 |
| Εικόνα της Θεοτόκου των Ιβήρων της Χαβάης |
Ο Δανιήλ, ένας ορθόδοξος Αμερικανός, υπέφερε για δύο χρόνια από μια εκφυλιστική εγκεφαλική νόσο που του στερούσε την υγεία, την εργασία και την ευκαιρία να περάσει το χρόνο του με την οικογένειά του. Ένιωθε, ότι ήταν στα πρόθυρα της ζωής και του θανάτου. Το Μάιο του 2023, η σύζυγός του τον κάλεσε να πάει στο Μοναστήρι του Αγίου Τύχωνα (Γουέιμαρτ, Πενσυλβάνια, ΗΠΑ) για να συμμετάσχει στο ετήσιο προσκύνημα στη θαυματουργή εικόνα των Ιβήρων της Χαβάης της Θεομήτορος, την οποία έφερε ο κειμηλιάρχης της, ο πατήρ Νεκτάριος Γιάνγκσον. Ο Δανιήλ ήρθε στην Πενσυλβάνια και θεραπεύτηκε μπροστά στη θαυματουργή εικόνα.
***
Το Μάιο του 2023, η σύζυγός μου, μας πρότεινε να επισκεφτούμε το Μοναστήρι του Αγίου Τύχωνα για να δούμε την εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου των Ιβήρων της Χαβάης. Μέχρι τότε, υπέφερα από μια εκφυλιστική εγκεφαλική νόσο για δύο χρόνια, η οποία δεν είχε ακόμη διαγνωστεί. Η σύζυγός μου είχε ακούσει πολλά για τα θαύματα της θεραπείας που εκτελούνται μέσω αυτής της εικόνας.
Για να πω την αλήθεια, δεν περίμενα τι θα μου συμβεί εκείνη την ημέρα. Στη διάρκεια δύο ετών προσευχόμουν συνεχώς για την απαλλαγή από την ασθένειά μου, αλλά τα συμπτώματά μου μόνο επιδεινώνονταν. Αυτό ξεκίνησε την άνοιξη του 2021, όταν άρχισαν να μου συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Όλα ξεκίνησαν με προβλήματα μνήμης, που με έφτασαν στο σημείο να σταματήσω να αναγνωρίζω τα πρόσωπα των ανθρώπων που γνώριζα σε όλη μου τη ζωή. Είχα μια διαταραχή του καρδιακού ρυθμού και το σώμα μου εξασθένησε. Μια μέρα, το Μάρτιο του 2022, λιποθύμησα στη δουλειά και αποχαιρέτησα την καριέρα μου, με την οποία είχα συνδέσει προηγουμένως το μέλλον μου. Από εκείνη τη στιγμή, η ψυχική μου υγεία είχε κλονιστεί. Επανέλαβα τα λόγια του πολυβασανισμένου και δικαίου Ιώβ και καταράστηκα την ίδια την ημέρα της γέννησής μου. Προσπάθησα να επιστρέψω στο συνδικάτο μου αρκετές φορές, ενώ κάθε φορά με υποδέχονταν με λόγια, ότι αντιμετώπιζαν κινδύνους εξαιτίας μου. Εθίστηκα στο αλκοόλ, το οποίο επιδείνωσε μόνο την ψυχική και σωματική μου ταλαιπωρία.
Τελικά, μετά από έναν μακρύ χρόνο γεμάτο αδιέξοδα, επισκέψεις σε νοσοκομεία και απροθυμία του γιατρού μου να ακούσει τα παράπονά μου, πήρα ένα συνδυασμό φαρμάκων και βιταμινών που φαινόταν να με κρατούν σε μια λίγο πολύ λειτουργική κατάσταση. Έπεισα το συνδικάτο να μου επιτρέψει να επιστρέψω στη δουλειά και τον Νοέμβριο του 2022 εργάστηκα ξανά στην υπηρεσία ηλεκτρισμού.
Αλλά μέχρι τον Ιανουάριο, παρατήρησα ότι τα φάρμακα και τα συμπληρώματα διατροφής δεν λειτουργούσαν πλέον. Ήμουν ακόμα σε θέση να πηγαίνω στη δουλειά, αλλά όσο περισσότερο πήγαινα, τόσο χειρότερα γινόταν τα πράγματα: αγωνιζόμουν ήδη να αντιμετωπίσω το φόρτο της εργασίας της κάθε ημέρας και όταν επέστρεφα σπίτι, δεν είχα καθόλου δύναμη να ασχοληθώ με την οικογένειά μου. Εμφανίστηκαν επίσης και νέα συμπτώματα. Η ομιλία μου επιδεινώθηκε, όπως και η ικανότητά μου να διατυπώνω τις σκέψεις με σαφήνεια. Άλλαξα σε ρυθμό με πολύ λιγότερο βαριά σωματική εργασία, υποθέτοντας ότι αυτό οφείλεται απλώς στο φόρτο εργασίας μου στο εργοτάξιο, το οποίο με επηρέαζε με ανάλογο τρόπο. Αλλά ακόμα και στο γραφείο μου, η ασθένειά μου προχωρούσε με ανησυχητικό ρυθμό. Στην εκκλησία σχεδόν κάθε Κυριακή δεν μπορούσα ούτε να σταθώ, ούτε ακόμα και να κάνω τον σταυρό μου. Αρκετές φορές δεν μπορούσα να πλησιάσω το Άγιο Δισκοπότηρο για να λάβω το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας. Και ακόμη άλλη μια φορά έπρεπε να κατέβω με αναπηρικό καροτσάκι στο υπόγειο της εκκλησίας για ένα φλιτζάνι καφέ.
