Άρειος Πάγος: Μια απόφαση – «βόμβα» του Αρείου Πάγου που αφορά την ασφάλιση των ΙΧ, ήρθε να δείξει με εμφατικό τρόπο το πού οδεύει η δυστοπία του κοντινού μέλλοντος όσον αφορά το δίπτυχο των ιδιωτικών ασφαλίσεων και της μαζικής παρακολούθησης των πολιτών. Είναι το ξεκίνημα μιας εποχής που η κινητή άλλα και (αργότερα) η ακίνητη περιουσία του πολίτη, θα προστατεύεται από τον νόμο, μόνο εφόσον παρακολουθείται!
Ένα νέο κεφάλαιο υπέρ των ασφαλιστικών εταιρειών άνοιξε και ένα ακόμα κεφάλαιο προστασίας της ιδιωτικότητας των πολιτών κλείνει, αφού σύμφωνα με σχετική απόφαση του Αρείου Πάγου, οι ασφαλιστικές εταιρείες νόμιμα δεν καλύπτουν τον κίνδυνο ολικής ή μερικής κλοπής αυτοκινήτου που είναι ασφαλισμένο για κλοπή, εφόσον ο ιδιοκτήτης του το σταθμεύει σε «μη ασφαλές σημείο»!
Η απόφαση του Αρείου Πάγου αφορά την περίπτωση ενός επιχειρηματία που στάθμευσε το ασφαλισμένο αυτοκίνητό του σε μη περιφραγμένο και ερημικό χώρο χωρίς φωτισμό, χωρίς κάμερες ασφαλείας, όπου δεν υπήρχε συχνή κίνηση προσώπων, ούτε κυκλοφορία οχημάτων. Επίσης το όχημα δεν διέθετε και κάποιο σύστημα συναγερμού. Το πολυτελές αυτοκίνητο εκλάπη και σύμφωνα με την απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου, κρίθηκε ότι ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου επέδειξε «βαριά αμέλεια» λόγω των παραπάνω παραμέτρων, και έτσι η ασφαλιστική εταιρεία απαλλάχθηκε της υποχρέωσης να καταβάλει το ασφάλισμα!
Ας αναλογιστούμε λοιπόν τι προοπτικές δύναται να «ξεκλειδώσει» αυτή η απόφαση – δώρο για τις ασφαλιστικές που μόνο τυχαία δεν ήρθε στις μέρες μας. Οποιοδήποτε σημείο μιας πόλης δεν παρακολουθείται από κάμερες, δύναται να χαρακτηριστεί στην «ευέλικτη» γλώσσα της σημερινής δικαιοσύνης, ως «μη ασφαλές σημείο»! Ας σκεφτούμε για παράδειγμα πόσοι δρόμοι της Αθήνας είναι ερημικοί, μη περιφραγμένοι, με μη επαρκή φωτισμό και χωρίς να καλύπτονται από κάποια κάμερα κυκλοφορίας. Άπειροι! Το συντριπτικό ποσοστό των δρόμων της Αθήνας είναι τέτοιες περιπτώσεις! Το ίδιο ισχύει και για την επαρχία, όπου τα συστήματα παρακολούθησης είναι ακόμα πιο σπάνια.
Άρα εδώ έχουμε μια εξωφρενική απόφαση που δημιουργεί δύο τάσεις: Το μεν κράτος βρίσκει την απόλυτη δικαιολογία για να εγκαταστήσει συστήματα μαζικής παρακολούθησης με κάμερες σε όλο και περισσότερες γειτονιές, με την πρόφαση ότι έτσι καταπολεμά την εγκληματικότητα του δρόμου. Οι δε πολίτες θα αναγκάζονται να συμμορφωθούν σε όλα τα μέτρα παρακολούθησης, προκειμένου να μην έχουν δικαστικές περιπέτειες με τις ασφαλιστικές και να λάβουν το ασφάλισμα σε περίπτωση κλοπής του ΙΧ τους.
Το κράτος αποσύρεται σταδιακά από την προστασία του πολίτη και «σπρώχνει» τους πολίτες προς την «αυτοκρατορία» των ασφαλιστικών. Οι δε ασφαλιστικές με την προνομιακή μεταχείρισή τους από τη δικαιοσύνη, «σπρώχνουν» τους πολίτες προς τη μαζική παρακολούθηση που θέλει να επιβάλει το κράτος. Σε αυτήν την ασφυκτική μέγγενη εγκλωβίζει τους λαούς η πολιτική της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Η ανασφάλεια τροφοδοτεί τη νοοτροπία παρακολούθησης και η νοοτροπία παρακολούθησης απλά συντηρεί το κλίμα ανασφάλειας, αφού οι πραγματικές ρίζες της εγκληματικότητας δεν καταπολεμούνται.
