓΟΡΩ»
Ἡ Ἐκκλησία προβάλλεται ὡς τό κέντρο τῆς ‟ἀντίδρασης” εἰς τάς ‟προοδευτικάς” ἐμπνεύσεις τῶν ποικιλωνύμων ἀπατεώνων. Ἡ Ὀρθοδοξία στιγματίζεται ὡς τό ἄντρον τοῦ ‟παπαδιστικοῦ σκοταδισμοῦ”. Ἡ Ἱστορία τοῦ Ἔθνους ἀνα-θεωρεῖται καί ἐπαναγράφεται ὑπό τό πρῖσμα ἑνός ἀκράτου ἀντικληρικαλισμοῦ, ὁ ὁποῖος μετατρέπεται προοδευτικῶς εἰς καθαρόν ἀντιεκκλησιασμόν. Ὁ Θεσμός τῆς Οἰκογενείας διακωμωδεῖται ὡς παρηκμασμένος καί βάλλεται χωρίς ἐντροπήν ὑπό ἀνθρώπων, τῶν ὁποίων ἡ ὕπαρξις σείεται ὑπό ἀγαδιρείου σεισμοῦ τῶν πλέον ἐπαισχύντων ἀπωθημένων. Ἡ παιδεία ἔχει καταστῆ μία ἀπέραντος ‟πίστα”, ὅπου ὁ ‟χορός τῶν καταραμένων”, ὑπό μουσικήν ὑπόκρουσιν Καζεπιδίων καί Ο.Λ.Μ.Ε.ικῶν μελωδιῶν σκοτεινῆς δαιμονικῆς ἐμπνεύσεως, σαγηνεύει, παγιδεύει καί ἀποχαυνώνει τούς …θαμῶνας τῶν ἐκπαιδευτικῶν Ἱδρυμάτων ὅλων τῶν βαθμίδων ἐπί μεγίστῃ χαρᾷ τῶν ἐπιποθούντων τόν πνευματικόν μαρασμόν τοῦ Τόπου. Ἡ νεολαία ἔχει ἀποβῆ ὁ ἰσχυρός πόλος ἕλξεως τῶν πλέον ἀπιθάνων καί ἀσυνειδήτων πειραματισμῶν. Μέ τήν λεγομένην ‟πολιτικοποίησιν” ἐπιχειρεῖται ἀγρία ἐκμετάλλευσις μέχρι κακουργήματος τῶν ἁγνῶν ὁραματισμῶν τῶν νέων μας δι’ ἕν καλλίτερον αὔριον καί μίαν δικαιοτέραν κοινωνίαν καί μέ τήν ἀνήθικον μέθοδον τοῦ ἀποπροσανατολισμοῦ μετατοπίζονται τά διαφέροντα καί τό νεανικόν των πάθος ἀπό τά οὐσιώδη εἰς τά διακονοῦντα τά συμφέροντα τῶν διαφόρων ‟ἀφεντικῶν”. Συνθήματα ἀθεϊστικά, ἀντιεκκλησιαστικά, ἀντεθνικά, ἀντικοινωνικά, ἀντιοικογενειακά, ἀναρχικά, διεθνιστικά, γενιτσαροποιητικά κλπ., ἀγοραίως περιφέρονται ἀπό στόματος εἰς στόμα, ὑπό τό πρόσχημα τῆς ‟προόδου”, τῆς ‟ἐξέλιξης”, τῆς ‟συναδέλφωσης τῶν λαῶν”, τῆς ‟ἀλλαγῆς”, τῆς ‟σοσιαλοποίησης”… Οἱ νέοι μας ἀπό πρίγκιπες, πού θά ἔπρεπε νά εἶναι, μετεβλήθηκαν εἰς θλιβερούς ἀφισοκολλητάς τῶν πολύχρωμων νονῶν τῆς πολιτικῆς καί πολιτιστικῆς ζωῆς τοῦ Τόπου. Ἰδεολογίαι καί συστήματα καί αἱρέσεις καί μυστικισμοί πάσης προελεύσεως καί παντός τύπου διακινοῦνται ἐλευθέρως εἰς τήν ἀγοράν τῆς Ἑλληνικῆς ἀφελείας καί εὑρίσκουν καταφύγιον εἰς τά θυλάκια τῶν μεμυημένων εἰς οὕς ὑπόσχονται παραδείσους ἐπιγείους καί