Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης, τέως Αναπλ. Καθηγητής Νομικής Σχολής Δ.Π.Θ.
Στις 6 Οκτωβρίου 2022 πληροφορηθήκαμε ότι η οδοντίατρος Χρυσάνθη, ετών 36, τερμάτισε την ζωή της, μην αντέχοντας άλλο τον κοινωνικό στιγματισμό και τον εργασιακό αποκλεισμό της. Αυτή ήταν η λύση που έδωσε στο ψυχοπιεστικό δίλημμα του ανεμβολίαστου παρία.
Η αυτοκτονία αυτή πρέπει να χρεωθεί, όχι μόνο από ηθική αλλά και από νομική σκοπιά, στα γρανάζια του απάνθρωπου ιατροφασιστικού καθεστώτος που όψιμα, μετά την κήρυξη της πανδημίας, διαλαλεί υποκριτικά ότι νοιάζεται για την δημόσια υγεία και την ανθρώπινη ζωή, ενώ στην πραγματικότητα αδιαφορεί πλήρως και για τα δύο αγαθά, αφού εμμένει τιμωρητικά-εκδικητικά στην υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού των υγειονομικών κατά του κορωνοϊού. Και τούτο, παρότι ο εν λόγω εμβολιασμός απεδείχθη, πέραν πάσης αμφιβολίας, αναποτελεσματικός και, σε πολλές περιπτώσεις, επικίνδυνος για την υγεία ή την ζωή των εμβολιασμένων.
Η παράλογη αυτή εμμονή έχει προκαλέσει εξωγενή κατάθλιψη ή μανιοκατάθλιψη σε παραπεταμένους υγειονομικούς, κάποιοι εκ των οποίων έφθασαν τώρα στο σημείο να αυτοκτονούν, προκειμένου να λυτρωθούν από το καθημερινό βασανιστήριο της εξευτελισμένης ζωής τους.
Μια κατά τον φαινότυπο αυτοκτονία που τελείται υπό τέτοιες συνθήκες είναι κατά τον γονότυπό της ανθρωποκτονία που διαπράττεται με έμμεσο τρόπο από ένα ή περισσότερα υποκρυπτόμενα πρόσωπα (στο Ποινικό Δίκαιο μιλάμε για ανθρωποκτονία κατ’ έμμεση αυτουργία):
Ο αυτόχειρας, δηλαδή, φαίνεται πως αυτοκτονεί με τα ίδια του τα χέρια, πλην όμως, κατ’ ουσίαν, στην αυτοκαταστροφική απόφασή του εξωθήθηκε από το εχθρικό κλίμα που καλλιέργησαν σε βάρος του οι διαχειριστές της υγειονομικής κρίσης, οι οποίοι κανονικά θα έπρεπε να λογοδοτήσουν ενώπιον της ποινικής δικαιοσύνης για την παράλογη και εν τέλει ανθρωποκτόνα εμμονή τους.
Εν τούτοις, όπως συμβαίνει πάντοτε στις δικτατορίες, οι δικαστές και εισαγγελείς μπορεί να έχουν ανοιχτά τα μάτια, αλλά τα χέρια τους είναι δεμένα – αλλιώς οι δικτατορίες δεν είναι ανθεκτικές!
Αν σε καιρούς δημοκρατίας η δικαστική εξουσία είναι η φυσαρμόνικα που την παίζει η Διοίκηση (Ασημάκης Πανσέληνος, Σημειωματάριο, εκδ. Κέδρος, Αθήνα 1984, σελ. 51), τότε σε καιρούς έξυπνης παγκόσμιας δικτατορίας η δικαιοσύνη είναι το χαλασμένο της χειρόφρενο.
