π. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου (Μ. ΤΗ.)
ΣΤΟΥΣ «βεβήλους και γραώδεις μύθους» (Αʹ Τιμ. δʹ 7), που επινοήθηκαν για να αμφισβητήσουν το Πάνσεπτο Πρόσωπο του Θεανθρώπου Κυρίου, ανήκει και ο ισχυρισμὸς κάποιων, ότι δήθεν το μοναδικὸ σε περιεχόμενο κήρυγμά Του και τα αξεπέραστα θαύματά Του οφείλονται στο γεγονός, ότι κατά το χρονικὸ διάστημα μεταξὺ του 12ου και 30ού έτους της ζωής Του πήγε στην Ινδία. Εκεί διδάχθηκε απὸ Βραχμάνους ή και Βουδιστὲς δασκάλους τη σοφία και απέκτησε απόκρυφες δυνάμεις, μέσω των οποίων τελούσε τα θαύματα.
ΕΔΩ πρέπει να επισημάνουμε, ότι ο εν λόγω ισχυρισμὸς δεν είναι νέος. Είναι πολὺ παλαιός. Είναι άποψη του Κέλσου (170 μ.Χ.) στη γνωστή πολεμική του κατά του Χριστού, στο έργο του «Αληθὴς Λόγος», με μιὰ παραλλαγὴ μόνο ως προς τη χώρα. Ο Κέλσος θεωρούσε ως χώρα, στην οποία διδάχθηκε δήθεν τα μαγικά, την Αίγυπτο αντὶ της Ινδίας.
Στους νεώτερους χρόνους βλέπουμε τον παράλογο και ανιστόρητο αυτόν ισχυρισμὸ περὶ της δήθεν μετάβασης του Ιησού στην Ινδία, να τον αναφέρουν ο γνωστός Γερμανὸς φιλόσοφος Σοπενχάουερ στο δίτομο έργο του Parerga und Paralipomena, 1851, και ο Ρώσος Ν. Notowitsch, στο έργο του Die Lucke im Leben Jesu, Stuttgart, 1894.
Στη συνέχεια, ενδεικτικώς θα αναφέρουμε ορισμένα ονόματα. Η άποψη αυτή συζητιέται απὸ τους K.Berna, A.Fabe-Kaiser, και επαναλαμβάνεται μετα βεβαιότητος απὸ τον Η. Kersten (Κ. Berna-Jesus ist nicht am Kreuz gestorben,1957. A.Faber-Kaiser, Jesus lebte in Indiem, 1984).
Επιπλέον, εν προκειμένω, πρέπει να αναφέρουμε και τις τοποθετήσεις των J.Dirnbeck και G.Gronbold,( J.Dirnbeck ,Die Jesusfalscher Ein original with entstellt, 1994Jesus in Indien.Das Ende einer Legende,1985), σχετικὰ μὲ το θέμα μας.
Στον Ελληνικὸ χώρο η άποψη αυτή εκπροσωπείται απὸ τρείς συγγραφείς, τα βιβλία των οποίων, εκτός απὸ τους εντυπωσιακοὺς τίτλους και τις ψευδοεπιστημονικὲς αναλύσεις περὶ δήθεν ανακαλύψεων και αποκαλύψεων, είναι δηλωτικὰ ημιμάθειας και σύγχυσης.
ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ όμως, περὶ της δήθεν μετάβασης του Ιησού στην Ινδία, την υποστηρίζει και μία ισλαμικὴ σέκτα, γνωστη μὲ το όνομα Αχμαντίγια (Ahmadiyya), με διαφορὰ όμως ως προς το χρόνο και τα γεγονότα.
Σύμφωνα με την εν λόγω ισλαμικὴ σέκτα, ο Χριστός δεν πέθανε στο Σταυρό. Μετά τον υποτιθέμενο κατ’ αυτούς θάνατό του και την Ανάσταση, έφυγε και πήγε στην Ινδία και συγκεκριμένα στο Κασμίρ. Έζησε εκεί, κήρυξε και πέθανε σὲ ηλικία 120 χρόνων. Κατά την Ahmadiyya μάλιστα ο τάφος του βρίσκεται στο,Srinagar (H.Gasper-J.Mueller-F.Valentin, Lexicon der Sekten, Sondergruppen und Weltanschauungen. 20017, σελ. 527).
ΒΑΣΙΚΟ επιχείρημα των υποστηρικτών της άποψης περὶ μετάβασης του Χριστού στην Ινδία είναι ο ισχυρισμός, ότι σιωπά η Καινὴ Διαθήκη για το χρονικὸ διάστημα ποὺ μεσολαβεί μεταξὺ του Ιησού δωδεκαετούς στο Ναὸ και την έναρξη της δημόσιας δράσης Του.