ἐπουρανίους ὄχι μόνον διά τοῦ ‟διαλογισμοῦ” ἀλλά καί διά τῆς …ἀμέσου ἐπαφῆς! Ὁ τύπος ἐπισημαίνει τήν ἀπάτην, γονεῖς διαμαρτύρονται καί ὀλοφύρονται διά τήν ἀπώλειαν τῶν παιδιῶν των. Οἱ ὑπεύθυνοι ὅμως, ἐπικαλούμενοι τήν πολυπαθῆ ‟δημοκρατίαν”, τήν ἐλευθερίαν τοῦ λόγου, τήν ἐλευθερίαν τοῦ φρονήματος, τέλος τήν ἐλευθερίαν τῆς …ἐλευθεριότητος, κωφεύουν ἐγκληματικῶς. Ἡ ἀμοραλιστική ἀναρχία λανσάρεται ὡς ὁ κατ’ἐξοχήν ‟μοντέρνος” τρόπος ζωῆς καί ὡς πεμπτουσία τῆς ‟ἐλευθέρωσης” ἀπό τήν ‟καταπίεση” τοῦ ‟κατεστημένου”. Οὕτω, μαθηταί δέρουν ἤ και φονεύουν διδασκάλους των, ἀνήλικοι θυγατέρες ἐγκαταλείπουν τήν οἰκογενειακήν στέγην, διά νά ζήσουν ‟ἀπηλευθερωμέναι” ἀπό τήν ἀνύστακτον φροντίδα τοῦ ‟σαδιστοῦ πατρός των”. Ἔφηβοι συλλαμβάνονται ὡς διαρρῆκται μέ πλουσίαν ἤδη δραστηριότητα, εἰς τό ἐνεργητικόν των. Κατ’ ἐπισήμους στατιστικάς τό κάπνισμα εἶναι εὐρύτατα διαδεδομένον μεταξύ τῶν μαθητῶν καί κυρίως τῶν μαθητριῶν, θεωρεῖται δέ ὡς ἡ πλέον ἀθώα διασκέδασις καί ὡς ἡ πρόχειρος ἐκτόνωσις εἰς τό τροπάριον τῆς ‟καταπίεσης”. Τά ναρκωτικά, αὐτή ἡ τρομερή μάστιξ τοῦ δυτικοῦ τύπου… προηγμένου πολιτισμοῦ, εὑρίσκουν καταφύγιον εἰς τούς σχολικούς χαρτοφύλακας. Ἡ προαγωγή εἰς πορνείαν ἀνηλίκων κοριτσιῶν θεωρεῖται συνήθης ὑπόθεσις διά τά ‟βιβλία συμβάντων” τῆς Ἀστυνομίας. Ἡ ὁμοφυλοφιλία ἐγείρει ἀναιδῆ κεφαλήν, ὀργανώνεται εἰς ἐπισήμους συλλόγους, πραγματοποιεῖ δημοσίας ἐντυπωσιακάς συγκεντρώσεις προβολῆς τῶν ‟δικαίων αἰτημάτων” της καί ἀγωνίζεται μέ τήν βοήθειαν ‟φιλελευθέρων” πολιτικῶν, ‟ἐπαναστατημένων” καλλιτεχνῶν καί ὑπερκιτρίνων δημοσιογραφικῶν γραφίδων διά τήν δικαίωσίν της: Εἶναι γνωστή τοῖς πᾶσιν ἡ παροιμιώδης ρῆσις καθ’ ἥν, διά νά εἶναι τις σπουδαῖος σήμερον, ὀφείλει νά εἶναι ἤ μαρξιστής ἤ ὁμοφυλόφιλος ἤ συναμφότερον!
ΧΥΔΑΙΟΤΗΣ
Ἄλλαις λέξεσιν· ὁ εὐλογημένος λαός μας, ὁ ὁποῖος ἀρχαιόθεν ἐδημιούργησε πολιτισμόν ὑψηλῆς πνευματικῆς ἀκτινοβολίας, κινδυνεύει σήμερον νά καταστῆ ὑπό τό πρόσχημα τῆς ‟ἀπελευθέρωσης” ἀπό τήν ‟καταπίεση” τῆς ‟ἐλευθερίας τῆς συνείδησης” καί τῆς ‟δημοκρατίας” εἷς ἐκ τῶν πλέων χυδαίων λαῶν τῆς οἰκουμένης!
