 |
| Φωτογραφία: https://pikabu.ru/story/vzhikdostavka__1760492 |
Παραβολή: ο καθρέφτης των πνευματικών μυστηρίων. Παραβολή: η σοφή έκφραση της σοφίας. Δεν ήταν μάταιο που ο Σωτήρας δίδαξε τους ανθρώπους με παραβολές. Ο κόκκος που φυτρώνει σε ένα στάχι, τα πουλιά του ουρανού που κατοικούν στα κλαδιά ενός δέντρου, ο σπορέας που σπέρνει τον σπόρο του και ο ψαράς που αλιεύει, όλα ζωντάνευαν με το λόγο του Κυρίου για να δώσουν ζωή στις νεκρές ψυχές μας.
Ακόμα και σήμερα ο Κύριος συνεχίζει να μας μιλάει με παραβολές. Μας διδάσκει μέσα από τα γεγονότα της ζωής μας. Αυτές οι παραβολές είναι ζωντανές ιστορίες που γράφει η Θεία Πρόνοια στις σελίδες της ζωής μας, στην καθημερινότητα που μας περιβάλλει. Άλλη μια τέτοια παραβολή που ειπώθηκε μια φορά από τον Κύριο, παραμένει για πάντα επίκαιρη.
Στα ανατολικά της Παλαιάς Ιερουσαλήμ είναι ένα βουνό που δεν συγκρίνεται με τα υπόλοιπα βουνά της γης, δεν υπάρχει τόσο ψηλό και με τέτοιες απότομες πλαγιές. Τα βουνά των Αγίων Τόπων δεν υπάρχουν μόνο και μόνο για τις χιονισμένες κορυφές τους, και ούτε δελεάζουν εκείνους που είναι πρόθυμοι να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους για να κατακτήσουν τις απόρθητες πλαγιές τους. Τα βουνά των Αγίων Τόπων επιλέχθηκαν από τον Κύριο για έναν άλλο σκοπό, για να αποκαλύψει το μυστήριο της Μεταμόρφωσής Του, καθώς και το μυστήριο της προσευχής Του στη Γεθσημανή, να αποκαλύψει από το βουνό την ένδοξη είσοδό Του στην Ιερουσαλήμ και από το ίδιο βουνό να αποκαλύψει την είσοδό Του στην Ουράνια Ιερουσαλήμ. Από το Όρος των Ελαιών ο Κύριός μας ανέβηκε στον Ουρανό.
Στην κορυφή του Όρους των Ελαιών υψώνεται η «ρωσική λαμπάδα». Έτσι ονομάζεται το καμπαναριό της Ρωσικής Ιεράς Μονής της Αναλήψεως. Η λαμπάδα της Ρωσικής Ιεράς Μονής υψώνεται ταπεινά πάνω από την περιφέρεια της Ιερουσαλήμ, δείχνοντας τον Ουρανό ως την κύρια προσδοκία της καρδιάς μας.
Σύμφωνα με την παράδοση, η Μητέρα του Θεού βρισκόταν εδώ την εποχή της Ανάληψης του Υιού Της. Η Κεφαλή του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή βρέθηκε δύο φορές εδώ. Και στον τόπο αυτό αγωνίστηκαν και δοξάστηκαν από τον Θεό πολλοί πιστοί.
Όταν ζούσα στο Όρος των Ελαιών (ήταν μια σύντομη περίοδος στη ζωή μου, όντας ασθενείς, με αγάπη με φιλοξένησαν στη Ιερά Μονή της Αναλήψεως του Σωτήρος), γνώρισα τη μοναχή Ραφαηλία (Αμπού-Λελ). Πέθανε το 2021. Και μπορούμε δικαίως να πούμε ότι ήταν ένας άγιος άνθρωπος.
Γεννήθηκε σε μια αραβική οικογένεια στην Παλαιστίνη. Ήρθε στο μοναστήρι ως έφηβη στην ηλικία των δεκατριών ετών. Ήταν το 1954. Οι Άραβες χριστιανοί προσελκύστηκαν από την περίφημη ηγουμένη μοναχή Ταμάρα, δισέγγονη του αυτοκράτορα Νικολάου Α', κόρη του Μεγάλου Δούκα Κωνσταντίνου Κονσταντίνοβιτς Ρομανόφ (ο αυλικός ποιητής «K.Ρ.»). Η μοναχή Ταμάρα φιλοξενούσε στην Ιερά Μονή αραβικές χριστιανές κοπέλες ως τρόφιμους. Στην μετέπειτα μοναχή Ραφαηλία άρεσε τόσο πολύ εδώ που αποφάσισε να μείνει.
