Παράνομος ὁ διὰ τῆς ψυχολογικῆς βίας ὑποχρεωτικὸς ἐμβολιασμὸς
Γράφει ὁ κ. Γεώργιος Θ. Ποντίκας, Δημοσιογράφος – Συγγραφεύς
Ἡ βία δὲν ἐξετάζεται μόνο ὡς φαινόμενο ἀτομικοῦ χαρακτήρα, ἀλλὰ καὶ ὡς κοινωνικὸ φαινόμενο. Στὸ σημερινὸ Δίκαιο π.χ. τὸ Κράτος δὲν εἶναι ἀμέτοχο βίας. (σ.σ. κατὰ τὴ Μυθολογία, τὸ κράτος καὶ ἡ βία ἦταν ἀκόλουθοι τοῦ Δία, ποὺ τοῦ ἐξασφάλιζαν τὴν ἐξουσία).
Ἡ βία διακρίνεται σὲ σωματικὴ καὶ ψυχολογική. Ὁ Ἀστικὸς Κώδικας, θεωρώντας ὡς αὐτονόητο τὴ νομικὴ ἀνυπαρξία τῆς ὑπὸ τῆς σωματικῆς βίας δήλωση τῆς βουλήσεως, ἀσχολεῖται μόνο μὲ τὴν ψυχολογικὴ βία, ἀφοῦ ὁ βιαζόμενος τίθεται πρὸ τοῦ διλήμματος ἢ νὰ πράξει ὅ,τι θέλει ὁ βιαστὴς ἢ νὰ μὴ τὸ πράξει καὶ νὰ ὑποστεῖ τὶς συνέπειες.
Κατ’ ἀρχήν, βούληση ἡ ὁποία διαμορφώνεται ὑπὸ τὸ κράτος τῆς ψυχολογικῆς βίας ἢ τῆς ἀπειλῆς βίας, δὲν ἀναγνωρίζεται ὑπὸ τοῦ Ἀστικοῦ Δικαίου ὡς γεγονός, τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ παράγει νόμιμες συνέπειες. Καὶ ψυχολογικὴ βία εἶναι ὅταν δ’ ἀπειλῶν, π.χ. τὴν ἐπιβολὴ οἰκονομικῶν κυρώσεων, τὴν στέρηση προσωπικῶν καὶ δημοκρατικῶν δικαιωμάτων καὶ ἐλευθεριῶν κ.λπ., ἀναγκάζεται κάποιος νὰ πράξει κάτι σύμφωνα πρὸς τὴν ἐπιθυμία τοῦ βιαστῆ.
Πάντως, γιὰ νὰ ἐπικαλεσθεῖ κάποιος τὴν ψυχολογικὴ βία, θὰ πρέπει ἡ ἀπειλὴ διὰ τῆς ὁποίας αὐτὴ ἀσκήθηκε νὰ εἶναι παράνομος καὶ νὰ συνοδεύεται ὑπὸ κινδύνου παρόντος ἢ ἀναποφεύκτου, τὸ δὲ κακὸ διὰ τοῦ ὁποίου ἀπειλήθηκε νὰ ἀφορᾶ τὴν προσωπικότητα, τὴ ζωή, τὴν ἐλευθερία, τὴν ἀξιοπρέπεια, τὴν τιμὴ καὶ προπαντὸς τὴν ὑγεία του.
Σὲ ὅ,τι μάλιστα ἀφορᾶ στὸν διὰ τῆς ψυχολογικῆς βίας ὑποχρεωτικὸ ἐμβολιασμὸ μὲ τὰ ἐκτρωματικὰ καὶ πειραματικὰ ἐμβόλια, ποὺ ἀφορᾶ ἄμεσα καὶ καθοριστικὰ τὴν ὑγεία μας, σύμφωνα μὲ τὴ διάταξη τοῦ ἄρθρου 12 παρ. 1 τοῦ Κώδικα Ἰατρικῆς Δεοντολογίας Ν. 3418/2005, ὁρίζεται σαφῶς ὅτι: «Ὁ ἰατρὸς δὲν ἐπιτρέπεται νὰ προβεῖ στὴν ἐκτέλεση ὁποιασδήποτε ἰατρικῆς πράξης χωρὶς τὴν προηγούμενη συναίνεση τοῦ ἀσθενοῦς… ὁποιαδήποτε ἀπόφαση ἀντίθετη μὲ τὶς διατάξεις τοῦ Ν. 3418/2005 εἶναι ἄκυρη. Ἂν στὴ λήψη τῶν ἀποφάσεων αὐτῶν ἔχουν συμμετάσχει ἰατροί, ὑπέχουν πειθαρχικὲς εὐθύνες». Γιὰ τοὺς ὁποίους ὅμως, ἂς σημειωθεῖ, ἔχουν προβλέψει καὶ καλύπτονται ἀπὸ τὸ ἀκαταδίωκτο μὲ τροπολογία ποὺ ἐπικυρώθηκε ἀπὸ τὴν Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων, ἀκριβῶς γιὰ νὰ προστατεύονται οἱ γιατροὶ ἀπὸ τυχὸν μηνύσεις ἀρνητῶν! Καὶ ἔτσι, μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἔγινε νόμιμη μία παράνομη πράξη!