Μακαριώτατε,
ἐν ἁδραῖς γραμμαῖς καί μέ ἀληθῆ συντριβήν ψυχῆς σᾶς παρουσίασα τόν μελανόν ὁρίζοντα τόν ὁποῖον θεῶμαι ἐκ τῆς ταπεινῆς Ἐπισκοπῆς μου τῆς Ἐλευθερουπόλεως. Συγχωρήσατέ μοι τήν εἰλικρίνειαν, ἀλλά δέν ὠφελεῖ νά ζῶμεν μέ αὐταπάτας. Ἐπί πλέον ἀποτελεῖ ἀκράδαντον πεποίθησίν μου ὅτι ἡμεῖς δέν εἴμεθα ὑπό τοῦ Θεοῦ τεταγμένοι, ἵνα κτίζωμεν κτίρια καί ἐπιθεωρῶμεν τιμητικά ἀποσπάσματα καί τιμῶμεν διά τῆς παρουσίας μας δεξιώσεις καί κρούωμεν κώδωνας καί τηρῶμεν κοσμικά πρωτόκολλα, ἀλλ’ εἴμεθα τεταγμένοι, ἵνα λέγωμεν τήν ἀλήθειαν πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν καί ἐν προκειμένῳ τήν ἀλήθειαν περί τοῦ ἤθους τοῦ λαοῦ μας, ὅσον πικρά καί ἄν εἶναι ἡ ἀλήθεια αὕτη, ἀδιαφοροῦντες μάλιστα ἐάν ἀρέσκωμεν εἰς τόν κόσμον ἤ γινώμεθα ἀντιπαθεῖς. Οἱ διάφοροι ἡγέται καί ἡγετίσκοι τῆς δημοσίας ζωῆς ἤ περιφρονοῦν ἤ κολακεύουν τόν λαόν. Ἡμεῖς οἱ ἐκκλησιαστικοί ἡγέται, οἱ ὁποῖοι λαμβάνομεν τό διακονικόν ἀξίωμά μας ἀπό τό ἄμετρον ἔλεος καί τήν ἄκραν συγκατάβασιν τοῦ Θεοῦ (οὐ διά τάς δικαιοσύνας ἡμῶν…) χωρίς νά ἔχωμεν ἀνάγκην ἀπό ‟ἐξώστην”, προκειμένου νά πλανεύωμεν τάς ‟μάζας” (ὡς ἀποκαλοῦν ‟χονδρικῶς” τόν Λαόν οἱ μεγαλοί ‟μαίτρ” τῆς δημοκρατίας μας) πρός ἄγραν ψήφων, ὀφείλομεν νά παιδεύσωμεν τόν Λαόν μας, διά νά καταστῆ ἱκανός νά ἀνθέξη εἰς τάς λαίλαπας καί τάς καταιγίδας, αἱ ὁποῖαι ὁσημέραι καί ἐντονώτερον πυκνοῦνται εἰς τόν Ἑλληνικόν ὁρίζοντα.
Μακαριώτατε,
ἐκτός τῶν ἀνωτέρω προβλημάτων ὑπάρχουν καί ἕτερα ἐπίκαιρα καί μεγίστης σημασίας, ἐμπίπτοντα ἀμέσως εἰς τήν δικαιοδοσίαν τῆς Ἐκκλησίας, ὡς εἶναι ἡ σύναψις διπλωματικῶν σχέσεων μεταξύ Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας καί Βατικανοῦ (ἐρήμην τῆς Ἱεραρχίας καί-πολλαπλῶς- κατά παράβασιν τοῦ Συντάγματος), τό Αὐτόματον διαζύγιον, αἱ χαριστικαί ὑπέρ τῶν λεγομένων μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ διατάξεις, ἡ ὑπούλως σχεδιαζομένη διαπραγή ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, ἡ κατά τῆς Ἐκκλησίας μεθοδευμένη πολεμική, ἡ ἑνότης τοῦ Σώματος τῆς Ἱεραρχίας καί ἄλλα, τά ὁποῖα κρατοῦν τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας εἰς ταραχήν καί ἀδημονίαν. Ἐπ’ αὐτῶν ὅλων κατά καιρούς ὡμίλησα καί ἔγραψα δημοσίως καί κατά κόρον. Ἐπιθυμῶ ἐπ’ εὐκαιρίᾳ νά τονίσω ὅτι ἐμμένω ἀκλινῶς εἰς τάς ἀρχῆθεν διατυπωθείσας ἐπ’ αὐτῶν γνωστάς ἤδη θέσεις μου, μή ἀναθεωρῶν ‟ἰῶτα ἕν ἤ μίαν κεραίαν”. Καί ἐρωτῶ ταπεινῶς· δέν θά ἔπρεπε νά ἀσχοληθῆ, ἐπί τέλους, ἡ Ἱεραρχία -κάποτε- μέ τοιαύτης ὑψίστης σπουδαιότητος θέματα, τά ὁποῖα συγκλονίζουν τόν Λαόν τοῦ Θεοῦ, ἀντί νά ἀσχολῆται συνεχῶς μέ τά ‟διοικητικά” καί ‟ἔτσι νά περνᾶ ὁ καιρός”, κατά τό λεγόμενον;