Σε νεαρή ηλικία πέρασε από το σχολείο της υπακοής. Έψελνε στη χορωδία με τις άλλες αδελφές, διάβαζε στο ψαλτήρι κατά τη διάρκεια των Θείων Ακολουθιών, μαγείρευε στις τράπεζες, μάζευε ελιές, φρόντιζε τους ασθενείς στο νοσοκομείο και καθάριζε το μοναστήρι από τα σκουπίδια που πετούσαν οι μουσουλμάνοι γείτονες πάνω από τον φράχτη. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε ύδρευση και αποχετευτικό σύστημα. Σε κάθε αδελφή δίνονταν δύο κουβάδες με νερό, ο ένας για πόσιμο, ο άλλος για τις ανάγκες τους. Αλλά κάτω από τέτοιες φαινομενικά σκληρές συνθήκες, χτίστηκε η ραχοκοκαλιά των πνευματικά ισχυρών αδελφών του Ρωσικού Ελαιώνα.
Κάποτε είδε, ότι η Ηγουμένη (εκείνη την εποχή ήταν η μοναχή Θεοδοσία) καθόταν σε μια καρέκλα στο Καθεδρικό Ναό και ήταν μέσα στη θλίψη. Αποδείχθηκε ότι δεν υπήρχε κανείς να υπηρετήσει ως νεωκόρος: ο ένας ήταν άρρωστος, ο άλλος ήταν απασχολημένος Κι ο άλλος δεν μπορούσε. Η μοναχή Ραφαηλία παρηγορούσε τη μοναχή και ζητούσε την ευλογία της για να υπηρετήσει στο μέλλον ως νεωκόρισσα. Έκτοτε, υπηρετούσε ακούραστα ως νεωκόρισσα στον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Αναλήψεως του μοναστηριού για σχεδόν 40 χρόνια μέχρι τον θάνατό της. Μπορώ να εγγυηθώ για το γεγονός ότι γνώριζε απ' έξω τους κανόνες της λειτουργίας, γνωρίζοντας τις λεπτομέρειες της Θείας Λειτουργίας στο ναό.
Έλεγε ότι η υπακοή πρέπει πάντα να υποστηρίζεται από την προσευχή. Η προσευχή δίνει πνευματική δύναμη, και τότε όλη η εργασία καθαγιάζεται. Σύμφωνα με τη μοναχή Ραφαηλία, ήταν η προσευχή του Ιησού και η προσευχή «Θεοτόκε Παρθένε, Χαῖρε…» που τη βοήθησαν να μάθει το κέντημα. Λίγοι γνωρίζουν ότι όταν οι Καθολικοί επέστρεψαν τα λείψανα του Οσίου Σάββα του Ηγιασμένου στην Εκκλησία της Ιερουσαλήμ το 1965, φορούσαν τα άμφια που είχε φτιάξει η μοναχή Ραφαηλία. Επίσης, εκείνη κέντησε το μπλε περίβλημα για την περίφημη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας των Ιβήρων του Μόντρεαλ.
Στο μοναστήρι, η μοναχή Ραφαηλία ονομαζόταν «ειρηνοποιός» και συμφιλίωνε όσους έπεφταν στον πειρασμό της διχόνοιας. Ευγενική, άνθρωπος της προσευχής και συνετή, ήταν υπόδειγμα για τις νεότερες αδελφές. Όταν της προσφέρθηκε η θέση της ηγουμένης αρνήθηκε. Της ανατέθηκε, ωστόσο, η σπάνια υποχρέωση να ηγείται του μοναστηριού κατά την απουσία της ηγουμένης. Γι' αυτό και ευλογήθηκε να φορά στο στήθος της έναν θωρακικό σταυρό, όπως αρμόζει στην ηγουμένη.
Από την παιδική της ηλικία και καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής της η μοναχή Ραφαηλία θυμόταν μια ιστορία που συνέβη στον πατέρα της. Η ιστορία είναι πολύ απλή, όπως απλή ήταν και η ζωή για τους ανθρώπους εκείνης της εποχής.
Ο πατέρας της δούλευε σκληρά. Κάθε χρόνο μάζευαν σιτηρά. Μια μέρα, μετά τις δουλειές του, ο πατέρας της και οι σύντροφοί του κάθισαν για τσάι. Είχαν μια έντονη συζήτηση, συζητούσαν για κάποιο θέμα, και μια σφήκα έκανε κύκλους πάνω από το σιτάρι. Αλλά τι ήταν αυτό; Μήπως ήταν απλώς μια φαντασίωση; Η σφήκα άρπαξε έναν κόκκο και πέταξε μακριά μαζί του. Κανείς δεν σκέφτηκε τίποτα. Αλλά μετά η σφήκα επέστρεψε, άρπαξε ξανά τον κόκκο και πέταξε αργά μακριά. Η παρέα των αναπαυόμενων εργατών δεν είχε ξαναδεί κάτι παρόμοιο παλαιότερα. Και μια τέτοια συμπεριφορά σφήκας δύσκολα μπορούσε να εξηγηθεί. Όταν η σφήκα ξαναήρθε και, πιάνοντας απαλά τον σπόρο, πέταξε μακριά, όλοι αποφάσισαν να την ακολουθήσουν για να δουν που πάει.