Σιωπά όμως όντως η Καινὴ Διαθήκη για το εν λόγω χρονικὸ διάστημα του επίγειου βίου του Κυρίου;
Μία προσεκτικὴ μελέτη του Ιερού κειμένου αποδεικνύει το αντίθετο. Η αναφορὰ βεβαίως εκτενών αναφορών απουσιάζει γι’ αυτό το χρονικὸ διάστημα της επίγειας ζωής του Κυρίου. Αυτό όμως είναι κατανοητο γιατὶ ξέρουμε, ότι τα Ιερὰ Ευαγγέλια είναι μεν οι κατ’ εξοχὴν αξιόπιστες ιστορικὲς πηγὲς σχετικὰ με το πρόσωπο του Θεανθρώπου, δεν αποτελούν όμως βιογραφίες του Χριστού. Τούτο εξάλλου μας το βεβαιώνει και ο Ευαγγελιστης Ιωάννης σχετικὰ μὲ τον χαρακτήρα και τον σκοπὸ των Ιερών Ευαγγελίων. (Κεφ. κʹ 3031).
Τι αναφέρει λοιπόν, η Καινὴ Διαθήκη;
Μάς πληροφορεί, ότι μετά την επιστροφὴ του Κυρίου απὸ τα Ιεροσόλυμα στην Ναζαρὲτ και αφού έχει προηγηθεί το θαυμαστό γεγονὸς του δωδεκαετούς Ιησού στο Ναό, όπου «εξίσταντο δε πάντες οι ακούοντες αυτού επί τη συνέσει και ταις αποκρίσεσιν αυτού» (Λουκ. βʹ 47), ο Κύριος παραμένει στη Ναζαρὲτ συνεχώς μαζὶ με τη Θεοτόκο και το μνηστήρα Ιωσήφ. Σύμφωνα με το Ιερὸ Κείμενο «ην υποτασσόμενος αυτοίς» (Λουκ. βʹ 51).
Το συνεχὲς της παραμονής του στην άσημη Ναζαρὲτ μέχρι την έναρξη του δημοσίου έργου Του επιβεβαιώνεται και με τις μαρτυρίες των ιδίων των συμπατριωτών Του. Ο Κύριος μιλώντας αργότερα στη συναγωγὴ της Ναζαρὲτ θα προκαλέσει την έκπληξη και την απορία των συμπατριωτων Του απὸ τη σοφία των λόγων Του και τη δύναμη των θαυμάτων Του.
Η έκπληξή τους ήταν μεγάλη, ακριβώς, γιατὶ το πρόσωπό Του τους ήταν γνωστό. Ήξεραν ότι ο ίδιος ήταν μέχρι πρότινος μέλος μιας άσημης οικογένειας της Ναζαρὲτ (Ματθ. ιγʹ 5456. Μάρκ. ϛʹ 13). Τὸ γεγονὸς αυτο είναι επιβεβαιωτικὸ του «ην υποτασσόμενος αυτοίς», και ότι ουδέποτε απομακρύνθηκε απὸ την πατρίδα Του δήθεν για να σπουδάσει ή να αποκτήσει απόκρυφες δυνάμεις.
Την ίδια πραγματικότητα όμως την επιβεβαιώνουν και οι άλλοι Ιουδαίοι στα Ιεροσόλυμα, όταν με αφορμὴ τη θαυμαστή διδασκαλία του Κυρίου στο Ναό, με απορία θα αναφωνούν: «Πως ούτος γράμματα οίδε μη μεμαθηκώς;» (Ιωάν. ζʹ 15).
ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ τις επισημάνσεις μας σχετικὰ με την αντίληψη της δήθεν μετάβασης του Κυρίου στην Ινδία κατά το χρονικὸ διάστημα μεταξὺ του 12ου έως 30ού έτους Του, πρέπει να τονίσουμε, ότι η εν λόγω αντίληψη ξεκινά απὸ ορθολογιστικὲς προϋποθέσεις, αγνοεί το εξ Αποκαλύψεως φρόνημα της Εκκλησίας σχετικὰ με το Πρόσωπο του Κυρίου και βρίσκεται σε πλήρη διάσταση με την αγιοπατερικὴ εκκλησιαστικὴ διδασκαλία.
Αποτελεί κλασικὸ παράδειγμα προσπάθειας να αντικατασταθεί η αλήθεια απὸ την αυθαιρεσία και τις φαντασιώσεις.
