Μέ ὅλες τίς δυνάμεις της ἡ ἁμαρτία ἐνεργεῖ μόνο τό ἕνα, ἀθεώνει καί ἀπανθρωποιεῖ τόν ἄνθρωπο. Ἐξαιτίας αὐτοῦ ἡ ἁμαρτία ὄντως εἶναι ἁμαρτία ἐπειδή ὅλη ἡ δύναμή της ἐναντιώνεται στό Θεό, δέν θέλει τό Θεό καί ἀπωθεῖ τά πάντα τοῦ Θεοῦ, πάντα τά θεϊκά. Ὡστόσο, ἀποθώντας τόν ἄνθρωπο ἀπό τά τοῦ Θεοῦ καί τά θεῖα, ἡ ἁμαρτία καταπιέζει ἀνάλογα ἐξ αὐτοῦ καί ἐκεῖνο πού τόν συνιστᾶ, ἕνα ὄν ἄξιο καί θεϊκῶς πολύτιμο, ἕνα ὄν ἀπέραστο καί θεϊκῶς ἀθάνατο.
Ἡ διαδικασία τῆς ἀθέωσης τοῦ ἀνθρώπου εἶναι πάντα ταυτόχρονη μέ τή διαδικασία τῆς ἀπανθρωποποίησης τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδή, τοῦτο εἶναι μία μονόδιπλη διαδικασία. Εἶναι καταφανής ἡ πραγματικότητα στόν ἐπίγειό μας κόσμο· ὅσο λιγότερο εἰσέρχεται ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο, τόσο λιγότερο διεισδύει ὁ ἄνθρωπος στόν ἄλλο ἄνθρωπο. Στόν ἄθεο ὑφίσταται καθόλου ὁ ἄνθρωπος; Ἕνας ἄθεος ἀναπόφευκτα εἶναι ὁλοένα καί ἀντι-άνθρωπος καί ἑπομένως καί ἀπάνθρωπος.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Ὁσίου Ἰουστίνου Πόποβιτς "Φιλοσοφικοί κρημνοί" (ἀποσπάσματα), Ἱερᾶ Μονή Χιλανδαρίου