ΜΑΤΑΙΟΠΟΝΙΑ
Μακαριώτατε,
ἀπηύδησα ἐπί σειράν ἐτῶν κραυγάζων πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν, ἵνα ἡ Ἱεραρχία μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Πρόεδρον αὐτῆς, σημάνει συναγερμόν, συνέλθη ἐκ τῆς νάρκης, ἀνασυντάξη τάς δυνάμεις της καί, ‟τῇ τῶν ἁγίων καί ἐγκρίτων Πατέρων εὐθείᾳ τρίβῳ κατακολουθοῦσα”, κατέλθη εἰς ἀγῶνας ὡραίους καί εὐκλεεῖς. Εἰκοσιδύο ἐτῶν σκληροί καί ἀνυποχώρητοι ἀγῶνες ὑπέσκαψαν τήν ὑγείαν μου καί μέ ἐπότισαν μέ πολλῶν εἰδῶν πικρίας, ὡς καί Ὑμεῖς ὑπέρ πάντα ἄλλον εἶσθε εἰς θέσιν νά γνωρίζετε… Σήμερον, μετά παρέλευσιν τόσων ἐτῶν, τό μόνον τό ὁποῖον δικαιοῦμαι εἶναι νά εἴπω ὅτι: Ἔπραξα οὐδέν! Δέν σᾶς ἀποκρύπτω τήν ἀπελπισίαν μου –κατ’ ἄνθρωπον. Ἡ συνειδητοποίησις ὅμως τῆς τραγικῆς θέσεως, εἰς ἥν εὑρισκόμεθα, δέν μοί ἐπιτρέπει νά ὀκνήσω. Χαράσσω λοιπόν καί αὖθις αὐτάς τάς γραμμάς, χωρίς ἀντίκρυσμα ἐλπίδων…
Μακαριώτατε,
‟ἐκ κοπρίας καί γῆς καί ἀφάτου καί πολλῆς ταπεινότητος, εἰς θῶκον ἱεραρχικόν ἀνεληθύθαμεν” ‟ἐλέει καί οἰκτορμοῖς” καί ἀνεξερευνήτοις βουλαῖς Θεοῦ. Καί κατέστημεν ὑπ’ Αὐτοῦ Πατέρες καί ποιμένες τῆς ‟Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας” εἰς τόν Ἑλλαδικόν χῶρον. Ἠλεημένος πλουσίως καί εὐηργετημένος δαψιλῶς ὁ Τόπος οὗτος ἀπό τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ Λαός καί οἱ ἄρχοντες αὐτοῦ ἐδοξολόγησαν τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ καί ἔστησαν μνημεῖα τῆς εὐγνωμοσύνης των. Καί συνέπλευσαν διά μέσου τῶν αἰώνων Ἐκκλησία καί Πολιτεία ἑκατέρα παραμείνασα ‟ἔσω τῶν οἰκείων ὅρων”. Καί ἐκ τῆς συμπλεύσεως ταύτης προῆλθαν ἀπαράμιλλοι πνευματικαί ἐπιτεύξεις, αἱ ὁποῖαι τῷ ὄντι συνιστοῦν τίτλον ὑψίστης τιμῆς διά τόν πολιτισμόν τοῦ Γένους ἡμῶν. Καί ὅτε κατέρρευσεν ἡ Βυζαντινή Αὐτοκρατορία καί ἀπέλιπε μόνη ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀντιμέτωπος σκληροτάτου ἀλλοθρήσκου κατακτητοῦ, ἀπέβη ἡ στοργική καί σωτήριος Κιβωτός, δι’ ἧς κατώρθωσε νά ἐπιβιώση καί σωθῆ τό δοῦλος Γένος.
Καί ἐφθάσαμεν εἰς τάς ἡμέρας ἡμῶν ἐν μέσῳ σκληρῶν δοκιμασιῶν. Εὐλογητός ὁ Θεός!