Φυσικά, όλοι εκείνοι που εξωθούν έναν ανεμβολίαστο παρία στην αυτοκτονία θα προσπαθήσουν να αποσείσουν την ευθύνη τους καλυπτόμενοι και πάλι πίσω από το υποκριτικό εννοιολογικό οχυρό της ατομικής ευθύνης:
Όποιος πολίτης τερματίζει την ζωή του ομολογεί εμπράκτως την αδυναμία του να φανεί ανθεκτικός στις κακουχίες και, ειδικότερα, να αξιολογήσει με ορθολογισμό και όχι με υπερευαισθησία τις κοινωνικο-οικονομικές παραμέτρους. Αν δεν καταφέρει να ανταποκριθεί στις υψηλές απαιτήσεις της σύγχρονης πραγματικότητας και να φορέσει την στολή του σούπερ-ήρωα, τότε η αυτοκτονία του αξιολογείται ως μια αναμενόμενη αυτοπαραίτηση, η οποία τελικώς ωφελεί την κοινωνία, αφού την απαλλάσσει από το βάρος ενός ευάλωτου πολίτη που δεν διέθετε το απαιτούμενο για τις δεδομένες περιστάσεις γερό σκαρί! Μια τέτοια μισάνθρωπη ανάγνωση πιστοποιεί ότι η παγκόσμια ολιγάριθμη ελίτ που διαχειρίζεται τις τύχες του πλανήτη, αντιμετωπίζει τον πολίτη όχι ως ψυχική οντότητα, αλλά ως γυμνή αριθμητική μονάδα που υπόκειται σε ποσοτικές προσθαφαιρέσεις και ποιοτικές διαβαθμίσεις. Υπό αυτό το πρίσμα, στα μάτια των υλοποιητών της έξυπνης παγκόσμιας δικτατορίας κάθε άνθρωπος που αυτοκτονεί δεν είναι παρά ένας ἄχθος ἀρούρης λιγότερος!
Η αυτοκτονία της Χρυσάνθης ας γίνει η αφορμή για την επιστροφή των ανεμβολίαστων υγειονομικών στην εργασία τους. Είναι στο χέρι των ίδιων, αλλά και της υγιούς μερίδας του ελληνικού λαού, να βγάλουν επιτέλους τις πιο δυνατές ανθρωπιστικές κραυγές τους και να μεταφέρουν την ασφυκτική πίεση για την άρση της αναστολής στο γήπεδο των ανάλγητων εκδικητών τους, οι οποίοι αγωνίζονται εδώ και καιρό ενάντια στην αξία του ανθρώπου και την κοινή λογική, χρησιμοποιώντας ως αιχμή του δόρατος έναν υπουργό που λέγεται Θάνος Πλεύρης.
Ο υπουργός αυτός, στα μέσα Μαΐου του 2022, δεν ένιωσε καμία απολύτως ντροπή να κοροϊδέψει τους υγειονομικούς, δηλώνοντας ότι:
«Στους γιατρούς και νοσηλευτές έχουμε έναν λόγο παραπάνω να τους ζητάμε να εμβολιαστούν. Πρέπει να σέβονται αυτό που σπούδασαν και υπηρετούν, πρέπει να σέβονται τους κανόνες της ιατρικής επιστήμης. Δεν τους υποχρεώσαμε να εμβολιαστούν αλλά δεν στερούμε και το δικαίωμα της Πολιτείας να προστατεύσει τη δημόσια υγεία και τους πολίτες» (https://www.kathimerini.gr/society/561862036/th-pleyris-gia-emvolia-apolytos-asfali-symfona-me-ereyna-toy-eof/).
Η κοροϊδία ήταν διπλή:
Πρώτον, ο εμβολιασμός των υγειονομικών ήταν όχι μόνο υποχρεωτικός αλλά και εκβιαστικός. Τρανή απόδειξη ότι βρέθηκαν στον δρόμο όσοι υγειονομικοί δεν υπέκυψαν στην απειλή της αναστολής εργασίας.
Δεύτερον, τόλμησε ο ίδιος ως Υπουργός Υγείας να μιλήσει για έλλειψη σεβασμού των υγειονομικών απέναντι στην επιστήμη τους, ενώ πρώτος απ’ όλους είναι ο ίδιος εκείνος που έχει αναποδογυρίσει όσα έγραφε στα επιστημονικά βιβλία του και όσα υπεστήριζε από το βήμα της Βουλής το 2010 για τον εμβολιασμό με μη δοκιμασμένα σκευάσματα κατά της γρίπης των χοίρων.
Ειδικότερα, τότε ήξερε να λέει ότι:
«δεν είμαστε στην ιπποκράτεια ηθική που ο γιατρός μπορεί να κάνει ό,τι θέλει για το καλό του ασθενούς, είμαστε στη φιλελεύθερη αντίληψη ότι ο ασθενής αποφασίζει τι θέλει να κάνει και δεν θα πιέζεται».
