«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Ἀπό π. Πετρώνιο Τανάσε.
Ὁ π. Δημήτριος Στανιλοάε ἐρχόταν κἄπου-κἄπου καί στό μοναστήρι Συχαστρία. Μέ μία τέτοια εὐκαιρία, τόν Ἰούλιο τοῦ 1977, ὡμίλησε στήν τράπεζα τῶν μοναχῶν τῆς μονῆς, λέγοντας συνοπτικά τά ἑξῆς:
«Λοιπόν, ὑπάρχουν μερικοί πού λέγουν ὅτι δέν ὑπάρχει πλέον σήμερα μία μοναχική ζωή, ἀλλά ἡ ἁγία Ὀρθοδοξία μας δέν μπορεῖ νά ὑπάρξη χωρίς τήν ἀναγκαιότητα αὐτῆς τῆς ζωῆς. Ἡ Ὀρθοδοξία δέν εἶναι μία ἀντίληψις, μία ἐπιστήμη πού ἀσχολεῖται μέ τά ἐπίγεια, ἀλλά μία ἀποφασιστική προσωπική ἀφιέρωσις στήν ὁδό ὀπίσω τοῦ Ἰησοῦ.
Ἀφοσιωμένοι μέ ὅλη τους τήν ὕπαρξι οἱ μοναχοί σ᾿ αὐτή τήν πορεία εἶναι οἱ πρόδρομοι τῆς ἀνθρωπότητος, διότι γίνονται οἱ ἴδιοι μέ τόν ἀγῶνα τους παράδειγμα ἀρετῶν, χωρίς τό ὁποῖον δέν ἠμπορεῖ νά ζήση ὁ κόσμος. Διαφορετικά ἔρχεται ἐπάνω μας ὁ κατακλυσμός! Γι᾿ αὐτό, ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνάγκη, ὅσο γίνεται ἀπό περισσοτέρους μοναχούς, ἀφοσιωμένους ἀποφασιστικά στήν ὁδό τῆς ἀκολουθήσεως ὀπίσω τοῦ Ἰησοῦ μέ πνεῦμα ἡρωϊκό, γιά νά μᾶς ἐμπνέουν μέ τό παράδειγμά τῆς ζωῆς τους, νά μᾶς δείχνουν μέ ἔργα ὅτι εἶναι δυνατόν καί σήμερα νά βαδίσουμε αὐτή τήν ὁδό τῆς ἁγιότητος.
Γιά τήν ἐκπλήρωσι αὐτῆς τῆς κλήσεως, ὁ Χριστός ἐκχέει, ὅπως ἀνατέλλει τό φῶς τοῦ ἡλίου, τήν θεία Του δύναμι, διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιά νά μᾶς καθαρίση ἀπό τά πάθη καί νά μᾶς ἀνεβάση σέ ὑψηλότερες βαθμίδες ἁγιότητος, νά ἀναγεννηθῆ μέσα μας ὁ νέος ἄνθρωπος, κατά τό μέτρον τοῦ πληρώματος Αὐτοῦ.
Αὐτήν τήν ὁδό μᾶς ἔδειξε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός διά τῆς ὑπακοῆς Του μέχρι θανάτου. Ὁ ὁδός τῆς ὑπακοῆς, τήν ὁποία ἐβάδισε ὁ Χριστός, εἶναι ἡ ὁδός τῆς πληρότητος ὅλων τῶν ὑψηλῶν βαθμίδων τῆς ἀρετῆς. Ἡ ταπείνωσις, ἡ ἀγάπη, ἡ πραότης ὅλες οἱ ἀρετές πού γεννῶνται ἀπό τήν ὑπακοή, μᾶς ἀνοίγουν αὐτή τήν ὁδό. Ἡ ὑπακοή εἶναι ἡ μεγάλη δύναμις, εἶναι ἡ πλήρης ἐν Χριστῷ ἐλευθερία. Ἡ ὑπακοή ὁλοκληρώνει τήν κοινοτική ζωή διά τῆς ἀληθινῆς κοινωνίας, τῆς προσευχῆς, τῆς ἀδελφικῆς σχέσεως καί τῆς ἀγάπης. Ὁ πνευματικός δεσμός γίνεται ἰσχυρότερος ἀπό τόν σωματικό. Μόνον διά τῆς ἐν Χριστῷ κοινωνίας ἠμποροῦμε νά βοηθήσουμε οἱ μέν τούς δέ διά τῆς ἀγάπης μας πρός ὅλους καί πρῶτα πρός τόν Θεό. Μέσῳ αὐτῆς τῆς κοινωνίας ἡ μοναχική ζωή γίνεται παράδειγμα πλήρους ἀληθινῆς ζωῆς, πρότυπο τό ὁποῖο ἀκολουθεῖ ὅλη ἡ χριστιανική κοινότης τῶν Πιστῶν, ἡρωϊκή ἀφοσίωσις καί παραδειγματική ζωή.
Συναντήθηκα μέ τόν π. Δημήτριο, ὅταν ἐξῆλθε ἀπό τήν φυλακή καί παρακαλῶντας τον νά μᾶς δώση μία πνευματική συμβουλή, μᾶς εἶπε τά ἑπόμενα:
Νά εἶσαι αἰσιόδοξος, νά πιστεύης, χωρίς κρατούμενα, στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ.
Νά προσεύχεσαι ἀκατάπαυστα, νά ἀφίεσαι στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, νά Τόν εὐχαριστῆς γιά ὅλα.
Νά χαίρεσαι, ἐάν ὁ Κύριος σέ εὑρῆκε ἄξιον δοκιμασιῶν. Ὁ πόνος εἶναι ἀναγκαῖος καί γι᾿ αὐτόν πού ὑποφέρει καί γιά τό καλό ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου.
Μή δένεσαι μέ τίποτε ἀπό κάθε τι τό παροδικό.
Νά ὑπηρετῆς τόν πλησίον σου μέ ὅλη τήν ἀγάπη καί τήν ἀφοσίωσί σου· ὄχι μόνον ὅσο ἔχει ἀνάγκη, ἀλλά ἀκόμη περισσότερο, σέ κάθε ἀνάγκη του. Νά εἶσαι παράδειγμα χριστιανικοῦ βίου.
Στήν ζωή σου νά εἶσαι ἀποφασιστικός, χωρίς συμβιβασμούς καί συγχύσεις, διαυγής καί συνεπής.
Τό πιστεύω σου νά εἶναι ζωντανό μέσα σου: Ζωή καί ὄχι θεωρία.
Εἶσαι ἕτοιμος νά πεθάνης γιά τόν Χριστό;
Ἐξέτασε πάντοτε τόν ἑαυτόν σου, γιά ποιό πρᾶγμα τρέχεις στήν ζωή σου; Γιά νά μή πνιγοῦμε στήν θάλασσα τῆς ζωῆς.
Μετάφρασις ἀπό τά ρουμανικά. Μον. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