Μέτρο ὅμως ἀξίας τῆς δικαιοσύνης τῶν ἀνθρώπων, (τοῦ θετικοῦ Δικαίου), εἶναι ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, (τοῦ φυσικοῦ Δικαίου), καὶ εἶναι τὸ μόνο ἀπόλυτο, καθολικό, ἠθικὸ καὶ κοινωνικὸ δέον, πάνω στὸ ὁποῖο πρέπει νὰ στηρίζεται ἡ κοινωνικὴ συμβίωση. Οἱ ἄνθρωποι ὅμως «ἀγνοοῦντες τὴν τοῦ Θεοῦ δικαιοσύνην, καὶ τὴν ἰδίαν δικαιοσύνην ζητοῦντες στῆσαι, τῇ δικαιοσύνῃ τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑπετάγησαν». (Ρωμ. ι΄ 3). Γι’ αὐτὸ ὁ Καλλικλῆς διακήρυττε ὅτι «ἐναντία ἀλλήλοις ἐστὶν ἡ τε φύσις καὶ ὁ νόμος», καὶ ὁ Ἱππίας καταφέρεται μὲ σφοδρότητα κατὰ τῆς δικαιοσύνης τοῦ θετικοῦ Δικαίου καὶ τοῦ νόμου εἰδικότερα, καταλήγοντας στὸν γνωστὸ ἀφορισμό του: «Ὁ δὲ νόμος τύραννος ὤν τῶν ἀνθρώπων πάρα πολλὰ τὴν φύσιν βιάζεται». Γιὰ νὰ διακηρύξει τέλος ὁ Μοντεσκιέ, Γάλλος πολιτικός, πρύτανης τοῦ πολιτικοῦ καὶ νομικοῦ στοχασμοῦ τοῦ Διαφωτισμοῦ, φιλόσοφος καὶ συγγραφέας, στὸ περιφημότερο ἔργο του «Τὸ πνεῦμα τῶν νόμων» (De l’ Esprit des lois) ὅτι: «Δὲν εἶναι κάτι δίκαιον, διότι εἶναι νόμος, ἀλλὰ πρέπει νὰ εἶναι νόμος διότι εἶναι δίκαιον».
Ἐξάλλου, ὁ σεβασμὸς καὶ ἡ προστασία τῆς ὑγείας τοῦ ἀνθρώπου (ἄρθρο 5 παρ. 5 Σύντ.). Ἡ ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς συνείδησης καὶ ἡ διάπλασή τους σὲ ἐλεύθερους καὶ ὑπεύθυνους πολίτες μὲ σκοπὸ τὴν ἠθική, πνευματική, ἐπαγγελματικὴ καὶ φυσικὴ ἀγωγὴ τῶν Ἑλλήνων, ἀποτελοῦν βασικὴ ἀποστολὴ τοῦ Κράτους (ἄρθρο 16 παρ. 2 Σύντ.).
Ἐλευθερία δὲ καὶ ὑπευθυνότητα τοῦ πολίτη σημαίνει τὴν ἔλλειψη ἐμποδίου, ποὺ ἐμποδίζει κάποιον νὰ ἐνεργήσει κατ’ ἰδίαν κρίση καὶ βούληση, ἀντιθέτως περιορισμός, ἐκβιασμός, ΥΠΟΤΑΓΗ!