Σήμερα, όμως, έκανε την θεαματική κωλοτούμπα (άραγε επί τη βάσει ποιου ακριβώς κινήτρου;), διατυπώνοντας την, με κάθε ευκαιρία επαναλαμβανόμενη, στρεψόδικη θέση του ότι η απόφαση που θα λάβει ο κάθε υγειονομικός σε σχέση με το αν θα εμβολιασθεί ή όχι είναι εκ προοιμίου προσωπική-ελεύθερη επιλογή του, λησμονώντας, όλως περιέργως, μια από τις θεμελιώδεις αρχές της νομικής αλφαβήτας:
Ελευθερία και απειλή είναι έννοιες λογικά αλληλοαποκλειόμενες, αφού όποιος αποφασίζει υπό την δαμόκλειο σπάθη της απειλής, εξαναγκάζεται να αντιμετωπίσει ένα δίλημμα αντίστοιχο με εκείνο ενός σκακιστή που βλέπει να απειλούνται διαζευκτικώς δύο πιόνια του: Αν ο σκακιστής αποφασίσει να σώσει το απειλούμενο άλογό του, θα χάσει τον επίσης απειλούμενο αξιωματικό του, και αντιστρόφως: αν αποφασίσει να σώσει τον αξιωματικό, θα χάσει το άλογό του.
Επομένως, ό,τι κι αν αποφασίσει ο σκακιστής είναι καταδικασμένος να χάσει ένα από τα δύο πιόνια του. Η απώλειά αυτή, όμως, δεν θα είναι προϊόν της ελεύθερης επιλογής του, αφού ο αντίπαλός του τον έφερε σε μια τέτοια δυσμενή κατάσταση, ώστε αναγκάσθηκε εκ των πραγμάτων να θυσιάσει ένα πιόνι του.
Στη σκακιστική γλώσσα το φαινόμενο αυτό περιγράφεται με τον διεθνή όρο Zugzwang (τσούκτσβανγκ = εξαναγκασμένη κίνηση): ο παίκτης είναι υποχρεωμένος να κάνει την επόμενη κίνηση, αλλά σε όποιο τετράγωνο κι αν κουνήσει το πιόνι του, είναι δεδομένη μία απώλεια.
Έτσι και οι σημερινοί υγειονομικοί:
Όσο δεν εμβολιάζονται, χάνουν τον μισθό τους. Αν εμβολιασθούν, τίθεται σε δυνητικό κίνδυνο η υγεία και η ζωή τους από τις ενδεχόμενες παρενέργειες του εμβολίου.
Αξίζει να σημειωθεί ότι, μια ημέρα μετά την αυτοκτονία της Χρυσάνθης, όταν ο κ. Πλεύρης, καλεσμένος στην εκπομπή του κ. Γ. Παπαδάκη «Καλημέρα Ελλάδα» (η οποία στον ανάποδο κόσμο μας θα έπρεπε να έχει τον τίτλο «Καληνύχτα, Ελλάδα»), ρωτήθηκε αν γνωρίζει την ιστορία μιας ανεμβολίαστης οδοντιάτρου που αυτοκτόνησε, με περισσή αναλγησία και έκδηλο εκνευρισμό, έδωσε την απάντησή του, προσπαθώντας να μετατρέψει το μαύρο σε άσπρο:
Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να διευκρινίσει ότι:
«δεν μιλάμε για γιατρό του Ε.Σ.Υ. αλλά για ιδιώτη».
Έτσι, όμως, έδωσε την παραπλανητική εντύπωση ότι για τον ανεμβολίαστο ιδιώτη γιατρό ισχύει κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι για τον αντίστοιχο γιατρό του Ε.Σ.Υ., ενώ, με βάση το άρ. 206 του νόμου 4820/2021, υποχρεούνται αμφότεροι να εμβολιασθούν υπό την απειλή της αναστολής εργασίας τους!
Εν συνεχεία δήλωσε ότι αδυνατεί να συνδέσει την αυτοκτονία της ανεμβολίαστης οδοντιάτρου με το καθεστώς του υποχρεωτικού εμβολιασμού στο οποίο είχε υπαχθεί επί έναν χρόνο και πλέον. Ολοκληρώνοντας, μάλιστα, την υποκρτιτική τοποθέτησή του αναρωτήθηκε:
«υπάρχει αυτή τη στιγμή κάποιος που θα συνδέσει αυτές τις δύο περιπτώσεις;».