Αποδείχθηκε ότι η σφήκα έφερνε τον κόκκο σε ένα τυφλό πουλί σε ένα κοντινό δέντρο και το πουλί έτρωγε. Όλοι σοκαρίστηκαν από αυτό που είδαν. Ήταν φανερό σε όλους τους παρευρισκόμενους ότι ο ίδιος ο Θεός φρόντιζε το μικρό πουλί μέσω μιας σφήκας που μας τσιμπάει μόνο και φαίνεται να μη μας είναι καθόλου χρήσιμη.
Ήταν ένα είδος αποκάλυψης για όσους το είδαν. Ο Κύριος Θεός νοιάζεται για το μικρό πουλί χωρίς όραση! Αυτό δεν λέει το ευαγγέλιο; «οὐχὶ δύο στρουθία ἀσσαρίου πωλεῖται; καὶ ἓν ἐξ αὐτῶν οὐ πεσεῖται ἐπὶ τὴν γῆν ἄνευ τοῦ πατρὸς ὑμῶν» (Ματθ. 10:29). Γιατί ο Κύριός μας είναι φιλεύσπλαχνος και αγαπάει τη δημιουργία Του.
Όπως είναι γραμμένο στους ψαλμούς: «ἡ δικαιοσύνη σου ὡς ὄρη Θεοῦ, τὰ κρίματά σου ἄβυσσος πολλή· ἀνθρώπους καὶ κτήνη σώσεις, Κύριε. ὡς ἐπλήθυνας τὸ ἔλεός σου, ὁ Θεός· οἱ δὲ υἱοὶ τῶν ἀνθρώπων ἐν σκέπῃ τῶν πτερύγων σου ἐλπιοῦσι» (Ψαλ. 35:7-8). Και για τα άλογα ζώα έχει την ακατανόητη για μας Πρόνοια.
Στο Ευαγγέλιο προστίθεται: «ὑμῶν δὲ καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς πᾶσαι ἠριθμημέναι εἰσί. μὴ οὖν φοβηθῆτε· πολλῶν στρουθίων διαφέρετε ὑμεῖς» (Ματθ. 10:30-31). Στην πραγματικότητα, ο Θεός κανόνισε την περίπτωση της ανήσυχης σφήκας και του τυφλού πουλιού για τη δική μας κατανόηση. Ας θυμηθούμε τι είπε επίσης ο Κύριός μας: «ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν;» (Ματθ. 6:26). Τι καταπληκτικές λέξεις, ο Θεός αποκαλείται Πατέρας μας. Τρέφει τα πουλιά επειδή είναι ο σοφός δημιουργός τους, αλλά φροντίζει και για εμάς ως παιδιά Του.
Τι θέλει να μας διδάξει ο Κύριος με αυτή την ενδεικτική παραβολή της σφήκας και του τυφλού πουλιού; Ότι κανείς δεν ξεχνιέται από τον Θεό και ότι εν μέσω των αδυναμιών μας δεν μας εγκαταλείπει ο Κύριος. Ο Κύριος θα βρει τρόπο να σας βοηθήσει ακόμα και αν νομίζετε ότι όλα έχουν καταρρεύσει και ότι δεν είστε σε θέση να κάνετε τίποτα. Το σημαντικό είναι να μην ξεχνάτε τον στοργικό Πατέρα σας.
Η σφήκα μας φαίνεται άχρηστη. Δεν δίνει μέλι και τσιμπάει δυνατά. Αλλά η σφήκα έχει μια σημαντική θέση στον Θεό. Τίποτα δεν έχει δημιουργηθεί από τον Θεό για το τίποτα. Και αν χρειαστεί, ο Κύριος θα δείξει φροντίδα και μέσα από αυτό που φαινόταν περιττό, άχρηστο και χωρίς νόημα.
Μυστήριο είναι αυτό που δεν μπορεί να συλληφθεί με το μυαλό, που δεν μπορεί να εξηγηθεί με τον αδύναμο λόγο σας. Όταν κοιτάζετε τον απέραντο έναστρο ουρανό, αισθάνεστε θαυμασμό, και όταν νιώθετε την Πρόνοια του Θεού, αισθάνεστε το Μυστήριο. Οι πράξεις του Θεού είναι πάντα ένα μυστήριο. Αλλά όταν αυτό το μυστήριο αποκαλύπτεται ελαφρώς, η καρδιά σας ζεσταίνεται. Και τότε καταλαβαίνετε ότι ο Κύριος είναι πολύ, πολύ κοντά.