Ἡ βία εἶναι κτηνώδης δύναμη, δὲν εἶναι ἰσχύς, ἀλλὰ ἔλλειψη ἰσχύος. «βιάζεσθαι οὐχ ὅσιον» (Πλάτων). Προφανῶς, λοιπόν, ἡ Κυβέρνηση τοῦ κυρίου Μητσοτάκη, καταδικάζει μὲν τὴ βία ἀπ’ ὅπου κι ἂν προέρχεται, ἐκτὸς ὅμως ἐκείνη τὴν ὁποία τὸ ἴδιο τὸ κράτος ἀσκεῖ στοὺς πολίτες! Διαφορετικὰ δὲν ἐξηγεῖται τὸ γεγονὸς ὅτι παραμένουν ἀκόμα σὲ ἀναστολὴ ἀπὸ τὴν ἐργασία τους (καὶ τῆς μισθοδοσίας τους! Γιατί;) 7.500 ὑγειονομικοὶ μαζὶ μὲ τὶς οἰκογένειές τους, χωρὶς ἐπιστημονικὴ αἰτιολόγηση, καταδικασμένοι στὴν πεῖνα, στὸν ἐξευτελισμὸ καὶ τὴν ἐξαθλίωση, γιὰ τὸ λόγο καὶ μόνο τοῦ ὅτι ἀρνήθηκαν νὰ ἐμβολιασθοῦν καταναγκαστικά, ἀποδυναμώνοντας εὐθέως τὸ σύστημα φροντίδας καὶ νοσηλείας τῶν ἀσθενῶν στὰ νοσοκομεῖα, μὲ τὴ στέρηση ἐξειδικευμένου ἰατρικοῦ προσωπικοῦ, καὶ ὅ,τι αὐτὸ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα· περισσότερους θανάτους!
Κύριε Πρωθυπουργέ, ἂν πράγματι (ὅπως λέτε) ἀγαπᾶτε, ἐνδιαφέρεσθε καὶ σέβεσθε εἰλικρινὰ τοὺς πολίτες (σ.σ. Ὁσονούπω ἔρχονται ἐκλογὲς καὶ τοὺς ἔχετε ἀνάγκη ὅσο ποτὲ ἄλλοτε), πᾶρτε πίσω τὰ ἐκβιαστικὰ καὶ ἀπάνθρωπα μέτρα, ἐπαναφέροντας ἄμεσα τοὺς 7.500 ἐξειδικευμένους ὑγειονομικοὺς στὸ δημοκρατικὸ δικαίωμα τῆς ἐργασίας τους, ἐνδυναμώνοντας ταυτοχρόνως, χωρὶς πρόσθετες δαπάνες, τὸ σύστημα φροντίδας καὶ νοσηλείας στὰ νοσοκομεῖα, φροντίστε, ἐπίσης, γιὰ τὴ διαγραφὴ τῶν βεβαιωθέντων προστίμων τῶν 150 εὐρὼ στοὺς ἄνω τῶν 60 ἐτῶν χαμηλοσυνταξιούχων καὶ ἀπομάχων τῆς ζωῆς πατέρων μας καὶ παπούδων μας, οἱ περισσότεροι τῶν ὁποίων ἀρνήθηκαν νὰ ἐμβολιασθοῦν μὲ τὰ ἐκτρωκτόνα ἐμβόλια γιὰ λόγους συνειδήσεως, καὶ μάλιστα «θρησκευτικῆς συνειδήσεως», ποὺ προστατεύονται ἀπὸ τὸ Σύνταγμά μας, ζητώντας ἔτσι, ἐμμέσως πλὴν σαφῶς, συγγνώμη, γιὰ τὴν ἠθικὴ βλάβη ἢ τὴν οἰκονομικὴ ζημία ποὺ ὑπέστησαν ἐξαιτίας τῆς ἄδικης καὶ ἀντιδημοκρατικῆς πολιτικῆς σας. Καὶ μὴ ξεχνᾶτε τὸ ἔμβλημα τῆς δεύτερης ἑλληνικῆς δυναστείας «ἰσχύς μου ἡ ἀγάπη τοῦ λαοῦ μου». Αὐτὸς θὰ εἶναι καὶ ὁ καλύτερος τρόπος, ὥστε νὰ ἐπανορθώσετε (ἔστω καὶ ἐκ τῶν ὑστέρων, «κάλλιο ἀργὰ παρὰ ποτὲ») καὶ νὰ ἐφαρμοσθοῦν πλήρως οἱ ἰσχύουσες συνταγματικὲς διατάξεις περὶ δημοκρατικῶν δικαιωμάτων καὶ προσωπικῆς ἐλευθερίας!
