Χαράλαμπος Άνδραλης, Δικηγόρος
«Και γιατί δεν έχουν ίσα δικαιώματα; …Μία μητέρα η οποία συζεί με τη σύντροφό της, έχει καρκίνο και μπορεί να πεθάνει. Εάν συμβεί αυτό, η σύντροφός της δεν έχει κανένα δικαίωμα στο παιδί. Κανένα δικαίωμα. Το παιδί αυτό θα πάει σε ίδρυμα» Κ. Μητσοτάκης
Η γονική μέριμνα αποδίδεται στους φυσικούς γονείς αυτοδικαίως ή σε θετούς με δικαστική απόφαση.
Η υιοθεσία πρέπει να αποβλέπει στο συμφέρον του υιοθετημένου, κατά το άρθρο 1542 του ΑΚ και όχι στις επιθυμίες του αιτούντος. Όταν ένα παιδί υιοθετείται από έναν μόνο άνθρωπο (γεγονός νόμιμο, αλλά ηθικά απαράδεκτο κατά την άποψη του γράφοντος) και όχι από ζεύγος, εξετάζεται μόνο εκείνος στον οποίο αποδίδεται η τεκνοθεσία και όχι ο σύντροφός του ή οι μελλοντικοί σύντροφοί του. Ο αιτών την υιοθεσία, περνάει από διαδικασία έγκρισης και έκτοτε με δικαστική απόφαση είναι κατά πλάσμα δικαίου γονέας. Με το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο, ο ομόφυλος σύντροφός του, παρανόμως και καταχρηστικώς παριστάνει τον γονέα και ως εκ τούτου δεν έχει κανένα δικαίωμα στο παιδί, για το οποίο δεν έχει ούτε φυσική, ούτε τεχνητή γονική μέριμνα.
Επομένως, είναι παραπλανητικό το επιχείρημα ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν με ομόφυλα ζευγάρια στερούνται το δικαίωμά τους να έχουν και τους δύο «γονείς» τους. Η δικαστική απόφαση της υιοθεσίας ανέθεσε τη γονική μέριμνα σε έναν γονέα και όχι σε δύο.
Αλλά και η τεχνητή γονιμοποίηση με σπέρμα δότη, καθιστά γονέα αυτοδικαίως μόνο τη φυσική μητέρα και όχι τη σύντροφό της, αφού η τελευταία δεν έχει ούτε φυσική, ούτε τεχνητή (με δικαστική απόφαση) γονεϊκότητα.
Επιπλέον, δεν είναι εύκολο ένα παιδί να πάει σε ίδρυμα, αφού υπάρχει ο θεσμός της επιτροπείας ανηλίκου. Η επίκληση στο συναίσθημα γίνεται προδήλως για παραπλανητικούς λόγους.
Αν πραγματικά ενδιαφέρονταν οι προωθητές των νέων ηθών, για τα δικαιώματα των παιδιών, θα προστάτευαν με νόμο τα παιδιά από τη συμβίωση σε περιβάλλον κακής απομίμησης της φυσικής οικογένειας.
Είναι απαράδεκτο για ένα τεχνητό δικαίωμα να καταπατάται το φυσικό δικαίωμα του παιδιού να ανατραφεί εντός πλαισίου φυσιολογικής οικογένειας, με πατέρα και μητέρα.
Είναι ελεύθερος ο καθένας να επιλέξει την πορεία του. Κάθε άνθρωπος γνωρίζει ότι η επιλογή του να συμβιώσει ως ζευγάρι με άνθρωπο του ίδιου φύλου, τον καθιστά ανίκανο να τεκνοποιήσει μαζί του. Αυτό, όσος «εκσυγχρονισμός» και να γίνει, δεν πρόκειται να αλλάξει.
Δεν είναι, όμως, υποχρεωμένοι οι υπόλοιποι να προσαρμόζονται στις δικές του επιλογές και η πολιτεία να θεσμοθετεί κάθε αφύσικη συμπεριφορά, την οποία εν προκειμένω θα υποστούν και ανήλικα παιδιά, παριστάνοντας τα τέκνα μίας μη φυσιολογικής συμβίωσης. Η αλλαγή του θεσμού της οικογένειας, του θεμελίου του Έθνους κατά το Σύνταγμα, δεν αφορά μόνο τους ομοερωτικούς συντρόφους, αλλά όλη την κοινωνία, η οποία οφείλει να προστατεύει τα παιδιά και μάλιστα τα ορφανά. Η κοινωνία, λοιπόν, έχει λόγο και δεν συμφωνεί με τέτοιες αλλαγές, παρά την πολυετή μονοφωνική «κατήχηση» και δόλια παραπλάνηση από όλα τα τηλεοπτικά κανάλια, υπέρ αυτής της αλλαγής, συνοδευόμενη – όχι τυχαία κατά την άποψή μου – με την άδικη δαιμονοποίηση των ιδρυμάτων ανηλίκων.