Αν δεν βρίσκεις να παρκάρεις το ασφαλισμένο όχημα σου σε «προστατευμένο» δρόμο, το μόνο που θα σου μένει είναι να ζητήσεις να «προστατευτούν» με κάμερες και οι δρόμοι της γειτονιάς σου. Και τι μας αποκλείει ότι μεθαύριο αν θες να αποδείξεις στο δικαστήριο ότι δεν είσαι «ελέφαντας» και ότι όντως σου έκλεψαν το αυτοκίνητο, θα καλείσαι να το αποδείξεις μόνο με υλικό παρακολούθησης;
Και κάπου εδώ έρχεται η αυτονόητη ερώτηση: Εάν ο κάθε πολίτης για να προστατέψει το αυτοκίνητό του χρειάζεται να το αφήνει σε περιφραγμένο χώρο ή σε χώρο με συχνή κίνηση πεζών και οχημάτων, χρειάζεται μια κάμερα πάνω από το αμάξι του, χρειάζεται οπωσδήποτε συναγερμό, χρειάζεται και καλό φωτισμό του δρόμου, τότε τι στο καλό χρειάζεται την ιδιωτική ασφάλιση; Για να την έχει διακοσμητική;
Συναγερμός τώρα – σύστημα γεωεντοπισμού μετά;
Ας έρθουμε και στο θέμα του ανύπαρκτου συναγερμού, στην υπόθεση του αυτοκινήτου που εκλάπη. Η μη ύπαρξη συναγερμού χρησιμοποιήθηκε ως επιχείρημα υπέρ της ασφαλιστικής εταιρείας για να στοιχειοθετηθεί η «βαριά αμέλεια» του ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου.
Αυτό αποτελεί μια «υπέροχη» δικαστική «κερκόπορτα» ώστε στο μέλλον όχι μόνο να γίνει απαραίτητος ο συναγερμός στο αυτοκίνητο άλλα να καθιερωθεί ηλεκτρονικό σύστημα γεωεντοπισμού σε όλα τα επιβατικά οχήματα, έως ότου γίνει και υποχρεωτικό. Γιατί; Μα για χάρη της «ασφάλειας» και των ασφαλιστικών βέβαια! Αν δεν βάλεις έστω έναν πομπό παρακολούθησης στο αυτοκίνητο, ίσως να κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς «αμελής» εάν όχι και ύποπτος!
Και μαντέψτε με τι θα μπορούσε να συνδεθεί αυτό το online ηλεκτρονικό σύστημα του κάθε επιβατικού οχήματος στο μέλλον, με πρόφαση ότι έτσι θα αποτρέπονται σε μεγάλο βαθμό οι κλοπές αυτοκινήτων. Με την κάρτα του πολίτη ίσως; Μα γιατί όχι! «Ασφάλεια» παντού δεν είπαμε;
Καταλαβαίνετε τι δρόμους μπορεί να ανοίξει η κατεύθυνση που έχουν πάρει τα πράγματα; Για να μην αναφερθούμε στην ασφάλεια κατοικίας, την οποία φιλοδοξεί να κάνει υποχρεωτική η κυβέρνηση, γιατί εκεί ενδέχεται να έχουμε ακόμα χειρότερα δράματα!
Όμηροι στα ψιλά γράμματα…
Να κάνουμε κάποιες υποθέσεις και γι’ αυτό, έχοντας πάντα κατά νου την αδιανόητη απόφαση του Αρείου Πάγου. Φανταστείτε το κράτος να έχει αποσυρθεί τελείως από την υποχρέωση αποζημιώσεων σε πληγέντες από φυσικές καταστροφές (ακριβώς εκεί πηγαίνει το πράγμα άλλωστε) και οι πολίτες να εξαρτούν το κεραμίδι που έχουν πάνω από το κεφάλι τους από το έλεος μιας ασφαλιστικής.
Με το κράτος να λειτουργεί σκανδαλωδώς υπέρ των ασφαλιστικών και όχι του συμφέροντος των πολιτών, φανταστείτε πόσες προφάσεις «βαριάς αμέλειας» θα μπορούν να χωρέσουν στα ψιλά γράμματα των ασφαλιστικών συμβολαίων που θα αφήνουν «ξεκρέμαστους» τους πολίτες μετά από την κάθε συμφορά.
Σε μια πυρκαγιά ίσως να μπορεί να απαλλάσσει την ασφαλιστική από την καταβολή αποζημίωσης, εκείνο το δέντρο που δεν έκοψες δίπλα από το σπίτι σου, εκείνα τα χόρτα που δεν καθάρισες, εκείνος ο πυροσβεστήρας που δεν είχες, εκείνο το εύφλεκτο υλικό που δεν αποθήκευσες σωστά και πάει λέγοντας! Σε περίπτωση ληστείας, ίσως σε καταδικάσει εκείνος ο συναγερμός που δεν έβαλες ή εκείνη η κάμερα που δεν εγκατέστησες εκτός, αλλά και εντός του σπιτιού!
Ακραία και ευφάνταστα σενάρια, ίσως πει κάποιος. Είναι έτσι όμως; Δημιουργήθηκε ένα τέτοιο δεδικασμένο και έχουμε την αφέλεια να νομίζουμε ότι η «αυτοκρατορία» των ασφαλιστικών εταιρειών δεν θα «πατήσει» πάνω του για να κερδίσει περισσότερα; Ή μήπως νομίζουμε ότι το υπερκράτος που ελέγχει τα κράτη, θα βάλει ένα στοπ στο σχέδιο μαζικής παρακολούθησης που εφαρμόζεται στις ζωές μας, επειδή θα αποφασίσει έτσι ξαφνικά να σεβαστεί τα δικαιώματα του πολίτη; Δυστυχώς η ίδια η πραγματικότητα δεν μας αφήνει καθόλου περιθώρια για τέτοιους «ρομαντισμούς», άλλα απαιτεί μόνο εγρήγορση…