Ἀλλ’ οἱ σημερινοί ἄρχοντες αὐτοῦ τοῦ Τόπου ἐγένοντο ἐπιλήσμονες τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί ἐγένοντο ἐπιλήσμονες τοῦ ζωοποιοῦ γάλακτος τῆς τροφοῦ, τῆς Ἐκκλησίας, μέ τό ὁποῖον ἐγαλουχήθησαν καί ἠνδρώθησαν γενεαί γενεῶν. Καί ἔθεσαν ὡς στόχον μοναδκόν τήν ἀλλοίωσιν τῆς πολιτιστικῆς ταυτότητος τοῦ Τόπου καί τήν ἀπεμπόλησιν τῶν δυνατοτήτων ζωῆς καί πνευματικῆς αὐτοσυνειδησίας. Ὡς βάρβαροι εἰκονοκλάσται ἀφανίζουν ἡμέρᾳ τῇ ἡμέρᾳ τό πρόσωπον τῆς Ἑλληνοχριστιανικῆς ὑποστάσεως τοῦ Γένους καί ἀρχιτεκτονοῦν μίαν κρατικήν Ἑλλάδα, ἡ ὁποία οὐδεμίαν σχέσιν ἔχει μέ τήν ζωήν καί τήν ψυχοσύνθεσιν καί τήν παράδοσιν τοῦ λαοῦ μας -μέ τήν ψυχήν τοῦ Λαοῦ μας. Τό Νεοελληνικόν Κράτος ἐκυβερνήθη ἕως σήμερον, πλήν ἐλαχιστοτάτων ἐξαιρέσεων, ὑπό κομματικῶν παρατάξεων καί πολιτικῶν ἀνδρῶν, οἱ ὁποῖοι οὐδέποτε ἐξέφρασαν τήν γνησίαν καί ἀληθῆ βουλήν τοῦ Λαοῦ. Ὁ Λαός -φεῦ- κατεπροδόθη τραγικῶς καί κατ’ ἐπανάληψιν.
Ο ΥΛΙΣΜΟΣ
Οἱ χειριζόμενοι τά προβλήματα τοῦ Τόπου ὁμιλοῦν περί παραδόσεως καί περί ‟ριζῶν”, πλήν οὔτε τῆς παραδόσεως εἶναι οὔτε μέ τάς ρίζας τοῦ Τόπου ἔχουν τήν παραμικράν ἐπαφήν. Οὕτως ἐν ὄψει τῆς ἐντάξεως τῆς Χώρας εἰς τάς Εὐρωπαϊκάς Κοινότητας ἔχει ἀναληφθῆ μία τεραστία προσπάθεια βελτιώσεως ὅλων τῶν τομέων ἐκ τῆς δραστηριότητος τῶν ὁποίων ἐξαρτᾶται ἡ ‟αὔξησις τοῦ κατά κεφαλήν εἰσοδήματος”. Οὐδεμία ὅμως μέριμνα καί φροντίς διά τήν πνευματικήν δομήν τῆς Χώρας. Ἀντιθέτως ἔχει ἐγκαινιασθῆ τακτική κρημνισμοῦ ὅλων τῶν θεσμῶν, οἱ ὁποῖοι ἑδράζονται ἐπί τῶν παραδόσεων τῆς Ὀρθοδόξου πνευματικότητος. Ὄντες ἀνάξιοι κληρονόμοι ἑνός πολυτίμου θησαυροῦ, αὐτοί οἱ ‟Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί” τῶν Ἀστυνομικῶν τατοτήτων, ἀδυνατοῦν νά ἐκτιμήσουν καί ἀξιολογήσουν δεόντως τόν θησαυρόν τοῦτον. Καί ὅμως, τήν ἀξιολόγησιν ταύτην τήν ἐπιχειροῦν οἱ Εὐρωπαῖοι. Ἀποτελεῖ κόλαφον πρώτου μεγέθους ἡ δήλωσις ἑνός κατ’ ἐξοχήν διακεκριμένου εὐρωπαίου , τοῦ καρδιναλίου Willebrands ‟Ἔχομεν ἀνάγκην τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητος, διότι δέν δυνάμεθα μέ τήν μονομέρειαν τῆς Δυτικῆς σκέψεως νά ἐπιτύχωμεν τήν ἐπίλυσιν τῶν προβλημάτων μας”. Ἐάν διεθέταμεν μίαν ζῶσαν Ἐκκλησίαν καί Θεολογίαν οἱ Εὐρωπαῖοι θά ἐστρέφοντο πρός τήν Ὀρθοδοξίαν -καί ἄς μή θεωρηθῆ ὁ λόγος ὑπερβολικός- πρός ἀναζήτησιν τοῦ χαμένου κέντρου τῆς πίστεώς των, διά νά ἐπαληθεύση ὁ λόγος τοῦ Ντοστογιέβσκι ὅτι ‟ἡ σωτηρία θά ἔλθη καί πάλιν ἀπό τήν Ἀνατολήν!”.
