ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ σὲ κατατοπιστικὸ ἀντιαιρετικὸ φυλλάδιο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ἀττικῆς: «Εἶναι αὐτονόητο ὅτι ὁ Παπισμός, ὡς παναίρεση, βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, γι’ αὐτὸ καὶ τὰ ὀνόματα τῶν Παπικῶν δὲν ἐπιτρέπεται νὰ μνημονεύονται στὶς θεῖες Λειτουργίες μας. “Ὅσοι ἀνήκουν στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ”, λέει σχετικὰ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, “ἔχουν τὴν ἀληθινὴ πίστη· ὅσοι, ὅμως, δὲν ἔχουν τὴν ἀληθινὴ πίστη, οὔτε στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀνήκουν”.
Οὔτε, βέβαια, ἀποτελεῖ ὁ Παπισμὸς ἄλλη Ἐκκλησία, γιατί ἁπλούστατα ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, καθὼς ὁμολογοῦμε στὸ ἱερὸ Σύμβολο, εἶναι Μία καὶ μοναδική, ὅπως ἕνας καὶ μοναδικὸς εἶναι ὁ Χριστός· “Εἷς Κύριος, μία πίστις, ἕν βάπτισμα” (Ἐφ.4,5). Ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχουν ἱερεῖς καὶ δὲν τελοῦνται ἔγκυρα καὶ ἁγιαστικὰ Μυστήρια. Καθὼς ἀναφέρει ὁ ἅγιος Συμεὼν Θεσσαλονίκης, “δὲν ὑπάρχει πουθενὰ σ’ αὐτοὺς (τοὺς Παπικοὺς) τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γι’ αὐτὸ καὶ τὰ μυστήριά τους εἶναι ἀχαρίτωτα”. Μὲ σαφήνεια ἀναφέρει σχετικὰ ὁ Μέγας Βασίλειος στὸν Α΄ Κανόνα του, τὸν ἐπικυρωμένο ἀπὸ τὴν Πενθέκτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο: “Ὅσοι χωρίστηκαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἔχασαν τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὴν ὁποία εἶχαν. Γιατί, μὲ τὴ διακοπὴ τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς (ἐξαιτίας τοῦ χωρισμοῦ), σταμάτησε καὶ ἡ μετάδοση τῆς χάριτος… Αὐτοὶ λοιπόν, ἀφοῦ ἀποσχίστηκαν, (ἀπὸ κληρικοὶ) ἔγιναν λαϊκοὶ καὶ οὔτε ἐξουσία εἶχαν νὰ βαπτίζουν καὶ νὰ χειροτονοῦν, οὔτε πάλι μποροῦσαν νὰ μεταδίδουν σὲ ἄλλους τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὴν ὁποία οἱ ἴδιοι εἶχαν στερηθεῖ”. Γι’ αὐτὸ καὶ σήμερα, ὅσοι παπικοὶ “ἱερεῖς” προσέρχονται στὴν Ὀρθοδοξία καὶ ἐπιθυμοῦν νὰ διακονήσουν στὸ ἅγιο θυσιαστήριο, χειροτονοῦνται»! Ἂς τὰ βλέπουν αὐτὰ οἱ θιασῶτες τῆς «Οἰκουμενικῆς Κινήσεως»!