Έτσι, όμως, έμεινε εγκλωβισμένος στον ολοκληρωτικό μικρόκοσμό του που λατρεύει το εμβόλιο ως τοτέμ και το περιβάλλει με το αυταρχικό ταμπού της αμφισβήτησης. Ως εκ τούτου, ο κ. Πλεύρης ήταν αδύνατον να αντιληφθεί το ευκόλως εννοούμενο για τον μέσο συνετό άνθρωπο, δηλαδή ότι:
Δεν μπορεί παρά να νιώθει αφόρητη –και σταδιακά διογκούμενη– ψυχική πίεση ένας επιστήμονας-ιατρός που, αφού μάτωσε για να πάρει το πτυχίο του και την ειδικότητά του και εντέλει κατάφερε να εξασκεί την τέχνη του, βγάζοντας με την αξία του και τον κόπο του τα προς το ζην, αίφνης είδε να πετιέται με πρωτοφανή σκληρότητα στον δρόμο, επειδή αρνήθηκε να μετατραπεί, με το «έτσι θέλω», σε πειραματόζωο της κυβέρνησης και των φαρμακευτικών εταιρειών, τον (κάθε άλλο παρά άμεμπτο) τρόπο λειτουργίας των οποίων γνωρίζει ο ίδιος καλύτερα από τον καθένα!
Ακολούθως, ο κ. Πλεύρης επανέλαβε την πάγια θέση του ότι:
«οι άνθρωποι αυτοί είχαν μια επιλογή, την επιλογή να εμβολιαστούν και να επιστρέψουν. Όλα τα κράτη πήραν σκληρά μέτρα».
Όπως, όμως, ήδη επισημάνθηκε, η επιλογή αυτή ήταν εξαναγκασμένη και όχι ελεύθερη.
Επιπλέον, σε ό,τι αφορά την απόλυτη θέση του ότι «όλα τα κράτη πήραν σκληρά μέτρα», ο υπουργός εψεύσθη ανερυρθρίαστα, αφού το σκληρότερο μέτρο του υποχρεωτικού εμβολιασμού όχι απλώς δεν το πήραν όλα τα κράτη, αλλά αντιθέτως το πήραν μάλλον τα λιγότερα!
Η αψιθυμική θύελλα του Υπουργού, που του σκότισε τον νου, αποτυπώθηκε στον τρόπο με τον οποίο χειρίσθηκε την μητρική του γλώσσα, κακοποιώντας βάναυσα τα ελληνικά:
Επί παραδείγματι, με την φράση «μιλάμε για ιδιώτη*ς*» έκανε ένα παιδαριώδες γραμματικό λάθος, βάζοντας την λέξη «ιδιώτης» σε πτώση ονομαστική, ενώ, όπως γνωρίζει ακόμη και ένα παιδί του Δημοτικού, η πρόθεση «για» συντάσσεται με αιτιατική.
Κατά τα λοιπά, η απάντησή του έβριθε κραυγαλέων ασυνταξιών, με αποτέλεσμα να μη μπορεί ο τηλεθεατής να κατανοήσει τι ήθελε να πει ο κ. Πλεύρης, αλλά μόνο να μαντέψει τις σκέψεις που είχε στο μυαλό του.
Χτυπητά παραδείγματα αποτελούν οι εξής ασύντακτες φράσεις του:
- «Δεν μπορώ να μπω στους λόγους ένας άνθρωπος ο οποίος θα κάνει μια τέτοια πράξη και πώς συνδέεται».
- «Δεν υπάρχει σύνδεση με το ΕΣΥ, δεν μπορώ εγώ να μπω στη λογική οποιοσδήποτε άνθρωπος κάνει κάτι».
Επίσης, ο κ. Πλεύρης είπε την εξής φράση:
- «επειδή το διαβάζω στο twitter και το διαβάζω με μια επιθετικότητα».
Προφανώς, όμως, ήθελε να πει όχι ότι ο ίδιος διάβασε την είδηση με επιθετικότητα, αλλά ότι η είδηση ήταν γραμμένη με επιθετικότητα!
Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε και η στάση που τήρησαν οι δύο δημοσιογράφοι του ANT1 όση ώρα ο κ. Πλεύρης απαντούσε με τρόπο που πιστοποιούσε ότι πάσχει από πλευρή-τιδα, δηλ. μια υβριδική υπουργική νόσο που έχει ως συμπτώματα τα ψέματα, τις κωλοτούμπες και την περισσή αναλγησία:
- Ο μεν κ. Παπαδάκης, αντί να προσέχει τα λεγόμενα του Υπουργού, ώστε να είναι σε ετοιμότητα να προβάλει ενστάσεις ή να ζητήσει διευκρινίσεις, το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να κάνει υποδείξεις στο κοντρόλ για την αλλαγή της προηγούμενης λεζάντας που είχε ξεμείνει κάτω από τα παράθυρα της εκπομπής!
- Η δε κ. Μ. Αναστασοπούλου άκουγε μεν με περίσκεψη την απάντηση του κ. Πλεύρη, πλην όμως επιχείρησε να τον καλύψει, λέγοντας «και δεν μπορεί να ξέρει κιόλας».