Μακαριώτατε,
Εἰς τήν ξέφρενον μανίαν τῆς ἀλλοιώσεως τῆς πνευματικῆς ταυτότητος τοῦ Τόπου καί τῆς ἀλλοτριώσεως τοῦ πνευματικοῦ του θησαυροῦ, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία παραμένει ὡς ἡ μοναδική, ἴσως, ἀνασχετική δύναμις. Τό γεγονός τοῦτο ἀποτελεῖ τήν αἰτίαν, δι’ ἥν ἔχει ἐκσπάσει πρό πολλοῦ ἄδικος, ἀγρία καί κακόβουλος ἐκστρατεία ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας καί εἰδικῶς τῆς Ἱεραρχίας Αὐτῆς ὑπό σκοτεινῶν καί ὑποχθονίων δυνάμεων. Ἡ πολιτικοποιημένη αὕτη ἀντιεκκλησιαστική ἐκστρατεία εἶναι θαυμασίως μεθοδευμένη, πλήν ὅμως προσκρούει εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἀλήθειαν τῆς Ἐκκλησίας. Καί ἡ ἀλήθεια αὕτη φυλάσσεται ὡς μαργαρίτης πολύτιμος ἀπό τήν ‟μαγιά” (ὡς θά ἔλεγεν ὁ Μακρυγιάννης), τό ζωντανόν δηλαδή ‟λεῖμμα” τοῦ Ὀρθοδόξου Λαοῦ μας. Πρός αὐτόν τόν Λαόν ὀφείλομεν νά στραφῶμεν προκειμένου νά δυνηθῶμεν νά ἀποφύγωμεν τήν ἀλλοτρίωσιν τῆς Ἐκκλησίας μας τόσον εἰς τάς δομάς τῆς διοικήσεώς της ὅσον καί εἰς τήν Θεολογίαν της. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι, ἴσως, ἡ τελευταία καταφυγή καί σωτήριος Κιβωτός διά τήν πολιτιστικήν καί ἐθνικήν ἑνότητα αὐτοῦ τοῦ τόπου καί ἡ μοναδική καί ἐσχάτη δυνατότης, τήν ὁποίαν διαθέτομεν διά τήν πνευματικήν αὐτοσυνειδησίαν καί ταυτότητά του. Ἐάν ἀπολεσθῆ ἤ ἀτονίση περαιτέρω καί ἡ ἐσχάτη αὕτη ἐλπίς, δέν ἀπομένει εἰ μή τό βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως.
Ταῦτα ἐξ ἀγάπης τῆς ἐν Χριστῷ, λέγων, παρακαλῶ ὡς ἀδελφούς Ὑμᾶς, Μακαριώτατε καί Ὑμᾶς ἅπαντας, Σεβασμιώτατοι, καθικετεύων ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων καί Ἀρχαγγέλων, ὅπως μή ὀκνήσωμεν καί πράξωμεν τό πᾶν, ὥστε νά μή ἀνοιγῆ ἐκ τῶν ἔσω ἡ Κερκόπορτα τῆς ἀπωλείας αὐτοῦ τοῦ Τόπου. Μέ πίστιν καί ἀγάπην καί ἀνημμένην ἐλπίδα, περιφρονοῦντες τούς ‟τῆς Ἐκκλησίας πετροβόλους” καί ‟τήν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἰχνηλατοῦντες εὐσέβειαν”, ἄς βαδίσωμεν ἡνωμένοι ἐν Χριστῷ, ὑπό τοῦ Αὐτοῦ Ἁγίου Πνεύματος αὐγαζόμενοι, γιγνώσκοντες ὅτι ‟ἡ πίστις συνδεῖ τούς ὁμόφρονας καί ἡ ἐλπίς συνενοῖ τούς εὐθύφρονας καί ἡ ἀγάπη συνδεσμεῖ τούς θεόφρονας”. Πεπείσμεθα δέ ὅτι ‟οὐκ εἰς τέλος ἡμᾶς ἐγκαταλείψει οὐδέ ἀφήνει τήν ράβδον τῶν ἁμαρτωλῶν ἐπί τῶν κλήρων τῶν δικαίων”».