Έτσι, μέχρι την άνοιξη του 2023, είχα βιώσει την απώλεια της καριέρας και της υγείας μου δύο φορές. Μέχρι τότε είχα ήδη αποδεχτεί, ότι θα γίνω ο χαζομπαμπάς του σπιτιού από τώρα και στο εξής, και αυτό παρά το γεγονός, ότι άρχισα να χάνω τις αισθήσεις μου και να πέφτω όλο και πιο συχνά. Έφτασα στο σημείο, που δεν μπορούσα πλέον να τρώω σωστά, γιατί δεν ήμουν σε θέση να το πω στους αγαπημένους μου, όταν ένιωθα πεινασμένος και δεν μπορούσα να θυμηθώ πότε πήρα τελευταία φαγητό. Ήμουν σίγουρος, ότι θα πέθαινα σύντομα. Εκείνη την εποχή, η απώλεια της δουλειάς μου, μού φαινόταν ήδη κάτι ασήμαντο, γιατί με περίμενε η τρομερή κρίση του Χριστού, στην οποία, όπως ήμουν βέβαιος, δεν είχα την παραμικρή ελπίδα να δικαιολογηθώ. Η μόνη μου σκέψη ήταν, πώς να έχω χρόνο να μετανοήσω πλήρως πριν από το θάνατό μου.
Όλο το άγχος μου εξαφανίστηκε στη γιορτή της Ανάληψης του Χριστού, όταν μετά τη λειτουργία με εντυπωσίασε μια βαθιά και πολύ ξεκάθαρη συνειδητοποίηση της αγάπης του Κυρίου μας για όλους μας, συμπεριλαμβανομένου και εμού. Ένιωσα, ότι ήμουν έτοιμος να πάω ήσυχα προς το θάνατο. Τότε η καρδιά μου άρχισε να σιγοντάρει τα λόγια του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη:
«Ό,τι θέλεις, Κύριέ μου, ό,τι επιθυμεί η αγάπη Σου. Ξέρω ότι δεν είμαι άξιος. Στείλε με, όπου επιθυμεί η αγάπη Σου. Μου αξίζει η κόλαση. Ακόμα κι αν με στείλεις στην κόλαση, μακάρι κι εκεί να μπορούσα να είμαι μαζί Σου. Ένα πράγμα που θέλω, ένα πράγμα που επιθυμώ, ένα πράγμα που αναζητώ, Χριστέ μου, είναι να είμαι μαζί Σου, όπου και όπως επιθυμείς Εσύ».
***
Φτάσαμε στο Μοναστήρι του Αγίου Τύχωνα γύρω στο μεσημέρι. Δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα για το πώς φτάσαμε εκεί, ή για την ίδια τη λειτουργία, επειδή η μνήμη μου επιδεινώθηκε γρήγορα. Αυτό που πραγματικά θυμάμαι, είναι ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων: όλοι φέραμε τις ασθένειες και τα βάσανά μας στον Κύριο. Σκέφτηκα, ότι έτσι πρέπει να ένιωθαν κι εκείνοι που ήταν στο πλήθος γύρω από τον Ιησού Χριστό, όταν πήγαινε από πόλη σε πόλη, και όλοι ήλπιζαν απλώς να αγγίξουν την άκρη των ενδυμάτων Του και να λάβουν την ευλογία του Σωτήρα. Η δύναμή μου, έλιωνε με κάθε βήμα καθώς περπατούσα προς την εικόνα της αγαπημένης μας Δέσποινας και Αειπαρθένου Θεοτόκου. Παραλίγο να τα παρατήσω και μάλλον θα έπεφτα, αν δεν ήταν ένας ευγενικός ιεροσπουδαστής ονόματι Θεόδωρος, που με στήριξε. Προσκύνησα την εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, με δέος για το θαύμα της μυροβλησίας της, στη συνέχεια στράφηκα στον αρχιεπίσκοπο για να με χρίσει με άγιο μύρο από τη θαυματουργή εικόνα.
Μόλις ο αρχιεπίσκοπος έκανε το σημάδι του σταυρού πάνω από το κεφάλι μου και με άλειψε με άγιο μύρο, κάτι άλλαξε δραματικά μέσα μου. Η πρώτη μου σκέψη ήταν, ότι πεινούσα τρομερά. Για μένα, ήταν εκπληκτικό, γιατί πριν από αυτό, για αρκετούς μήνες δεν μπορούσα να αισθάνομαι πεινασμένος ή ακόμα και να θυμάμαι πότε πρέπει να φάω.
Έφυγα, εξακολουθώντας να ακουμπάω στο μπαστούνι μου, γιατί δεν περίμενα, ότι το σώμα μου θα μπορούσε να επανέλθει στο φυσιολογικό τόσο γρήγορα. Αλλά το μπαστούνι με εμπόδιζε παρά με βοηθούσε, γιατί τα πόδια μου περπατούσαν ήδη κανονικά. Μέχρι τη στιγμή που φτάσαμε στο σπίτι, όλα ήταν εντελώς ξεκάθαρα στο κεφάλι μου, και κρατούσα το μπαστούνι μου μέχρι το σπίτι με το ένα χέρι και την κόρη μου με το άλλο. Ένιωσα σαν να ήμουν 18 χρονών και πάλι! Όλη την επόμενη εβδομάδα, ένιωθα, ότι η σωματική μου δύναμη αποκαθίστατο και γινόμουν όλο και πιο σθεναρός. Από τότε, δεν έχω αγγίξει ποτέ μπαστούνι και δεν χρειαζόμουν φάρμακα.
Πέθαινα, αλλά μου δόθηκε μια νέα ζωή. Ο Χριστός αναστήθηκε και πραγματικά μένει ανάμεσά μας! Δόξα σε Αυτόν στους αιώνας των αιώνων!