Η συγκεκριμένη, ηθικά απαράδεκτη στάση των δύο δημοσιογράφων πιστοποιεί ότι στην εποχή της έξυπνης παγκόσμιας δικτατορίας (έξυπνης, καθότι πολυμορφικής: μέχρι πρότινος ήταν υγειονομική, τώρα όμως μετατρέπεται σε ενεργειακή και κλιματική) τα αργυρώνητα Μ.Μ.Ε. –όπου Έψιλον: Ευνουχισμού και όχι Ενημέρωσης!– αποτελούν έναν συστημικό και αναπόσπαστο βραχίονα του οικουμενικού ολοκληρωτισμού. Ο βραχίονας αυτός δεν δικαιούται πλέον να αποκαλείται «τέταρτη εξουσία».
Εύστοχα ο Ραμονέ (Η έκρηξη της δημοσιογραφίας. Από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στη μαζικότητα των μέσων ενημέρωσης, μτφ.: Θ. Τσαπακίδης, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, Αθήνα 2011, σελ. 68) επισημαίνει ότι:
«από την εποχή που σταδιακά αρχίζει να επιταχύνεται η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, το περιεχόμενο αυτής της “τέταρτης εξουσίας” έχασε σιγά σιγά το νόημά του».
Ενώ «η “τέταρτη εξουσία” υπήρξε μια μορφή αντεξουσίας, που λειτουργούσε ως αντίβαρο στις άλλες τρεις» (ό.π., σελ. 67), δηλαδή στην νομοθετική, την εκτελεστική και την δικαστική, σήμερα παρατηρούμε ότι:
«η πραγματική εξουσία […] βρίσκεται πλέον στα χέρια μιας δέσμης παγκόσμιων οικονομικών και χρηματοπιστωτικών ομίλων και εταιριών, των οποίων το εκτόπισμα στην παγκόσμια σκηνή είναι ορισμένες φορές μεγαλύτερο απ’ αυτό των κρατών. Αυτοί είναι οι “νέοι κυρίαρχοι του κόσμου”» (ό.π., σελ. 68).
Οι εν λόγω εταιρείες λειτουργούν ως εξής:
«δοσμένες στο κυνήγι της περαιτέρω γιγάντωσής τους και της κατάκτησης νέων αγορών, υποχρεώνονται να καλοπιάνουν τις άλλες εξουσίες. Οι μεγάλοι όμιλοι των μέσων ενημέρωσης δεν θέτουν ως πολιτικό τους στόχο να είναι η “τέταρτη εξουσία” ούτε το να καταγγέλλουν τις καταστρατηγήσεις του δικαίου ούτε να διορθώσουν τις δυσλειτουργίες της δημοκρατίας» (ό.π., σελ. 72).
Οι συνάδελφοι της Χρυσάνθης οφείλουν να κραυγάσουν με όλη τους την δύναμη, τιμώντας την μνήμη αυτής της σύγχρονης Σουλιώτισσας που χόρεψε τον αντιφασιστικό χορό του Ζαλόγγου, αρνούμενη να υποταχθεί στον εμβολιαστικό φετιχισμό της ελληνικής υγειονομικής δικτατορίας· δεν αποκλείεται στο μυαλό της να στριφογύριζε από καιρό το ρητό «καλύτερα νεκρή παρά σκλάβα» ενός υγειοναζιστικού καθεστώτος (βλ. και Simson, Die Suizidtat. Eine vergleichende Betrachtung, Beck, München 1976, σελ. 27).
Για να οικειοποιηθώ εν μέρει το προπαγανδιστικό σύνθημα της αυταρχικής επιβολής κάθε μέτρου που σκαρφίζεται το έξυπνο ολοκληρωτικό καθεστώς που μας έχει διαλύσει τις ζωές:
- Καμία ανοχή στην παράταση του υγειονομικού παραλογισμού που μπορεί να κοστίσει κι άλλο αθώο αίμα παραπεταμένων Ελλήνων!
- Καμία ανοχή στην επιβολή ενός νέου μεταλλαγμένου παραλογισμού στο πεδίο της ενέργειας ή της δήθεν κλιματικής αλλαγής!
- Όχι άλλες ανθρωποθυσίες!
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι απαντήσεις του κ. Πλεύρη, που αποτέλεσαν αντικείμενο κριτικής στο πλαίσιο του παρόντος, δίδονται στα λεπτά 8.25 επόμενα.
kvathiotis.substack.com
